Βάσεις εισαγωγής στο πανεπιστήμιο: Μία προσέγγιση πέρα από τους νόμους της αγοράς και την αναξιοκρατία και την αμάθεια

763

του Τάσου Χατζηαναστασίου

Βγήκαν και οι βάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια και άρχισε ο πόλεμος του… πληκτρολογίου: “40.000 υποψήφιοι έμειναν απέξω”, “τόσες σχολές με ελάχιστους ή και καθόλου πρωτοετείς”, “μένουν απέξω παιδιά κι ο πρωθυπουργός πάει να εγκαταστήσει (sic, λες και είναι τηλεόραση) την κόρη του σε πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ”. Οι παραπάνω διαπιστώσεις παρουσιάζονται ως αποδείξεις των σκοτεινών προθέσεων της κυβέρνησης, της ταξικής της πολιτικής και της εχθρικής της στάσης έναντι του δημοσίου πανεπιστημίου. Πολύ φοβάμαι ότι αυτού του τύπου η “επιχειρηματολογία” δεν πείθει κανέναν. Για να έχει νόημα η συζήτηση που αφορά τον αριθμό των εισακτέων και των σχολών που χρειάζονται, θα πρέπει να έχει προηγηθεί μία μίνιμουμ συμφωνία στο ποια τμήματα προσφέρουν στην οικονομία και στην πνευματική προκοπή του τόπου και στο πόσους φοιτητές θα δέχονται. Απαιτείται ένα εθνικό σχέδιο που να αφορά το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας, τις προοπτικές ανάπτυξης τομέων και κλάδων, αλλά και τον πολιτισμό γιατί προφανώς υπάρχουν και σπουδές που δεν προσφέρουν στενά οικονομικά αλλά σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, ο πολιτισμός αποτελεί επίσης ένα ισχυρό αναπτυξιακό συγκριτικό πλεονέκτημα. Χωρίς μία τέτοια συζήτηση, χωρίς ένα σχέδιο με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση για το παρόν και το μέλλον του τόπου, το εάν θα μείνει χωρίς φοιτητές το τμήμα τάδε, το αποφασίζει ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης, δηλαδή η αγορά. Όπως εξάλλου και τις βάσεις εισαγωγής.

Αν όμως έχουν μείνει κενές θέσεις σε χρήσιμες σχολές και τμήματα εξαιτίας στρεβλώσεων της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, όπως φαίνται ότι συμβαίνει, με ευθύνη όμως και των σχετικών τμημάτων, στα ειδικά μαθήματα, όπως στο σχέδιο, ας γίνουν διορθωτικές παρεμβάσεις και τώρα ακόμη, όχι του χρόνου.

Σε ό,τι αφορά, τέλος, την εγγραφή της κόρης του πρωθυπουργού σε πανεπιστήμιο των ΗΠΑ, η έκπληξη θα ήταν εάν εγγραφόταν σε κάποιο δημόσιο ελληνικό ΑΕΙ. Θυμίζω ότι και τα παιδιά επιφανών στελεχών της αριστεράς, από τον Αλαβάνο και τη Δαμανάκη ως την Παπαρήγα επέλεξαν σπουδές σε Αγγλίες, Αμερικές και ιδιωτικά κολέγια. Ο αστός και αμερικανοσπουδαγμένος Μητσοτάκης δε θα έστελνε έξω το παιδί του;

Κριτική στην κυβερνητική πολιτική στην Παιδεία έχουμε να κάνουμε σε πολλά επίπεδα, και πρώτα πρώτα σ’ αυτό της ακύρωσης του μορφωτικού ρόλου του σχολείου και της ανάθεσης της μόρφωσης των παιδιών στους γονείς, όπως εξάλλου έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Έχουμε να κάνουμε κριτική για τον τρόπο που αντιμετωπίζει αντικείμενα όπως η κοινωνιολογία, τα καλλιτεχνικά, η μουσική και η φυσική αγωγή. Για τις ελλείψεις σε διοικητικό προσωπικό, στις υποδομές κτλ.

Δεν είναι ούτε πειστικό ούτε παραγωγικό να υπερασπίζεσαι την εισαγωγή υποψηφίων που γράφουν 5άρια, 6άρια και 7άρια και τη διατήρηση τμημάτων που κανείς δε χρειάζεται πραγματικά. Ειδικά όταν δεν έχεις μελετήσει το θέμα και δεν έχεις πρόταση για το τι ειδικότητες και πόσους πτυχιούχους ανά κλάδο θέλουμε. Ένα νοικοκύρεμα χρειάζεται, όχι τη “φυσική” επιλογή της αγοράς που επιλέγει η κυβέρνηση, αλλά να συμφωνήσουμε ότι χρειάζεται.

Όχι να δέχεσαι τη διαιώνιση ενός φαύλου και κοστοβόρου καθεστώτος που ο λαϊκισμός και η διαπλοκή επέβαλαν στους φορολογούμενους. Ούτε δημοκρατικό, ούτε αριστερό είναι αυτό, ούτε καν λογικό. Πόσο μάλλον να περιμένεις από μία μεγαλοαστική οικογένεια να μη στείλει τους γόνους της να σπουδάσουν στις ΗΠΑ. Το ότι πηγαίνει ο ίδιος να την “εγκαταστήσει” αντί να την αφήσει να πάει μόνης της, μάλλον δείχνει ότι έχει τη νοοτροπία της μέσης ελληνικής οικογένειας. Έλληνας αστός είπαμε, δεν είπαμε και δυτικοευρωπαίος. Μόνο του θα το αφήσει να πάει το κορίτσι;