του Κ. Καραΐσκου, από το Άρδην τ. 48-49, Αύγουστος 2004
ΤΟΥΤΟ το ΑΙΣΘΗΜΑ της βουβής ανημπόριας. σαν αντιρρησίες κριτικοί θεατρικού έργου ενώπιον του πανίσχυρου σκηνοθέτη από τη μια και του ενθουσιασμένου κοινού απο την άλλη, το δοκιμάζουμε πολύς κόσμος στις εκλογές, εθνικες και ευρωπαϊκές. Προσωπικά, μάλιστα, θα χρησιμοποιώ μια γλαφυρότερη περιγραφή: Νιώθω σαν καλεσμένος :ε γάμο, όπου η ευωχία των παρευρισκομένων εννοεί να παραβλέπει τόσο τις οικονομικές οπισθοβουλίες που ώθησα\ τον γαμπρό στην τελετή, όσο και το πολυθρύλητο παρελθόν της νύφης που μέχρι χθες ήταν το γαργαλιστικότερο θέμα συζητήσεως των ιδίων αυτών ανθρώπων που σήμερα παρακολουθούν σχεδόν συγκινημένοι. Κι αν ακόμη το ευμετάβλητο των ανθρωπίνων πραγμάτων μπορεί να δικαιολογεί μία τέτοια παραχώρηση στη λήθη, τι θα μπορούσε να πει κανείς αν επρόκειτο για κάτι που επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια;
Η πασίδηλη εκπόρνευση της εκλογικής συμπεριφοράς στη χώρα μας νομίζω ότι δεν πρέπει να διαφεύγει ουτε στιγμή από τον νου όσων απεργάζονται, έργοις ή λόγοις σχέδια και σχήματα εξόδου από τούτη την άθλια φαρσοκωμωδία. Δεν γνωρίζω αν σε κάποιο απώτερο παρελθόν ήταν καλύτερα τα πράγματα’ ξέρω όμως ότι σήμερα η εκλογική έκφραση ιδανικών -όπως τα απολύτως αυτονόητα “εθνική ανεξαρτησία”, “γνήσια δημοκρατία”, ‘ κοινωνική δικαιοσύνη”, “πολιτιστική αναγέννηση”, “περιβαλλοντική μέριμνα”, “επανανακάλυψη της Ελλάδας”- είναι πια αδύνατον να διεκδικήσει αξιοπρεπή νούμερα στην κάλπη. Η καπηλεία τους από τα κατεστημένα κόμματα, σε συνδυασμό με τις συνθήκες του μαζικοδημοκρατικού οικονομισμού και της νεοελληνικής πρόσληψης της ηδονιστικής υποκουλτούρας, έχει απαξιώσει παν το μη μετρήσιμο σε ευρώ. Για τον μέσο σύγχρονο Έλληνα, ψήφος και πολιτικές αντιλήψεις συχνά είναι πράγματα ασύνδετα μεταξύ τους. Έχοντας πεισθεί ότι “ο κόσμος δεν διορθώνεται” κι ότι ‘όλοι νοιάζονται μονάχα για την πάρτη τους”, δεν εννοεί να παραστήσει “τον μαλάκα της υπόθεσης”: θα μπει κι αυτός στη μοιρασιά της εξουσίας και του χρήματος, με ιδεότυπο τους παλιούς αριστερούς που, ταμπουρωμένοι σε υπουργικούς διαδρόμους, γραφεία συμβούλων και κέντρα μελετών, τσάκισαν τα πακέτα ίου καπιταλισμού.
Πώς λοιπόν μπορεί να βγει κανείς από την αμηχανία Θα απευθυνθεί συνειδητά στο μονοψήφιο ποσοστό που αποτελούν οι ανένταχτοι, έτι ανθιστάμενοι, μη αναισθητο-=ποιημένοι πολίτες; Και τι παραπάνω εχέγγυα υπάρχουν για να μην επαναληφθεί άλλη μια πορεία φθοράς και απαξίωσης; Ή μήπως θα απευθυνθεί στο σύνολο του λαού, επιχειρώντας μιαν αφύπνιση, εν πολλοίς επαφιόμενη στη συγκυρία (π,χ. το κυπριακό 0X1); Και με τι μέρα, με ποιο ανθρώπινο και υλικό δυναμικό, μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο σήμερα;
θαρρώ πως υπάρχει μια διέξοδος: Ν’ αφήσουμε τη σωτηρία (από τους θριαμβευτές των εκλογών) της πατρίδος σ” αυτόν που τόσα χρόνια την θαυματουργεί, στον θεό της Ελλάδος. Και να περιοριστούμε ο’ έναν Όμιλο, σύνθεση τοπικών πρωτοβουλιών, όπου ταπεινοί, συγκλίνοντες, μακροπρόθεσμοι στόχοι ίσως κάποια στιγμή ευοδωθούν ισως πάλι και όχι. Τουλάχιστον τα σκάφη μας να συναντηθούν, για τη χαρά έστω να αφυρίξει το ένα για να χαιρετίσει το άλλο…
Καραΐσκος Κώστας
Διευθυντής του “Αντιφωνητή” Κομοτηνής
