του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Μια από τις πολλές φορές που είχαμε γράψει για το δικτατορικό καθεστώς του ισλαμοφασίστα Ερντογάν, μας απάντησε ένας από τους αρθρογράφους του ναιναικιστάν (μεταξύ σοβαρού και αστείου ο χαρακτηρισμός, για να μην λέμε συνέχεια για ενδοτικούς, αφού κι ο ενδοτισμός έχασε πια το νόημά του), με ένα επιχείρημα, που μας έμεινε αξέχαστο. Μας είχε κατηγορήσει για υποκρισία, διότι έλεγε ότι ασχολούμαστε σκόπιμα με τον Ερντογάν, για να προκαλούμε την αντιπάθεια εναντίον του, ενώ δεν ασχολούμαστε με άλλους δικτάτορες, όπως ο Πούτιν ή ο Σίσι, διότι αυτοί είναι «φίλοι» μας.
Φυσικά δεν περνά από το μυαλό τους ότι ασχολούμαστε με τον Ερντογάν διότι είναι αυτός που επηρεάζει τη ζωή μας και είναι τα δικά του στρατεύματα που κατέχουν την πατρίδα μας. Οι ίδιοι δεν είχαν ποτέ τέτοια προβλήματα. Έκαναν εκστρατείες για να μας εξηγούν ότι θα είναι για το καλό μας να συνεργαστούμε μαζί του αντί να τον θεωρούμε εχθρό μας.
Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες στο ίδιο μετερίζι. Μαζί τους και οι αρχηγοί των μεγάλων μας κομμάτων, που πήγαιναν στην Τουρκία επισκέπτες κι επέστρεφαν για να μας αναγγέλλουν πόσο διαφορετικός είναι αυτός ο καλός Τούρκος.
Ήθελα να ‘ξερα, λοιπόν, ούτε και σήμερα κατάλαβαν ποιος είναι και τι κάνει και τι θέλει από την πατρίδα μας ο Ερντογάν; Όταν συζητούν με τον εαυτό τους, του λένε, αυτού τουλάχιστον, πόσο έξω έπεσαν στις εκτιμήσεις τους; Ή ακόμα να το καταλάβουν κι επιμένουν ότι θέλουν να γίνουν συνεργάτες του; Κι ότι πρέπει να συνεχίσουμε την πολιτική του κατευνασμού του θηρίου; Ίσως να νομίζουν ότι ο ισλαμοφασίστας είναι δικτάτορας μόνο στην Τουρκία. Κι ότι αν του ανοίξουν την πόρτα να ελέγχει και την Κύπρο, θα είναι δημοκράτης και συνεννοήσιμος μαζί μας, δεν θα είναι το πεινασμένο θηρίο που θέλει να τα καταβροχθίσει όλα.
Χτες μόλις, ο Στέφανος Στεφάνου έγραφε άρθρο στον Φιλελεύθερο κι έλεγε: «Μπορεί η Τουρκία να επανέλθει στις ράγες του Κραν Μοντάνα ή είναι οριστική η θέση της για λύση δύο κρατών; Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα -να δοκιμαστεί η Τουρκία». Πόσες φορές πρέπει να δοκιμαστεί, όμως. Διότι τα ίδια μας έλεγαν και πριν το Κραν Μοντάνα και πριν το Μοντ Πελεράν και πριν τη Γενεύη και πριν κάνουν τα ταξίδια στην Τουρκία για να μάθουν από πρώτο χέρι τις πραγματικές προθέσεις τους, όπως έλεγαν. Και κάθε φορά που θέλουμε να δοκιμαστεί η Τουρκία, δοκιμαζόμαστε εμείς με χειροτέρευση της κατάστασης και το θηρίο κάνει περισσότερη όρεξη.
Γνωρίζουμε ότι πριν από τις εκλογές στην Τουρκία, το καλοκαίρι, και με τον Ερντογάν εκεί και τον Τατάρ εδώ, δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά προσπάθεια στο Κυπριακό. Και αν υπάρξει θα είναι προς το χειρότερο για την Κύπρο. Όλοι αυτοί, λοιπόν, οι πολιτικοί μας (και δεν μιλώ ειδικά για τον κ. Στεφάνου), που γνώρισαν από πρώτο χέρι τον Ερντογάν, γιατί δεν αξιοποιούν αυτό το κενό διάστημα για να βρουν άλλο τρόπο να μας βγάλουν από τα αδιέξοδα; Γιατί προτείνουν τα ίδια και τα ίδια; Τι θα αλλάξει τώρα που δεν άλλαξε τις εποχές που παρουσίαζαν τον Ερντογάν ως διαλλακτικό που θέλει λύση;
Τώρα, που διώκει και φυλακίζει όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους και όσους θεωρεί απειλή για τις εκλογές, εμείς και η Ελλάδα θα έπρεπε να επιδοθούμε σε εκστρατεία να εξηγήσουμε με ποιον μας ζητούν Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι να συνεργαστούμε. Η καταδίκη σε φυλάκιση του δημάρχου Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου, προσέλκυσε το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας. Όπως προηγουμένως, η φυλάκιση του επιχειρηματία Οσμάν Καβαλά, του Κούρδου ηγέτη Σελαχατίν Ντεμιρτάς, δημοσιογράφων, βουλευτών και πολλών άλλων. Προχτές ακόμα, ο Ερντογάν αυτοπροσώπως κατέθεσε νέες αγωγές εναντίον του Σενέρ Λεβέντ και του δημοσιογράφου Αλί Οσμάν της «Αβρούπα», επειδή τον πρόσβαλαν…
Γιατί δεν τα αξιοποιούμε αυτά για να φέρουμε μπροστά και όσα υποφέρει η Κύπρος από αυτόν τον δικτάτορα; Μάλλον, εμείς περιμένουμε ακόμα να δοκιμαστεί για να ξέρουμε αν είναι πράγματι ισλαμοφασίστας.
