από το Άρδην τ. 23, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2000
Μ .Α.: Ναι Μν, μυθιστόρημα στη νιοστή. Μαγδαληνή στη νιοστή.
ΜΟΛΥ: Μι στη νι, Σα να λέμε μουνί, κι αστό είναι αιώνιο. Μι στη νι έγινε και η ψηφιακή μας επικοινωνία. (σελ. 286)
Αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο: ” Μίμης Ανδρουλάκης, Μν γυναικείο αντιμυθιστόρημα” νομίζω ότι εκφράζει ακριβώς το πνεύμα του αλαλούμ που το διακρίνει και την αισθητική του κόμματος στο οποίο προσχωρεί. Ένας άνδρας γράφει ένα “γυναικείο αντιυθιστόρημα”, που το αποκαλεί ο ίδιος “μυθιστόρημα στη νιοστί, δηλαδή μουνί”! Και βέβαια το διανθίζει με συζητήσεις για ψυχανάλυση και άλλες αρλουμπολογίες. Τι άλλο θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα αυτό το κόμμα των τυχάρπαστων. Έψαχνε τον “διανοούμενο” του και τον βρήκε. Στο βιβλίο του Ανδρουλάκη θα διαβάσουν, ή μάλλον θα ακούσουν, για την Francoise Dolto, την Μελανί Κλάιν, και άλλα ηχηρά παρόμοια, που έχουν ακριβώς ως στόχο να θαμβώσουν τους διαπλεκόμενους. Όσο για τα περί Ιησού και των ερώτων του με τις Μαγδαληνές, αυτός ο “ριζοσπαστισμός” παλιού καλού πορνείου της οδού Ακομινάτου, συνάδει απολύτως με το πνεύμα του ανδρός και των μεντόρων του. Η διαδρομή από τον Καζαντζάκη και τον αφορισμό του έως τον Ανδρουλάκη και τον Ψωμιάδη -ως εμβληματικό αντίπαλο του- περιγράφει και καταγράφει πιστά την έκπτωση αυτής της χώρας. Ή για πιο επίκαιρες και έγκυρες αναφορές, από τον Βέλτσο του Κολωνακίου στον Ανδρουλάκη της Τρούμπας.
Γ. Π.
