από το Άρδην τ. 45, Ιανουάριος 2004
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, αντιμετωπίζοντας έναν λυσσαλέο πόλεμο από την εκσυγχρονιστική παγκοσμιοποίηση και την καθεστωτική Αριστερά, έχει μπει σε μια διελκυστίνδα αντιπαραθέσεων που τείνουν να τον ταυτίσουν με μία παράταξη, ως μη όφειλε ένας εκφραστής μιας κατά τεκμήριο οικουμενικής πρότασης. Εγκλωβίζεται έτσι στην εμφυλιοπολεμική παράδοση, όταν η εκκλησία είχε ταυτιστεί με το καθεστώς, γεγονός που άφησε βαθιά στίγματα στην ελληνική κοινωνία και εξηγεί εν πολλοίς την αταβιστική απέχθεια της ελληνικής Αριστεράς προς την επίσημη εκκλησία. Και ενώ στη Μεταπολίτευση ο Σεραφείμ παρά την προϊστορία του φάνηκε να αμβλύνει τις αντιπαραθέσεις και η εκκλησία σε ζητήματα όπως η Γιουγκοσλαβία συντάχθηκε με τις λαϊκές δυνάμεις, ο Χριστόδουλος μοιάζει να υποκύπτει στον πειρασμό της παραταξιοποίησης. Έτσι άλλοτε οι αβροφροσύνες με τον «Στόχο», ή τα εγκώμια για τον Παπακό, άλλοτε οι υποτιμητικές σημειολογικές αναφορές στην Αριστερά («Η Αριστερά και η Δεξιά του Κυρίου») δίνουν λαβή σε όλους εκείνους που δεν ενοχλούνται βέβαια από τις δεξιές καταβολές του αρχιεπισκόπου αλλά από το γεγονός ότι, παρά αυτές τις καταβολές, απετέλεσε, τουλάχιστον για μια στιγμή, τον εκφραστή ενός αγώνα για την υπεράσπιση της ιδιοπροσωπίας μας απέναντι στην επίθεση της παγκοσμιοποίησης.
Και μάλιστα την εποχή που αναπτύσσεται ένα πλανητικό κίνημα εναντίον της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, στο οποίο συμμετέχουν πολλοί θρησκευτικοί ηγέτες και οργανώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, η επίσημη ελληνική εκκλησία αποκόπτεται από αυτό, παρόλο που, όπως τονίσαμε, υπήρξε η ίδια, με το ζήτημα των ταυτοτήτων και το Γιουγκοσλαβικό, ίσως ο εκφραστής του ισχυρότερου αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος στην Ελλάδα. Όμως μια τέτοια συμπεριφορά αποκόβει την επίσημη εκκλησία από το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα και κινδυνεύει να την ενσωματώσει στη φιλοαμερικανική πολιτική των κυρίαρχων ελίτ (χαρακτηριστική η αιδήμων σιωπή για την επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ, σε αντίθεση π.χ. με την έντονη διαφωνία του Πάπα).
Κινδυνεύουμε, σε άλλη κλίμακα, να δούμε να επαναλαμβάνεται το φαινόμενο Γρίβα, ο οποίος, από τα Τάγματα Ασφαλείας, βρέθηκε αρχηγός της ΕΟΚΑ ως Διγενής. Έγινε, υποχρεωτικά, αποδεκτός από το σύνολο του ελληνικού λαού, αλλά ταυτόχρονα υπονόμευσε τον ίδιο τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με την αντικομμουνιστική χροιά που προσέδωσε στην ΕΟΚΑ, αποξενωνόμενος από τους πιο ισχυρούς συμμάχους του, τις μάζες της Αριστεράς. Τις συνέπειες τις γνωρίζουμε όλοι και τις πληρώνουμε μέχρι σήμερα στην Κύπρο. Μπορεί λοιπόν η εκκλησία να διεξαγάγει έναν μακρόχρονο αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης χωρίς τη συμμαχία και με την αντιπαγκοσμιοποιητική πτέρυγα της αριστεράς και με τοποθετήσεις που ενισχύουν εν τέλει τη συνομωσιολογική και ελεγχόμενη από ποικίλες μυστικές υπηρεσίες ελληνική ακροδεξιά; Και μία παρέμβαση του αρχιεπισκόπου, όπως στην παρουσίαση του βιβλίου του Μίκη Θεοδωράκη, μπορεί να είναι θετική αλλά δεν μπορεί να αλλάξει ένα συνολικό κλίμα, χρειάζονται περισσότερα για κάτι τέτοιο.
