του Σ. Σωτηρίου, από το Άρδην τ. 45, Ιανουάριος 2004
ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ του νεοελληνικού κράτους, οι πρώτοι προστάτες του, οι Βαυαροί, ανακήρυξαν την εκκλησία του κρατιδίου που κυβερνούσαν σε αυτοκέφαλη, αποσπώντας την από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ήταν μια ενέργεια υπαγορευόμενη από εξωορθόδοξα και εξωελληνικά κέντρα, στο πλαίσιο μιας ιδεολογίας διάχυτης στην Δυτική Ευρώπη για «μικρά εθνικά κράτη, απόλυτα ελεγχόμενα και μικρές εθνικές εκκλησίες εν δυνάμει εχθρικές και αλληλοσυγκρουόμενες». Κάθε κράτος λοιπόν έπρεπε να έχει την εθνική του εκκλησία· κανόνα που αναγκάστηκε να αποδεχθεί το Οικ. Πατριαρχείο, αναγνωρίζοντας την αυτοκεφαλία όλων των εθνικών ορθόδοξων Εκκλησιών και κρατώντας για τον εαυτό του τον τιμητικό τίτλο «πρώτος μεταξύ ίσων» τίτλος που αμφισβητείται συνεχώς και με έντονο τρόπο από την Μόσχα, με το επιχείρημα ότι ο Οικ. θρόνος δεν έχει πιστούς και επαρχίες.
Το 1912-13, το κρατίδιο της Αθήνας μεγάλωσε. Και με βάση μια αμοιβαία συμφωνία μεταξύ της εκκλησίας της Αθήνας και του Οικ. Πατριάρχη (το 1928, που συμπλήρωσε ο νόμος Βενιζέλου 3615/ 1928), οι Μητροπόλεις την Β. Ελλάδος (Ηπείρου-Μακεδονίας-Οράκης) παραχωρούνταν επιτροπικώς μεν στην εκκλησία της Αθήνας, πνευματικώς όμως παρέμεναν στο Οικ. Πατριαρχείο, για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος ήταν η διατήρηση του κύρους του Πατριαρχείου, διότι χωρίς ποίμνιο και Μητροπόλεις, πως θα μπορούσε να εξακολουθήσει να είναι το «πρώτο μεταξύ ίσων» με την τόσο έντονη αμφισβήτηση των πρωτείων του από την Μόσχα και άλλους. Βασική ιδέα της συμφωνίας ήταν: Το Πατριαρχείο να επιβιώσει και να παραμείνει σε ελληνικά χέρια το πρωτείο στον Ορθόδοξο κόσμο. Υποχρέωση της ελλαδικής εκκλησίας ήταν μόνο η αποστολή καταλόγου υποψηφίων Μητροπολιτών της Β. Ελλάδος προς έγκριση. Και όλα έβαιναν καλώς μέχρι που στην Αθήνα εξελέγη ο κ. Χριστόδουλος.
Ανεξήγητα τότε ξέσπασε η κρίση και τέθηκαν τα θέματα:
Α) Το εθνικό κράτος δικαιούται εθνικής εκκλησίας. Αρα τι δουλειά έχει ο Τούρκος υπήκοος Πατριάρχης στις Μητροπόλεις της Β. Ελλάδος. Β) Η συμφωνία και ο νόμος (εκκλησιαστικός νόμος) του 1928 έχει περιπέσει σε αχρηστία, άρα δεν ισχύει, αφού τόσα χρόνια δεν ζητήθηκε ο κατάλογος (από το 1928 μέχρι σήμερα).
Γ) Πώς επιτρέπεται στον Τούρκο έφεδρο ανθυπολοχαγό (Οικ. Πατριάρχη), που είναι υφιστάμενος του Τούρκου αντινομάρχη Κωνσταντινούπολης, να παραδώσει την Β. Ελλάδα υπό την διοίκηση του εν λόγω αντινομάρχη; Δ) Προχώρησαν ακόμα παραπέρα: Με δήλωση του Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος κ. Θεόκλητου, στενού συνεργάτη του κ. Χριστόδουλου, αμφισβητήθηκε ακόμα και ο Οικουμενικός τίτλος του Πατριάρχη, αφού, τι σόι Οικουμενικός είναι με 1.500 πιστούς;! Ε) Δεκάδες άλλες αθλιότητες που διαχέονταν καθημερινά στον τύπο.
Ας δούμε τώρα τι περίπου ισχύει από τα παραπάνω.
Α) Την ιδεολογία «εθνικό κράτος-εθνική εκκλησία» την υποστηρίζουν την τελευταία εξηκονταετία μόνο οι Σκοπιανοί, οι οποίοι αυτοανακήρυξαν την εκκλησία τους ως «Μακε-δονική». Το Οικ. Πατριαρχείο αρνήθηκε να την αναγνωρίσει και της προσέφερε αυτονομία εντός του Σερβικού Πατριαρχείου. Όλως αιφνιδίως οι Σκοπιανοί απέκτησαν τον πλέον ανέλπιστο σύμμαχο στον αγώνα τους: Τον κ. Χριστόδουλο. Β) Κανένα νόμος δεν καταργείται με την «αχρησία». Καταργούνται μόνο με την αντικατάσταση τους με άλλο νόμο. Άρα η συμφωνία του 1928 ισχύει νομικά και άρα απορούμε γιατί ο κ. Χριστόδουλος επικαλείται την «αχρησία». Ποιος τελικά τον συμβουλεύει;
Είδαμε εκατοντάδες ειδήμονες, μεγαλοσχήμονες, υποκριτές και σαλίγκαρους να αναλύουν νομικά το θέμα. Κανένας τους δεν είπε πώς η συμφωνία του 1928 ήταν ΑΜΟΙΒΑΙΑ, και δεν επεβλήθη άνωθεν δια νομοσχεδίου. Κανένας τους δεν αναφέρθηκε στο4£-ΔΙΚΑΣΜΕΝΟ από το Συμβ. Επικρατείας. Συγκεκριμένα: Το 1999 εξεδόθη τελεσίδικη απόφαση με την οποία όχι μόνο ο μισός νομός, αλλά και ο μισός Δήμος της Άρτας, παρεδόθη στον Μητροπολίτη Πρέβεζας, διότι: Η μισή Άρτα απελευθερώθηκε το 1912, άρα θρησκευτικά, με βάση την αμοιβαία συμφωνία του 1928, ανήκει στις «Νέες Χώρες», δηλαδή στην Μητρόπολη Πρέβεζας.
Γ) Ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι Έλληνας, το Οικουμ. Πατριαρχείο ελληνική εκκλησία, ο αρχαιότερος θεσμός του ελληνισμού με 1.700 χρόνια ιστορία, που βάλλεται πανταχόθεν και σιγοσβήνει με 1.500 πιστούς. Έτσι οι Μητροπόλεις της Β. Ελλάδος δεν ανήκουν σε τούρκικο, αραβικό ή κινέζικο Πατριαρχείο, όπως προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι ιεράρχες στην Αθήνα, εμφανιζόμενοι ως προασπιστές της ενότητας του ελληνικού χώρου.
Αλλωστε τον Τούρκο αντινομάρχη δεν τον είδαμε ποτέ στα Δωδεκάνησα, που υπάγονται πλήρως στο Πατριαρχείο. Δ) Στο πλαίσιο αυτής της «ενότητας» μπαίνουν στο παζάρι και οι ομογενείς. Όπως οι Σέρβοι απόδημοι π.χ. υπάγονται στο Πατριαρχείο Σερβίας (στην Ν. Υόρκη υπάρχουν 11 Ορθόδοξοι Αρχιεπίσκοποι Αμερικής) έτσι και οι Έλληνες ομογενείς θα πρέπει να υπαχθούν στην ελληνική εθνική Εκκλησία. Δεν επιδιώκεται απλά η μείωση του κύρους του Οικ. Πατριαρχείου αλλά και η πλήρης αποψίλωσή του από ποίμνιο, γεγονός που μας κάνει όχι απλά να απορούμε αλλά να ανησυχούμε για τις προθέσεις των εν Αθήναις Ιεραρχών. Ε) Γνωρίζουμε ότι ο συγκεκριμένος Οικ. Πατριάρχης, ο κ. Βαρθολομαίος, έχει «καβαλήσει το καλάμι» και δεν παραγνωρίζουμε το ελαφρυντικό πως είναι σκλάβος των Τούρκων. Γνωρίζουμε ότι ενισχύεται μερικώς, και όσο επιτρέπουν οι ισορροπίες με την Τουρκία, από την Αμερική για να διαλύσει το Πατριαρχείο «Πασών των Ρωσιών» σε επιμέρους Ρωσιών (Μεγαλορωσίας, Μικρορωσίας-γνωστής και ως Ουκρανίας- Λευκορωσίας, Αρχιεπισκοπής Εσθονίας, Καζακστάν, Λετονίας κ.λπ.). Ωστόσο το παρόν πρόβλημα έχει να κάνει με τον θεσμό του Πατριαρχείου και όχι με τον κ. Βαρθολομαίο Αρχοντώνη.
Δεν γνωρίζουμε όμως που αποσκοπούν Αρχιερείς και παρακοιμώμενοι στην Αθήνα, που φτάνουν σε ανεπίτρεπτα όρια συκοφαντίας και ύβρεων εναντίων του Οικουμενικού θρόνου. Ο εκδιωχθείς μεν, αλλά παραμένων σύμβουλος του Αρχιεπισκόπου, «παντελονάς», όπως τον αποκάλεσε ο Μητροπολίτης Πειραιώς, κ. Σωτήρης Τζούμας, έγραψε στο «Βήμα» στις 12.10.2003 ότι, «τον Πατριάρχη τον έχει καταλάβει το δαιμόνιο της αλαζονείας και πρέπει να προσευχηθούμε για να βοηθήσει ο θεός να τον αφήσει από τα δόντια του αυτό το δαιμόνιο!».
Υπάρχουν στην εκκλησία της Ελλάδος θέματα ανοιχτά τεραστίων διαστάσεων, όπως οι υποθέσεις σεξουαλικών σκανδάλων και οικονομικών ατασθαλιών Μητροπολιτών κ.α τις οποίες η Ιεραρχία άνοιξε και έκλεισε αυτόχρημα, αφήνοντας τες δήθεν στην κοσμική δίκαιοσύνη. Κάποιοι δικαιολογούν την εκατέρωθεν απροθυμία για κάθαρση στην ύπαρξη εκβιαστικών κασετών και φακέλων και για τους υποτιθέμενους άμεμπτους και οπαδούς της κάθαρσης. Ζούμε μια υποκρισία και μια εκκλησιαστική κατάσταση άνευ προηγουμένου που την περιγράφει ο Σολζενίτσιν στο «Αρχιπέλαγος γκουλάγκ». Απορούμε λοιπόν γιατί η ελλαδική εκκλησία, αντί να ασχοληθεί με τη σήψη που την περιβάλλει, ασχολείται με το Οικ. Πατριαρχείο.
Απορούμε για το αν σκέφτηκε κανείς, όπως γράφει ο π. Γεώργιος Με-ταλληνός στον Ορθόδοξο Τύπο στις 12.10.2003, πως βάσει των Οικ. Συνόδων η Αρχιεπισκοπή έχει δίκηο, αλλά πρέπει να βρεθεί και τρόπος όχι να μην αποδυναμωθεί, αλλά να ενισχυθεί το Πατριαρχείο για εθνικούς λόγους – απορούμε για τον αν η επιχειρούμενη αποψίλωσή του θεωρείται ενίσχυση.
Απορούμε επίσης και για την γκαιμπελικής έμπνευσης υποδαύλιση της διαμάχης από την κυβέρνηση και το Π ΑΣΟΚ που σήμερα «κάνει την πάπια». Γιατί τι άλλο εκτός από γκαιμπελικό και υποχθόνιο είναι η εγγραφή στο ερωτηματολόγιο των δημοσκοπήσεων του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ώστε να εμφανίζεται δημοφιλέστερος του κ. Χριστοδούλου και να μειώνει το κύρος του δευτέρου στην διαμάχη εκκλησίας-κράτους. Απορούμε και για την άκριτη και αγνώμονα Νεοδημοκρατική, καθαρά ψηφοθηρική, στήριξη του κ. Χριστόδουλου.
Τελικά τα πάντα είναι ένα προσωπικό παιγνίδι εξουσίας.
Το αποτέλεσμα θα βγει σύντομα και θα είναι σίγουρα κακό.
Ο κ. Χριστόδουλος θα βγει χαμένος, η ελληνική Εκκλησία διχασμένη, η ορθόδοξη Εκκλησία διασπασμένη και ελεγχόμενη από τη C.I.A., η «Μακεδόνικη» εκκλησία των Σκοπίων αναγνωρισμένη, και οι τοπικοί Μητροπολίτες θα εξακολουθήσουν να διοικούν τα πρόβατά τους (όσα δεν τα φάνε οι λύκοι των παραθρησκειών και των χιλιάδων αιρέσεων) στα περιφερειακά «γκουλάγκ».
