του Π. Λαφαζάνη, από το Άρδην τ. 24, Μάρτιος-Απρίλιος 2000
Ποια θα είναι η εικόνα της Ελλάδας το τέλος της νέας τετραετίας, αν τις εκλογές της Απρίλη κερδίσουν ο κ. Κ. Σημίτης ή ο κ. Κ. Καραμανλής και εφαρμόσουν στη μετα-ΟΝΕ περίοδο, τις διακηρύξεις τους;
Για να πάρουμε μια ιδέα, μεταφερόμενα νοερά στο σωτήριο έτος 2004. Ιδού, λοιπόν, πώς περιγράφει τη χώρα του κ. Κ. Σημίτη ή του κ. Κ. Καραμανλή ένας κάτοικος της από το μέλλον, λίγο πριν από τις εκλογές του 2000 μ.Χ. Μεταφέρω αυτούσια τα λόγια του.
Η Ελλάδα του 2004 δεν έχει, σχεδόν, τίποτα που να θεωρείται, πλέον, δημόσιο. Ακόμα και τα πιο προσοδοφόρα τμήματα της δημόσιας διοίκησης (π.χ. συλλογή φόρων) έχουν περάσει στα χέρια ιδιωτών! Όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις όχι μόνο έχουν ιδιωτικοποιηθεί, αλλά και έχουν ενταχθεί σε ευρύτερους επιχειρηματικούς ομίλους. Η αγοραία “ανασυγκρότησή” τους έχει κοστίσει δεκάδες χιλιάδες χαμένες ώρες εργασίας. Ακόμα και τα ονόματα των πωληθέντων σε πολυεθνικές εταιρείες δημόσιων επιχειρήσεων έχουν αλλάξει. Όροι, όπως ΟΤΕ, ΔΕΗ, Ολυμπιακή, ΟΣΕ κ.λ.π, ανήκουν σε ένα μουσειακό παρελθόν. Οι απλοί καταναλωτές πληρώνουν πανάκριβα τις άλλοτε σχετικά φθηνές(!) υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Οι κερδισμένοι από τον “ανταγωνισμό” είναι μόνον οι μεγάλοι καταναλωτές, οι οποίοι επωφελούνται με ειδικά συμβόλαια χαμηλού κόστους.
Το 2004 η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία υπερβαίνει το 20%. Η πλειοψηφία των νέων είναι άνεργοι ή έχουν θέσεις μερικής ή επισφαλούς απασχόλησης. Η αγορά εργασίας σύμφωνα με τα πρότυπα της “νέας οικονομίας”, έχει απορυθμιστεί πλήρως. Η ενοικίαση ή ο δανεισμός εργασίας θεωρείται τόσο σύνηθες φαινόμενο, όπως η ενοικίαση σπιτιού ή η λήψη δανείου από την τράπεζα. Στην ουσία μιλάμε για μισθωτή εργασία που έχει μόνο υποχρεώσεις, αλλά δεν έχει δικαιώματα και η οποία είναι καταδικασμένη σε αιώνια λιτότητα.
Το 2004 συνεχίζει να μου περιγράφει ο συμπολίτης μου από το μέλλον, το σύστημα της δημόσιας δωρεάν παιδείας βρίσκεται απολύτως υποβαθμισμένο μέχρι εξαφανίσεως! Η ιδιωτική εκπαίδευση κυριαρχεί όχι μόνο στην Ανώτατη Παιδεία (με πλήθος ιδιωτικών πανεπιστημιακών σχολών), αλλά και στη μέση εκπαίδευση, ακόμα και στην προσχολική αγωγή. Οι ελληνικές οικογένειες που θέλουν να; προσφέρουν στα παιδιά τους σοβαρή μόρφωση για ένα αξιοπρεπές μέλλον, χρειάζονται δίδακτρα εκατομμυρίων κάθε χρόνο. Το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα έχει καταντήσει το καταφύγιο των φτωχών προς αβέβαιη επιβίωση.
Το 2004 έχουν ολοκληρωθεί, πλέον οι σαοωτικές αλλαγές στο ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας. Τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν ενοποιηθεί σε μεγάλες κατηγορίες προς τα κάτω. Οι χρονικές προϋποθέσεις συνταξιοδότησης και οι ασφαλιστικές εισφορές έχουν αυξηθεί, ενώ οι προσφερόμενες υπηρεσίες και συντάξεις έχουν δραστικά περικοπεί. Το πλέγμα της ιδιωτικής υγείας έχει κυριαρχήσει παντού. Τα δημόσια νοσοκομεία, όσα δεν έχουν ιδιωτικοποιηθεί μετατράπηκαν σε ανώνυμες εταιρείες που λειτουργούν, χωρίς κρατική επιδότηση, με αυστηρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Η δημόσια ασφάλιση δεν καλύπτει τα νοσήλια παρά μόνο σε νοσοκομεία “γκέτο” για απόρους. Οι πολίτες που αρρωσταίνουν και δεν έχουν καταφύγει στην ιδιωτική ασφάλιση, υποχρεώνονται να πληρώνουν από την τσέπη τους το σημαντικότερο μέρος των νοσηλευτικών υπηρεσιών και των αναγκαίων φαρμάκων.
Το 2004 τείνει να περαιωθεί η φιλελεύθερη μεταρρύθμιση της αγροτικής οικονομίας. Το αγροτικό προϊόν ως ποσοστό του εθνικού προϊόντος έχει πέσει σε μονοψήφιο αριθμό. Οι αγρότες που ήδη μειώθηκαν κατά 40% από την δεκαετία του ’80, συρρικνώνονται περαιτέρω κατά το ήμισυ στα τέσσερα αυτά χρόνια, ενώ μια ανάλογη μείωση γνωρίζει και ο επαγγελματο-βιοτεχνικός κόσμος. Η μισθωτοποίηση ανέρχεται στο 80% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού (μαζί με τους ανέργους).
Το 2004 η Ελλάδα είναι μια χώρα της χρηματιστηριακής διαχείρισης και των κάθε λογής κερδοσκοπικών παράγωγων. Μια καζινο-Βαλκανοοικονομία, όπου δύο-τρεις γιγαντιαίοι όμιλοι ελέγχουν τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, ενώ μια χούφτα πολυκλαδικά επιχειρηματικά συγκροτήματα, πολυεθνικών συμφερόντων συνενώνουν την ηλεκτρονική και έντυπη ενημέρωση, τη ψυχαγωγία και το εμπόριο με το Ίντερνετ, τις τηλεπικοινωνίες και την ενέργεια, κατευθύνοντας τις τύχες της χώρας. Ακόμα και οι σημερινοί βαρόνοι των μίντια έχουν υποχρεωθεί να πωλήσουν τις επιχειρήσεις τους μπροστά θύελλα των ανακατατάξεων, των συγχωνεύσεων και των επιθετικών εξαγορών. Η Ελλάδα πορεύεται εν μέσω επιχειρηματικών κερδών που υπερβαίνουν το 30% του ΑΕΠ και μια διχοτομημένη κοινωνία με ανεξίτηλες εκτεταμένες ζώνες φτώχειας, οικολογικής υποβάθμισης και περιθωριοποίησης.
Το 2004, κατέληξε ο συμπολίτης μας από το μέλλον, έχουν προχωρήσει τα αποσταθεροποιητικά σχεδία του Ατλαντισμού στα Βαλκανια. Αφού προηγήθησαν πλήθος από στρατιωτικές επεμβάσεις, με ριζικές αλλαγές των συνόρων, όλων, σχεδόν των Βαλκανικών χωρών. Στην Κύπρο επεβλήθη τελικώς, αφού αναγνωρίσθηκε η τουρκοκυπριακή οντότητα, μια λύση χαλαρής Συνομοσπονδίας υπο την αιγίδα του NATO, στο οποίο εντάχθηκε και η Κύπρος, ενώ στο Αιγαίο προωθήθηκε ένα καθεστώς ρευστοποιησης και συνδιαχείρησής του, περα από κάθε έννοια διεθνούς δίκαιου, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Ιδού, λοιπόν, η Ελλάδα του 2004 η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ “ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ” που μας υπόσχονται οι κ.κ. Σημίτης και καραμανλής και για την οποία μας καλούν να τους υπερψηφίσουμε στις 9 Απριλίου! Όσοι θεωρούν πως τα παραπάνω είναι αρρωστημένες υπερβολές, δεν έχουν παρά να παραμέρισα.. τις φτηνές διαφημιστικές καμπάνα; και να ρίξουν μια πιο διεισδυτικά ματιά στις επίσημες προγραμματικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Και να το πράξουν τώρα. Διότι μετά τις 9 Απριλίου μπορεί όλοι να μοιάζουμε με τους σημερινούς εγκλωβισμένους της Σοφοκλέους!
Παναγιώτης Λαφαζανης
Μέλους της Π.Γ. του Συνασπισμου Υποψήφιος στη Β’ Περαιά. Το κείμενο αυτό αποτελεί τη, παρέμβαση του συγγραφέα στην εκδήλωση του Άρδην Οι εκλογές της νέας τάξης ” που πραγματοποιήθηκε στην ΕΣΗΕΑ στις 6 Μαρτίου.
