Την υποψηφιότητα του για την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας ανακοίνωσε ο Γιώργος Κολοκασίδης.
Αυτούσια η ομιλία:
Συμπολίτισσες, συμπολίτες,
Σε λίγο καιρό φθάνουμε μπροστά σε νέα εκλογική δοκιμασία. Τις προεδρικές εκλογές του ’23. Πριν από κάθε εκλογική διαδικασία συνηθίζεται να λέγεται ότι βρισκόμαστε σε κρίσιμη καμπή. Τόσες πολλές κρίσιμες καμπές έχουμε επικαλεστεί που αρχίσαμε να μην πιστεύουμε στην κρισιμότητα τους.
Διότι μετά από κάθε κρίσιμη καμπή ψηλαφούμε το κορμί μας και ευγνωμονούμε τον Θεό γιατί είμαστε ακόμα ζωντανοί. Είμαστε όμως ζωντανοί;
Οι κοινωνίες και οι λαοί δεν πεθαίνουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Αργοπεθαίνουν πνιγμένοι στην παρακμή τους. Μια διαδικασία που μπορεί να πάρει χρόνια. Εκεί βρισκόμαστε και μεις.
Πολλοί από εμάς τους πολίτες απλώς επιλέγουμε να αποστρέφουμε το βλέμμα. Κλείνουμε τα μάτια και δεν θέλουμε να ξέρουμε. Συγκεντρωνόμαστε στον δικό μας ατομικό βιοποριστικό αγώνα. Και ας κόπτονται οι πολιτικοί. Αλήθεια όμως. Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να πετύχει τους προσωπικούς του στόχους ενώ η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο; Πέστε μου μια δουλειά, ένα βιοπαλαιστή, ένα επιχειρηματία που μπορούν να πετύχουν μέσα σε ένα πλοίο που βυθίζεται. Εκτός βεβαίως και αν εκμεταλλεύεται τη διαφθορά!
Ας το καταλάβουμε: ατομική ευημερία χωρίς μια πολιτεία βασιζόμενη σε ήθος και αρχές δεν μπορεί να αντέξει. Κάποια στιγμή η κακοδαιμονία των πολλών θα καταπιεί και τα επιτεύγματα των ολίγων.
Πολλοί συζητώντας τα κακά που μας βρήκαν θα αναφερθούν στην εισβολή και την κατοχή. Εγώ θα πω: προφάσεις και δικαιολογίες. Δεν είναι αυτή η αιτία της παρακμής μας. Το ότι χάσαμε αυτά που χάσαμε το ’74 είναι τραγωδία. Το ότι διαχειριζόμαστε αυτό που μας έμεινε με τον τρόπο που το κάνουμε είναι έγκλημα. Την κατοχή δεν μπορέσαμε μέχρι σήμερα να την αποσείσουμε διότι υπάρχει συντριπτική η ισχύς της Τουρκίας και μεις προχωρούμε χωρίς ξεκάθαρο στόχο. Μήπως έχουμε τουλάχιστον μια πολιτεία για την οποία μπορούμε να είμαστε περήφανοι και για την οποία αξίζει να ζούμε υπό συνεχή απειλή; Δυστυχώς όχι. Από τη μια η κατοχή των Τούρκων και από την άλλη ο ασφυκτικός κλοιός της διαφθοράς.
Η διαφθορά στον τόπο ξεκίνησε με μικρά ρουσφέτια. Από τότε όμως έχουν γίνει τεράστια άλματα. Από τα ρουσφέτια στον χρηματισμό δημόσιων λειτουργών. Και από κει στη σημερινή κατάσταση η οποία είναι πολύ βαθύτερη.
Τα πράγματα βγήκαν στην επιφάνεια με το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Χωρίς επαρκή εποπτεία οι επενδυτές αφέθηκαν στο έλεος επιχειρηματιών που γύρευαν το άκοπο κέρδος. Μεταξύ αυτών που πήραν μετοχές σε προνομιακές τιμές και αριθμός κυπρίων πολιτικών στελεχών. Έναντι αβέβαιων ανταλλαγμάτων. Επακολούθησε η αναπόδραστη κατάρρευση η οποία σκόρπισε την καταστροφή αφήνοντας πίσω της ορδές νεόπτωχων.
Ακολούθησε η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος τον Μάρτιο του 2013. Από χρόνια προηγουμένως είχε ξεκινήσει η σκοτεινή συγκατοίκηση τραπεζών και κομματικού συστήματος. Ως παραδοσιακοί τζογαδόροι οι κυπριακές τράπεζες επιδόθηκαν σε υπέρογκες αγορές ελλαδικών κρατικών ομολόγων. Ακολούθησε η ευρωπαϊκή απόφαση για το κούρεμα των ομολόγων. Η τότε κυπριακή κυβέρνηση ούτε κατάλαβε, ούτε αντέδρασε. Από τη μια μέρα στην άλλη οι κυπριακές τράπεζες βρέθηκαν στη χρεωκοπία. Η ΛΑΪΚΗ, μια τράπεζα που στήθηκε με τον μόχθο απλών Κυπρίων, εξαφανίστηκε μέσα σε μια νύχτα. Μετά ήλθε το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων και η υπαγωγή στο μνημόνιο και στην αυστηρή λιτότητα. Και τη λιτότητα δεν την υπέστησαν οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί. Την έζησε στο πετσί του ο κάθε Κύπριος.
Ακολούθησαν και άλλα. Το κλείσιμο των Κυπριακών Αερογραμμών, η κατάρρευση του Συνεργατισμού. Παράλληλα το σκάνδαλο της Δρομολαξιάς και του ΣΑΠΑ. Τελευταίο παράδειγμα το σκάνδαλο των χρυσών διαβατηρίων. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιμένει να λέει ότι έχει θυματοποιηθεί. Αυτός έχει δίκαιο και η υπόλοιπη Ευρώπη άδικο.
Μήπως όμως κινδυνολογώ; Καθόλου. Όλα αυτά που ανέφερα κουβαλούν το αμαρτωλό στίγμα της διαφθοράς και της κομματοκρατίας. Σε όλα αυτά που ανέφερα υπάρχει το στοιχείο της έπαρσης του κομματικού κόσμου ο οποίος πίστεψε ότι μπορεί να ελέγξει τα πάντα.
Με μικρές εξαιρέσεις κανείς δεν πλήρωσε για αυτά τα σκάνδαλα. Λάθος. Κάποιος πλήρωσε. Και αυτός είναι ο λαός, εμείς οι πολίτες αυτού του τόπου οι οποίοι αδιαμαρτύρητα κουβαλούμε το βάρος ενός ασήκωτου δημόσιου χρέους. Κάποιος πρέπει να πληρώσει τον λογαριασμό που άφησε το αμαρτωλό σύστημα και συνοδοιπόροι επιχειρηματίες. Υπάρχουν δύο κόσμοι. Ο κόσμος των πολιτών και υπάρχει και ο κόσμος του συστήματος. Εκείνοι αυθαιρετούν και εμείς οι πολίτες πληρώνουμε τον λογαριασμό. Έτσι θέλουμε την πολιτεία μας;
Σε μια Δημοκρατία όμως κανονικά πρέπει να λειτουργούν έλεγχοι και αντίβαρα για να ελέγξουν την εκάστοτε εξουσία. Τι έγινε στην Κύπρο; Η Βουλή ασκεί ελάχιστο ελεγκτικό ρόλο καθότι η αφοσίωση προς το κόμμα έχει εκτοπίσει την προσωπική ευθύνη που πρέπει να έχει κάθε βουλευτής προς τον πολίτη. Αν κάποιοι βουλευτές γελαστούν να βάλουν μπροστά το γενικότερο καλό, διότι όντως υπάρχουν νησίδες φιλοτιμίας, τότε απειλούνται με κομματικές κυρώσεις.
Έξω από τα κόμματα τι γίνεται; Οι ανεξάρτητοι θεσμοί βραχυκυκλώνονται. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αντελήφθη το ρίσκο με τον διορισμό του ανεξέλεγκτου Κώστα Κληρίδη στην Γενική Εισαγγελία και τον αντικατέστησε με πολιτικούς φίλους. Η ίδια λογική στον διορισμό όλων των ανεξάρτητων αξιωματούχων. Ανεξάρτητος θεσμός παραμένει η δικαστική εξουσία. Τι να σου κάνει όμως όταν το σύστημα της δικαιοσύνης χρειάζεται 7 και 10 χρόνια για να εκδώσει αποφάσεις; Ένας άλλος ανεξάρτητος θεσμός αυτός του Γενικού Ελεγκτή. Ας το παραδεχθούμε: είναι το μόνο αντίβαρο στην αυθαιρεσία. Πόσο να αντέξει όμως μια τόσο ανάπηρη Δημοκρατία;
Θα πουν πολλοί δε βαριέσαι, πάντοτε υπήρχε διαφθορά. Ας πληρώνουμε από κάθε ευρώ 10 -15 σεντ στη διαφθορά και ας γίνεται η δουλειά μας. Αυτός που το λέει υποτιμά δραματικά το πρόβλημα. Πρώτα από όλα μια διεφθαρμένη πολιτεία έχει περιορισμένη διάρκεια ζωής. Διότι η διαφθορά εξελίσσεται όπως την πανδημία. Αν όμως αυτή τη στιγμή λόγω του σκανδάλου των χρυσών διαβατηρίων δεν γίνονται καν επενδύσεις στην Κύπρο, διότι οι θεσμοί της έχουν γελοιοποιηθεί διεθνώς, μήπως το κόστος είναι μικρό;
Αν υπάρχει διαρροή μυαλών (διότι πολλά από τα παιδιά μας φεύγουν στο εξωτερικό, διότι δεν υπάρχουν συνθήκες εργοδότησης, ή διότι χρειάζονται να παρακαλούν κομματικούς νονούς για να βρουν δουλειά), το κόστος είναι μικρό; Ας μη δικαιολογούμε την απραξία μας προσπαθώντας να μειώσουμε το πρόβλημα.
Λύσεις στο θέμα της διαφθοράς υπάρχουν. Φτάνει να υπάρχει βούληση. Συνεπώς απαραίτητη προϋπόθεση είναι η παρουσία εντίμων ανθρώπων στην εκτελεστική εξουσία.
Δεν αρκεί όμως. Χρειάζονται μέτρα:
Κατ’ αρχάς πρέπει να υπάρξει κάθαρση. Πρέπει να πληρώσουν οι κλεπτοκράτες, οι οποίοι εγκληματικά ιδιοποιήθηκαν τα χρήματα του πολίτη. Δεν δικαιούται κανείς πολιτικός να συγχωρέσει τέτοιες πράξεις. Διότι δεν είναι δικά του τα χρήματα που έχουν κλαπεί. Είναι απλώς ο θεματοφύλακας τους. Η τιμωρία λοιπόν είναι απαραίτητη πτυχή για να γυρίσουμε σελίδα. Πρέπει να καταλάβουν αυτοί που λυμαίνονται τα ταμεία ότι το συγκεκριμένο άθλημα έχει κόστος. Και η δικαιοσύνη ξεκινά από χθες. Όχι από τώρα και στο εξής. Άρα διορισμός ποινικών ανακριτών για πλήρη διερεύνηση των σκανδάλων.
Πρέπει επίσης να ενισχυθεί ο περί κομμάτων νόμος ώστε να υπάρχει ισχυρή εποπτεία και λογοδοσία των κομμάτων τόσο όσον αφορά τα χρήματα που λαμβάνουν και διαχειρίζονται, όσο και για τη σωστή και δημοκρατική τους λειτουργία.
Πρέπει να θεσπιστεί μια σειρά νόμων: Νόμοι που να ενισχύσουν το πόθεν έσχες των πολιτικών, την προστασία μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος που είναι έτοιμοι να ανοίξουν και να καταδώσουν για θέματα διαφθοράς. Πρέπει να προχωρήσει η Σύσταση και Λειτουργία Ανεξάρτητης Αρχής κατά της Διαφθοράς η οποία εκκρεμεί. Και να έχει αυτή η Αρχή δόντια αιχμηρά. Δεν νοείται να υπάρχει τέτοια ελαφρότητα ώστε πολιτικός να καταγράφει στη δήλωση πόθεν έσχες του οικογενειακό τάφο!
Με λίγα λόγια, μηδενική ανοχή στη διαφθορά.
Μέσα σε όλα αυτά και το κυπριακό πληρώνει το δικό του τίμημα. Η εξέλιξη του κυπριακού δεν είναι άσχετη με την απομάκρυνση των κομμάτων από τον πολίτη. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά το εξής οξύμωρο: Ενώ 76% ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν μετά τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο δεν έκαναν το αυτονόητο: Δεν προσπάθησαν να προσαρμόσουν τη διαπραγματευτική τους στόχευση ώστε να λάβουν υπόψη την ισχυρή πλειοψηφία που είχε διαμορφωθεί στο δημοψήφισμα. Ό,τι και να πιστεύει κανείς αυτό θα ήταν η υποχρέωση κάθε δημοκρατικής κυβέρνησης. Με αποτέλεσμα σήμερα να αντιμετωπίζουμε στο κυπριακό δεδομένα που όχι μόνο δεν διαφέρουν από το σχέδιο Ανάν αλλά συνιστούν και χειροτέρευση.
Πολλοί εκφράζουν τη βαρεμάρα τους με το κυπριακό. Δεν υπάρχει λύση άρα δεν τρέχει τίποτε. Πολύ επικίνδυνη αντίληψη. Κάθε φορά είναι η δική μας πλευρά που αγοράζει παράταση της διαπραγμάτευσης καταθέτοντας και νέες υποχωρήσεις στο τραπέζι. Λέγεται συχνά ότι τίποτε δεν ισχύει εκτός αν συμφωνηθούν όλα. Ψευδές και παραπλανητικό. Οι ξένοι πάντοτε υποχρεώνουν την πλευρά μας να ξεκινήσει από κει που έμεινε υιοθετώντας όλες, όλες ανεξαιρέτως, τις παραχωρήσεις των προκατόχων της. Όπως υποχρέωσαν τον πρόεδρο Αναστασιάδη να υιοθετήσει όλες τις συγκλίσεις Χριστόφια – Ταλάτ με την κοινή δήλωση Αναστασιάδη – Έρογλου του 2014.
Γιατί νομίζετε συγκλήθηκε το Κραν Μοντανά με παρουσία των εγγυητριών δυνάμεων; Για να αντιληφθούμε την κρισιμότητα, οι ξένοι θεωρούν ότι συμφωνήθηκαν σχεδόν όλα τα συνταγματικά θέματα και παρέμενε το ζήτημα του στρατού και των εγγυήσεων. Έκριναν και κρίνουν ότι είμαστε πολύ κοντά σε λύση. Τι λύση όμως είναι αυτή;
Λύση με ξεδοντιασμένη κεντρική κυβέρνηση με λίγες αρμοδιότητες και ανύπαρκτες δυνατότητες επιβολής.
Λύση με εκ περιτροπής προεδρία και μία τουρκοκυπριακή ψήφο σε κάθε απόφαση.
Λύση ουσιαστικά με σύνορα και ελάχιστη ανάμειξη του πληθυσμού.
Λύση χωρίς επιστροφή προσφύγων και χωρίς ανάκτηση περιουσιών.
Λύση με εγγυημένες φυλετικές πλειοψηφίες.
Λύση όπου η Κυπριακή Δημοκρατία θα είναι μια συνιστώσα πολιτεία σε μια παρθενογένεση κράτους.
Λύση με παραμονή των εποίκων.
Λύση, η οποία εκτός από την διατήρηση των κεκτημένων της εισβολής, θα προβλέπει και τη συνεχή οικονομική στήριξη των κατεχομένων από την ελληνοκυπριακή κοινότητα μέχρι να υπάρξει οικονομική εξισορρόπηση.
Τόση η θρασύτητα των Τούρκων που έχουν βάλει στο τραπέζι και την κατοχύρωση ελεύθερης διακίνησης τουρκικών κεφαλαίων και εγκατάσταση Τούρκων υπηκόων στην Κύπρο.
Αυτά όλα τα στοιχεία συνθέτουν την ΔΔΟ. Η ΔΔΟ δεν είναι απλώς μια ταμπέλα. Είναι όλο αυτό το περιεχόμενο. Είναι για όλα αυτά τα στοιχεία που τη συνθέτουν που δεν μπορούμε να τη δεχθούμε. Όχι διότι έχουμε αλλεργία σε μια ονομασία. Και αν πούμε ότι δεν μπορούμε να δεχθούμε εγγυημένες πλειοψηφίες, μας απαντούν ‘μα αυτό είναι η δικοινοτικότητα΄. Αν πούμε ότι δεν μπορούμε να δεχθούμε συνιστώντα κρατίδια με τόσες εξουσίες εις βάρος του κεντρικού κράτους, θα μας απαντήσουν ‘μα αυτό είναι η διζωνικότητα’ κοκ. Και βεβαίως όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Μήπως η ΔΔΟ συμφέρει στους Τουρκοκύπριους; Όχι. Σε καμία περίπτωση. Αν παραμείνουν οι έποικοι μήπως αυτό τους συμφέρει; Μα πολλοί έχουν φύγει στο εξωτερικό ακριβώς για αυτό τον λόγο. Όπως και λόγω της ύπαρξης της τουρκικής κατοχής, της παρουσίας τουρκικών στρατευμάτων και του τουρκικού κύματος εξισλαμισμού. Πολλές φορές έχω συναντήσει προοδευτικούς Τουρκοκύπριους οι οποίοι έλεγαν ‘κάντε εσείς κάτι’. Ε λοιπόν, ναι: έχουμε υποχρέωση απέναντι σε όλους τους νόμιμους κατοίκους του νησιού, Τούρκους, Μαρωνίτες, Αρμένιους, Λατίνους και Έλληνες να εμείνουμε σε αρχές που προστατεύουν όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες αυτού του τόπου.
Και η λύση πρέπει να περιέχει ακριβώς αυτές τις αρχές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατικής λειτουργίας. Μακριά από ρατσιστικά σχήματα τα οποία θα αποτελέσουν τον σπόρο μιας μελλοντικής σύγκρουσης. Γιατί κανείς λογικά σκεπτόμενος πολίτης δεν θέλει να καταλήξουμε ένα ανάπηρο κράτος τύπου Βοσνίας και Λιβάνου. Με όλους τους δραματικούς κινδύνους που αυτό συνεπάγεται.
Εμμένουμε λοιπόν: Σε ένα κράτος το οποίο θα κατοχυρώνει την επιστροφή των προσφύγων, θα εγγυάται τον σεβασμό της διακίνησης και εγκατάστασης, θα σέβεται το ιδιοκτησιακό δικαίωμα. Πρέπει να προνοεί την αποχώρηση των εποίκων και τη δημιουργία ενός στιβαρού κράτους με ισχυρή κυβέρνηση η οποία να ελέγχει αποτελεσματικά τα σύνορα της κυπριακής επικράτειας. Και βεβαίως χωρίς εγγυήσεις και στρατεύματα. Δεν είμαστε και δεν μπορούμε να γίνουμε κράτος υπό κηδεμονία! Παράλληλα με αυτή την αλλαγή στρατηγικού στόχου, ας ενισχύσουμε τα ερείσματα μας: την οικονομία, την άμυνα, τις συμμαχίες μας. Για να πετύχουμε μια λύση όπως την οραματιζόμαστε εμείς. Όχι όπως την οραματίζονται οι Τούρκοι στρατηγοί.
Θα πουν κάποιοι ότι αιθεροβατώ αν νομίζω ότι μπορεί να βρεθεί μια τέτοια λύση στις σημερινές συνθήκες. Θα χαρακτηρίσουν όλους εμάς απορριπτικούς. Όχι. Δεν υπάρχουν ενδοτικοί και απορριπτικοί. Υπάρχουν απλώς συνετοί και ρεαλιστές αξιολογητές των σημερινών γεωπολιτικών συνθηκών. Δεν είναι ρεαλισμός να πιστεύει κανείς ότι οι Τούρκοι είναι έτοιμοι να δεχθούν μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στις σημερινές συνθήκες. Δεν είναι τυχαίο ότι ούτε και οι πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίες που ήσαν υπέρμαχοι του συμβιβασμού (Βασιλείου, Κληρίδης, Χριστόφιας, Αναστασιάδης) δεν κατάφεραν να καταλήξουν. Διότι οι Τούρκοι δεν ήταν πρόθυμοι να τους παραχωρήσουν ούτε ένα φύλο συκής για να δικαιολογήσουν τον υποχωρητισμό τους.
Τελευταία ακούμε ότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης έκανε στροφή. Ότι κατάλαβε ότι αυτό που διαμορφώθηκε μέσα από τις διαπραγματεύσεις είναι ένα τερατούργημα. Τι έκανε όμως; Αντί να διακηρύξει μια αλλαγή πορείας, άρχισε να συζητά για δύο κράτη. Για διχοτόμηση. Η διχοτόμηση όμως είναι απλώς η νομιμοποίηση της κατοχής. Γιατί να το κάνουμε μετά από τόσα χρόνια στερήσεων και αγώνα; Υπάρχει κανείς που πραγματικά πιστεύει ότι οι Τούρκοι άπαξ και νομιμοποιηθεί η κατοχή στον βορρά θα σταματήσουν να εποφθαλμιούν τον νότο;
Να πω όμως και το εξής: Έτσι και αλλιώς δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να παίζουμε τυφλόμυγα πάνω από τον γκρεμό. Κάποια στιγμή είτε θα πέσουμε μέσα, είτε θα μας πουν απατεώνες. Ότι τους γελάσαμε ότι είμαστε κοντά σε λύση. Και θα ‘χουν και δίκιο. Ας αποτολμήσουμε λοιπόν μια αλλαγή στρατηγικής. Έντιμης και καθαρής. Εξηγώντας στους ξένους γιατί οποιαδήποτε λύση πρέπει να σέβεται δημοκρατικές αρχές και ανθρώπινα δικαιώματα. Τις ανθρώπινες ελευθερίες και την ισονομία. Μόνο έτσι η λύση θα έχει διάρκεια και θα διασφαλίσει πραγματική ειρήνη.
Μέχρι να πετύχουμε μια τέτοια λύση ας κρατηθούμε στη μόνη προστασία που έχουμε αυτή τη στιγμή: Την νομιμότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας η οποία τόσο μας κράτησε μέσα στις θύελλες. Και ας μην είμαστε ηττοπαθείς. Η Κυπριακή Δημοκρατία νίκησε κατ’ ουσίαν την εισβολή και την κατοχή. Διότι σκοπός των Τούρκων δεν ήταν απλώς η κατάληψη εδαφών. Νόμιζαν ότι ταυτόχρονα θα έσβηνε και το κράτος μας. Ε λοιπόν, δεν έσβησε. Αντίθετα επικράτησε και εντάχθηκε νικηφόρα στην ΕΕ.
Πρέπει να τοποθετηθώ και σε ένα άλλο ζήτημα που ταλανίζει σήμερα. Και αυτό είναι το ζήτημα της ταυτότητας μας. Είναι άδικο να συζητείται το θέμα της ταυτότητας σε σχέση με την πολιτική συζήτηση για το κυπριακό. Η ταυτότητα είναι θέμα ιστορικού βάθους και όχι συνοριακού πλάτους. Έλληνες μας κάνει η ιστορία. Όχι τα σύνορα. Ας αφήσουμε αυτό το θέμα λοιπόν έξω από τη συζήτηση. Εξάλλου η εθνική ταυτότητα είναι πολιτισμός δεν είναι επέκταση. Μόνο οι φασιστικές της στρεβλώσεις μετατρέπουν την ταυτότητα σε ρόπαλο. Με τον ίδιο τρόπο που ο τζιχαντισμός ως στρέβλωση και ακρότητα δεν μπορεί να συμπαρασύρει μαζί του και το ισλάμ.
Ζούμε στην εποχή της πολυμορφίας και του σεβασμού και όχι της ισοπέδωσης και της εξομοίωσης. Η Κύπρος είναι χώρος που μπορεί να χωρέσει τους πολιτισμούς όλων των κατοίκων της. Χωρίς μισαλλοδοξίες και ρατσισμούς. Και στην πρώτη γραμμή του πολιτισμού είναι άνθρωποι της Τέχνης και του Πολιτισμού. Τους οποίους αυτή η πολιτεία αγνόησε ως μια περιττή πολυτέλεια.
Δυστυχώς αυτή η προσήλωση στο κυπριακό δεν πρέπει να μας αποσπάσει από τα φλέγοντα προβλήματα της κυπριακής πολιτείας και κοινωνίας. Έχουμε μετατραπεί σε πολίτες της αναβολής μέσα σε μια κοινωνία της εκκρεμότητας. Ας μην αναβάλλουμε άλλο. Ας αντιμετωπίσουμε τα σοβαρά προβλήματα της κοινωνίας μας.
Ας καθαρίσουμε τον τόπο από τους διεφθαρμένους.
Ας δημιουργήσουμε πραγματικό κράτος δικαίου με ισονομία και αξιοκρατία.
Μόνο από τις εξοικονομήσεις από ένα δίκιο και ορθολογικό κράτος θα μπορέσουμε να κτίσουμε μια δικαιότερη κοινωνία με ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος. Θα μπορέσουμε να ενισχύσουμε τους πιο αδύναμους. Θα μπορέσουμε και να ενισχύσουμε και αυτή την μερίδα των συμπολιτών μας που κουβαλούν τις πληγές του ’74: Τους ξεχασμένους πρόσφυγες μας.
Ας κτίσουμε τέλος πολίτες περήφανους για την ταυτότητα τους και ταυτόχρονα έτοιμους να σεβαστούν την ταυτότητα των άλλων και τη διαφορετικότητα.
Ας δούμε τέλος και τον δικό μας ρόλο στα οικολογικά ζητήματα της εποχής μας. Απαιτούμε αποκατάσταση του δικού μας οικοσυστήματος στα κατεχόμενα. Καταγγέλλουμε την πολιτισμική και οικολογική καταστροφή των κατεχομένων. Ε δεν μπορούμε την ίδια ώρα στις ελεύθερες περιοχές να τσιμεντώνουμε τα πάντα παρεμβαίνοντας τόσο βάναυσα στη φύση αλλά και καταπατώντας πολύτιμα ίχνη πανάρχαιου πολιτισμού. Γιατί αφήσαμε την οικονομία μας να αναπτύσσεται στους παλιούς παραδοσιακούς τομείς στους οποίους επήλθε τελικά κορεσμός.
Για όλα αυτά όμως χρειάζονται ενεργοί και ευσυνείδητοι πολίτες. Έτοιμοι να τρέξουν μπροστά, να στριμώξουν τα κόμματα και τους πολιτικούς που έχουν χάσει την επαφή με την κοινωνία. Να δράσουν. Να διεκδικήσουν. Να αγωνιστούν.
Αυτά όλα είναι που ώθησαν κοινά σκεπτόμενους ανθρώπους να ενεργοποιηθούν για αυτή την προσπάθεια.
Και ‘γω αυτή τη στιγμή αναλαμβάνω την ευθύνη μου. Διότι αυτός ο τόπος είναι και δικός μου και δεν τον χαρίζω! Ανακοινώνω την υποψηφιότητα μου για την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Σας καλώ και εσάς. Πάρτε την απόφαση. Αγωνιστείτε για τις πεποιθήσεις σας.
Είμαστε πολλοί. Είμαστε η πλειοψηφία! Είμαστε η πλειοψηφία της σκέψης. Ας γίνουμε η πλειοψηφία της πράξης! ΠΑΜΕ!
