Του Τάσου Χατζηαναστασίου από την ιστοσελίδα www.alfavita.gr
H ταλαιπωρία, που δοκιμάζει διαρκώς την ψυχική και, συχνά και τη σωματική, αντοχή των εκπαιδευτικών της άγριας και μακρινής Αντίμπουα, δεν είναι τίποτα μπροστά στις ιστορίες καθημερινής τρέλας που βιώνουν εκεί οι συνάδελφοι.
Θέμα του παρόντος σημειώματος είναι η παρουσίαση της τραγελαφικής κατάστασης που επικρατεί στον δημόσιο τομέα και ειδικά στη δημόσια Παιδεία της μακρινής, και πρωτόγονης Αντίμπουα, άγνωστης ακόμη και στους φανατικούς συλλέκτες γραμματοσήμων, προκειμένου να αισθανθούμε τυχεροί και ευγνώμονες που ζούμε σε μία σύγχρονη, ευνομούμενη και ευρωπαϊκή χώρα και δεν αντιμετωπίζουμε παρόμοια προβλήματα και να πάψουμε επιτέλους τη μεμψιμοιρία, την γκρίνια και τη συνήθη απογοήτευσή μας απ’ όσα ζούμε καθημερινά ως εκπαιδευτικοί του δημοσίου.
Όσα μεταφέρω εδώ είναι απολύτως εξακριβωμένα και τα γνωρίζω διότι τυχαίνει κάποιος μακρινός μου συγγενής να βρίσκεται εγκατεστημένος εκεί και έχοντας λάβει την υπηκοότητα της χώρας, κατάφερε να διοριστεί ως δημόσιος υπάλληλος και μάλιστα εκπαιδευτικός.
Τη «χρυσή υπηκοότητα» την έλαβε διότι σ’ εκείνη την πρωτόγονη χώρα προσφέρουν «γην και ύδωρ» για ξένες επενδύσεις κι ο ίδιος εμφανίστηκε ως μεγάλος επενδυτής, παρότι δεν είχε φράγκο και η μόνη επένδυση που πραγματοποίησε ήταν ν’ αγοράσει για ελάχιστα ευρώ ένα ξέφραγο οικόπεδο της συμφοράς που το παρουσίασε ως φάρμα με ρινόκερους, που κατάφερε να τους εγκλωβίσει με αγκαθωτή περίφραξη.
Στη συνέχεια, με τη γνωστή καπατσοσύνη που διακρίνει τους Έλληνες, έχοντας μεταπτυχιακούς τίτλους σε απίθανα θέματα όπως: «η επιρροή της προσωκρατικής φιλοσοφίας στο έργο της Φουρέιρα» και «η μεταμοντέρνα ερμηνευτική προσέγγιση της κυβιστικής προσχολικής λογοτεχνίας της εποχής του ροκοκό στο Ουσμπεκιστάν» καθώς και ξενόγλωσσα πτυχία πανεπιστημίων εξωτικών χωρών στα οποία ουδέποτε φοίτησε, διορίστηκε καθηγητής και μάλιστα στην περιζήτητη Β΄ πρωτευούσης της Αντίμπουα.
Κι αυτό το αναφέρω διότι σ’ αυτήν την πρωτόγονη χώρα με τις άθλιες συγκοινωνίες, είναι μέγα δυστύχημα να είσαι εκπαιδευτικός και να τοποθετείσαι είτε σε ορεινά μέρη δίπλα σε αετοφωλιές είτε σε μακρινά νησιά στα θαλάσσια σύνορα (έχουν και τέτοια εκεί, δεν είναι σαν κι εμάς τους πολιτισμένους που τα έχουμε καταργήσει) με τη Μαγαδασκάρη⸱ άγνωστες εμπειρίες για μας τους καλομαθημένους στην Ελλάδα, όπου όλοι οι εκπαιδευτικοί έχουν κίνητρα και παροχές και ευκολίες αντάξιες του λειτουργήματός τους, ειδικά όταν υπηρετούν σε δυσπρόσιτα μέρη, ούτε υπάρχουν β΄ κατηγορίας εκπαιδευτικοί που απολύονται και επαναπροσλαμβάνονται κάθε χρόνο σε άλλη περιοχή της επικράτειας.
Αυτός ο μακρινός συγγενής περιγράφει σκηνές και καταστάσεις απείρου κάλλους που ούτε η πιο ζωηρή φαντασία μας εδώ δεν θα μπορούσε να συλλάβει ότι είναι δηλαδή δυνατόν να συμβαίνουν σε κάποιο οργανωμένο κράτος, όσο πρωτόγονο κι αν είναι αυτό. Πρώτα πρώτα, το ίδιο το κράτος, ως πρώην αποικία που γνώρισε εξεγέρσεις και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, αντιμετωπίζει με τέτοια καχυποψία τους πολίτες και ειδικά τους ίδιους του τους υπαλλήλους που για κάθε τους υπόθεση τούς υποχρεώνει να υπογράφουν ένα μαγικό χαρτί πως ό,τι δηλώνουν και ό,τι ισχυρίζονται είναι αληθινό και δεν επιχειρούν να εξαπατήσουν το άσπιλο και αμόλυντο κράτος τους. Φαντάζεστε δηλαδή και σε μας, να θέλεις π.χ. να πληρωθείς το ιλιγγιώδες ποσόν των 9,56€ της ημερήσιας αποζημίωσης για την εκτός έδρας μετακίνησή σου και να πρέπει να υπογράψεις υπεύθυνη δήλωση – κάπως έτσι μου είπε πως ονομάζεται το μαγικό αυτό χαρτί που αντιμετωπίζει ως ξόρκι σαμάνου την απάτη και αποκαλύπτει ως δια μαγείας τα τρωκτικά του δημοσίου – ότι το ποσόν αυτό δεν ξεπερνά τις μηνιαίες σου αποδοχές;
Γενικότερα, σ’ αυτήν την πρωτόγονη χώρα το να εισπράξει ένας δημόσιος υπάλληλος και ειδικά ο εκπαιδευτικός μία πρόσθετη αμοιβή αντιμετωπίζεται ως ένα ακόμη τσάνλεντζ, διότι στο πρωτόγονο κεφάλι τους δεν υφίσταται η έννοια του οργανωμένου κράτους αλλά όλα θεωρούνται περίπου ως παιχνίδια στα πλαίσια της φυλής όπου αυτός που ζητά οτιδήποτε από τον φύλαρχο θα πρέπει να περάσει από τις δοκιμασίες στις οποίες τον υποβάλλει ο μάγος. Σκεφτείτε ότι για την είσπραξη οποιουδήποτε ποσού, εκτός από τη μαγική «υπεύθυνη δήλωση», απαιτούνται ακόμη 3, 4, έως και 10 επιπλέον δικαιολογητικά, τα οποία συλλέγονται με κανονικό σαφάρι στην άγρια σαβάνα. Απίστευτα πράγματα και εντελώς ακατανόητα για έναν Έλληνα εκπαιδευτικό η υπηρεσία του οποίου ούτε καν διανοείται να του ξαναζητήσει το ΑΜΚΑ, το ΑΦΜ και τόσα άλλα στοιχεία, ακόμη και το τηλέφωνο και τη διεύθυνσή του, δέκα φορές τον χρόνο είτε για τις υπερωρίες του, είτε για την απασχόλησή του στις πανελλήνιες είτε για οποιαδήποτε άλλη επιπλέον αμειβόμενη εργασία από την ίδια υπηρεσία του ίδιου υπουργείου.
Αυτή όμως η ταλαιπωρία, που δοκιμάζει διαρκώς την ψυχική και, συχνά και τη σωματική, αντοχή των εκπαιδευτικών της άγριας και μακρινής Αντίμπουα, δεν είναι τίποτα μπροστά στις ιστορίες καθημερινής τρέλας που βιώνουν εκεί οι συνάδελφοι.
Πρώτα πρώτα εκεί οι εκπαιδευτικοί εκτελούν κι άλλα καθήκοντα πέραν των διδακτικών ωρών, ένα από τα οποία είναι και της γραμματείας. Κάθονται δηλαδή και συμπληρώνουν διαρκώς καταστάσεις μετρώντας, για παράδειγμα, όπως ο Σκρουτζ τα χρήματα του χρηματοκιβωτίου του, κάθε μήνα τις απουσίες των μαθητών, και ενημερώνουν τους γονείς, κάτι που ως εδώ λες: «εντάξει, κάνουν οικονομία στο βοηθητικό προσωπικό, που υπάρχει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά εδώ είναι Αντίμπουα, τι περιμένεις;», αλλά, το καλύτερο, με μία εγκύκλιο που έρχεται πάντα δύο μέρες πριν από την τελική καταμέτρηση των απουσιών για τον χαρακτηρισμό της φοίτησης, καλείσαι να διαγράψεις όσες «περισσεύουν» λόγω «έκτακτης ανάγκης» ή κάπως έτσι. Αν δε τολμήσει οποιοσδήποτε να διαμαρτυρηθεί για την καταφανή κοροϊδία αφού πρέπει να δεχθεί δικαιολογητικά του τύπου: «ο μαθητής έπασχε από καμηλοπαρδαλοφοβία και δεν ήταν δυνατόν να έρχεται στην ώρα του στο σχολείο, διότι ακριβώς εκείνη την ώρα, τύχαινε να πηγαίνουν οι καμηλοπαρδάλεις να ποτιστούν στο απέναντι από το σχολείο ποτάμι», ενεργοποιείται ο ανθρωποφαγικός μηχανισμός της Αντίμπουα, μία μακρά παράδοση στην άγρια αυτή χώρα, στην οποίαν ουδείς σώφρων άνθρωπος θα ήθελε να αντιταχθεί.
Ο ίδιος μάλιστα μηχανισμός ενεργοποιείται αυτόματα – είναι ο μόνος εξάλλου που λειτουργεί άψογα στη χώρα αυτή – και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις που ο εκπαιδευτικός, από ζήλο, μεράκι, ευσυνειδησία και κυρίως αγάπη για τα παιδιά, θέλει να τα μάθει γράμματα και να τα κάνει ανθρώπους με αξίες και υγιή πρότυπα, να παλεύουν για τη ζωή τους, ως δημοκρατικοί πολίτες που αγαπούν την έρημη πατρίδα τους. Έτσι, μπορεί για παράδειγμα, μαθητής, άκουσον άκουσον, να εμφανιστεί με ακάλυπτα ορισμένα σημεία του σώματός του που ακόμη και σ’ αυτήν την πρωτόγονη και ιδιαίτερα θερμή χώρα, συνηθίζουν να καλύπτουν ή επιβάλλει στους υπόλοιπους να ενημερώνονται για τον τύπο και τη μάρκα του εσωρούχου του. Εάν τυχόν, ο καθηγητής επιχειρήσει να του υπενθυμίσει ότι το σχολείο δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για να επιδείξει ο οποιοσδήποτε είτε μέρη του σώματος και των εσωρούχων, τη θέα των οποίων δεν επιθυμούν όλοι να απολαμβάνουν μαζί του, είτε τις ιδιαίτερες πεποιθήσεις του με την πιο απίθανη εμφάνιση, όπως δεν το κάνουμε και σ’ άλλους χώρους – όχι από σεμνοτυφία, αλλά από σεβασμό (ποιος θα πήγαινε, ας πούμε, σε μία κηδεία, με το μαγιό;) και διότι στο σχολείο πάμε για να κάνουμε μάθημα και δεν είναι μπιτσόμπαρο– το βέβαιον είναι ότι ο ανθρωποφαγικός μηχανισμός θα ενεργοποιηθεί εναντίον του εκπαιδευτικού που θα βρεθεί διωκόμενος και, το χειρότερο, διαπομπευόμενος. Ο ίδιος μηχανισμός ανθρωποφαγίας θα ενεργοποιηθεί και όταν κάποιος εκπαιδευτικός, με άγνοια προφανώς κινδύνου, θα επιχειρήσει να πρωτοτυπήσει και ν’ αντισταθεί στην εκπαίδευση της αμάθειας και να βαθμολογήσει, με μία έστω λογική αυστηρότητα, σε σχολεία τα οποία διάφορες συντεχνίες, με την ανοχή αν όχι και την ενθάρρυνση του ανθρωποφαγικού τους κράτους, θεωρούν φέουδό τους αντιμετωπίζοντας τους μαθητές ως πελάτες, προκειμένου να διατηρούν θέσεις, προνόμια, ιδιαίτερα μαθήματακτλ, σε βάρος βέβαια της μόρφωσης των παιδιών, αφού τα αφήνουν συνειδητά αγράμματα, αλλά και της αγωγής τους, αφού τα εθίζουν στη χαριστική βαθμολογία και την ατιμωρησία.
Μαγικές ιδιότητες εκτός της «υπεύθυνης δήλωσης» διαθέτει και μία άλλη απόκρυφη συνταγή των μάγων της φυλής, η «αξιολόγηση», που λειτουργεί περίπου ως φάρμακο δια πάσαν νόσον. Και βέβαια όπως σε κάθε πρώην αποικία που αντιγράφει μιμητικά ξένα πρότυπα των πρώην αποικιοκρατών, έτσι και στην μακρινή Αντίμπουα η «αξιολόγηση» εφαρμόζεται κι αυτή ως ένα ακόμη τσάλεντζ της φυλής, μία ακόμη δοκιμασία στην οποία συμμετέχουν ενθουσιωδώς και οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι εξαρχής γνωρίζουν ότι τίποτα δε θα αλλάξει στη μαύρη τους ζωή. Αφού λοιπόν διαμαρτυρηθούν εντόνως και μεγαλοφώνως πως η «αξιολόγηση» δε θα περάσει κι ότι θα μείνει στα χαρτιά κτλ,, θα σπεύσουν στη συνέχεια αλαλάζοντας και διαγκωνιζόμενοι να υλοποιήσουν ποικίλες «καινοτόμους δράσεις» στα σχολεία τους, σε δουλειά να βρισκόμαστε, προκειμένου να γεμίσουν στο τέλος της χρονιάς τις σχετικές πλατφόρμες με περισπούδαστες παρουσιάσεις, περιγραφές και αυτοαξιολογήσεις έμπλεες αυτοθαυμασμού και επαίνων για τα μοναδικά αποτελέσματα. Το αποτέλεσμα είναι, τελικά, ότι ουδείς ασχολείται σοβαρά με τον ιδρυτικό ρόλο του σχολείου που είναι να μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα, αλλά το σχολείο θα θεωρείται επιτυχημένο διότι π.χ. έκανε 156 «δράσεις» σε μία χρονιά όσες και οι μαθητές, που άλλο που δε θέλουν βρίσκονται κάθε τόσο εκτός της καλύβας διδασκαλίας. Το τραγικότερο όλων είναι ότι κάποιοι θρηνούν σήμερα τα μεροκάματα που στερήθηκαν διαμαρτυρόμενοι εναντίον της «αξιολόγησης» για να δουν τους συναδέλφους τους, που κι εκείνοι είχαν διαμαρτυρηθεί μαζί τους, να την εφαρμόζουν με τέτοιον υπερβάλλοντα ζήλο.Όλα αυτά βέβαια είναι αδύνατον να τα κατανοήσει ένας εκπαιδευτικός μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας όπως η Ελλάδα, διότι φαντάζουν εντελώς αδιανόητα.
Τέτοια φοβερά και τρομερά συμβαίνουν στη μακρινή και άγνωστη Αντίμπουα, για να γνωρίζουμε πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε σ’ ένα σοβαρό και ευνομούμενο κράτος και σ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις για μόρφωση και αγωγή των παιδιών και μάλιστα δωρεάν! Όσο για τον δυστυχή μακρινό ξενιτεμένο συγγενή, ας πρόσεχε να διαβάζει και να μελετά αντί να αναλώνει την έμφυτη εφευρετικότητά του στην απάτη και το βόλεμα και να κατάφερνε με την αξία του, όπως γίνεται στην Ελλάδα, να έχει τη θέση που του αξίζει στον ευρωπαϊκό μας παράδεισο.
* Τάσος Χατζηαναστασίου, εκπαιδευτικός
1 ΣΧΟΛΙΟ
Στην Αντιμπουα επίσης οι εκπαιδευτικοί έχουν 4 μήνες πληρωμενεσ διακοπές και το καλοκαίρι το χρεωκοπημένο κράτος τους προσλαμβάνει άλλους για φύλαξη των παιδιών σε νηπιαγωγεία – δημοτικά.