Όταν το 1999 το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση συγκεντρώθηκε στο Σηάτλ για να διαδηλώσει ενάντια στην συνδιάσκεψη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, οι Financial Times στηλίτευσαν το αίτημα των διαδηλωτών για την παγκόσμια φορολόγηση των πολυεθνικών. Τότε, για το κατεστημένο επρόκειτο για μια «ερμαφρόδιτη συσσωμάτωση εθνικιστών, παλαιοκεϋνσιανιστών, συνδικαλιστών και περιβαλλοντιστών» που απειλούσαν την ανάδυση του πλανητικά ενοποιημένου οικονομικά χώρου με παλινδρόμηση.
Είκοσι δύο χρόνια μετά, και η θέσπιση μιας ελάχιστης φορολογίας παγκοσμίως για τις γιγάντιες επιχειρήσεις, που θα σταματήσει επιτέλους το «κρυφτό» που διά των φορολογικών παραδείσων παίζει το μεγάλο κεφάλαιο με τις κυβερνήσεις, μπορεί και να αποτελέσει μέχρι το τέλος της εβδομάδας αντικείμενο συμφωνίας της ομάδας των 7 (G-7 | ΗΠΑ, Καναδάς, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και Ιαπωνία)!
Η αμερικάνικη πλευρά έκανε πίσω στις… φιλόδοξες προτάσεις της για να οριστεί η ελάχιστη απαιτούμενη φορολογία στο 21%, αποδεχόμενη ένα 15%. Η Ιταλία και η Γερμανία είναι ένθερμοι υποστηρικτές της πρότασης. Η Γαλλία προκρίνει το ζήτημα της φορολόγησης των πολυεθνικών ανάλογα με τις χώρες που έχουν τις μεγαλύτερες πωλήσεις, κάτι στο οποίο οι ΗΠΑ φαίνονται να συμφωνούν. Το Ηνωμένο Βασίλειο εμφανιζόταν πιο ‘δύσκολο’ στις διαπραγματεύσεις, ωστόσο φαίνεται ότι οι όποιες αναστολές του υποχωρούν.
Μια συμφωνία των G-7 θα δημιουργήσει ώθηση και για τις αντίστοιχες διαπραγματεύσεις που θα διεξαχθούν υπό την αιγίδα του ΟΟΣΑ με τη συμμετοχή 136 φορολογικών αρχών, και την επίβλεψη των G-20.
Οι Financial Times έγραψαν χαρακτηριστικά: «Μια συμφωνία του ΟΟΣΑ θα οδηγούσε κατά πάσα πιθανότητα στη μεγαλύτερη αναταραχή στο πεδίο της διεθνής φορολόγησης των εταιρειών εδώ και έναν αιώνα, περιορίζοντας σοβαρά την ικανότητα των εταιριών να μεταφέρουν τα κέρδη σε χαμηλές φορολογικές οντότητες, και να διασφαλίζει ότι οι ψηφιακοί γίγαντες των ΗΠΑ θα πληρώσουν περισσότερο φόρο στις χώρες όπου πραγματοποιούν πωλήσεις». (Financial Times, 24 Μαΐου 2021).
Πως θα λειτουργεί ο «ελάχιστος φόρος»
Σύμφωνα με το Ρώυτερς το μέτρο «στοχεύει στα εξωχώρια κέρδη των εταιρειών. Αν οι χώρες συμφωνήσουν σε ένα παγκόσμιο ελάχιστο, οι κυβερνήσεις θα έχουν την δυνατότητα να ορίζουν το δικό τους εθνικό ποσοστό. Αλλά αν οι εταιρείες πληρώνουν χαμηλότερα ποσοστά φορολογίας σε άλλες χώρες, οι εθνικές τους κυβερνήσεις έχουν το δικαίωμα να τους επιβάλουν τη δική τους φορολογία στο ύψος της διαφοράς, έτσι ώστε να μην υπάρχει το πλεονέκτημα να διαφεύγουν τα κέρδη των εταιριών στους φορολογικούς παραδείσους» (reuters.com).
Οι προαναφερόμενες εξελίξεις έρχονται να προστεθούν σε μια γενικότερη τάση αμφισβήτησης του μοντέλου ‘ασύδοτης παγκοσμιοποίησης’ που εγκαθιδρύθηκε στην διεθνή οικονομία σταδιακά από την εποχή του Ρήγκαν και της Θάτσερ κι έπειτα. Όλα τα κράτη επιθυμούν να έχουν μεγαλύτερο βαθμό τοπικοποίησης στις οικονομίες τους, και προσβλέπουν ότι ακόμα και αν ο φορολογικός επαναπατρισμός των μεγάλων κολοσσών συντελεστεί μόνο εν μέρει θα καταφέρουν να ανακτήσουν πολύτιμο δημοσιονομικό χώρο για την δική τους γκάμα επενδύσεων (έρευνα και ανάπτυξη, κοινωνικές και υποδομές ασφαλείας.
Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube
