Οι ΔΟΛιοι δημοσιογράφοι έχυσαν όλη τη χολή τους για να υποβαθμίσουν τη συνάντηση
του Γιάννη Ξένου από τη Ρήξη φ. 92
Οι πολιτικές διεργασίες που συντελούνται στον ελλαδικό αντιμνημονιακό χώρο, τις τελευταίες δύο εβδομάδες, μετά το νέο ΟΧΙ του κυπριακού λαού, είναι ραγδαίες. Χωρίς αυτό θα χρειάζονταν χρόνια για να συντελεστούν, αν συντελούνταν.
Η συμφωνία στο Γιούρογκρουπ της 15ης Μαρτίου και ακόμα περισσότερο το ΟΧΙ της Κυπριακής Βουλής, στις 19 Μαρτίου, βρήκε για άλλη μια φορά απροετοίμαστη την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η πίεση των γεγονότων οδήγησε τον Τσίπρα σε αυτό που, πριν λίγο καιρό, θα ήταν σχεδόν απίθανο, στο να συναντηθεί με τον Καμμένο και να συμφωνήσουν σε κοινή τακτική για την Κύπρο, κατά Τρόικας και κυβέρνησης. Τσίπρας και Καμμένος συμφώνησαν να κληθεί ο κεντρικός τραπεζίτης, Γιάννης Προβόπουλος, στη Βουλή για να δώσει εξηγήσεις γιατί δεν έδωσε στην Κύπρο βοήθεια 2 δισ. ευρώ, που είχε ζητήσει η κυπριακή πλευρά, και να δημιουργηθεί κοινό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο κατά της κυβέρνησης, με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο. Και, τέλος, επίσης σημαντικό, να συνεργάζονται τα δύο κόμματα προκειμένου να ασκηθεί πίεση στην τρικομματική κυβέρνηση να φέρνει στη Βουλή νομοσχέδια και όχι νομοθετικές ρυθμίσεις.
Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από αυτή τη συνάντηση ήταν σφοδρότατες και προήλθαν από όλους τους χώρους. Τα τρία κόμματα της κυβέρνησης προσπάθησαν να ξορκίσουν τον φόβο τους με ειρωνείες προς Τσίπρα και Καμμένο. Το ΚΚΕ έκανε λόγο για μάσκες που έπεσαν και ότι ο Τσίπρας δεν διστάζει να συνεργαστεί ακόμα και με εθνικιστές! Θυμήθηκε, μάλιστα, όπως και η ΝΔ, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, το 2004, είχε ταχθεί υπέρ του Σχεδίου Ανάν. Οι ΔΟΛιοι δημοσιογράφοι έχυσαν όλη τη χολή τους για να υποβαθμίσουν τη συνάντηση, ενώ ο Μπάμπης έκανε λόγω για «νέο τραγικό δίδυμο». Ακόμα και στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί ήταν εκείνοι που είδαν με μισό μάτι αυτή τη συνάντηση.
Η κυπριακή κρίση φαίνεται ότι διέλυσε τις όποιες ψευδαισθήσεις είχε ο Τσίπρας ότι, δείχνοντας καλό πρόσωπο στο εξωτερικό (επίσκεψη στη Γερμανία και συνάντηση με τον Σόιμπλε, επίσκεψη στις ΗΠΑ και συχνές συναντήσεις με Αμερικανούς αξιωματούχους), θα μπορούσε να γίνει ανεκτός από αυτούς και να πετύχει μια πιο ευνοϊκή μεταχείριση για τη χώρα. Επιπλέον, είδε ότι όλες οι κινήσεις του στο εσωτερικό, π.χ. ανοίγματα στην καραμανλική δεξιά (που τον οδήγησαν στο ατόπημα να εκθειάσει ακόμα και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή), ανοίγματα στο παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, φλερτάροντας πολιτικά με πρόσωπα όπως η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, αλλά και στη ΔΗΜΑΡ, μήπως και μετεκλογικά μπορούσαν να συνεργαστούν, δεν απέδιδαν καρπούς. Τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, το τελευταίο εξάμηνο, είναι κολλημένα λίγο κάτω από το 30%, με πολύ μικρές αυξομειώσεις. Πράγμα που σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέχει πολύ από την αυτοδυναμία ή τα ποσοστά κοντά σε αυτήν και το σχέδιο περί κυβερνώσας αριστεράς απομακρύνεται. Αν συνέχιζε αυτή η κατάσταση, θα αντιμετώπιζε και εσωτερικούς κλυδωνισμούς, στον βαθμό που, όσο η προοπτική της διακυβέρνησης είναι πιθανή, η εσωτερική αντιπολίτευση του Λαφαζάνη και οι περισσότερες συνιστώσες δεν τραβάνε το σχοινί.
Από την άλλη πλευρά, οι ΑΝΕΛ μετά τις εκλογές, διήνυσαν μια περίοδο κατά την οποία τα δημοσκοπικά ποσοστά τους συρρικνώνονταν, παρουσίαζαν εικόνα μη-κόμματος, ενώ, τον Ιανουάριο, πέρασαν και μια μίνι κρίση με την αποχώρηση των βουλευτών Μαρκόπουλου και Ζώη. Από τότε, όμως, οι ΑΝΕΛ δείχνουν σαν να ξελάφρωσαν από κάποια βαρίδια, σταθεροποιήθηκαν και, με βάση το μηνιαίο βαρόμετρο της Public Issue, αυξήθηκαν το τελευταίο δίμηνο οι θετικές εκτιμήσεις για τον Καμμένο ενώ, σε αρκετές δημοσκοπήσεις που έγιναν μετά την κυπριακή κρίση, εμφανίζουν και μικρή άνοδο.
Με το σκηνικό όπως διαμορφώνεται, ο Καμμένος φαντάζει ως η μόνη διέξοδος για τον Τσίπρα, για μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση με ή χωρίς τη ΔΗΜΑΡ (άραγε πόσο αντιμνημονιακή θα ήταν μια κυβέρνηση με τη συμμετοχή του κυρ-Φώτη;). Η προοπτική της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα τους έδινε νέα εκλογική πνοή, αφού πολλοί πολίτες του αντιμνημονιακού χώρου, που στις προηγούμενες εκλογές δεν τους ψήφισαν, είτε για τις απαράδεκτες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά είτε για τις νεοφιλελεύθερες θέσεις των ΑΝΕΛ στα κοινωνικά ζητήματα, σε μια πιθανή συνεργασία, θα έκριναν διαφορετικά.
Αλλά για να φτάσουμε μέχρι εκεί, πρέπει να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Η εσωτερική αντιπολίτευση του Λαφαζάνη, που έσπευσε να δηλώσει ότι η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ θα είναι πρόσκαιρη και πάνω σε συγκεκριμένα θέματα, ποντάρει και πάλι στο δίλημμα εντός ή εκτός ευρώ ώστε να αποπροσανατολίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Λαφαζάνης, με όπλο πρόσφατη δημοσκόπηση (της Marc), που καταγράφει ότι το 48% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν υπέρ της αποχώρησης από το ευρώ, θέτει την ανάγκη επανεξέτασης της θέσης του κόμματος για το ευρώ. Ο Λαφαζάνης επενδύει στο ότι, από το συνέδριο του ΚΚΕ, ίσως προκύψει μια νέα κατάσταση που να ευνοεί τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και κάτι τέτοιο μοιάζει δύσκολο και το πιο πιθανό είναι όσοι βλέπουν θετικά τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ να οδηγηθούν εκτός κόμματος. Επίσης, ελπίζει πολλά στις σχέσεις και στα κοινά σημεία που έχει με τον Αλαβάνο και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε πρόσφατη συνέντευξη του στην Αυγή, αποκάλυψε το σχέδιό του για το πώς θα πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία: «Το στοίχημα σήμερα είναι να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα άνετο και σταθερό προβάδισμα έναντι της Ν.Δ. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτήσει αυτό το πλεονέκτημα, οι ανατρεπτικές εξελίξεις θα πάρουν τη μορφή χιονοστιβάδας και θα καταστήσουν πολύ γρήγορα πραγματικότητα μια κυβέρνηση της Αριστεράς». Μόνο που η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται σε αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει να μπορεί πάρει άνετο προβάδισμα επί της ΝΔ.
Ο Τσίπρας, μετά την κυπριακή κρίση, δείχνει να συνυπολογίζει πια και μια διάσταση που μέχρι τώρα του διέφευγε, τη γεωπολιτική. Στη συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, είπε ότι η Κύπρος θα πρέπει να επιδιώξει λύση στα προβλήματά της εντός της ευρωζώνης. «Διαφορετικά, θα εμφανιστεί σαν ένα καράβι με πειρατική σημαία στη Μεσόγειο και θα δεχθεί απίστευτες πιέσεις και στο εθνικό της πρόβλημα». Οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις μέσα στον κόμμα του, όμως, δεν έχουν ωριμάσει και δεν δείχνουν να μπορούν να ωριμάσουν, όταν δηλώνουν ότι το ΟΧΙ της Κύπρου ήταν μισό, μιας και ολοκληρωμένο θα ήταν μόνο αν έλεγε και όχι στην ΕΕ, δηλαδή η Κυπριακή Δημοκρατία να έκανε χαρακίρι. Το φλερτ με τον Καμμένο είναι πολύ δύσκολο να ευδοκιμήσει γιατί το ίδιο του κόμμα δεν το θέλει, αλλά, έτσι όπως αυτοεγκλωβίστηκε ο Τσίπρας με τα περί κυβερνώσας αριστεράς, είναι η μόνη δυνατότητα για να φτάσει κάποια στιγμή στο Μέγαρο Μαξίμου.
3 ΣΧΟΛΙΑ
Έχω την εντύπωση ότι τον τελευταίο καιρό προσεγγίζετε την αρθρογραφία σας με πνεύμα πρωτίστως δημοσιογραφικό-ενημερωτικό και… δευτερευόντως υπεράσπισης πολιτικών θέσεων του χώρου της Ρήξης ή κάνω λάθος?
Επίσης δεν αντιλαμβάνομαι την εμμονή σας να βλέπετε διέξοδο από τη σημερινή κρίση με τη χώρα εντός αυτής της ΕΕ και ευρωζώνης όταν το ευρώ είναι συνεχώς δανειζόμενο από την Ελλάδα, δεν το «παράγουμε», γεγονός που καθιστά το δημόσιο χρέος μη βιώσιμο. Προβλέπετε λύση αποπληρωμής που εμείς οι απλοί πολίτες δεν μπορούμε να δούμε? Προβλέπετε λύση «χαρίσματος» μεγάλου μέρους του χρέους κάτω από την πίεση της παγκόσμιας ύφεσης? Προβλέπετε «ανταλλαγή» του χρέους ή μεγάλου μέρους του με ελληνικά ενεργειακά κοιτάσματα? Κάνω αυτές τις ερωτήσεις γιατί διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα άρθρα σας και εάν δεν λανθάνω, μου δίνουν την εντύπωση ότι η παραμονή της χώρας εντός ΕΕ και ευρωζώνης είναι θέση σας ανεξάρτητα από τη μέγγενη των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων.
Ως προς τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλετε ως κύρια αιτίαση της μικρής συρρίκνωσης του ή της πτώσης της επιρροής του στην κοινωνία την τακτική επαφών του προέδρου του με Σόιμπλε και Αμερικάνους αξιωματούχους και όχι αυτό, καθ’ αυτό το ασαφές και αδιέξοδο, κατά τη γνώμη μου, πολιτικό περιεχόμενο του προγράμματος του το οποίο με την πάροδο του χρόνου και το βάθεμα της διάλυσης του όποιου κράτους διέθετε η χώρα μετατρέποντάς την σε αποικιοκρατούμενη «ευρωπαϊκή περιφέρεια» χρέους με τον Ράινχεμπαχ ουσιαστικό ελεγκτή-κυβερνήτη στη χώρα έχει κιόλας γίνει ανεδαφικό και παρωχημένο!
Αλλά και η «ανέξοδη» συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ στο βαθμό που δεν ορίζεται από στοχευόμενες κοινές πολιτικές επιδιώξεις σε συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα τις οποίες ν’ ακολουθούν συγκεκριμένες στοχευόμενες πολιτικές κοινές πρακτικές που να γίνονται αντιληπτές από την κοινωνία ώστε να δημιουργούν συνθήκες συμμετοχής λαϊκών δυνάμεων σ’ αυτή τη συμμαχία, το εγχείρημα μοιάζει σαν ένα μπαλόνι από φθηνά υλικά έτοιμο να… σκάσει και μάλιστα… ξέπνοα, δίχως καν κρότο.
Εκτιμώ ότι μετά τις τελευταίες δηλώσεις Αλαβάνου, φαίνεται μια προ συνεννοημένη κίνηση με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως ανάχωμα προς τον Λαφαζάνη, αλλά, και προς Καζάκη ώστε να κερδηθούν ψηφοφόροι από το… στρατόπεδο «έξω από την ΕΕ – εθνικό νόμισμα». Διαφαίνεται επίσης η επιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να μη βρεθεί μόνος με τον Καμμένο σε περίπτωση που χάσει η ΝΔ τη νίκη στις επερχόμενες εκλογές, μιας και η ήδη… καμένη ΔΗΜΑΡ δεν προκρίνεται για… αντιμνημονιακός σύμμαχος, ενώ από την άλλη πλευρά το ΚΚΕ «ευλαβικά» επιμένει στην ταξική του… καθαρότητα αλλά και μοναξιά του. Έτσι, ΣΥΡΙΖΑ- «ΠΛΑΝΟ Β» ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΚΑΙ ΑΝ.ΕΛΚΑΜΜΕΝΟΣ, ίσως να είναι η νέα τρικομματική του αβέβαιου, εντούτοις, και, καθ’ όλα, μέλλοντος μας!
ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΕΝ ΠΟΤΗΡΙΩ.
ΑΝ Η ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΙΑΠΛΑΚΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΥΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΑΝΕΛ ΖΗΤΩ ΠΟΥ ΚΑΗΚΑΜΕ.
ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΗΡΥΞΟΥΝ ΠΑΝΣΤΡΑΤΕΙΑ ΑΝΑΛΩΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΙΚΡΟΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ.
Καλημέρα, καταρχάς δεν είμαστε Ριζοσπάστης όλα τα κείμενα να κλείνουν επαναλαμβάνοντας τη θέση μας, τη θέση μας σε κάθε Ρήξη ή Άρδην θα τη βρείτε σε 1-2 κείμενα που είτε είναι ανυπόγραφα ή έχουν την υπογραφή του εκδότη.
Επαναλαμβάνουμε αυτά τα χρόνια από το 2009 ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε αποκλειστικά και μόνο οικονομική κρίση, η οικονομική κρίση είναι μια από τις παραμέτρους τις κρίσεις ίσως η πιο έντονη. Αλλά έχουμε και κοινωνική κρίση, πολιτική, δημογραφική κ.λπ. και κυρίως γεωπολιτική.
Δείτε τι έγινε στην Κύπρο, ο κυπριακός λαός είχε το θάρρος να πει όχι στο κούρεμα, αλλά επειδή πολιτικές ελίτ και λαός ήταν απροετοίμαστοι τα προηγούμενα χρόνια για μια τέτοια πράξη, έπεσε μετά το βουνό και τους πλάκωσε. Το γεωπολιτικό περιβάλλον ήταν εντελώς εχθρικό για την Κύπρο, όλοι αυτοί στους οποίους πόνταραν: Ρωσία, Ισραήλ, Αμερικάνοι του γύρισαν την πλάτη και αμέσως η Τουρκία έδειξε τα δόντια της. Ο κυπριακός λαός έριξε μια μπαταριά αλλά αμέσως κατάλαβε ότι ήταν απροετοίμαστος ο ίδιος για αντίσταση για το διεθνές περιβάλλον εντελώς εχθρικό.
Τα ίδια ισχύουν και στην Ελλάδα και ο ελληνικός λαός το αντιλαμβάνεται γι’ αυτό και σε όλες τις έρευνες γνώμης η πλειοψηφική άποψη είναι κατά των μνημονίων και των συμβάσεων, αλλά όχι εκτός Ευρωζώνη. Γιατί έτσι όπως τα κατάφεραν οι πολιτικές μας ελίτ την προηγούμενη εικοσαετία, δηλαδή χωρίς να συντηρούν μια εναλλακτική λύση στην Ευρωζώνη π.χ. με συμμαχίες στα Βαλκάνια ή μέσα στην Ευρωζώνη να έφτιαχναν ένα μέτωπο των Νοτίων, αν βγούμε ατάκτως από την Ευρωζώνη θα μείνουμε εντελώς μόνοι. Ο κόσμος τα αντιλαμβάνεται αυτά και γι’ αυτό, ενώ στις προηγούμενες εκλογές έδωσε ψήφο διαμαρτυρίας σε πλήθος αντιμνημονιακών χώρων, σε αυτόν τον χώρο που έλεγε για αποχώρηση εδώ και τώρα από την Ευρωζώνη έδωσε λιγότερο από 1% και ο Αλαβάνος από εκεί που ήταν από τις κεντρικές πολιτικές φιγούρες εξαφανίστηκε.
Είναι πολύ πιθανό με την πολιτική που εφαρμόζουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, των οποίων πάγια θέση ήταν και είναι να μας διώξουν από την ευρωζώνη, το ποσοστό των ανθρώπων που να λένε «αϊ σιχτίρ» στην Ευρώπη να αυξάνεται και κάποια στιγμή να γίνει πλειοψηφία και ακόμα και εμείς κάποια στιγμή να το πούμε. Αλλά και πάλι θα είναι μια λύση απελπισίας, δεν μπορεί όμως η λύση απελπισίας όταν δεν έχει γίνει προσπάθεια να γίνουν όλα τα άλλα να εμφανίζεται ως πρώτη και μοναδική λύση. Αυτή τη στιγμή ως πρώτο μέλημα θα έπρεπε να έχουμε να έρθουμε πιο κοντά με την Κύπρο που έτσι ο Ελληνισμός θα αποκτήσει γεωπολιτικό βάθος, να φτιάξουμε συμμαχία με τους υπόλοιπους Νότιοευρωπαίους, Ιταλούς, Πορτογάλους, Ισπανούς και Ιρλανδούς και από κοινού να πιέζαμε τη Γαλλία να αλλάξει στάση έναντι της Γερμανίας. Με τελικό στόχο είτε όλες αυτές οι χώρες του Νότου να φύγουν πακέτο από την Ένωση και να φτιάξουν κάτι άλλο ή να αναγκαστεί να αποχωρήσει η Γερμανία (ήδη στη Γερμανία υπάρχει κόμμα που είναι υπέρ της επιστροφής στο Μάρκο με τις δημοσκοπήσεις να του δίνουν διψήφιο ποσοστό).
Αντί εμείς να κάνουμε αυτά, επαναλαμβάνεται μονότονα από Αλαβάνο-Λαφαζάνη και άλλους εδώ και 3 χρόνια το plan B, μόνο ως συνθηματολογία και ως αφορμή να ανοίξει η συζήτηση. Αν και οι ίδιοι όμως πίστευαν σε αυτό που λένε, θα εμβάθυναν το σχέδιο τους θα έφερναν συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς θα υλοποιούνταν αυτό το plan b και δεν θα αναλώνονταν σε ανέξοδα συνθήματα ο ένας για να κάνει εσωκομματική αντιπολίτευση στον Τσίπρα και ο άλλος για να βγει και πάλι σε μερικά τηλεοπτικά «παράθυρα».