του Α. Μιχαηλίδη, από το Άρδην τ. 47, Ιούνιος 2004
ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ, διαβάζοντας αναλύσεις από σπουδαία ονόματα των Αθηνών, μπορεί και να πιστέψεις ότι δεν ζεις στην Κύπρο. Δεν είναι τόσο οι ανακρίβειες, όσο ο στόμφος και η σοβαροφάνεια. Αδιευκρίνιστο αν τα θέλουν και τα λένε ή τους ξεφεύγουν. Διάβαζα την Παρασκευή 14 Μαΐου στο “Βήμα”, την ανάλυση ενός από τα σπουδαία ονόματα, του Ριχάρδου Σωμερίτη, που ήθελε να κάνει (κατά τον τίτλο του) έναν πρώτο απολογισμό μετά το δημοψήφισμα.
Γράφει: “Στην Παπαδοπουλική Λευκωσία το κλίμα είναι δηλητηριασμένο. Θυμίζει ΕΟΚΑ Β. Κυκλοφορούν ξανά τραμπούκοι, η κατάρα του νησιού. Χρησιμοποιούν βόμβες, απειλές, τη συκοφαντία με προεκτάσεις, και εδώ, σε αθηναϊκά μέσα ενημέρωσης. Θύματα όσοι, εκεί και εδώ, πρέσβευαν το Ναι”.
Τρομακτικές διαπιστώσεις! Μήπως χρειάζεται να πάρουν μέτρα οι Αμερικανοί; Μήπως να στείλουν μερικές από τις δυνάμεις που βρίσκονται στο Ιράκ (είναι και κοντά, δεν θα αργήσουν) να μας σώσουν κι εμάς; Διότι, μπορεί όντως η κατάσταση να θυμίζει ΕΟΚΑ Β και να μην το πήραμε χαμπάρι. Οι τραμπούκοι και οι βόμβες μπορεί να πέφτουν γύρω μας, κι εμείς, οι ανόητοι Κυπραίοι, κοιμόμαστε. Ευτυχώς, που υπάρχουν οι ξύπνιοι Αθηναίοι να μας ανοίγουν τα μάτια. Μην παραλείψουν να τα πουν και στον κ. Μίλερ για να πάρει τα μέτρα του ο άνθρωπος, να μας βάλει σε τάξη. Όσο για τα θύματα, εκεί και εδώ, να τους στήσουμε και ανδριάντες να δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας, που πάλεψαν τόσο σθεναρά για το καλό μας κι εμείς οι αγνώμονες τους συκοφαντούμε. (Λέω “εμείς”, γιατί μάλλον εννοεί ο άνθρωπος την μεγάλη πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων, που φέρθηκε… ανυπάκουα, ως τραμπούκος).
Όταν αναφέρεται σε “συκοφαντία με προεκτάσεις, και εδώ, σε αθηναϊκά μέσα ενημέρωσης”, μιλά προφανώς για το γνωστό κείμενο του “Έθνους” για τον Γιώργο Βασιλείου. Αλλά, το “Έθνος” δημοσίευσε στοιχεία για τις σχέσεις εταιρείας του κ. Βασιλείου και εταιρείας με τον Λόρδο Χάνεϊ στο διοικητικό της συμβούλιο. Τα στοιχεία είναι εκεί, γνωστά και γραπτά και όποιος θέλει προσδίδει σε αυτά το ανάλογο βάρος. Οι πολιτικές προεκτάσεις, οι ερμηνείες, οι συσχετισμοί, το μομέντουμτων εκατομμυρίων, είναι ζητήματα που εγείρονται εκ των πραγμάτων, έστω και μόνο ως υπαρκτά ερωτήματα και χρήζουν απαντήσεων. Με σαφήνεια και αυστηρότητα. Η καταγραφή τους από τό ‘”έθνος”, από τη στιγμή που απορρέουν από συγκεκριμένα γεγονότα (σε δύο ολόκληρες σελίδες!), δεν μπορεί να θεωρείται συκοφαντία και να φορτώνεται κι αυτό στο δήθεν “δηλητηριασμένο κλίμα” της δήθεν “παπαδοπουλικής Λευκωσίας” της δήθεν αναβίωσης της ΕΟΚΑ Β. Στο κάτω – κάτω, δεν αφορούν οποιοδήποτε πολίτη, αλλά πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας και αρχηγό κόμματος. Ή, μήπως, στη νέα τάξη προβλέπεται ότι μερικοί θα είναι πέραν πάσης υποψίας και κριτικής;
Ίσως να είναι και αυτό προϊόν της αμερικανικής λογικής, που μετέδωσε χθες από την Ουάσιγκτον ο Μιχάλης Ιγνατίου, ότι, λέει, ελήφθη η απόφαση, η Αμερική να στηρίξει τους ηγέτες που πάλεψαν για το “ναι” διότι “περνούν δύσκολες ώρες”. Για τις δύσκολες ώρες που περνά ο λαός εδώ και τρεις δεκαετίες δεν σκοτίστηκαν με τόσο πάθος ούτε οι Αμερικανοί, ούτε μερικοί από τους πιο σπουδαίους αναλυτές του μοδέρνου αθηναϊκού κράτους. Το δείχνει και το άλλο: “Η ευθύνη της διχοτόμησης και της κατοχής, που από το 1974 βάραινε αποκλειστικά την Τουρκία, γράφει ο κ. Σωμερίτης, τώρα βαραίνει στα μάτια όλων των ξένων και την πλευρά που αρνήθηκε την επανένωση.” Δηλαδή, δεν έχει σημασία που το 76% των Ελληνοκυπρίων έκρινε ότι με το σχέδιο Ανάν ΔΕΝ θα είχαμε επανένωση, μα κάτι άλλο, κάτι βρετανικό και άρα απολύτως διαιρετικό. Ούτε έχει σημασία, που η εισβολή και η κατοχή δεν μπορεί να εξισώνονται με μια δημοκρατική διαδικασία. Ούτε ότι το “όχι” των Ελληνοκυπρίων και το διαχωριστικό τείχος υπάρχουν επειδή ακριβώς υπάρχει και ο τουρκικός στρατός κατοχής.
Και αν συμβαίνει αυτό, που λέει ο κ. Σωμερίτης “στα μάτια όλων των ξένων”, κακώς συμβαίνει. Οι ξένοι μάλλον δεν μελέτησαν το σχέδιο Ανάν. Οι Αθηναίοι της νέας τάξεως το μελέτησαν άραγε;
Υ.Γ. Πάντως, δεν είναι όλοι οι ξένοι ο’ αυτή τη λογική. Ο διευθυντής της ΣΙΑ, ναι της αμερικάνικης ΣΙΑ, Τζορτζ Τένετ είπε, στις 14 Μαΐου, σε συγκέντρωση της ομογένειας ότι η αναζήτηση λύσης πρέπει να βασίζεται σε αρχές, “αυτό είναι το σωστό”. Και, “μερικές φορές το σωστό δεν είναι εμφανές σε όλους. Τριάντα χρόνια αργότερα ο αγώνας συνεχίζεται, και δεν μπορείτε να τα παρατήσετε διότι ο σκοπός είναι σωστός. Στο τέλος το σωστό επικρατεί, έστω και αν χρειασθούν πολλά χρόνια για να γίνει αυτό.”
