(Οποιαδήποτε οµοιότητα µε πρόσωπα και καταστάσεις της COVID εποχής µας, είναι εντελώς συµπτωµατική)
1814, Φιλιάτες, χωριό της Ηπείρου που κατοικείται από «περήφανους Σκιπετάρηδες». Όπως µας τα διηγείται ο ίδιος ο Πουκεβίλ:
Eίχα βρεθεί πολλές φορές ανάµεσά τους και δεν αρνήθηκα να τους προσφέρω ιατρικές πληροφορίες και συµβουλές, κυρίως όταν απειλήθηκαν να εξοντωθούν από την πανούκλα. …. Είχα συνάξει τους γέροντες και όσους από τους σηµαντικούς της πόλης βρίσκονταν εκεί και τους υπέδειξα την ανάγκη να προφυλαχθούν από την επιδηµία, στην οποία ο Θεός δεν συνιστούσε να υποταχθούν. Δεν τους ζητούσα τίποτα άλλο από του να ιδρύσουν ένα λοιµοκαθαρτήριο µε µικρή δαπάνη.
Εκεί που κουβεντιάζαµε, ένας απ’ αυτούς τους ΠΑΡΑΦΡΟΝΕΣ, που προβάλλουν πάντα το κύρος του ουρανού για να βασανίζουν τους ανθρώπους πάνω στη γη, φώναξε:
«Αδέλφια µου, φυλαχτείτε απ’ αυτά που µας λέει αυτός ο Χριστιανός. Όχι, δεν µας χρειάζονται εµάς καινούργιες ιδέες. Αφήστε τες να τις έχουν οι Φράγκοι. Εµείς ας διατηρήσουµε εκείνες που µας άφησαν οι πρόγονοί µας και τις αρχές της θρησκείας µας. Μας φτάνουν αυτά. Να ξέρετε, η πανούκλα έρχεται από τον Θεό, που από την αιωνιότητα όρισε τη µοίρα του κόσµου. Το να θελήσουµε τώρα εµείς, ακούγοντας αυτόν τον Χριστιανό, να οριοθετήσουµε την εξέλιξή του, είναι σαν να αντιτασσόµαστε στη θεία Πρόνοια. Τί είναι η πανούκλα, αδέρφια µου; Είναι µια από τις 360 πύλες του Παραδείσου που πέφτει και που ο καθένας από µας οφείλει να προσπαθήσει να σηκώσει και πάλι. Στο κακό αυτό πρέπει να σταθούµε όρθιοι και µπροστά και όχι, όπως οι Φράγκοι, πίσω από τα κάγκελα του λοιµοκαθαρτηρίου. Αν αυτή η πανούκλα έρθει, πάει να πει πως το πεπρωµένο ήταν να έρθει. Αν το πεπρωµένο το θέλει να γίνει έτσι, θα γίνει έτσι. Όµως, έχω την πεποίθηση πως δεν θα γίνει τίποτα απ’ όλα αυτά».
Ο δερβίσης αυτός γυρόφερνε τα µάτια του, που σπίθιζαν από θυµό. Οι παρευρισκόµενοι χειροκρότησαν τον λόγο του. Αποτέλεσµα, µε διώξανε και, ένα µήνα µετά από αυτή τη «διάλεξη», που είχε διπλασιάσει την πεποίθηση των Μωαµεθανών, η επιδηµία εισέβαλε και στους Φιλιάτες. Με προθυµία έσπευσαν να σηκώσουν αυτή τη πύλη του Παραδείσου, όπως την έλεγαν, µε το να βοηθούν τους αρρώστους, να σηκώνουν και να θάβουν τους νεκρούς. Σε λιγότερο από µια βδοµάδα, η µόλυνση µεταδόθηκε σ’ όλες τις συνοικίες της πόλης. Ολόκληρες οικογένειες χάθηκαν µέσα σε µια µέρα και οι ζωντανοί δεν επαρκούσαν πλέον να θάβουν τους νεκρούς, που εγκαταλείφθηκαν πια αβοήθητοι στα σπίτια τους και παντού, όπου οι άρρωστοι µπόρεσαν να συρθούν, αποζητώντας ένα βλέµµα συµπόνιας. Τα άλογα και ό,τι άλλα ζώα, κλεισµένα µέσα στους σταύλους, πέθαιναν από την πείνα κι έτσι προστέθηκε κι ένα άλλο στοιχείο αποσύνθεσης και δυσοσµίας που, ανεβαίνοντας από τόσα πτώµατα εγκαταλειµµένα, διπλασίασε την ένταση της µάστιγας, που δεν σταµάτησε παρά µόνον όταν δεν υπήρχαν πια άλλα θύµατα να καταβροχθίσει.
Τέλος, από 2.800 άτοµα κάθε ηλικίας και φύλου, τον Ιούνιο του 1814, εκατόν δέκα ηµέρες µετά την εισβολή της επιδηµίας, δεν είχαν µείνει στην πόλη παρά µόνο 130 άτοµα, που και κείνα από τους πόνους έµοιαζαν σαν να τα είχε κυριεύσει µια βλακεία και αναισθησία ζωής. Έτσι έσβησε µια ανθηρή πόλη, που περηφανευόταν ότι είχε τους πιο ωραίους ανθρώπους της Θεσπρωτίας, αν, βέβαια, µπορεί να υπερηφανευθεί ο άνθρωπος που αποτελεί µια ύπαρξη τόσο εύθραυστη, όσο και εφήµερη».
Επιµέλεια-σχολιασµός: Γιάννης Σαΐνης, δημοσιεύθηκε στην Ρήξη Ιουλίου (#170)
2 ΣΧΟΛΙΑ
Δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι για τον άνθρωπο 1 και 1 δεν κάνει 2.
Συνιστώ εκεί στο Άρδην το βιβλίο “Η αποστασία των διανοουμένων”, Συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αριθμός σελίδων 320. (Οποιαδήποτε οµοιότητα µε πρόσωπα και στάσεις της COVID εποχής µας, είναι εντελώς συµπτωµατική).
υ.γ. Ούτε την επικινδυνότητα του κορωνοιού αρνούμαι ούτε την χρησιμότητα των εμβολίων. Χρειάζεται και αυτή η δήλωση, όπως κάποτε χρειαζόταν και το “Δεν είμαι φασίστας/ρατσιστής αλλά..” προκειμένου να πεις το αυτονόητο.