του P. Schwarz, από το Άρδην τ. 19-20, Απρίλιος-Ιούνιος 1999
Πως προετοιμάστηκε ο πόλεμος στα Βαλκάνια – Η συμφωνία του Ραμπουγιέ προέβλεπε την κατοχή ολόκληρης της Γιουγκοσλαβίας
Η άρνηση της κυβέρνησης Μιλόσεβιτς να υπογράψει τη συμφωνία τσυ Ραμπουγιέ εξασφάλισε στο NATO μια επίσημη δικαιολογία για να διεξάγει τον πόλεμο εναντίον της Γιουγκοσλαβίας. Ωστόσο για πολύ καιρό το ακριβές περιεχόμενο της συμφωνίας δεν ήταν γνωστό. Η Ομάδα Επαφής, η οποία ήταν υπεύθυνη για τις συνομιλίες στο Ραμπουγιέ και στο Παρίσι, είχε συμφωνήσει να σιωπήσει γύρω από το θέμα.
Το πλήρες κείμενο δεν δημοσιεύτηκε παρά πρόσφατα στο Internet στη ιστοσελίδα του Z-magazine, τη σχετική με την κρίση στο Κόσοβο. Όπως διαπιστώνεται τώρα, η συμφωνία περιέχει όρους που θα υπέτασσαν ολόκληρη την Γιουγκοσλαβία στην κατοχή του NATO. Η επίσημη εκδοχή (από πλευράς Νατοϊκών) διακήρυττε επανειλημμένα ότι η συμφωνία θα διασφάλιζε την αυτονομία του Κοσσυφοπεδίου, με την εγκατάσταση μιας “ειρηνευτικής δύναμης” εκεί. Εντούτοις, το Παράρτημα Β, υπό τον τίτλο “το καθεστώς της πολυεθνικής στρατιωτικής δύναμης εφαρμογής”, παρείχε στο NATO ελευθερία κινήσεων “σε όλη την γιουγκοσλαβική επικράτεια”, με άλλα λόγια στη Σερβία, το Μαυροβούνιο όπως επίσης και το Κόσοβο.
Το Άρθρο 8 αυτού του παραρτήματος αναφέρει: “Το προσωπικό του NATO, όπως επίσης τα οχήματα, τα πλοία, τα αεροσκάφη, και ο εξοπλισμός τους θα έχουν το πλεονέκτημα της ελεύθερης και απρόσκοπτης πρόσβασης σε ολόκληρη την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, συμπεριλαμβανομένου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων της. Αυτό θα περιλαμβάνει, αλλά δεν θα περιορίζεται στο δικαίωμα καταυλισμού, κατάλυσης και χρησιμοποίησης οποιονδήποτε περιοχών και διευκολύνσεων που απαιτούνται για υποστήριξη, εκπαίδευση και διεξαγωγή επιχειρήσεων”.
Το Αρθρο 6 εγγυάται στις δυνάμεις κατοχής πλήρη ασυλία: “Το προσωπικό του NATO κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και σε κάθε περίσταση, δεν θα υπόκειται στη δικαιοδοσία των (συμβαλλομένων) μερών για όποιο πολιτικό, διοικητικό, ποινικό ή πειθαρχικό αδίκημα διαπραχθεί από μέρος τους στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας”.
Το Άρθρο 10 διασφαλίζει την ελεύθερη διέλευση από όλους τους δρόμους, αεροδρόμια και λιμάνια της Γιουγκοσλαβίας.
Αν η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση υπέγραφε τη συμφωνία θα ήταν σαν να παραιτούνταν ταυτόχρονα και από τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Η Berliner Zeitung διαπιστώνει: “Αυτό το κείμενο μοιάζει με συνθήκη παράδοσης μετά από έναν πόλεμο που έχει χαθεί. Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Μιλόσεβιτς δεν θέλησε να υπογράψει ένα τέτοιο έγγραφο είναι απόλυτα κατανοητό”.
Ο τελεσιγραφικός τρόπος με τον οποίο κλήθηκε η κυβέρνηση να υπογράψει αυτή την συμφωνία, και η μυστικότητα που τηρήθηκε σε σχέση με το κείμενο της, υποδηλώνουν ότι οι διασκέψεις στο Ραμπουγιέ και στο Παρίσι είχαν μοναδικό σκοπό να παράσχουν μια πρόφαση για πόλεμο, και όχι μια πολιτική λύση για την κρίση στο Κοσσυφοπέδιο.
“Μια συμφωνία σαν και αυτή δεν θα μπορούσε να υπογραφεί από έναν ηγέτη ανεξάρτητου κράτους”, σχολίασε η ριζοσπαστική εφημερίδα Taz, η πρώτη γερμανική εφημερίδα που δημοσίευσε αποσπάσματα του κειμένου της συμφωνίας.
