Μετά την ελάχιστη παγκόσμια φορολογία των πολυεθνικών, και η υποχρέωση συμπερίληψης του οικολογικού κόστους στους ισολογισμούς τους.
Ο πρόεδρος της Τράπεζας της Γαλλίας, François Villeroy de Galha, δήλωσε σύμφωνα με το Reuters ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά σε μια πλανητική συμφωνία για την καταχώρηση του οικολογικού ρίσκου στους ισολογισμούς των μεγάλων επιχειρήσεων. Ο δε Τζόν Κέρυ, ειδικός εκπρόσωπος της αμερικανικής προεδρίας για τις κλιματικές πολιτικές, δήλωσε ότι οι ΗΠΑ στηρίζουν την προσπάθεια της Ευρώπης ώστε να κατοχυρωθεί κάτι τέτοιο σε παγκόσμιο επίπεδο. Παρόμοια αντίδραση είχε και ο πρόεδρος της Κινεζικής Κεντρικής Τράπεζας, Yi Gang
Η εξέλιξη αυτή αποτελεί καρπό μιας τάσης που ενισχύθηκε επίμονα κατά την προηγούμενη δεκαετία, καθώς οι θεσμικοί επενδυτές με τις μακροχρόνιες επενδύσεις απαιτούν ήδη εδώ και πολλά χρόνια από τις εισηγμένες εταιρείες να προχωρήσουν στην καταγραφή του περιβαλλοντικού κόστους των δραστηριοτήτων τους. Φυσικά, ο χρηματοπιστωτικός κόσμος εμφανίζεται διστακτικός καθώς φοβάται ότι η περαιτέρω περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση θα λειτουργήσει ανασταλτικά ως προς την κερδοφορία.
Εντούτοις, οι κυβερνήσεις επιμένουν, και καθώς ο πλανήτης ετοιμάζεται να βγει από το παρόν πανδημικό κύμα, οι παγκόσμιοι οργανισμοί έχουν βρεί ένα ισχυρό momentum για να μεταβάλουν την αρχιτεκτονική του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Μέτρα όπως η θέσπιση της παγκόσμιας ελάχιστης φορολογίας επί των πολυεθνικών, ή της υποχρέωσης καταγραφής του οικολογικού ρίσκου κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση.
Φυσικά πίσω από εξελίξεις που ισοδυναμούν με μετακινήσεις ‘τεκτονικών πλακών’ στο παγκόσμιο σύστημα, βρίσκεται και μια απόπειρα της Δύσης να επαναδιευθετήσει τους κανόνες του παγκόσμιου παιχνιδιού προκειμένου να αντιμετωπίσει την άνοδο της Κίνας και της Νοτιοανατολικής Ασίας. Ο δυναμισμός του σινικού κόσμου, έχει μεταβάλει σε μπούμεραγνκ την ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση.
Χρησιμοποιώντας μέτρα όπως η θέσπιση minimum φόρου για τις πολυεθνικές, ή ρήτρες περιβαλλοντικής προστασίας, η Δύση, επιδιώκει να συμμαζέψει τα δημοσιονομικά της, να προκαλέσει ένα κύμα επαναπατρισμού εταιρειών της που την προηγούμενη περίοδο είχαν διαφύγει στους φορολογικούς παραδείσους αλλά και να θέσει έναν περιβαλλοντικό φραγμό στην επέκταση των κολοσσών της Νοτιο-Ανατολικής Ασίας που δεν φημίζονται για τις οικολογικές τους πρακτικές.
Σε αυτό το ζήτημα, η Κίνα φαίνεται ότι πατάει σε δύο βάρκες: Από την μια πλευρά, γνωρίζει ότι αυστηρότεροι περιβαλλοντικοί κανόνες ενδέχεται να απειλήσουν την θέση των εταιριών τους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, από την άλλη, το οικολογικό κόστος από την ραγδαία ανάπτυξη μέσα στην ίδια την χώρα είναι τεράστιο και δεν μπορεί παρά να το αντιμετωπίσει…
