από το Άρδην τ. 21, Ιούλιος-Αύγουστος 1999
Ερίκ Κοκιερέλ, Ζεράρ Α’τελαχάγ, Ρεβέκκα Λοζάν. Λουσίλτωρ. Ζαν-Φρανσουά Ζουσελλίν, Γκιλμπέρ Μαρκί. Φρανσουά Μορβάν Ζαν-Ζακ Ουγκετό (Μέλη της επαναστατικής κομμουνιστικής λίγκας, LCR. Πρόσφατα προσχώρησαν στην Ένωση Μαρκ-Μπλοχ
Κυρίαρχοι του παιχνιδιού, αφού επέβαλαν το όργανο τους που είναι το NATO, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τη δυνατότητα να μπλοκάρουν μονίμως κάθε λύση στην κρίση, για να βυθίσουν ακόμα περισσότερο τους πειθήνιους ευρωπαίους συμμάχους τους. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, εξοπλισμένες με τη διπλωματία τους και τις δυνατές οικονομίες τους, δεν είχαν τη δυνατότητα μετά τον θάνατο του Τίτο να δράσουν ειρηνικά για να δώσουν στους λαούς αυτης της περιοχής τα μέσα για να συνομιλήσουν, να συνεννοηθούν και να δημιουργήσουν τις βάσεις για μια διαρκή συνεργασία βασιζόμενη κυρίως στην ανάπτυξη; Στην πραγματικότητα, ο φονικός παροξυσμός του σερβικού εθνικού αισθήματος υποδαυλίστηκε στο έπακρο από την πολιτική διάλυσης της εύθραυστης γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας, την οποία θέλησαν οι ευρωζωνικές δυνάμεις, η Γερμανία εν πρώτοις, και στην οποία η Γαλλία δεν αντιτάχθηκε παρά για τους τύπους. Οι επικεφαλής Γάλλοι είναι ακόμα περισσότερο ένοχοι για το γιουγκοσλαβικό δράμα καθώς μία θαρραλέα πολιτική θα μπορούσε να είχε αναχαιτίσει. την πορεία προς το βάραθρο.
Η στρατιωτική επέμβαση των πυρομανών πυροσβεστών του NATO δεν είναι λοιπόν σε καμία περίπτωση ανθρωπιστική, και η εθνική κάθαρση δεν αποτελεί παρά ένα πρόσχημα γι’ αυτήν, με σκοπό την κυνική αναδιαμόρφωση της περιοχής. Ο έλεγχος των Βαλκανίων από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό – που ποτέ άλλοτε δεν άξιζε τόσο το όνομά του – του επιτρέπει, αναμεσα σε άλλα, να προωθήσει ένα ακόμη πιόνι προς την κατεύθυνση των αποθεμάτων πετρελαίου στην Κασπία και τον Καύκασο. Θα μπορούσαν εξίσου, αύριο, ν’ ασκήσουν πίεση για την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να καταστήσουν μόνιμα την τελευταία έναν αξιοθαύμαστο βοηθό της αμερικανικής δύναμης.
Οι Κοσοβάροι πρόσφυγες δεν αποτελούν πια παρά το τραγικό όργανο μιας πλανητικής χειραγώγησης των λαών και των συνειδήσεων. Η «φιλοσοφία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», που επικαλείται χειραγωγικά το NATO ως βασική ηθική δικαιολογία των πολεμικών του ραδιουργιών, υπερέχει στο εξής των εννοιών του πολίτη και της πολιτικής κυριαρχίας, όπως αυτές θεμελιώθηκαν από την επανάσταση του 1789. Αυτό το νέο «κατηγορικό πρόσταγμα» αποτελεί ένα ηθικό καταφύγιο για όλους αυτούς που μη αποβλέποντας ειλικρινά σε μια εναλλακτική λύση απέναντι στον καπιταλισμό, δεν έχουν άλλο σχέδιο παρα τον εξανθρωπισμό της παγκοσμιοποίησης. Κάνοντας αυτό, ξεχνούν ότι πρέπει να διασφαλιστούν και να επεκταθούν τα δικαιώματα των πολιτών, για να πάρουν πραγματικά σάρκα και οστά τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Στα ερείπια της Γιουγκοσλαβίας θα προστεθούν τα ερείπια μιας αριστεράς που δρα αντιστρόφως των ελπίδων που διεγείρει. Θα πρέπει να επαναθεμελιώσουμε μια νέα αριστερά που θα ξαναδώσει στη Δημοκρατία την πραγματική της έννοια, δίνοντας την εξουσία στους πολίτες, όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο αλλά επίσης και σε όλους τους άλλους τομείς, με την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής και ανταλλαγών. Μια ορισμένη αριστερά είναι οριστικά νεκρή μαζί με το τέλος του αιώνα. Μια άλλη πρέπει να έρθει και η πράξη θεμελίωσής της θα είναι ότι δεν θα έχει παραχωρήσει τίποτα σε όλους αυτους που πιστεύουν ότι ο αμερικανικός στρατός και το NATO έχουν γίνει, εκών άκων, το όργανο της παγκόσμιας ηθικής.
Τετάρτη. 5 Μαΐου 1999 Μετάφραση: Δημήτρης Λειβαδίτης
