του Γιώργου Ρακκά
Παύση των προσπαθειών για την κατάληψη του Αζόφσταλ (έκτασης 11 τ.χιλ. παρακαλώ) ανακοίνωσε ο νεοτσάρος Βλαδίμηρος, καθώς απ’ ό,τι φαίνεται οι φθορές που έχουν υποστεί οι Ρώσοι μισθοφόροι από τους Ουκρανούς μαχητές που αντιστέκονται ηρωϊκά στην πτώση της Μαριούπολης είναι τεράστιες, και το φρούριό τους προς το παρόν, απόρθητο.
Η εκκένωση του τελευταίου προπυργίου αντίστασης, ιδίως του εκτεταμένου συστήματος υπόγειων στοών που βρίσκονται κάτω από το εργοστάσιο, θα απαιτούσε τη χρήση αποτρόπαιων μέσων (επίθεση με αέρια) και ούτως ή άλλως το πλήγμα που έχει δεχθεί η υπόληψη της Ρωσίας από τα όσα έχει διαπράξει ο στρατός της στην Μαριούπολη είναι τεράστιο. Και γίνεται ακόμα μεγαλύτερο καθώς αποκαλύπτονται οι μαζικοί τάφοι, και οι άλλες αποδείξεις των ασύλληπτων εγκλημάτων που διέπραξαν στην ‘πόλη της Παναγίας’.
Η αντίσταση δεν είναι ποτέ μάταιη. Κατά την Ελληνική Επανάσταση, το Μεσολόγγι μπορεί τελικώς να έπεσε, ωστόσο η θαρραλέα άρνηση των υπερασπιστών του να το παραδώσουν, μαζί με την ηρωική έξοδο αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ηθική και διπλωματική νίκη που συνεπήρε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, και εξανάγκασε τις ηγεσίες της Ευρώπης να παρέμβουν υπέρ της Ελλάδας.
Αυτό το πλήγμα στο κύρος του φοβάται ιδιαίτερα ο Πούτιν, καθώς, η εικόνα που έχει δημιουργήσει για εκείνον και το καθεστώς του στηρίζεται αποκλειστικά στο ψέμα, την παραπλάνηση και την προσποίηση. Γι’ αυτό ακριβώς ετοιμάζεται για ένα νέο, στρατήγημα εξαπάτησης. Παύει από την μία την επίθεση στο Αζόφσταλ, ‘σφραγίζει’ όμως την περίμετρό του έτσι ώστε οι υπερασπιστές του να καταρρεύσουν από την πείνα, την δίψα, και την ασφυξία. Την ίδια στιγμή, οι ‘καντιρόφτσι’ βγαίνουν αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά από κτήρια που φλέγονται φωνάζοντας «δόξα στον Αλλάχ». Καλωσήλθατε στην έρημο του ‘ρωσικού κόσμου’
Και λίγο να ξύσει κανείς την επιφάνεια της καταγγελίας της Δύσης που με στόμφο απευθύνει η Ρωσία για να δικαιολογήσει τα εγκλήματα της θα βρει ένα ολότελα σάπιο σύστημα: Πολιτικοί, ιεράρχες, επιχειρηματίες –όλοι πρώην μέλη μυστικών υπηρεσιών– έχουν εγκαθιδρύσει ένα μαφιόζικο και αστυνομοκρατικό σύστημα λεηλασίας του εθνικού πλούτου, καταδικάζοντάς την αχανή χώρα σε μια απίστευτη παρακμή. Προτάσσει η σημερινή Ρωσία ως πολιτιστικό asset τον ‘τολστογιέφσκι’ ή την ορθόδοξη πνευματικότητα –τίποτε όμως από αυτά δεν έχει απομείνει όρθιο στο εσωτερικό της: Το ρωσικό πατριαρχείο έχει καταντήσει θεραπαινίδα του κράτους και απολογητής των χειρότερων εγκλημάτων του, ενώ ‘καλλιτεχνικός και πνευματικός’ κόσμος λογίζονται μόνον οι χειροκροτητές του Δεσπότη, όλοι οι υπόλοιποι έχουν φιμωθεί. Όσο για το κοινωνικό πεδίο, φτώχεια, ταχεία γήρανση του πληθυσμού, αλκοολισμός, ναρκωτικά, και οικογενειακή βία μέσα σε γκρίζες, ερειπωμένες πολυκατοικίες της σοβιετικής εποχής.
Ακόμα και τα ίδια τα στελέχη ή οι ευνοούμενοι του καθεστώτος, στη Δύση πάνε να φάνε αυτά που έκλεψαν, κατασπαταλώντας πόρους σε ένα όργιο χυδαίου νεοπλουτισμού.
Ποιος θέλει να ζήσει σε αυτόν τον μετα-σοβιετικό εφιάλτη; Κανείς. Πόσο ελκυστικός είναι ο ‘ρωσικός κόσμος’ ο οποίος όπου εξαπλώνεται ή εξασφαλίζει μεγάλη επιρροή (Λευκορωσία, Γεωργία ή… Θεσσαλονίκη, για να λέμε και τα πράγματα με τ’ όνομά τους) εγκαθιστά αντίγραφα του εσωτερικού του συστήματος;
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, η ρωσική προπαγάνδα χρειάζεται να δείχνει πάντοτε τον αντίπαλο. Να ενισχύει την μανία καταδίωξής που τον διακατέχει, να επισείει πάντοτε την αναγκαιότητα της ‘χώρας-φρούριο’. Ακόμα κι όταν η ίδια εισβάλει, και πολιορκεί.
Γιατί δίχως όλα αυτή την υστερία της περικύκλωσης, ο βασιλιάς φαίνεται αμέσως ότι είναι γυμνός, και το βασίλειό του αποκαλύπτεται ολότελα σάπιο και αρρωστημένο.
Όσο επομένως, ξεδιπλώνεται η έκταση της ρωσικής βαρβαρότητας στην Ουκρανία, άλλο τόσο θα εντείνεται και ο υβριδικός πόλεμος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από εκείνους που καταδικάζουν μεν τον πόλεμο ως «απαράδεκτο» (sic), αλλά που ωστόσο το κάνουν ως πρόφαση για να επιτεθούν σε εκείνους που εναντιώνονται πραγματικά στη ρωσική εισβολή.
Εξ ου και όλο αυτό το ψυχόδραμα, όπου κάθε κριτική προς τα πεπραγμένα της Ρωσίας στην Ουκρανία, ή στην υφή του ρωσικού καθεστώτος, καταγγέλλεται από ορισμένους ότι «διχάζει» τάχα τους Έλληνες (γιατί προφανώς, θα πρέπει όσοι αντιδρούν να το βουλώνουν και να ευθυγραμμιστούν με την πουτινοφιλία). Από που φαίνεται ότι στη βάση του το επιχείρημα είναι Made in Russia; «Διχάζει», λέει, η κριτική, και ως εκ τούτου εκείνοι που την απευθύνουν είναι «εχθροί της κοινωνίας» ίσως και του έθνους. Άραγε με τον ίδιο τρόπο δεν αιτιολογούνταν και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των αντιφρονούντων στην ΕΣΣΔ;
