του Γιώργου Ρακκά
«Ένας κόσμος που κρύβει το δράμα με μια δήθεν στηλίτευση/αξούριστος με τις πιτζάμες/ απ’ την μεταπολίτευση» (Δ. Σαββόπουλος)
Με τις «θυληκότητες», τις «αρσενικότητες» και τις «πατριαρχίες», οπαδοί του δικαιωματιστικού πολιτισμικού blitzkrieg, αποπειράθηκαν να εργαλειοποιήσουν το ειδεχθές έγκλημα των Γλυκών Νερών προκειμένου να επιτεθούν για άλλη μια φορά στα πρότυπα σχέσεων ανδρών και γυναικών, την οικογένεια κ.ο.κ. Πίσω, όμως, από αυτήν την επίθεση υπάρχει έκδηλη και μιαν αμηχανία. Μπροστά στο έρεβος, την κακότητα που βυθομετρήθηκε στην υπόθεση των Γλυκών Νερών, ένας ολόκληρος κόσμος, υποτίθεται υπερ-ψαγμένος, την ίδια στιγμή εντελώς α-φιλοσόφητος, θα βρει καταφύγιο στους προσφιλείς του -ισμούς προκειμένου να καθοδηγήσει την συνείδησή του «στα ρηχά», μακριά από τα ουσιώδη υπαρξιακά ερωτήματα που οφείλει να προκαλέσει προκαλεί σε μια κοινωνία κάθε ειδεχθές, τραγικό έγκλημα.
Είναι πολύ εύκολο να εθίζεται κανείς στην πεποίθηση ότι είναι εφικτό για τον άνθρωπο να δραπετεύσει άπαξ δια παντός από την τερατώδη πλευρά της ύπαρξής του, με το να επιδοθεί σε μια σταυροφορία “αναπλάσεως των ηθών” στη βάση της εκάστοτε πολιτικής ορθότητας. Ξεχνάει όλος αυτός ο κόσμος, το «πολλὰ τὰ δεινὰ κοὐδὲν ἀνθρώπου δεινότερον πέλει» του Σοφοκλή. Αδυνατεί να αντιμετωπίσει το γεγονός με την ταπεινοφροσύνη που απαιτείται όταν η κοινωνία καλείται να αναμετρηθεί με την τραγική φύση του ανθρώπου. Και εν τέλει πέφτει θύμα της ίδιας της εύπεπτης, fast-food μεταφυσικής του απόλυτου καλού και του κακού.
Όλα τα παραπάνω, δε σημαίνουν πως δεν υφίσταται η έμφυλη διάσταση στο ειδεχθές έγκλημα των Γλυκών Νερών, ή πως η ιστορία του ζεύγους έτσι όπως μας αποκαλύπτεται στα ΜΜΕ δεν έχει τα χαρακτηριστικά που της αποδίδονται. Κάθε άλλο. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι γίνεται μια απόπειρα να αναχθεί διά της γενίκευσης το συμβάν σε «σύστημα» και κυρίαρχη κοινωνική πραγματικότητα, για να συγκροτηθούν τα απαραίτητα στρατόπεδα· «θηλυκότητες» που ενοποιούνται συλλογικά όχι πάνω σ’ έναν θετικό προσδιορισμό, αλλά στην γενικευμένη άρνηση συνύπαρξης με τις «αρσενικότητες», που συλλήβδην στηλιτεύονται ως πατριάρχες· και «αρσενικότητες» από την άλλη, που μπερδεύουν την αμφισβήτηση του καθεστώτος ‘ισοπέδωσης των φύλων’ της παγκοσμιοποίησης, με τον ανδρικό σοβινισμό και μιαν εκδοχή της παράδοσης εξαιρετικά ανελαστική.
Μια αντιπαράθεση εξαιρετικά φωνακλάδικη αλλά και ρηχή. Στρατόπεδα που στηρίζουν την ύπαρξή τους στην υπόσχεση εξόντωσης του αντιπάλου. Που περιστρέφονται γύρω από το μίσος, και δεν φέρουν μέσα τους καμία δυναμική αλλαγής της κοινωνίας προς το καλύτερο.
Ήρθε η ώρα να γίνει υπέρβαση από τον φαύλο κύκλο της εχρθοπάθειας. Υπάρχουν «αρσενικότητες» και «θυληκότητες», μπορούν να συνυπάρξουν μεταξύ τους με όρους αμοιβαιότητας, η οικογένεια που οικοδομείται σε αγαπητική βάση είναι το βασικό κύτταρο φροντίδας, αλληλεγγύης, και ανάπτυξης της ανθρώπινης προσωπικότητας –ο μόνος «υπαρκτός κομμουνισμός». Την ίδια στιγμή, «αρσενικότητες» και «θηλυκότητες» είναι μπλεγμένες σε μια αέναη αντιπαράθεση, που ενιότε διολισθαίνει σε ανοιχτό πόλεμο, ενώ η οικογένεια εύκολα εκτρέπεται σε Γολγοθά. Και αυτό συμβαίνει για χίλιους δύο λόγους. Που μπορεί να άπτονται της πολιτικής επί των ταυτοτήτων και των προτύπων, ή πιο παραδοσιακών της θεματικών, όπως η φτώχεια, και ο αναλφαβητισμός· ή, από την άλλη, να μην άπτονται καθόλου αυτών των παραμέτρων, και να πηγάζουν απευθείας από το ανθρώπινο το έρεβος.
Κάτι τελευταίο· δεν είναι σαφές αν οι πιο ένθερμοι φορείς της σύγκρουσης αυτής εκατέρωθεν, έχουν συνειδητοποιήσει ότι επί της ουσίας, το παγκόσμιο σύστημα μετά το 2008 πελαγοδρομεί δίχως μπούσουλα. Ούτε κάποιο κοινωνικο & οικονομικό καθεστώς ακολουθεί, ούτε διέπεται από σταθερές γεωπολιτικές σχέσεις & ισορροπίες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι κοινωνίες και τα έθνη έχουν σήμερα μεγάλη ανάγκη από το αγαθό της πολιτικής, στις κλασικές, μάλιστα εκφράσεις του (ταξικές σχέσεις, εθνικές βιωσιμότητες, δι-εθνικές σχέσεις) και ότι αυτή η κοκορομαχία έρχεται ακριβώς να υπονομεύσει και να υποβαθμίσει την πολιτική σε κάθε της έκφραση.
