του Κ. Θεολόγου, από το Άρδην τ. 19-20, Απρίλιος-Ιούνιος 1999
Μεγάλη και διπλή απογοήτευση δοκιμάσαμε οι Έλληνες με την λήξη του χειμώνα και την αρχή της φετινής άνοιξης.
Όσοι γνωρίζουμε τα τερτίπια των πολιτικών και τα καμώματα των διπλωματών, καθώς αναγιγνώσκουμε τα γεγονότα σ’ όλες τις φάσεις της Νεώτερης Ιστορίας (Βεβαίως όχι μόνο της Ελληνικής) θα συμφωνούσαμε στο εξής:
Κάθε φορά που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί κάποια σοβαρή εξέλιξη μείζονος σημασίας σε μια καυτή περιοχή του κόσμου, οι Μεγάλες Δυνάμεις ή οι κρατούντες τα χαλινάρια του κόσμου μας, δημιουργούσαν κατιτίς σαν αντιπερισπασμό για να μουδιάζουν τους λαούς, οι οποίοι θα ήσαν οι αποδέκτες αυτής της σοβαρής εξέλιξης.
Η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας ανέκαθεν υπήρξε μια καυτή ζώνη και δεν εννοώ τον τουριστικό ήλιο της παραλιακής ακτογραμμής της. Η Ελλάδα υπήρξε παλαιόθεν η χώρα με ένα λαό τον οποίο μια σοβαρή εξέλιξη τον εύρισκε απροετοίμαστο, επειδή κάποια εσωτερική διαπλοκή προετοίμαζε το έδαφος ως προπαρασκευαστικός μηχανισμός, αλλά και ως σύστημα απορρόφησης της προδιαγραφόμενης αντίδρασης αυτού του λαού.
Με μια διπλωματία χαυνωμένη και αναποτελεσματική, σε σύγκριση με τις άλλες ευέλικτες και εν εγρηγόρσει διπλωματίες γειτονικών ή άλλων μακρινών κρατών, εφόσον η Νεώτερη Ελληνική Ιστορία δεν έχει να επιδείξει μια συνέχεια και μια συνέπεια σε έναν κεντρικό στρατηγικό σχεδιασμό και σε μια σταθερή πολιτική βούληση εκ μέρους της κεντρικής Διοίκησης του Κράτους, αυτοί οι έξωθεν κινητοποιημένοι μηχανισμοί (preparatory ή recuperative) εύρισκαν πρόσφορο έδαφος να δράσουν αποτελεσματικά.
Δεν είναι η στιγμή κατάλληλη, για να θυμίσουμε τέτοιες αδέξιες (ή επιδέξιες εντέλει) κινήσεις στους ενημερωμένους αναγνώστες μας.
Ο Κούρδος ικέτης
Είναι όμως η στιγμή καίρια να πούμε ότι ο ευρισκόμενος σε Ελληνικό έδαφος ικέτης Οτσαλάν παραδόθηκε στους Τούρκους από το Αμερικανικό παρακράτος, επειδή η Ευρώπη ολόκληρη δεν του έδωσε τα απαραίτητα πόδια να προσγειωθεί από τον ουρανό σε ένα καταφύγιο, έστω για να διαφυλάξουμε το σπάνιο είδος του.
Η έκπτωση του Αμπντουλάχ στα νύχια των καταπιεστών και βασανιστών του λαού του υπήρξε μείζον θέμα συζήτησης για τους συναισθηματικά φορτισμένους Έλληνες επί σειράν εβδομάδων. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, πιστά στην εμπορική αποστολή των ιδιωτών ή εντεταλμένων χειριστών τους, προσέφεραν πλούσια ύλη στις κερκίδες της τηλεοπτικής αρένας ή αγοράς του δήμου, και ήλθε ο κορεσμός της αντίδρασης στην προμελετημένη τούτη παράδοση του ικέτη. Δεν απονέμουμε ευθύνη ή ενοχή στον τρόπο που χειρισθήκαμε ως Κυβέρνηση τον Κούρδο ικέτη.
Η ουσία είναι ότι η κοινή γνώμη και η αντίδραση του Ελληνικού λαού είχε εστιασθεί έτσι περίτεχνα από αυτούς που μελετάνε επιστημονικά και γραδάρουνε όλους τους λαούς (σαν τον Τζψ Κάρεϊ στο Τρούμαν Σόου) στο δράμα του Άπο, ενώ προετοιμαζόταν το τραύμα ενός άλλου λαού. *
Ο ΣέρΒος ομόδοξος Ευαγγελισμός
Ενώ λοιπόν αναλύαμε τα του Κούρδου ικέτη, ‘συμμαχικές’ (να τις κάνει ο Θεός) στρατιωτικές δυνάμεις διέσχιζαν την Κεντρική και Δυτική Μακεδονία από το Λιτόχωρο μέχρι τα βορειοδυτικά σύνορα μας, συσσωρεύοντας την τεχνολογία αιχμής στις δυνατότητες για πόλεμο και επίθεση μαζί με άνδρες έτοιμους για όλα.
Το πλήγμα επετεύχθη παραμονές της εθνικής (για τους Έλληνες) επετείου της 25ης Μαρτίου. Ούτε κι αυτό το διαβάζω ως απλή σύμπτωση.
Οι επιστήμονες που μας μελετάνε ήξεραν ότι, αν δεν υπήρχε ένα συναισθηματικό και ηθικό ζήτημα στα ελληνικά πολιτικά πράγματα, ο Έλληνας λαός θα αντιδρούσε έντονα με το θέμα της διέλευσης των στρατευμάτων προς Βορράν. To si vis pacem para bellum δεν είναι ρητό ισχύον μονάχα για τον πλανητάρχη. Οι ψημένοι στα κόλπα Έλληνες (και εννοώ τους μεγαλύτερους σε ηλικία) έλεγαν ότι πάμε για πόλεμο. To NATO κι οι Αμερικάνοι ετοιμάζουν μια καταιγίδα της ερήμου από συμμάχους Σερβίας, εκεί στα ευαίσθητα σύνορα μας, όπου Αλβανοί, Σκοπιανοί, Κοσοβάροι και Μαυροβούνιοι θυμίζουν παράξενα την θρυαλλίδα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Η 25η Μαρτίου υπάρχει και ως μια μείζων θρησκευτική εορτή του Ορθοδόξου χριστιανικού εκκλησιάσματος, που βρίσκεται στον πυρήνα της δογματικής διαφοροποίησής μας από τον Καθολικισμό.
Άλλωστε, σε λίγο καιρό, το ζήτημα της Σάρκωσης του θεού και κατά συνέπεια του (σχισματικού των Χριστιανικών Εκκλησιών) filioque δεν θα έχει λόγο ύπαρξης: οι Ορθόδοξοι θα αφανισθούν βαθμηδόν. Μόνον ορθόδοξοι Εβραίοι θα μείνουν.
Στο βωμό της παραπλάνησης της επικαιρότητας και των τεκταινομένων ως ειδήσεων ήρθε
και το Συνέδριο του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ -άλλη σύμπτωση!
Ο πατέρας Θουκυδίδης
Ού τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμοτέροις οΰσιν, έγραφε τότε ο ιστορικός και κοινωνιολόγος της Ηθικής του πολέμου, πατέρας Θουκυδίδης. Το έγραφε και για εμάς τους νεώτερους Έλληνες.
Τώρα ο επίλογος γράφεται με 100 βόμβες στην Πρίστινα, για να μην μπορεί να ακουσθεί κάποιος Αρχάγγελος. Ούτε ο Αρχάγγελος Μίκης Θεοδωράκης για να πει ότι εμείς οι Έλληνες υπήρξαμε πάντα με το πλευρό των κατατρεγμένων και των θυμάτων (φευ! Maifre, que vous avez raison!), αλλά ούτε και ο άλλος Αρχάγγελος Γαβριήλ, που θα έλεγε Χαίρε Κεχαρπωμένη, ο Κύριος μετά σού!.
Παρ’ όλα ταύτα όμως, έστω κι αν ολοκληρώσαμε την επαναστατική γυμναστική των αντιδράσεων μας με τον Κούρδο ικέτη, ας στρέψουμε λίγο τα όμματα στους ματωμένους Σέρβους και την αγανάκτησή μας στον πατερναλιστή του πλανήτη Γουίλιαμ Κλίντον, που θεωρεί εαυτόν Κλαρκ Κεντ (alias Σούπερμαν). 0 Θεός να βάλει το χέρι του και να φυλάει εμάς τους άοπλους έμψυχους αμάχους από τους εξοπλισμένους και άψυχους συμμάχους.
