H Ουκρανία έδωσε ελπίδα και ανέτρεψε τη γραμμικότητα των γεωπολιτικών αναλύσεων.
Του Αντώνη Σπυρόπουλου
Ο κόσμος μας πρέπει να αναζητήσει λύσεις. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε τους κινδύνους ενός παγκόσμιου φαινομένου ντόμινο. Και οι λύσεις αυτές θα πρέπει να ξεκινούν από μια κοινή κοινωνική συμφωνία που θα αναβαπτίζει θεσμικές αξίες και κανόνες που θα αντιβαίνουν την προηγούμενη αμοραλιστική οικονομική μεγέθυνση εις βάρος των κοινωνιών.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία απαιτεί επανεξέταση των αξιών του σύγχρονου κόσμου. Τους τελευταίους μήνες, γίναμε μάρτυρες μιας ριζικής αναδιάταξης της γεωπολιτικής κατάστασης, η οποία έχει προκαλέσει μια αλλαγή στην κατανόησή μας για τον σύγχρονο κόσμο, καθώς και μια αλλαγή στους παράγοντες και τις αιτίες που οδηγούν τη σύγχρονη γεωπολιτική.
Τα πράγματα για τα οποία κάποιοι προειδοποιούσαν τον κόσμο εδώ και χρόνια έρχονται τώρα στο φως στην Ουκρανία με τη μορφή ομαδικών τάφων και δεκάδων πτωμάτων που δολοφονήθηκαν βάναυσα.
Ο κόσμος σήμερα μπορεί να δει τι είναι ικανά να κάνουν η Ρωσία και οι Ρώσοι. Και αναφέρομαι ρητά και στους Ρώσους, γιατί η σύγκρουση στην Ουκρανία δεν είναι απλώς ο πόλεμος του Πούτιν. Οι επιπτώσεις του εκτείνονται πολύ πέρα από ένα μεμονωμένο άτομο, όπως ο ίδιος ο Χίτλερ δεν ήταν ο μόνος άνθρωπος που στεκόταν πίσω από τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κανένα άτομο δεν ενεργεί ως μοναδικός αυτουργός τέτοιων γεγονότων. Το πολιτικό σύστημα που λειτουργεί στη Ρωσία είναι εξίσου τρελό και απολυταρχικό. Ως εκ τούτου, είναι απρόβλεπτο και αποτελεί μια τεράστια και θανάσιμη απειλή για την ανθρωπότητα. Και γύρω από αυτό το σύστημα συναρθρώνονται όλες οι απολυταρχικές και αναθεωρητικές δυνάμεις του πλανήτη. Η Ρωσία με τη δράση της μετατοπίζει τους άξονες της γεωπολιτικής σκακιέρας διαμορφώνοντας έναν μεσαιωνικό κόσμο με υψηλές τεχνολογικές δυνατότητες, με πυρηνικά και ανισόρροπους ηγέτες.
Η πολιτική μετατρέπεται σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι απλά επειδή επαφίεται στις ορέξεις, τα πάθη και τα συμπλέγματα ηγετών που δεν ελέγχονται από καμία πολιτική ή θεσμική δομή.
Ο κόσμος έχει δει μια ματιά αυτής της γυμνής βαρβαρότητας. Ωστόσο, ακόμα δεν κατανοεί πλήρως τις προεκτάσεις αυτής της αλήθειας, αποτυγχάνει να μετρήσει το γεγονός ότι η Ρωσία δεν θα σταματήσει μέχρι να την σταματήσουμε.
Μια επιπλέον σημαντική νέα και πολύτιμη αλήθεια που αποκαλύφθηκε από αυτόν τον πόλεμο, η οποία δεν αλλάζει μόνο την υπάρχουσα ισορροπία δυνάμεων, αλλά ίσως ολόκληρο το παράδειγμα πάνω στο οποίο βασίζεται ο πολιτισμός μας, είναι ότι η ίδια η ύπαρξη των εθνών εξαρτάται από τον πατριωτισμό των πολιτών τους, με βάση την ετοιμότητα μιας κοινότητας να αμυνθεί. Και αυτή είναι η πρόκληση της εποχής μας.
Δεν αρκεί η υψηλή εξωτερική πολιτική των εθνών αλλά και η εσωτερική αναζωογόνηση και ενδυνάμωση των κοινωνιών τους στη βάση θεμελιωδών και πανανθρώπινων αξιών όπως η αλληλεγγύη, η κοινή μοίρα που έχουμε να μοιραστούμε ως δυτικός πολιτισμός μακρυά από τη φλύαρη φιλολογία ενός ανέξοδου και εμπορεύσιμου πολυπολιτισμού που δημιουργεί διχασμούς και ανταγωνισμό στο εσωτερικό των κοινωνιών μας και από την άλλη λειτουργεί ως προμετωπίδα του πλέον άκριτου οικονομισμού των λίγων εις βάρος των πολλών.
