Του Γιώργου Καραμπελιά
Το πολιτικό σύστημα καθίσταται όλο και πιο εξόφθαλμα μονοπολικό καθώς η υπάρχουσα αντιπολίτευση αποδεικνύεται παντελώς ανίκανη να αποτελέσει, έστω στοιχειωδώς, μία εναλλακτική πρόταση. Πρόκειται για ένα δομικό και μη αναστρέψιμο ιστορικό γεγονός, καθώς μεταβαίνουμε από τη δικαιωματιστική, «επιτρεπτική», εθνομηδενιστική, καταναλωτικού χαρακτήρα, μεταπολιτευτική περίοδο, ιδιαίτερα στα χρόνια 1990-2010, σε μια νέα ιστορική εποχή, εθνοκεντρική, παραγωγική, με άξονα τις ατομικές και συλλογικές υποχρεώσεις. Ως εκ τούτου, η δικαιωματιστική Αριστερά – τύπου Σύριζα, η γελοιογραφία Βαρουφάκη και το βαρδινογιάννειο απολειφάδι του ΚΙΝΑΛ– είναι ανίκανη να αποτελέσει μια αυθεντική αντιπολίτευση στη Νέα Δημοκρατία.
Η μόνη πιθανή αντιπολίτευση θα μπορούσε να είναι εθνοκεντρικού τύπου, να ασκεί κριτική από θέσεις πατριωτικές στα αναρίθμητα ελλείμματα της Νέας Δημοκρατίας και της κυβέρνησης Μητσοτάκη και να προτάσσει προγραμματικά το αίτημα της επιβίωσης-αναγέννησης του ελληνισμού ως το κεντρικό διακύβευμα της περιόδου. Δηλαδή, να αναδεικνύει ως κυρίαρχα τα αιτήματα της δημογραφικής ανάταξης, της ενδογενούς παραγωγής και της πολιτισμικής αναγέννησης, της αντιμετώπισης του μεταναστευτικού, του τουρκικού επεκτατισμού, της αναδόμησης του εκπαιδευτικού συστήματος όχι μόνο σε αξιοκρατική, αλλά και σε ελληνότροπη κατεύθυνση. Και σε όλα αυτά τα ζητήματα, οι «τρύπες» της Νέας Δημοκρατίας είναι διακριτές διά γυμνού οφθαλμού. Τρύπες που απορρέουν από μια ιδεολογία άκριτης αποδοχής της παγκοσμιοποίησης και αποτυπώνονται εμβληματικά στις επιλογές της για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821.
Κατά συνέπεια, μόνο μέσα από μια κριτική πατριωτικού χαρακτήρα θα μπορούσε να αμφισβητηθεί το σημερινό μονοπολικό πολιτικό σύστημα. Και η ίδια η πραγματικότητα συνηγορεί ως προς αυτό καθώς, τα τελευταία χρόνια, τα μόνα ζητήματα που απέσπασαν μια ευρεία λαϊκή συναίνεση υπήρξαν το Μακεδονικό, το μεταναστευτικό, η αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού και η προβολή της αντιστασιακής παράδοσης του ελληνισμού με αφορμή το 1821.
Ένας πολιτικός πόλος που, εκκινώντας από το κεκτημένο της δημοκρατικής και πατριωτικής παράδοσης του ελληνισμού, θα επιχειρούσε τη σύνθεσή τους σε αυτό που αποκαλούμε δημοκρατικό πατριωτισμό.
Όμως, ένας τέτοιος ισχυρός πόλος ελλείπει απελπιστικά. Και καθώς η φύση και η πολιτική απεχθάνονται το κενό, αυτό επιχειρούν να το καλύψουν δυνάμεις αντιδημοκρατικού χαρακτήρα με εν τέλει αμφισβητούμενο πατριωτισμό. Η πιο ακραία περίπτωση –δημιούργημα της παροξυστικής φάσης της κατάρρευσης του παλιού παρασιτικού μοντέλου– υπήρξε η Χρυσή Αυγή, καθώς ο απροκάλυπτα αντιδημοκρατικός χαρακτήρας του εθνικισμού της οδηγούσε στον ανθελληνικό χιτλερισμό. Άλλωστε, εξ αιτίας της αντιστασιακής παράδοσης του ελληνισμού, ο πατριωτισμός υπήρξε πάντοτε δημοκρατικός.
Όμως, η Χρυσή Αυγή απέτυχε ενώ, την ίδια στιγμή, οι Έλληνες θέλησαν να δοκιμάσουν την πιο ακραία εκδοχή του εθνικού μηδενισμού, τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εμφανίστηκε και αυτός με έναν μονόπλευρο πατριωτισμό, οικονομίστικου χαρακτήρα – κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και σε μία μέρα. Μέσα από την αποτυχία του όμως όχι μόνο οδήγησε τη χώρα στην πιο ακραία εξάρτηση, αλλά και εξάντλησε τον ιστορικό ρόλο του ίδιου, αλλά και της δικαιωματιστικής Αριστεράς στο σύνολό της.
Συναφώς, λοιπόν, το ζήτημα της πολιτικής εκπροσώπησης ενός πατριωτισμού με κοινωνικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά θα τεθεί εκ νέου τα επόμενα χρόνια. Και αυτό θα γίνει τόσο πιο επιτακτικά όσο η Νέα Δημοκρατία –που αποτελεί ένα κόμμα μετάβασης από την παλαιά στη νέα εποχή, κατασκευασμένο όμως με τα υλικά της παλιάς– θα καταδεικνύει στην πράξη τα όριά της, όπως επιβεβαιώνεται σχεδόν κάθε μέρα.
Έτσι λοιπόν έχει αρχίσει μια κούρσα ιδεολογική και πολιτική για τη δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών που φιλοδοξούν να εκπροσωπήσουν αυτή τη νέα εθνοκρατική συγκυρία. Και, προφανώς, σε αυτό το ζήτημα παρεμβαίνουν και όλες εκείνες οι ξένες δυνάμεις που, έχοντας διαπιστώσει αυτές τις νέες κατευθύνσεις, προσπαθούν είτε να ελέγξουν τις διαδικασίες είτε να τις διαστρέψουν με τέτοιο τρόπο ώστε να τις καταστήσουν ανενεργές και ανίσχυρες. Και αυτός είναι αναντίρρητα και ο στόχος όλων εκείνων που ελέγχουν το επιχειρηματικό και μηντιακό παιγνίδι της χώρας.
Γιατί γνωρίζουν πως ο δημοκρατικός πατριωτισμός είναι η μόνη δύναμη που μπορεί είτε να αποκτήσει πλειοψηφικά χαρακτηριστικά και να διαμορφώσει το σύνολο των ιδεολογικοπολιτικών κατευθύνσεων της περιόδου, κατά τον ίδιο τρόπο που ο πατριωτικός δικαιωματισμός του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης διαμόρφωσε το ιδεολογικό πρόσωπο της μεταπολιτευτικής περιόδου στο σύνολό της.
Και επειδή ακριβώς ο δημοκρατικός πατριωτισμός έχει πλειοψηφικά χαρακτηριστικά, γι’ αυτό και πασχίζουν να τον εκτρέψουν σε αντιδημοκρατική, περιθωριακή κατεύθυνση, ώστε να μείνει μειοψηφικός και εν τέλει εξαρτώμενος.
Τα τελευταία χρόνια, τον έλεγχο και τις κατευθύνσεις του συνόλου του πατριωτικού χώρου προσπαθούν να διατηρήσουν δύο μεγάλα ρεύματα και δυνάμεις. Το πρώτο είναι ένα αντιδημοκρατικό ρεύμα δυτικής και κατ’ εξοχήν αμερικανικής κοπής και ιδεολογίας, που δεν έκρυψε ποτέ τη λατρεία του για τον τραμπισμό και διάφορες συνωμοσιολογικές, αντισημιτικές, και όχι μόνο, ιδεολογίες. Αυτό το ρεύμα εκφράστηκε προνομιακά, την τελευταία περίοδο, μέσα από το Μακεδονικό, όπου ο παραδοσιακός αντικομμουνισμός και αντισλαβισμός έβρισκαν ένα προνομιακό πεδίο διείσδυσης σε ένα ιδιαίτερα μαζικό κίνημα.
Το δεύτερο μεγάλο ρεύμα είναι εκείνο του «ανατολικού» ρωσόφιλου κόμματος που αναβαθμίστηκε και επανεμφανίστηκε δυναμικά στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, δεδομένου ότι οι δυτικές χώρες, με την οικονομική πολιτική τους, φτωχοποιούσαν τον ελληνικό λαό. Τότε γνώρισε στιγμές μεγάλης δόξας η λογική της πλήρους αποκοπής από το δυτικό άρμα μέσα από την επιστροφή στη δραχμή και την προσκόλληση στη Ρωσία. Όχι μόνο οργανώσεις των «αγανακτισμένων», όπως το ΕΠΑΜ, εν πολλοίς και η ίδια η «Σπίθα», αλλά και δυνάμεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης Συριζανέλ, όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, καθώς και ένα μεγάλο μέρος του ορθόδοξου μοναχισμού και της Εκκλησίας, θα δίνουν στον «πατριωτισμό» τους ένα έντονα ρωσικό άρωμα.
Στο Μακεδονικό, δε, το ρωσικό κόμμα θα συνταχθεί σε μεγάλο βαθμό με εκείνο της ατλαντικής κοπής και ευαισθησίας. Και αυτό παρότι η ίδια η Ρωσία ήταν αντίθετη στη συμφωνία των Πρεσπών απικλειστικά και μόνο γιατί οδηγούσε τα Σκόπια στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ, ενώ η Αμερική του Τραμπ στήριζε τη συμφωνία των Πρεσπών!
Άλλωστε, ο Πούτιν, ο Τραμπ και ο Ερντογάν αποτελούσαν πλευρές του ίδιου τριγώνου. [Και γι’ αυτό «παραδόξως» κάποιοι σκληροί Μακεδονομάχοι, άκριτοι υποστηρικτές του Πούτιν, υποβαθμίζουν σκανδαλωδώς τον νεο-οθωμανικό κίνδυνο, διότι το ίνδαλμά τους, τουλάχιστον για την ώρα, αποτελεί τον στρατηγικό σύμμαχο του Ερντογάν.]
Η ίδια σύμπτωση θα παρατηρηθεί σε ένα νέο προνομιακό πεδίο, εκείνο του κορωνοϊού και της πανδημίας. Ένα μεγάλο μέρος του «ρωσικού» κόμματος, κυρίως από τον εκκλησιαστικό χώρο, θα συμπορεύεται με την ακροδεξιά και τον… Κασιδιάρη, σε έναν κοινό αντιμασκικό ή αντιλοκ-ντάουν αγώνα: Άλλοτε, τουλάχιστον στην αφετηρία της πανδημίας, αρνούμενοι την ίδια την ύπαρξή της και άλλοτε, κυρίως στη συνέχεια, αμφισβητώντας συστηματικά τα λαμβανόμενα μέτρα. Αυτή η τελευταία τακτική επιτρέπει και στον ΣΥΡΙΖΑ και στις αριστερές παραφυάδες του ρωσικού κόμματος να σπέρνουν τη σύγχυση χωρίς να χαρακτηρίζονται ψεκασμένοι – πράγμα που κάνει σήμερα και ο άλλοτε ιδεολογικός γκουρού των αρνητών, ο Γιάννης Ιωαννίδης, με την ευγενή χορηγία του Σαχίνη.
Έτσι λοιπόν διαγκωνίζονται και θα συνεχίσουν να διαγκωνίζονται για την κυριαρχία στον μη δημοκρατικό, ή «ψεκασμένο», χώρο του «πατριωτισμού», ποικίλες ομάδες και κινήσεις, με ή χωρίς αφανή και εμφανή αφεντικά. Ομάδες που πασχίζουν να αποτελέσουν τον πόλο ενός αντιδημοκρατικού και κάποτε φασίζοντος πατριωτισμού. Και σχεδόν καθημερινά νέες δυνάμεις βγαίνουν στο προσκήνιο. Έσχατη έκφρασή τους, το κόμμα Τράγκα-Νικολόπουλου.
Πάντως, οι μόνες απόπειρες που μπόρεσαν έστω για λίγο να εκπροσωπήσουν κοινοβουλευτικά τον ψεκασμένο πατριωτισμό δεν κρύβουν τη συμπάθειά τους και για την ακροδεξιά και για τον Πούτιν ταυτόχρονα. Ο Πάνος Καμμένος, ο παρά τη θέλησή του κατασκευαστής του όρου ψεκασμένος, διακήρυσσε πάντα με στεντόρεια φωνή πως αγαπούσε τόσο μια αυταρχική ορθόδοξη Ρωσία όσο βέβαια και τον πρόεδρο Τραμπ. Ο Βελόπουλος, προερχόμενος από το ΛΑΟΣ, υποστηρικτής της Ρωσίας, του Τραμπ και των ψεκασμένων της Δύσης. Ωστόσο, δεν κατόρθωσαν ποτέ να συγκροτήσουν ένα κόμμα με διάρκεια γιατί αποτελούσαν ευκαιριακού τύπου συνομαδώσεις, και η μόνη δύναμη που διέθετε μια συνεκτική οργανωτική και ιδεολογική βάση ήταν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής.
Για να συνεχίσει λοιπόν να συκοφαντείται ανενόχλητα ο πατριωτισμός, όλες οι δημοκρατικές και συνεκτικές πατριωτικές δυνάμεις βρίσκονται μπροστά σε έναν πολύμορφο πόλεμο. Πόλεμο που έχει ως αποκλειστικό στόχο να παρεμποδιστεί η σύνδεσή τους με το λαϊκό σώμα, καθώς οι θέσεις τους εκφράζουν ήδη την λαϊκή πλειοψηφία ιδεολογικά.
Αλλά, για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του… συναγωνιστή Ζαχαριάδη, «όσο βαράς το καρφί, τόσο περισσότερο μπαίνει».
24 ΣΧΟΛΙΑ
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί καταφέρεστε ενάντια στον κο. Σαχινη: δίνει βήμα απλά για να εκφραστούν απόψεις. Γιατί βήμα αν δεν κάνω λάθος έχει δώσει και σε εσάς.
Δεν “έρχομαι” να υπερασπιστώ τον κο. Σαχίνη η οποιονδήποτε άλλο. Απλά νομίζω πως παρακολουθώντας εκπομπές του κου. Σαχίνη μπαίνει θέτει κάποιος ερωτήματα, αποκτά κριτική σκέψη, που είναι νομίζω θετικό. Σας παρακολουθώ και εκτιμώ τις απόψεις σας όπως εκφράζονται μέσα από τον ιστό τόπο σας, από συνεντεύξεις σας και από άρθρα σας για αυτό και σας θέτω το ερώτημα.
Με εκτίμηση.
Διότι θεωρώ απαράδεκτη την τακτική του κ. Σαχίνη να προβάλει συστηματικά και επανειλημμένα τις “απόψεις” του κ. Ιωαννίδη, τουλάχιστον πέντε φορές τηλεοπτικά και αρκετές ραδιοφωνικά χωρίς κανέναν αντίλογο ούτε καν τις απαραίτητες δημοσιογραφικές ερωτήσεις. Ο κ. Ιωαννίδης ο οποίος εξαιτίας του σκανδαλώδους Τραμπισμού του έφτασε να υποστηρίζει πως η πανδημία του κορωνοϊού δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια “απλή γριπούλα” προέβλεπε μάλιστα πως ο αριθμός των νεκρών δεν πρόκειται να ξεπεράσει τις δέκα χιλιάδες στις ΗΠΑ. Ο κ. Σαχίνης συστηματικά προβάλει τον Ιωαννίδη, παρότι στην Αμερική είναι πλέον κυριολεκτικά αποσυνάγωγος εξαιτίας τω ν ψευδών δήθεν ερευνών του για τον κορωνοϊό.
Με την ίδια λογική ο ίδιος δημοσιογράφος στο παρελθόν ανέδειξε με δεκάδες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συνεντεύξεις τον κ. Καζάκη και την δραχμολάγνα ρητορική του.
Και δεν έφτανε μόνον αυτό αλλά όταν δημοσίευσα μια κριτική στις ψευδολογίες που παρέθετε ο Ιωαννίδης σε εκπομπή του, αντί ο Σαχίνης να με καλέσει ως δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του να παρουσιάσω τις θέσεις μου για τις απόψεις του Ιωαννίδη, πράγμα που εξάλλου θα ήταν απολύτως λογικό μια και όπως επισημαίνετε είχα εμφανιστεί κάποιες φορές στην εκπομπή του, μου επιτέθηκε με έναν απερίγραπτο βόρβορο συκοφαντιών στη ραδιοφωνική του εκπομπή. Παράλληλα βέβαια συνέχισε απτόητος να καλεί τον Ιωαννίδη για να σκορπίζει τις δηλητηριώδεις ανοησίες του, που τόση ζημιά κάνουν μια και υποθάλπουν την άρνηση της πανδημίας και των όποιων μέτρων αντιμετώπισής της, προσφέροντας “επιστημονικό” άλλοθι στους αρνητές, κ.ο.κ. .
Σας απαντώ σχετικά αναλυτικά διότι πολλοί άνθρωποι, στα πλαίσια του “ανισυστημισμού” δεν προσέχουν όσο πρέπει ανάλογες δημοσιογραφικές περσόνες οι οποίες καλούν αρκετούς ανθρώπους μεν ώστε να καλλιεργείται σύγχυση για τις πραγματικές απόψεις τους, αλλά επιμένουν συστηματικά σε Καζάκηδες και Ιωαννίδηδες.
Γ.Κ.
Να αγιάσει το “στόμα” σας κ. Καραμπελιά. Δεν αντέχονται άλλο…
Παρακολουθουμε συνεχως ολα αυτα τα χρονια του μνημονιου τις θεσεις του ΑΡΔΗΝ που δινουν εμφαση στην αναγκη δημιουργίας ενος
πατριωτικού δημοκρατικου χωρου με κυριους αξονες την παραγωγικη ανασυγκροτηση και την αντιμετώπιση της νεο-οθωμανικής απειλης.
Σε αυτα τα πλαισια ηταν απολυτα κατανοητη η αντιθεση του ΑΡΔΗΝ με ολες αυτες τις “δεξιίζουσες” ή “αριστερίζουσες” δυναμεις που
παραγνωριζοντας την ουσια του προβλήματος οδηγούσαν ενα μερος των Ελληνων σε λαθος κατευθυνση ειτε προβαλλοντας μαγικες λυσεις (πχ εξοδος απο το EURO εδω και τωρα ελλείψει αντιστασιακου φρονηματος των Ελληνων) ειτε προτεινοντας συμμαχίες με αμφιλεγόμενες και αντιθετες στα συμφεροντα μας
δυνάμεις του εξωτερικού.
Ομως αυτους τους ανθρώπους που παρασυρονται απο αυτες τις δυναμεις, οσο μπερδεμενα και αν εχουν τα πραγματα στο μυαλο τους, οσο “ψεκασμενοι” και αν ειναι – ακομα και αυτους που πιστευουν οτι για τον κορονοιο φταινε οι μασονοι , οι illuminati ή ο αντιχριστος ο ίδιος – εμεις τους θελουμε μαζι μας οχι απεναντι μας. Και οι αποψεις του ΑΡΔΗΝ οτι το lockdown και η επιτήρηση – και μαλιστα με πληθώρα αρθρών – ειναι φυσικη συνεπεια της πανδημιας, τους φερνουν απεναντι μας.
Γι αυτο πιστευω οτι ειναι λαθος απο πλευρας πολιτικής πρακτικής. Οτι και να πιστευουν αυτοι οι ανθρωποι (δε μιλαω για τους “ηγέτες” τους) για την πανδημια και το lockdown, οι αποψεις τους δεν ερχονται σε αντιθεση με την αναγκη για παραγωγικη ανασυγκροτηση και αντιμετώπιση της νεο- οθωμανικής απειλης.
Επισης παρακολουθούμε την αρθρογραφια του ΑΡΔΗΝ αναφορικα με το πληγμα που εχει δεχτει με την πανδημία ή παγκοσμιοποιηση και τα ανοιχτα συνορα γενικα καθως και το παρασιτικο τουριστικο μοντελο ειδικότερα για τη χώρα μας και για τις ευκαιριες που δημιουργεί. Εδώ ομως υπαρχει και κατι αλλο. Ολα δειχνουν οτι ετοιμάζεται διεθνως ενα νεο αφήγημα για την πανδημια (και τις πανδημιες που θα ερθουν) που θα έχει ώς κυριο αξονα την επιτήρηση στο διηνεκές. Τι θα κανει το ΑΡΔΗΝ ; θα θεωρήσει οτι κατι τετοιο ειναι λογικό και σωστο σαν φυσικό επακόλουθο της πανδημίας ή των πανδημιών ;
Γίνεται κριτική τον τελευταίο χρόνο στο Άρδην ότι διαχωρίζεται από «πατριωτικό χώρο» στην ανάλυση του περί πανδημίας. Ότι καταπίνει αμάσητη την προπαγάνδα των κυβερνήσεων περί επικινδυνότητας του ιού κ.ά. τερατώδη.
Νομίζω ότι πρέπει να γίνουν κάποιες διασαφηνίσεις, απαραίτητες γιατί ο «πατριωτικός χώρος» είναι τόσο ρευστός, σαν φρουι ζελέ.
Πρώτα ποιος είναι αυτός ο «πατριωτικός χώρος»; Περιλαμβάνει εντός του τα πάντα. Από αριστεριστές που μέχρι πριν 2-3 χρόνια ήταν στον Σύριζα, πρώην Κνίτες που έχουν μετατραπεί σε ψευδοπροφήτες τύπου Καζάκη, πασόκους κάθε φυλής, πρώην νέοδημοκράτες, πρώην Ανελικούς μέχρι τις παρυφές της ακροδεξιάς (κάποιοι όχι τόσο παρυφές). Μιλάμε για μωσαϊκό.
Η τόσο μεγάλη πανσπερμία οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει σε αυτό τον χώρο ένα πολιτικό κέντρο. Στην αντεθνική αριστερά μετά το 90 αυτό το κέντρο ήταν ο Συνασπισμός που κάποια στιγμή μάζεψε όλο τον χώρο και (με προσθήκες εκτός χώρου) έφτιαξε τον Σύριζα. Ακόμα και στην περίπτωση της εθνομηδενιστικής αριστεράς παρότι ιδεολογικά, οι αναφορές τους έχουν μικρότερο εύρος από τον «πατριωτικό χώρο», το ότι είναι μωσαϊκό βγαίνει στην επιφάνεια σε κάθε πολιτική κρίση, που ο καθένας λέει τα δικά του.
Ο «πατριωτικός χώρος» ποτέ δεν απέκτησε πολιτικό κέντρο. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, από το τέλος του ΔΗΚΚΙ και μετά, είναι ένας χώρος που μπορεί να εκφράζει πολιτικά ένα 5-6%, αλλά ποτέ δεν κατόρθωσε να μαζευτεί σε ένα σχήμα και να εκπροσωπήσει αυτό το ποσοστό. Η πολυδιάσπαση ευνοεί τις πολιτικές περσόνες με φουσκωμένα μυαλά, αλλά και κάθε είδους τυχοδιώκτη που μπαίνει και βγαίνει κατά το δοκούν. Επί Σύριζα (αλλά και παλαιότερα σε άλλες κυβερνήσεις και του Πασοκ και της ΝΔ) βλέπαμε διάφορους τέτοιους να πλαισιώνουν υπουργούς και τώρα τους βλέπουμε τσουφ να επιστρέφουν στον «χώρο» και κάθε λίγο να κάνουν καλέσματα ενότητας και συμπόρευσης και πάντοτε να βρίσκονται έναν τόνο πιο πάνω στον καταγγελτικό λόγο.
Άρα, «χώρος» δεν υπάρχει, είναι ένα σουρωτήρι. Αλλά και αν υπήρχε «χώρος» το Άρδην δεν μου φαίνεται να ακολουθεί τις διδαχές του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» που να πρέπει, δημοσίως τουλάχιστον, να ακολουθείται η «γραμμή» περί πανδημίας.
Τώρα περί πανδημίας: όλα τα αφηγήματα των «αρνητών» του «χώρου» δεν πείθουν την κοινωνία. Ας αφήσουμε στην άκρη το Άρδην, πόσο κόσμο να επηρεάζει 50-60 χιλ. πανελλαδικά; Πόση ζημιά να κάνει με αυτά που λέει, αν η επιχειρηματολογία του κομματιού του «χώρου» των «αρνητών» ήταν στέρεη και αδιαμφισβήτητή; Ίσα ίσα θα σαρωνόταν και το ίδιο. Αλλά οι πολυποίκιλες θεωρίες των «αρνητών», πολλές φορές αντιφατικές μεταξύ τους, δεν πείθουν. Για λίγο προκαλούν μια αναταραχή, όπως πετάς μια πέτρα στο λίμνη και μετά από λίγο τέλος. Με τις χαζομάρες που λένε διαιωνίζουν την κυριαρχία του συστήματος εξουσίας που υποτίθεται θέλουν να ρίξουν.
Τα ίδια δεν έγιναν πριν 5-6 χρόνια με την μετωπική σύγκρουση του «αντιμνημονιακού χώρου» με την Γερμανία και το ευρωιερατείο. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα, με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα; Ήταν τόσο κοντόθωρα και ηλίθια αυτά που λέγονταν περί επιστροφής στην δραχμή και εξόδου από την ΕΕ, που τελικά μπροστά στο κίνδυνο να οδηγηθεί η Ελλάδα στα βράχια, η ελληνική κοινωνία ανέκρουσε πρύμναν. Μπορεί να ψήφισε Όχι στο δημοψήφισμα, αλλά τελικά κατάπιε αδιαμαρτύρητα το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο. Το εξάμηνο «αντάρτικο» το πληρώσαμε με 99 χρόνια Υπερταμείο και το τελειωτικό ξεπούλημα των ελληνικών τραπεζών για ένα ξεροκόμματο στα ξένα φαντ και πολλά ακόμα. Έκανε ποτέ αυτοκριτική η πλειοψηφία του «χώρου» που τότε υποστήριζε φανατικά την έξοδο από το ευρώ. Έγινε μια συζήτηση ποτέ στον «χώρο» πώς θα βρισκόνταν η χώρα «δεμένη» χειροπόδαρα και παραδομένη στην Τουρκία το 2019 αν είχαμε βγει από το ευρώ και τα είχαμε σπάσει με όλους τους Ευρωπαίους. Ή θα προλαβαίναμε να κάνουμε νέες συμμαχίες με άλλους γεωπολιτικούς παίκτες. Αστεία πράγματα που δεν μπορούν καν να συζητηθούν σοβαρά. Αυτοί είναι «πατριώτες» ή θέλουν να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα η χώρα;
Κάτι ακόμα που δεν συζητά ο «χώρος» είναι το πώς εξελίσσεται η χώρα. Οι αναλύσεις τους μοιάζουν κολλημένες στα πρώτα χρόνια των μνημονίων. «Καταστρεφόμαστε», «δεν υπάρχει αύριο», «τελειώσαμε» και τα λοιπά. Με ένα τρόπο πολλές φορές τηλεευαγγελιστικό όπως του Τράγκα ή του Καζάκη. Η ελληνική κοινωνία όμως αυτά τα δέκα χρόνια άλλαξε. Δεν είναι το τέλειο παράσιτο του 2008. Υπάρχουν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που πια είναι παραγωγικά, που αντιλαμβάνονται την επικινδυνότητα της τουρκικής επιθετικότητας, που δεν στηρίζουν τις ελπίδες σε καμιά Υπερδύναμη (Αμερική, Ρωσία , ΕΕ κ.λπ.) αλλά στο να σταθεί στα πόδια του το δικό μας κράτος. Στην τελική, σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό, καταλαβαίνουν ότι τις επόμενες δεκαετίες κρίνεται το μέλλον του Ελληνισμού. Αυτά τα στρώματα δεν είναι το 5-6% του παλιού «πατριωτικού χώρου» που πια λόγω της πολιτικής απογοήτευσης και της γήρανσης του χώρου είναι πολύ μικρότερο. Είναι πολύ μεγαλύτερα στρώματα και εν δυνάμει πλειοψηφικά. Το στοίχημα λοιπόν είναι να εκφραστούν πολιτικά αυτά τα στρώματα.
Και για να εκφραστούν, επειδή το επιβάλλει και η κατάσταση της χώρας και επειδή το ζητούν και αυτά τα στρώματα, που είναι πολύ πιο υποψιασμένα, δεν χωρούν ευκολίες και λαϊκισμοί. Οφείλουν όποιοι θέλουν να συνδιαλλαγούν μαζί τους (και ίσως και να τους εκφράσουν και πολιτικά), να αναγνωρίζουν την δυσχερή θέση της χώρας και να λένε μετρημένα πράγματα, ιδέες που τις έχουν δουλέψει καλά στα κεφάλια τους.
Ο «χώρος» λοιπόν είναι καταδικασμένος σε έκλειψη γιατί δεν είμαστε στο 1996 που μια μειοψηφία προσπαθούσε να πείσει περί της τουρκικής επικινδυνότητας. Τώρα όλοι την αντιλαμβάνονται και ανησυχούν γι’ αυτή.
Χαιρετίσματα λοιπόν στον «χώρο», η ζωή τον ξεπέρασε. Από το δημοψήφισμα είχε γίνει αυτό, αλλά με την πανδημία πήρε διαζύγιο με την λογική.
Στέκομαι στην πρόσφατη συνεργασία Κρανιδιώτη Τζήμερου… πιστεύω ότι η δικιά σας συμμετοχή θα την γονιμοποίησει ιδιαίτερα γιατί θα αναδείκνυε τα πραγματικά ζητήματα Και τον καλπάζοντα εθνομηδενισμό – όλα αυτά είναι πολύ πέραν των παραδοσιακών ψευτο διαχωρισμών αριστεράς και δεξιάς.
Τί σας κάνει να νομίζετε ότι θα υπάρξει κάποτε ΣΟΒΑΡΗ πολιτική συγκρότηση, που να είναι και δημοκρατική και πατριωτική και ποσοτικώς υπολογίσιμη;
Καμμία προϋπόθεση για κάτι τέτοιο δεν υφίσταται!
Διακινδυνεύω, μάλιστα, την πρόβλεψη ότι ακόμα και με ΧΟΝΤΡΗ εθνική καταστροφή, τον ίδιο κατακερματισμό / κονιορτοποίηση / πολυδιάσπαση θα εξακολουθεί να εμφανίζει ο “χώρος” …
Απότοκο του εκφυλισμού/παρακμής που επισημαίνετε και σεις, αλλά και της- σε ελεύθερη πτώση- δημογραφίας του εθναρίου …
Δυστυχώς όσο θα αποκαλούμε “εθνάριο” το μόνο υπαρκτό ακόμα ενδιαίτημα του ελληνισμού δεν θα βρίσκουμε και κανένα λόγο να το υπερασπίσουμε. Όσο για το ότι δεν πρόκειται να συγκροτηθεί ποτέ κάτι σοβαρό από τον υπαρκτό “πατριωτικό χώρο” αυτό είναι πιθανό, δεν ταυτίζεται όμως με την ανάδυση ή όχι ενός δημοκρατικού πατριωτικού πολιτικού πόλου. Αυτός με τον ένα ή άλλο τρόπο θα αναδυθεί. Το θέμα είναι εάν μπορούμε να επιταχύνουμε την ανάδειξή του, πράγμα που είναι διαφορετικό. Και πάντως στο ιδεολογικό επίπεδο ήδη το έχουμε κάνει. Το ποιος θα το εκφράσει πολιτικά είναι άλλης τάξης ζήτημα.
Γενικότερα τα τελευταία χρόνια στον δυτικό κόσμο έχουν επικρατήσει δύο ιδεολογίες ο νεοφιλελευθερισμός που είναι το κυρίαρχο ρεύμα καί έχει επικρατήσει στις περισσότερες χώρες της Δύσης (Μέρκελ, Μακρόν, Μπάιντεν, Τριντο στο Καναδά κλπ) και από την άλλη είναι η υπερσυντηρητική δεξιά ή άκρα δεξιά που εμφανίζεται ως η εναλλακτική πρόταση με χαρακτηριστικούς εκφραστές τον Τραμπ, τον Σαλβίνι, τον Ορμπάν καί άλλους. Που δικαίως κάποιες φορές χαρακτηρίζονται ακραίοι, επικίνδυνοι για την Δημοκρατία, ή γραφικοί.
Δυστυχώς Όμως κανείς δεν μιλάει για την εγκληματική πολιτική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, την καταστροφή της μεσαίας τάξης προς όφελος των μεγάλων πολυεθνικών, τον ολοκληρωτισμό τής πολιτικής ορθότητας, την πολιτιστική παρακμή καί φυσικά την ισλαμοποιηση τής Ευρώπης.
Να μήν μιλήσω βέβαια για την ανύπαρκτη πλέον αριστερά που έχει μεταλλαχθεί σε δικαίωματικη, ουσιαστικά υποστηρίζοντας τα πιο σκοτεινά σχέδια τής παγκοσμιοποίησης.
Η παγκοσμιοποιηση δυστυχως παιζεται απο δυο πλευρες.απο την μια πλευρα της εθνομηδενιστικης αριστερας κ απο την αλλη της νεοταξικης νεοφιλελευθερης δεξιας.Αν κ απο διαφορετικες αφετηριες ριχνουν νερο στο μυλο της παγκοσμιοποιησης. Το διακυβευμα στις επομενες εκλογες θα ειναι πατριωτισμος η”παγκοσμιοποιηση.Ολες οι πατριωτικες δυναμεις να ενωθουν ανεξαρτητα ιδεολογιας κ αφετηριας.Ο ελληνισμος κινδυνευει.Ας παραμερισουμε αυτα που μας χωριζουν κ να ενωθουμε Ο μακαριστος Χριστοδουλος μας λειπει τοσο πολυ ο Μικης εδωσε τον αγωνα του αλλα ο ελληνας αντι να δει το φεγγαρι εβλεπε το δακτυλο.Γιωργο Καραμπελια, Νοτη Μαρια, Γιαννη Μαζη,Γιωργο Κασιματη,,Σαββα Καλεντεριδη κ τοσοι αλλοι παρτε πρωτοβουλιες κ βγειτε μπροστα
Κύριε Καραμπελιά,
Αν δεν παρακολουθούσα εδώ και χρόνια την πορεία σας, θα είχατε πέσει πολύ στην εκτίμηση μου λόγω της στάσης αναφορικά με την πανδημία.
Όχι γιατί οι απόψεις σας είναι σωστές ή λάθος, αλλά γιατί παρεκτρέπεστε σε χαρακτηρισμούς (έστω και κατόπιν πρόκλησης) προς άτομα του πατριωτικού χώρου λόγω ενός θέματος που δεν -θα έπρεπε να- είναι το αντικείμενο σας. Αυτό διχάζει τον αυξανόμενο τελευταία, αλλά πάντοτε ευθραυστο πατριωτικό χώρο. Και κάποια στιγμή ο ιός θα φύγει, τα εθνικά θέματα θα είναι, όμως, εδώ.
Αναφορικά με τον κ. Σαχίνη, τον γνώρισα τελευταία μέσω των τηλεοπτικών εκπομπών του. Κι έιναι εκπομπές που γνωστοποιούν τα επιχειρήματα του Μάζη, του Καραμπελιά και του Καλεντερίδη, αλλά και του Ροζάκη, του Ηρακλείδη και του Βερέμη. Και μέσω των εύστοχων ερωτήσεων του, έχει ξεμπροστίασει αρκετούς. Αν στο ραδιόφωνο εμφανίζει ένα πιο ελαφρύ (ή ίσως ακόμη και σαχλό) πρόσωπο είναι δικό του πρόβλημα και θα σας συμβούλευα να μην ασχολείστε, είναι ελάχιστο μπροστά σε αυτά που θα έπρεπε να σας ενώνουν. Το να μιλήσει ο κ. Ιωαννίδης 5 φορές δεν το βρίσκω υπερβολικό, άσχετα με τον αν έχει λάθος ή όχι. Πόσες φορές εχούμε δει μικρότερου διαμετρήματος και λιγότερο σχετικούς με το θέμα επιστήμονες σε μεγαλύτερης εμβέλειας σταθμούς αυτή την περίοδο;
Τέλος, σας παρακαλώ να σταματήσετε την χρήση του όρου “ψεκασμένος”. Όχι την κατάχρηση – την χρήση. Είναι ότι ήταν και ο όρος “ρατσιστής”/”φασίστας” πριν κάποια χρόνια, και ακόμη χειρότερος αφού είναι καθαρά ειρωνικός και κενός περιεχομένου. Αποσκοπεί, συνήθως, στην καθολική ακύρωση αυτού που έχει απόψεις διαφορετικές από τις επικρατούσες. Με σκοπό την ακύρωση οποιασδήποτε αμφισβήτησης. Φοβάμαι, δε, ότι θα σας γυρίσει και μπούμερανγκ.
Ευχαριστώ για την απάντηση.
Η χρήση της λέξης δεν είχε καμμιά απαξία προς το νεοελληνικό εθνικό κράτος που όντως αποτέλεσε πολύτιμο κέλυφος για το έθνος επί 200 περίπου χρόνια. Και το οποίο (εθνικό κράτος) φυσικά και θα άξιζε να το υπερσπισθούμε. Δεν διαφωνώ κατ’ αρχήν.
* «Εθνάριο», όμως, είμαστε αναμφισβήτητα από δημογραφική άποψη, αφού συρρικνωνόμαστε κατά 90.000-100.000 κεφάλια το χρόνο οι αυτόχθονες, οι native Greeks (λόγω brain drain, αλλά κυρίως λόγω αρνητικής διαφοράς γεννήσεων και θανάτων – Δεν θέλω να σκέφτομαι πού θα πάει αυτή η δημογραφική κατρακύλα μετά το επιβληθέν λόγω κορωνοϊού social distancing των αναπαραγωγικών ηλικιών του «εθναρίου» τούτου).
* «Εθνάριο», ασφαλώς, είμαστε και από την άποψη της ηθικής κατρακύλας, του παρασιτισμού, της πολυεπίπεδης παρακμής μας, την οποίαν εσείς πιστώνεστε ότι τολμήσατε και την ονοματίσατε ρητά ως τέτοια (Π Α Ρ Α Κ Μ Η), χρόνια πριν και μάλιστα κόντρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ευφραντικών παραισθησιογόνων της εποχής εκείνης και των κούφιων ιδεολογημάτων της.
Όλα κι όλα :
Την ιδεολογική προπαρασκευή που επιτελέσατε και την καθ’ όλου συγκρότησή σας, διόλου δεν την αμφισβητώ. Υπήρξε αξιόλογη. Και διανοητικά έντιμη.
Αμφισβητώ, όμως,
στο πλαίσιο τούτης εδώ της συζήτησης
το πραγματικό υπόβαθρο των εκτιμήσεών σας,
τα realia των προβολών που κάνετε στο μέλλον ή των συμπερασμάτων σας,
την αχρονική / υπέρχρονη αίσθηση διάρκειας που αποπνέει η σχεδόν μεσσιανική αισιοδοξία ότι κάποτε θα αναδυθεί «δημοκρατικός» τις, «πατριωτικός πόλος» ο οποίος και (αφεύκτως) θα εκφρασθεί πολιτικά.
[Δεν έχει, πάντως, το «εθνάριο» τούτο τον κύκλο ζωής και τα περιθώρια αναμονής της σεκόϊας ή των βασιλικών χελωνών του Σιάμ ή, έστω, των πολυαιωνόβιων λιόδεντρων του τόπου μας. Η αίσθηση μακράς διάρκειας που αποπνέει η διαχρονία της ελληνικής Ιστορίας, στην οποίαν έχετε πράγματι ευδοκίμως εγκύψει, δεν βοηθάει, φοβάμαι στην σύλληψη του momentum. Άλλο πράγμα κατά τους Αρχαίους ο «χρόνος» κι άλλο ο «καιρός», όπως ξέρετε καλύτερα από μένα]
Γνωρίζουμε, άλλωστε, πλήρως τα πολιτικά δεδομένα.
Την ανθροπογεωγραφία όλων των «χώρων» αυτών, που είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Γνωρίζουμε και το κοινωνιολογικό και πολιτικό προφίλ του κόσμου που εκφράζουν. Γνωρίζουμε, γενικά, ότι κι αυτός ο κόσμος εξ ίσου κουβαλάει μέσα του την προϊούσα παρακμή, όντας σαρξ εκ της σαρκός του «εθναρίου», σε τούτο το συφοριασμένο 21ο μ. Χ. αι .
Και την ηλικιακή του κατανομή γνωρίζουμε (Το λέω με πόνο ψυχής, ειλικρινά, αυτό το τελευταίο…)
Πότε, λοιπόν, τοποθετείτε περίπου την ανάδυση αυτήν και την πολιτική της έκφραση;
Μεσ’ στην δεκαετία του 2020 δε μου φαίνεταιο πιθανό. Παρά πίσω, αν συμβεί, ακόμα πιο απίθανο, γιατί θα ’μαστε γύρω στο 1,5 εκατομμύριο λιγότεροι οι native Greeks, εδώ, στη Μητρόπολη, και τραγικά γερασμένοι.
Κι από ποιούς;
Σημερινούς μεσήλικες; Παραμείναντες στη χώρα νέους, απόφοιτους «ελληνικού» σχολειού; Από παραγωγικές τάξεις ημεδαπών, που ενδιαφέρονται για την παραγωγική ανασυγκρότηση; Τίποτε παλιννοστούντες ομογενείς; Ενσωματωμένους αλλοδαπούς δεύτερης γενιάς ή μήπως κοσμπολίτικες ελίτ που θα ανανήψουν και θα δουν το φως το αληθινό του (αυτοθυσιαστικού) πατριωτισμού ;
Βαρύνεστε με την υποχρέωση, πάντως, να μας οριοθετήσετε, αδρομερώς έστω, τις συνθήκες οι οποίες αν δεν déterminent, πάντως, conditionnent αυτήν την ανάδυση, μέσα σε εύλογα χρονικά περιθώρια μιας έως τεσσάρων δεκαετιών από σήμερα.
Με εκτίμηση
Πάντως ακόμα η ετήσια πληθυσμιακή συρρίκνωση βρίσκεται στις 45 χιλιάδες. Βεβαίως αν δεν γίνουν οι απαραίτητες άμεσες ενέργειες ο αριθμός θα διευρυνθεί. Όσο για την ανάδυση των πολιτικών υποκειμένων αυτά σπανίως ταυτίζονται με τους χώρους που ιδεολογικά προετοίμασαν την έλευσή τους. Συναφώς και εγώ δεν περιμένω τίποτε από τον λεγόμενο “χώρο” και έχω επανειλημμένα περιγράψει την ανικανότητά του και εσχάτως και την γελοιότητα στην οποία έχει περιπέσει ένα μεγάλο μέρος του.
Η πεποίθησή μου για την ανάδυση ενός πολιτικού υποκειμένου του δημοκρατικού πατριωτισμού στηρίζεται σε μια πολύ ψυχρή ανάλυση των πραγματολογικών δεδομένων. Και αυτή η ανάλυση μου λέει πως μέσα στη δεκαετία του 2020 θα κριθεί μάλλον τελεσίδικα η συνέχεια του ελληνισμού. Είτε θα αρχίσει μία ανάκαμψη είτε δεν θα υπάρχει μέλλον. Κάτω από αυτές τις συνθήκες επειδή κανένα συλλογικό υποκείμενο δεν εξαφανίζεται από την ιστορία χωρίς έστω κάποια τελευταία μεγάλη μάχη, αναπόφευκτα η ελληνική κοινωνία θα στραφεί προς την αντιμετώπιση των προβλημάτων της επιβίωσής της. Σε αυτά τα πλαίσια η πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων θα αρχίσει να αναπροσανατολίζεται προς μια εθνοκεντρικπή κατεύθυνση. Και στο εσωτερικό τους υπάρχει και θα υπάρξει χώρος για ένα διακριτό εθνοδημοκρατικό ρεύμα, ανάμεσα στα άλλα. Δεν υποστηρίζω ότι αυτό θα κυριαρχήσει, ούτε ότι η μάχη που θα δοθεί από τους τελευταίους εκπρόσωπους του ελληνισμού θα κερδηθεί, αλλά δεν θεωρώ προδιαγεγραμμένη την ήττα. Αν το πίστευα όπως εσύ φίλε μου δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να το παλέψω αλλά αντίθετα θα ήθελα να εγκαταλείψω το εθνάριο, είτε φαντασιακά όπως κάνουν πολύ σήμερα, δεν ξέρω αν θες να ανήκεις σε αυτούς, είτε φυσικά εγκαταλείποντάς το.
Νομίζω ότι η συζήτησή μας υπήρξε διαφωτιστική και μάλλον έχουμε εξαντλήσει τα επιχειρήματά μας. Για μένα πάντως ακόμα και το σημερινό σε παρακμή έθνος μας παραμένει το έθνος μου και θα κάνω ότι μπορώ για την σωτηρία του και πιστεύω όντως πως η ανάταξη παρότι εξαιρετικά δύσκολη παραμένει ακόμα εφικτή.
Αν και συμφωνώ με τις περισσότερες θέσεις του κινήματος ΑΡΔΗΝ και με την οπτική σας πάνω σε αρκετά θέματα, η στάση σας όσον αφορά την πανδημία μου προκαλεί προβληματισμό. Η τυφλή αποδοχή από μέρους σας πρωτόγνωρων μέτρων περιορισμού της ελευθερίας, αμφίβολης τουλάχιστον αποτελεσματικότητας και “επιστημονικότητας”, ως αυτονόητη νέα κανονικότητα παραπέμπει περισσότερο σε think tank της κυβερνώσας παράταξης παρά σε ανεξάρτητο εναλλακτικό κίνημα. Επίσης, η ευκολία με την οποία μιλάτε για “ψεκασμένους”, εκτός από το γεγονός οτι συντελεί στην αναπαραγωγή της κυρίαρχης/μιντιακής φρασεολογίας που αποσκοπεί στον κατακερματισμό της κοινωνίας , είναι φαιδρή όταν ταυτόχρονα κάνετε λόγο για σύσταση πατριωτικού πόλου. Απευθύνεστε σε ένα κοινό που δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά που προτείνετε ενώ απαξιοίτε ένα κοινό που (με χίλιες δύο αδυναμίες) κρατιέται δραστήριο πολιτικά και πατριωτικά.
Ευχαριστώ για την απάντηση και για το χρόνο σας.
Τα επιχειρήματα ένθεν κακείθεν έχουν πράγματι τεθεί και εξαντληθεί.
Για τη νύξη που κάνατε, σας δηλώ υπευθύνως και εν γνώσει των συνεπειών του νόμου, ότι είμαι ιδεολογικά / υπαρξιακά (μα και περιουσιακά…) πλήρως συνταυτισμένος με το “εθνάριο”. Πλην, δεν μπορώ να κάνω ανοίκειες προβολές του βιταλισμού που επέδειξε αυτό κατά τη διαχρονία του, σε μιαν απολύτως ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΗ συγχρονία (με δαιμονιώδη, μάλιστα -εξάμηνο το εξάμηνο-, επιτάχυνση στην πτώση!). Ούτε να επενδύω σε μια νεφελώδη αισιοδοξία και στον “Θεό της Ελλάδος”, που μέχρι τώρα αποδεικνύεται ότι μας βοηθάει σκανδαλωδώς.
Προτιμώ να διατηρώ την ψυχρά ορθολογική (αν και ψυχολογικά επώδυνη για μένα), αναγκαστικά πεσσιμιστική κατά περιεχόμενο, στάση απέναντι στα πράγματα και τις εξελίξεις. Τίποτε λιγότερο, άλλωστε, από τη στάση που υποδεικνύετε και σείς, με τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις σας για απομόνωση των θερμοκέφαλων προσεγγίσεων και για εμμονή στον ορθό λόγο στο ζήτημα της προσέγγισης και της αντιμετώπισης της πανδημίας. Όσο κι αν είναι ολοφάνερο το δυστοπικό μέλλον για όλους μας (και για το έθνος, φυσικά), που συνυφαίνεται άρρηκτα με την πανδημία αυτήν και όσα αυτή μας φέρνει.
Σ᾽ ένα μόνο σημείο απ᾽ όσα γράφετε, θα μου επιτρέψετε να (ξανα) διαφωνήσω με τρόπο “κάθετο”:
Δεν είναι 45.000 ετησίως η μείωση των ΑΥΤΟΧΘΟΝΩΝ (των native Greeks, όπως έγραψα παιγνιωδώς αλλά ενσυνείδητα, παραλληλίζοντας τη μοίρα μας με τους Σιού ή τους Ναβάχο …). Το νούμερο αυτό, που αναφέρετε, οι 45.000 ετησίως (πάνω-κάτω), είναι πράγματι κατά τη Στατιστική Υπηρεσία η διαφορά των 125.000 ετησίως (περίπου, με διακυμάνσεις από χρονιά σε χρονιά) εν γένει θανάτων από τις 80.000 (περίπου, ομοίως) κατ᾽ έτος γεννήσεις αδιακρίτως. Σημειώστε ότι το ετήσιο όριο των 100.000 θανάτων έχει υπερβαθεί ήδη από το 2013, αν θυμάμαι καλά.
Ενώ, όμως, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι 125.000 αυτοί θάνατοι αφορούν τους Έλληνες, τους ηλικιωμένους Έλληνες (κι ελάχιστους αλλοδαπούς, λόγω της ηλικακής σύνθεσης των εποίκων), οι γεννήσεις αφορούν τους Έλληνες μόνο κατά τα 2/3 αυτών των 85.000 κατ᾽ έτος γεννήσεων. Συνεπώς, μόνο 60.000 απ᾽αυτές μπορούν να ληφθούν υπ᾽ όψη σε μια τέτοια, στοιχειωδώς σοβαρή, συζήτηση [Διότι, όπως και σεις θα συμφωνήσετε, για ουσιαστική και μαζική ενσωμάτωση μακροπρόθεσμα Νιγηριανών, Αράβων, Μπάγκλα ή Πεντηκοστιανών Ρουμάνων δεν μπορεί να γίνει λόγος. Ωστόσο αυτοί είναι που εμφανίζουν τη μεγαλύτερη γεννητικότητα και όχι πλέον οι … Αλβανοί (ή οι Ρώσοι). Δεν συζητώ κάν για την εκρηκτική γεννητικότητα των πρόσφατων Asylanten, του ΣΥΡΙΖΑ κ. και εξής]. Αλλά και αυτά τα 60.000 κατ᾽ έτος (τυπικά, εξ αίματος δηλαδή) Ελληνόπουλα ισοφαρίζονται (περίπου) από το κύμα του πρόσφατου brain drain, που κόστισε 450.000 οικονομκώς ενεργούς Έλληνες την περίοδο 2008 – 2019. Δηλαδή μείον 10.000 νέοι κατ᾽ έτος και απ᾽ αυτήν την αιτία. Χωρίς σοβαρή και μαζική προοπτική παλιννόστησης.
Κατ᾽ αυτόν τον τρόπο μου προκύπτει το νούμερο των μείον 90.000 κεφαλιών (τυπικώς) αυτοχθόνων σε ετήσια βάση, που ανέφερα απολύτως συνειδητά στο post. Με αυτόν ακριβώς το ρυθμό τρέχει τούτη τη στιγμή η light γενοκτονία που διαπράττουμε / διαπράττεται σε βάρος μας. Έτσι θεμελιώνονται και οι απαισιόδοξες προβολές μου για τις επόμενες δεκαετίες. Και εμπειρικά, άλλωστε, όλοι μας διαπιστώνουμε την α ν τ ι κ α τ ά σ τ α σ η τ ο υ π λ η θ υ σ μ ο ύ (Έτσι ακριβώς το διατυπώνω και συγχωράτε με!) παντού, σε αστικά κέντρα και ύπαιθρο και σε απομονωμένα χωριουδάκια ή και σε νησάκια [Μόνο στον ορεινό όγκο της Ροδόπης, στη Θράκη, και στους εκεί Πομάκους νομίζεις ότι έχει σταματήσει ο χρόνος στην Ελλάδα, με δεδομένη την μηδενική εκεί διείσδυση των νεοφερμένων, τα τελευταία 30 χρόνια, αλλοδαπών].
Δεν βλέπω πώς μπορεί ν᾽ αναισχεθεί μια τέτοια δυναμική. H οποία -το ξαναλέω- μόνο να επιταθεί μπορεί με το, επιβληθέν λόγω κορωνοϊού, social distancing των αναπαραγωγικών ηλικιών αυτού του έθνους.
Ευχαριστώ και πάλι
και μένω
με κάθε εκτίμηση.
Το πολιτικό υποκείμενο της πραγματικής αλλαγής στην Ελλάδα και της εξόδου από την ιδεολογία της μεταπολίτευσης προς τη νέα εποχή της πάλης για την επιβίωση του ελληνισμού έχει ήδη εμφανιστεί και προέρχεται από τους πρώην εθνομηδενιστές του φιλελεύθερου και του εκσυγχρονιστικού χώρου. Από τον παλιό πατριωτικό χώρο οι σοβαρές φωνές που έχουν μείνει είναι ελάχιστες και μεμονωμένες. Εγώ παρακολουθώ με προσοχή μόνο τον Καραμπελιά (και άλλους από το Άρδην), τον Καλεντερίδη και τον Κοντογιώργη.
Διορθώνω ένα αριθμητικό λαθάκι :
Μεσοσταθμικά το πρόσφατο brain drain συνεπάγεται μια εκροή περίπου 40.000 οικονομικά ενεργών Ελλήνων ετησίως και όχι μόνο 10.000, όπως εσφαλμένα έγραψα.
Αγαπητέ Κύριε Καραμπέλια
Δεν θεωρείτε ότι η αναμονή πολιτικού χώρου για να εκφράσει τον ιδεολογικό χώρο δεν φέρει λίγο στην συνεχή αρχηγομανία του μέσου ελληνα Δεξιού, ο οποίος οδύρεται που δεν υπάρχει ο ηγέτης να τον οδηγήσει στην πραγμάτωση τον πολίτικων του σκοπών, όσων ο ίδιος να μην ξέρει τι θέλει. Γιατί το Άρδην σαν κίνημα δεν κάνει την πολιτική κίνηση το ίδιο? Ήδη σε τοπικό επίπεδο κάτι γίνεται. Παίρνοντας υπόψη ότι έρχονται εκλογές με απλή αναλογική, μήπως είναι μια ευκαιρία που δεν θα ξαναεμφανιστεί;
Είναι εξαιρετικά προβληματική η στάση αναμονής ανθρώπων του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου. Ο Κοντογιώργης ανοιχτά είπε ότι δεν περιμένει κάτι από την Ελλάδα και μόνο από την αμερικανική διασπορά μπορεί να γίνει κάτι. Έχοντας ζήσει σε αυτή την διασπορά βρισκω μια τέτοια λογική προβληματική. Αλλά όταν δεν μπαίνει κάνεις μπροστά να πει σε αυτόν τον χώρο, αγαπητοί ηγέτες δεν υπάρχουν, ότι κάνουμε θα το κάνουμε οι ίδιοι, τέτοιες λογικές πρυτανεύουν.
Το έθνος δεν μπορεί να περιμένει τον κάθε ηγέτη που στο κάτω κάτω μπορεί να αποδεχθεί ηγετίσκος ή να βγει από την εικόνα γρήγορα. Κινήματα σαν το Άρδην πρέπει να περάσουν στο επόμενο βήμα.
Είναι προφανές ότι διαφωνούμε ριζικά με κάθε λογική ολοκληρωτικής απαξίωσης του υπαρκτού ελληνισμού και προφανώς δεν περιμένουμε τη σωτηρία από την Αμερικάνικη διασπορά και μάλλον ως αστειότητα το εκλαμβάνω αν είπε κάτι τέτοιο ο κ. Κοντογιώργης, ούτε ακόμα περισσότερο από την ίδια την Αμερική όπως υποστήριζε το περιοδικό Δαυλός και πολλοί άλλοι ανοικτά και υπόρρητα, ότι δηλαδή η Ελλάδα ως έθνος κράτος είναι τελειωμένη πλέον και πως οι αξίες του ελληνισμού ενσαρκώνονται σήμερα στη Δύση. Αν αποδεχθούμε μια τέτοια λογική δεν έχουμε άλλη διέξοδο από τη μετανάστευση ή την μεταβολή μας στην 53η… Πολιτεία των ΗΠΑ, όπως πολύ σοβαρά υποστήριζαν κάποιοι πριν μερικά χρόνια.
Το ανέφερα αυτό για να στηλιτεύσω μια γενική εικόνα που έχω δει σε αρκετό από τον δημοκρατικό πατριωτικό χώρο (για την παράθεση παρακολουθείστε εδώ https://contogeorgis.blogspot.com/2021/02/blog-post_19.html) . Δεν θεωρώ ότι το Άρδην πρεσβεύει κάτι τέτοιο. Είστε μια φωνή ρωμαλέας αισιοδοξίας, και αυτό όχι μόνο το θαυμάζω αλλά και το σέβομαι, ακόμα και αν σε προσωπικό επίπεδο συγκεκριμένες ιδέες και προτεινόμενες πολίτικες είναι αρνητικές. Η πατρίδα υπερ πάντων. Αλλά από την άλλη δεν δέχομαι ότι άλλοι θα δώσουν το πολιτικό όχημα για το ιδεολογικό πλαίσιο που με κόπο δημιουργήσατε. Γιατί όχι το Άρδην να αναλάβει και αυτόν τον ρολό? Το καταλαβαίνω ότι αυτή την στιγμή είναι στρατηγικά πιο δόκιμο μια πολιτική ιδεολογική πίεσης που επηρεάζει το κόμμα της κυβέρνησης μέσα από τις εσωκομματικές συγκρούσεις. Το κατανοώ. Αλλά όπως είπατε τα πράγματα είναι δύσκολα. Εδώ στην Τουρκιά κυβερνάει ένας αλαζόνας, στρυμωγμένος άνθρωπος, σε μια κοινωνία που η πολιτική της κουλτούρα προδικάζει προσπάθειες βίαιης εξόδου από αδιέξοδα. Σωστά είπατε ότι τα επόμενα πέντε χρονιά θα είναι καθοριστικά για την πορεία της Ελλάδος, για τα επόμενα 50 χρονιά, οπότε θα αρχίσουν να πέφτουν οι ρυθμοί γεννήσεων σε Αφρική. Η πολιτική, όχι απλά ιδεολογική φωνή του Άρδην είναι αναγκαία. Προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να κατεβείτε στις επόμενες εκλογές. Τι όχημα ανοιχτό ερώτημα , αλλά πρέπει. Δεν μπορούμε σαν έθνος να περιμένουμε να καεί ο κάθε πατριδοκάπηλος ώστε κάποια στιγμή θα φιλοτιμηθούν οι ψηφοφόροι να κοιτάξουν αλλού.
Κύριε ΚΤ επειδή το βίντεο του καθηγητή είναι μεγαλύτερο από δύο ώρες έχετε την καλοσύνη να μας υποδείξετε σε ποιο σημείο μιλά για τους Έλληνες της Αμερικής; Θα με ενδιέφερε να ακούσω πώς διατυπώνει το επιχείρημα του ο Κοντογιώργης.
Καλημέρα. Η συζήτηση ξεκίνησε στις ερωτοαπαντήσεις προς το τέλος. Επειδή πέρα από αυτό λέει και σοφά πράγματα ο Κοντογίωργης, προτείνω να παρακολουθήστε την όλη παρουσίαση.
Χαίρομαι ιδιαίτερα για τα καλά σας λόγια. Σας πληροφορώ όμως κάτι που ίσως αγνοείτε, ότι από τα τέλη της δεκαετίας του 2000 όταν δημιουργήσαμε μια πολιτική κίνηση με το Άρδην και εκδώσαμε την εφημερίδα Ρήξη, πασχίζουμε αδιάκοπα να δημιουργηθεί έπη τέλους αυτός ο περιβόητος πολιτικός πόλος στον οποίο αναφέρεστε.Με αυτό το σκεπτικό συμμετείχαμε και στη Σπίθα και εν τέλει το 2016 με μια μεγάλη συνδιάσκεψη δημιουργήσαμε το Κίνημα Άρδην ενώ έχουμε καταθέσει και το σχετικό καταστατικό κόμματος στον Άρειο Πάγο. παράλληλα έγιναν και κινήσεις καθόδου σε δημοτικές εκλογές, ορισμένες από τις οποίες απόλυτα επιτυχημένες. Ωστόσο και παρότι η απήχηση των απόψεών μας είναι σημαντική αυτό δεν προδικάζει το γεγονός ότι έχει ωριμάσει πολιτικά – δηλαδή έχουν συγκεντρωθεί οι απαραίτητες δυνάμεις για τη δημιουργία του πολιτικού πόλου που ευαγγελιζόμαστε. Και αυτό θα κριθεί από το ποιες και πόσες δυνάμεις θα συσπειρωθούν γύρω από ένα τέτοιο εγχείρημα. Θα κριθεί δηλαδή΄, αγαπητέ φίλε και από τη δική σας στάση.
Αγαπητέ κυρίε Καραμπέλια. Τις κινήσεις σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης της γνώριζα, όπως και για την προσπάθεια με την Σπίθα. Τα αλλά δεν τα ήξερα και ευχαριστώ για την πληροφόρηση. Εγώ προσωπικά από την πλευρά μου προσπαθώ να προάγω της θέσεις του Άρδην κυρίως προς όσους λαϊκούς δεξιούς γνωρίζω που τείνουν να θεωρούν ότι μονές επιλογές τους είναι αυταρχικά αρχηγομάνη κόμματα. Ίδωμεν.