Τέλος και αρχή (προκήρυξη για την επέτειο του Πολυτεχνείου)

Στις 17 Νοεμβρίου του 1973, κατεστάλη βίαια από την Χούντα μια εξέγερση που θύμιζε πολύ τις τελευταίες κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού στο Σύνταγμα ή τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου.

Τότε, ήταν μια αυθόρμητη εξέγερση των φοιτητών, που αγκαλιάστηκε από το πλήθος του εργαζόμενου λαού, ενάντια στην δικτατορία, την ολοκληρωτική εξάρτηση της χώρας από τον ξένο παράγοντα, το μετεμφυλιακό «κράτος εκτάκτου ανάγκης», την καταπίεση και την αδικία που αυτό αντιπροσώπευε. Σήμερα, είναι οι κινητοποιήσεις ενάντια στην υποδούλωση της χώρας στο 4ο Ράιχ, ενάντια στην κατεδάφιση της χώρας, το ολοκληρωτικό ξεπούλημα του πλούτου, την εξαθλίωση του λαού της  από το μεταπολιτευτικό καθεστώς που καταρρέει. Τα κινήματα έχουν πολλά κοινά. Και τα δύο ήταν αυθόρμητα, πήγαζαν απευθείας από τα αντιστασιακά αντανακλαστικά των Ελλήνων, και δεν συμμορφώνονταν στις κομματικές υποδείξεις (ας μην ξεχνάμε ότι όλες οι οργανώσεις της αριστεράς με μπροστάρη το ΚΚΕ, αρχικώς κατήγγειλαν την εξέγερση του 1973 ως προβοκάτσια). Και τα δύο είχαν ως σύμβολο την ελληνική σημαία, και αξίωναν το δικαίωμα του ελληνικού λαού στην αυτοδιάθεση, ενάντια στις πλανητικές ηγεμονικές δυνάμεις. Επίσης, και τα δύο, ζητούσαν την ανατροπή σάπιων καθεστώτων, δοσιλογικών αρχουσών τάξεων που συγκροτούσαν την εξουσία ως πολιτικές μαφίες. Τέλος, και τα δύο ήταν οργανικά κομμάτια του παγκόσμιου μωσαϊκού των αγωνιζόμενων λαών και κινημάτων, που αξίωναν εθνική αυτοδιάθεση και κοινωνική απελευθέρωση.

Οι δύο αντιστασιακές στιγμές, βέβαια, έχουν και ένα άλλο κοινό. Βρίσκονται στην αρχή και το τέλος μιας ιστορικής περιόδου. Γιατί το Πολυτεχνείο ήταν η καταγωγική στιγμή της μεταπολίτευσης, και οι σημερινοί αγώνες σφραγίζουν το τραγικό της τέλος. Στο διάστημα που μεσολάβησε, ζήσαμε μια ολοκληρωτική αντιστροφή, μια κολοσσιαία αντεπανάσταση που ρήμαξε τη χώρα, εξανδραπόδισε τον λαό, και κατέστρεψε την αντιστασιακή του συνείδηση.

Κεντρική διαδικασία αυτής της αντιστροφής υπήρξε ο ΠΑΣΟΚΙΣΜΟΣ. Ο Πασοκισμός, δεν αφορά μόνο στον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη και τον Γέωργιο Παπανδρέου, τους βουλευτές, την κλεπτοκρατία, την «αλλαγή» που αντικατέστησε τη δεξιά πολιτική μαφία με τις νέες φαμίλιες της κεντρο-αριστερής μαφίας. Δεν αφορά μόνο τον Κοσκωτά, την Αυριανή, τα κανάλια και τις τηλεοράσεις που έλεγχε με τα πεντοχίλιαρα η εξουσία. Δεν έχει να κάνει μόνον με τον εθνομηδενιστικό εκσυγχρονισμό, την ανάδειξη της πρεσβείας σε πολιτικό ρυθμιστή του τόπου, τον νεο-οθωμανισμό, τα ακαδημαϊκά τρωκτικά των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, το προοδευτικό Βήμα, το Μέγκα, τον Τσίμα, τον Πρετεντέρη ή τον Λιάκο και τον Σωμερίτη, όλες τις εκδοχές της σαπίλας που μας έχει οδηγήσει σήμερα στην ανοιχτή υποδούλωση, και απειλεί τον ελληνικό λαό με το φάσμα της εξαθλίωσης.

Ο ΠΑΣΟΚισμός είναι πρώτα και κύρια ένα μικρόβιο που μόλυνε όλη την κοινωνία, και κυρίως τις προοδευτικές της εκφράσεις, τα συνδικάτα, τα πανεπιστήμια, την Αριστερά. Είναι η επιστήμη της εξαργύρωσης των αγώνων της προηγούμενης περιόδου, από την Εθνική Αντίσταση μέχρι το Πολυτεχνείο. Ο εκφυλισμός κάθε συλλογικής αμφισβήτησης προς το «Σύστημα», η μετατροπή της σε άλλοθι πλουτισμού, κοινωνικής ανέλιξης, κύρους και δημοσιότητας.

ΠΑΣΟΚισμός, είναι να το παίζεις «αντιστασιακός» και στην πραγματικότητα να είσαι εσύ η εξουσία η ίδια: «αντιεξουσιαστής» πρωθυπουργός, αριστερός καναλάρχης, αριστερός μεγαλοδημοσιογράφος, αριστερό αφεντικό, αριστερό πανεπιστημιακό ιερατείο, αριστεροί και επαναστάτες βορείων προαστίων. Η χειρότερη εξουσία που πέρασε ποτέ από αυτόν τον τόπο. Η εξουσία που έκλεψε τα πιο πολλά, που ξεπούλησε τα πιο πολλά, που  παρέδωσε τα πιο πολλά, που κατεδάφισε τα πιο πολλά δικαιώματα.

ΠΑΣΟΚισμός είναι η πιο εξελιγμένη μορφή ραγιαδισμού, εκείνη που πανηγυρίζει την επικείμενη υποδούλωση, την ιδεολογικοποιεί διεκδικώντας δάφνες προοδευτισμού: Τι άλλο υπήρξε ο εθνομηδενισμός; Τι ήθελαν να μας πουν όταν έλεγαν ότι όλες οι μεγάλες αντιστάσεις του ελληνικού λαού, στην Τουρκοκρατία, στο ’21, στην Εθνική Αντίσταση, ότι η εθνική του αξιοπρέπεια και η αντιστασιακή του παράδοση ήταν τεράστιες απάτες; Απλούστατα προετοίμαζαν νέους ραγιάδες ομφαλοσκόπους, τους υπηκόους που ζητούν να έχουν σήμερα στη χώρα οι Γερμανοί, και οι δοσίλογοι Παπανδρέου, Βενιζέλοι, Παπαδήμες. Και οι υπόλοιποι που μπήκαν στο παιχνίδι και έκαιγαν ως δήθεν επαναστάτες την ελληνική σημαία στις πορείες, υπήρξαν στην καλύτερη περίπτωση άθελά τους, οι ταξικοί και πολιτικοί σύμμαχοι της μεταπολιτευτικής κυριαρχίας, μαζί με όλους τους μπουκωμένους από θέσεις, χρήμα και μισαλλοδοξία, διανοούμενους που χειροκροτούσαν τις πράξεις τους.

ΠΑΣΟΚισμός, τέλος, ήταν η τελευταία εκδοχή «εθνικής ενότητας», – δηλαδή της  συναίνεσης αυτών που κατέχουν την εξουσία, με διάφορα κοινωνικά στρώματα τα οποία επιχείρησαν να διαφθείρουν, για να φάνε, να κλέψουν και να διασκεδάζουν, μέσα σ’ ένα καθεστώς που τους αποθεώνει ιδεολογικά και πολιτικά. Και δυστυχώς, σ’ αυτή την «εθνική ενότητα», της κλεψιάς και της αλητείας, δεν αντιστάθηκε σοβαρά και συστηματικά σχεδόν κανένας χώρος.

Γι’ αυτό και η κληρονομιά του Πολυτεχνείου μένει μετέωρη, γι’ αυτό και το μήνυμά του βιάζονταν συστηματικά κάθε χρόνο, στις κρατικές επετείους, όπου παρέλαυναν παλαιοί αγωνιστές και διάφοροι άκαπνοι που παριστάνουν τους τέτοιους, για να γιορτάσουν όχι ένα από τα τελευταία μεγάλα ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός, αλλά το δικό τους ρεσάλτο προς την κυριαρχία. Εκείνοι που πρώτα πρόδωσαν τους αγώνες και τους συντρόφους τους, κι έπειτα πρόδωσαν ολόκληρη τη χώρα.

Η κληρονομιά του Πολυτεχνείου δεν θα βρεθεί στους επίσημους επετειακούς εορτασμούς, είτε αυτοί γίνονται με γραβάτες, είτε με κουκούλες. Η κληρονομιά του Πολυτεχνείου, τα νέα Πολυτεχνεία θα περάσουν μέσα από την ασυνέχεια, την κάθετη ρήξη με τον ΠΑΣΟΚισμό, μέσα από την κάθετη σύγκρουση με τον κόσμο της προδοσίας και του ευτελισμού, τον κόσμο της μεταπολίτευσης. Γι’ αυτό και η διάσωσή της επαφίεται στα νέα κινήματα, στην αναγέννηση των αντιστασιακών αντανακλαστικών των Ελλήνων, στους νέους αγώνες ενάντια στην Τρόικα, το Μνημόνιο, τους Κουΐσλινκ, της επονείδιστη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και το Δ΄ Ράιχ που προσπαθούν να επιβάλουν οι Γερμανοί στην Ευρώπη.

Τότε στόχος ήταν η χούντα των συνταγματαρχών. Τώρα, στόχος είναι οι κάθε λογής δοσίλογοι της εξουσίας, η γερμανική πρεσβεία, ο οχετός των μεγαλοδημοσιογράφων, η ιδεολογία του ξεπουλήματος και της προδοσίας. Αυτό που στην πραγματικότητα υπήρξε το καθεστώς, η χούντα της μεταπολίτευσης.

Σήμερα το σύστημα που πνέει τα λοίσθια, σαν το φίδι δαγκώνει την ουρά του. Οι απόγονοι των χουντικών, φασίστες, όπως οι Γεωργιάδηδες και οι Βορίδηδες συναντώνται στα έδρανα  της συγκυβέρνησης με τους Παπουτσήδες και το Τίποτε του Αβραμόπουλου. Ο κύκλος έχει κλείσει. Και ο ελληνικός λαός πρέπει να ανοίξει νέους αγώνες.

Αγώνες στην πρωτοπορία των οποίων δεν μπορούν να βρίσκονται οι ξεπλυμένες προσωπικότητες του παλιού καθεστώτος, δεν μπορούν βρίσκονται οι κάθε είδους φθαρμένοι και διαπλεκόμενοι «επώνυμοι», αλλά οι ανώνυμοι Έλληνες, όπως τότε τα ανώνυμα νιάτα της πατρίδας μας.