του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Η αυγουστιάτικη βραδιά τις προάλλες στο αρχαίο θέατρο της Αιγείρας δεν ήταν ξεχωριστή μόνο επειδή μια ολόγεμη σελήνη φώτιζε τον Κορινθιακό Κόλπο και τα απέναντι βουνά της Ρούμελης. Είχε και μια ξεχωριστή συγκίνηση, πηγαία στοχαστική, εδραιωμένη στο παρόν της χώρας μας, καθώς μέσα από μια μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο «Ελπίς Πατρίδος» αναδύονταν η ιστορία τoυ Νεοελληνικού Κράτους και οι δραματικές στιγμές που βρήκαν τον νεώτερο Ελληνισμό «εν αγωνία».
Δεν είναι άλλωστε και τόσο σύνηθες εκατοντάδες παρευρισκόμενοι, παραθεριστές στην πλειοψηφία, να σηκώνονται προς το τέλος της παράστασης και να ψάλλουν όλοι μαζί τον Εθνικό Ύμνο, νυχτιάτικα επάνω στα φεγγαρόλουστα βουνά της Αιγειάλιας.
Για δύο περίπου ώρες θαυμάσια τραγούδια Ελλήνων δημιουργών, εκτελεσμένα από τον μοναδικό ΜΑΝΩΛΗ ΜΗΤΣΙΑ, εναλλάσσονταν με εξαιρετικές απαγγελίες ποιημάτων και πεζών κειμένων όλων των Κορυφαίων μας του Πάνθεου της ελληνικής λογοτεχνίας, από τον ΓΡΗΓΟΡΗ ΒΑΛΤΙΝΟ και τους συνεργάτες του, αποτυπώνοντας την ιστορία των τελευταίων διακοσίων χρόνων της πατρίδας μας. Από την προεπαναστατική περίοδο και τον όρκο των Φιλικών μέχρι τα μνημόνια και την πανδημία. Τα πάνω και τα κάτω, την ομόνοια και τη διχόνοια, τον ενθουσιασμό και την θλίψη, την έπαρση και την κατήφεια!
Ευτυχώς, που, σε πείσμα των παγκοσμιοποιημένων καιρών, υπάρχει, ως φαίνεται, ακόμα «ΕΛΠΙΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ», ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ μας που επανέρχεται απτόητος από τα βάθη των αιώνων και το ΤΟΠΙΟ, που στην Ελλάδα, όπως λέει ο Ελύτης, «είναι η προβολή της ψυχής ενός λαού πάνω στην ύλη» και «μια απέραντη κρυπτογράφηση ηθικών εντολών». Σε κάθε περίπτωση μια αξέχαστη βραδιά
