του Τ. Χατζηαναστασίου, από το Άρδην τ. 23, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2000
Το είδαμε κι αυτό! Είδαμε τους εισαγγελείς και την αστυνομία να εισβάλλουν στα σχολεία. Το κράτος και οι θεσμοί δεν αστειεύονται. Σιγά μην αφ σουν τους δεκαπεντάχρονους να αναστατώσουν και πάλι, κατά πως τόχουν συνήθειο κάθε χρόνο τέτοια εποχή, “το χώρο της παιδείας”.
Τί φοβάται όμως το κράτος από τους μαθητές; Φοβάται ότι σα χιονοστιβάδα θα κυλήσει και φέτος το μαθητικό κίνημα και θα σαρώσει την κυβερνητική αλαζονεία. Εάν πέρσι κόντεψε να ανατραπεί η κυβερνητική πολιτική από μία «τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική», φέτος δε χωράνε αστεία. Εκλογές έχουμε μπροστά μας. Δεν παίζουμε. Εδώ δεν υπάρχει πλέον ούτε ένα συνδικάτο που ν’αμφισβητεί σοβαρά τις κυρίαρχες επιλογές: την Ο.Ν.Ε., το χρηματιστήριο, τα τσιφτετέλια της ελληνοαμερικανικής φιλίας με τους φασίστες της Αγκυρας, θ’ αφήσουμε τους πιτσιρικάδες να μας τραγουδάνε «κάτσε καλά»;. Πρέπει επιτέλους και οι μαθητές να παρατήσουν το χαβαλέ, να σκύψουν το κεφάλι και να μη το σηκώνουν από το διάβασμα. Εάν οι έφηβοι είναι οι μόνοι σ’αυτοί τη χώρα που τα γράφουν όλα στα παλιά τους τα παπούτσια, ήρθε η ώρα να μπουν και αυτοί στο «λούκι» που τους έχουμε ετοιμάσει. Μεταρρύθμιση λοιπόν.’ Η μήπως ΜΑΤαρρύθμιση;
Και τί θέλουν επιτέλους οι δεκαεξάρηδες και «μας γαμούν τα λύκεια»; «Δεν έχουν αιτήματα!», ανακαλύπτουν ξαφνικά οι «μεγάλοι». «Ούτε κάνουν προτάσεις, μόνο απορρίπτουν», επισημαίνουν κάποιοι «ωριμότεροι». «Βασικά κάνουν το χαβαλέ τους για να χάσουν μάθημα», ωρύονται γονείς και καθηγητές. Έτσι είναι αγαπητοί φίλοι! Οι έφηβοι δεν έχουν αιτήματα ούτε είναι σε θέση να διατυπώσουν προτάσεις. Δεν είναι ούτε κόμμα ούτε συνδικάτο ούτε κάνουν συνδικαλισμό. Αυτά ταιριάξουν σε μάς τους «μεγάλους», τους «ώριμους», τους «σοβαρούς». Απλώς δεν αντέχουν άλλο τους εξοντωτικούς ρυθμούς και λένε «δεν αντέχω», δε «γουστάρουν τη φάση», και λένε «δεν το γουστάρω το σχολείο που έχετε φτιάξει για μένα», «το μέλλον που μου προετοιμάσατε, τα οράματα σας όλα είναι σάπια και δε θα πάρω», και στο τέλος μας λένε κατάμουτρα: «παρατήστε μας ήσυχους!».
Τελικά σε μας επαφίεται να ακούσουμε αυτή την κραυγή αγωνίας, και επιτέλους να επεξεργαστούμε και να καταθέσουμε τη δική μας πρόταση. Και όταν λέω σε μας, εννοώ τους «μεγάλους» γενικά, την κοινωνία ολόκληρη, ιδιαίτερα όμως τους καθηγητές και τους δασκάλους που αν μη τί άλλο έχουμε και συνδικάτα και εμπειρία και γνώση για τα ζητήματα της εκπαίδευσης που τα ζούμε καθημερινά. Δική μας δουλειά είναι λοιπόν να δείξουμε τη διέξοδο, όχι των παιδιών.
Ποιά στάση όμως κρατάμε εμείς οι δάσκαλοι τους; Εμείς οι μεγαλύτεροι, οι «ωριμότεροι» που έχουμε διοριστεί για να τους αξιολογούμε κάθε μέρα αλλά αρνούμαστε την αξιολόγηση για τον εαυτό μας; Στο 2ο Γυμνάσιο Χανίων ο ίδιος ο υποδιευθυντής με τη συναίνεση του συλλόγου κάλεσε την αστυνομία για να αποτραπεί η κατάληψη που πραγματοποίησαν οι δεκατετράχρονοι μαθητές. Έτσι γίναμε εμείς οι ίδιοι μπάτσοι και εισαγγελείς. «Για να μάθουν τα κωλόπαιδα»! Όχι μόνο δεν καθόμαστε να αφουγκραστούμε τα παιδιά, αλλά γινόμαστε και παιδονόμοι. Θέλουμε να τα εκδικηθούμε τα παιδιά. Γιατί αυτά γελούν, χαίρονται τη ζωή, ερωτεύονται, ενώ εμείς ήμασταν «σπασίκλες», ανέραστοι και συμβατικοί. Και σήμερα παίρνουμε το μαλακισμένο ύφος του καθηγητή, «όλος πιτυρίδα, μούσι και τσαντάκι, ενημερωμένος από τον Κακαουνάκη» και χαμογελούμε χαιρέκακα που φέτος η κυβέρνηση τους έσπασε τον τσαμπουκά.
Να όμως που κάποιοι από μας επιμένουμε να είμαστε δάσκαλοι και όχι παιδονόμοι. Που αγανακτούμε με την κατάσταση στα σχολεία και ακόμη περισσότερο με τον συνένοχο εφησυχασμό και την παραίτηση των συναδέλφων. Που εξοργιζόμαστε και αντιδρούμε με όσους συνειδητά τάσσονται με το μέρος της «τάξης», επιμένοντας στην υπεράσπιση του δικαιώματος της δημιουργικής αταξίας, της μόνης δύναμης, που μπορεί να μετατρέψει το χάος σε κόσμο, σε στολίδι κι όχι σε φούσκα της Σοφοκλέους. Τα πράγματα είναι ούτως ή άλλως δύσκολα. Ας μην τα κάνουμε εμείς με τη στάση μας δυσκολότερα. Τα παιδιά κάτιλένε. Αξίζει τουλάχιστον να τα ακούσουμε. Κι αν εμείς οι μεγάλοι φτιάξαμε το χειρότερο δυνατό κόσμο, ας δώσουμε μια ευκαιρία στη νέα γενιά να τον αμφισβητήσει. Κάτι καλύτερο θα βγει. Χειρότερο πάντως αποκλείεται!
[Συνάδελφοι έχετε 5″ καιρό. 5″ για να αποφασίσετε εάν θα είσαστε το πρόβλημα ή εάν θα αποτελέσετε τη λυση του.] Γενάρης του2000
