Ανακοίνωση Άρδην: Η Πρωτοχρονιάτικη γιορτή του Συντάγματος και το παλαιστινιακό ζήτημα

3,3K

Ανακοίνωση του Άρδην

Η εμφατική παρουσία σημαιών της Παλαιστίνης στο Σύνταγμα, το βράδυ της Πρωτοχρονιάς και η παντελής έλλειψη ελληνικών  σημαιών, καθώς και η σχετική αντιπαράθεση που ξέσπασε στη συνέχεια σε MME και ΜΚΔ, προσφέρουν μια αφορμή ώστε να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα σχετικά με βαρύνουσες για τη συγκυρία ιδεολογικές και πολιτικές τοποθετήσεις.

Δύο είναι τα ζητήματα που τα πρόσφατα γεγονότα μας καλούν να πάρουμε θέση.

Το ένα αφορά αυτές καθεαυτές τις εξελίξεις στη Γάζα και την αντιπαράθεση Ισραηλινών και Παλαιστινίων, που επηρεάζουν άμεσα όλο τον υπόλοιπο κόσμο, και φυσικά με βαρύνοντα τρόπο και τα ελληνοτουρκικά.

 Το δεύτερο αφορά τον αντίκτυπο των εξελίξεων της ισραηλο-παλαιστινιακής σύγκρουσης στην Ευρώπη, και ευρύτερα στη Δύση, όπου διεξάγεται μια παράλληλη ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση.

Α. Στη Γάζα, αυτήν τη στιγμή, συγκρούονται δύο φονταμενταλισμοί, η ισλαμική και η εβραϊκή αποκλειστικότητα. Φυσικά, δεν τίθεται ζήτημα ίσων αποστάσεων ή συμψηφισμού γεγονότων, όπως η αλά ISIS επίθεση της Χαμάς την 7^η Οκτωβρίου, ή ο συστηματικός εποικισμός της Δυτικής Όχθης. Αυτό ακριβώς κάνουν οι ηγεσίες των ισλαμικών οργανώσεων και της ισραηλινής ακροδεξιάς για να αιτιολογήσουν την πολιτική τους. Όμως, η Χαμάς χρειάζεται τον Νετανιάχου, και ο Νετανιάχου την Χαμάς.

Η Χαμάς στηρίζεται στο μίσος και στα ερείπια της Γάζας προκειμένου να διαιωνίζει την κυριαρχία της, γιατί, στο πλαίσιο μιας διπλωματικής διαδικασίας και μιας ειρηνικής προοπτικής, δεν θα είχε κανένα μέλλον. Η καταπίεση και το σφυροκόπημα των Παλαιστινίων, επομένως, πρέπει να εντείνεται, ώστε οι συμφωνίες του Αβραάμ να ακυρωθούν και οι Παλαιστίνιοι, που είχαν αρχίσει να απομακρύνονται από τη Χαμάς, να ξαναμαντρωθούν,  ώστε να ματαιωθεί η όποια αραβο-ισραηλινή συνεννόηση. Μόνον έτσι νομιμοποιείται μια οργάνωση που, κατά τα άλλα, διατηρεί τα πλήθη στην εξαθλίωση, την ίδια στιγμή που οι ηγέτες της είναι δισεκατομμυριούχοι στο Κατάρ.

Ο Νετανιάχου και η ισραηλινή ακροδεξιά, από την άλλη, βλέπουν το άστρο τους να δύει. Χρειάζονται τη Χαμάς ακριβώς διότι δεν διαθέτουν πλέον νομιμοποίηση μέσα στην ισραηλινή κοινωνία. Ένα μεγάλο κοινωνικό ρεύμα δημοκρατικού πατριωτισμού τους αντιστρατεύεται στον πυρήνα της ιδεολογίας τους, προτάσσοντας τη συνύπαρξη με τους Βεδουίνους, τους Άραβες και τους Χριστιανούς, ταυτόχρονα με την υπεράσπιση του Ισραήλ ως ενός χώρου δημοκρατίας, ελευθεριών και κοσμικού εθνισμού που συγκρατεί την επέλαση του ολοκληρωτικού ισλάμ. Γι’ αυτό και όλη την προηγούμενη περίοδο είχε εκδηλωθεί  ένα κίνημα μαζικών και χωρίς προηγούμενο κινητοποιήσεων  ενάντια στις αυταρχικές  και αντισυνταγματικές κινήσεις του Νετανιάχου.

Η σκληρή πολιτική του Νετανιάχου –ο εκτοπισμός των πληθυσμών της Γάζας, η κλιμάκωση των εποικισμών στη Δυτική Όχθη, ή αναμέτρηση με τον Λίβανο και το Ιράν– στρέφεται μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα εναντίον των ίδιων των συμφερόντων του Ισραήλ, καθώς το αποξενώνει ολοκληρωτικά από τα αραβικά κράτη, και δυσκολεύει την στήριξή του από τη Δύση. Άρα, η Χαμάς και τα όσα πράττει είναι το τελειότερο  άλλοθι γι’ αυτή την πολιτική.

Η αλληλεπίδραση των δύο αυτών δυνάμεων οδηγεί σε γενικό παροξυσμό των αντιθέσεων και εν τέλει ενισχύει τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, το ευρασιατικό τόξο και την Τουρκία : οι Χούθι της Υεμένης στην Ερυθρά Θάλασσα μπλοκάρουν το παγκόσμιο εμπόριο· οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Ευρώπης ξεσηκώνονται, μεταβάλλοντας το παλαιστινιακό σε σύμβολο αντιπαράθεσής τους με την “άπιστη Δύση”· η Τουρκία του Ερντογάν, οικειοποιούμενη την παλαιστινιακή υπόθεση, ξεπροβάλλει στον ρόλο ενός σύγχρονου Χαλιφάτου θέλοντας να εκφράσει ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο· τα αραβικά κράτη, καθώς συνεχίζεται το αδιάκριτο σφυροκόπημα της Γάζας από τον ισραηλινό στρατό, εξαναγκάζονται, προκειμένου να διατηρήσουν την ειρήνη και τη συνοχή στο εσωτερικό τους, να πάρουν ακόμα μεγαλύτερες αποστάσεις, όχι μόνο από το Ισραήλ αλλά και από τη Δύση· οι δυνάμεις του ευρασιατικού τόξου, από την άλλη, ευνοούνται γιατί η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή λειτουργεί ως αντιπερισπασμός στην Ουκρανία. Παράλληλα, αναβάλλεται ο εναλλακτικός, ως προς τον Νέο Δρόμο του Μεταξιού, εμπορικός διάδρομος που συνδέει την Ιαπωνία, την Ινδία, με τις Χώρες του Κόλπου, το Ισραήλ, την Ελλάδα και την Ευρώπη,  η οποία αντίθετα βυθίζεται στην αστάθεια, και η Δύση απομονώνεται από τον υπόλοιπο κόσμο.

Το παλαιστινιακό, ενδυόμενο την ισλαμική μαντίλα,  λειτουργεί αρνητικά σε ένα  δεύτερο επίπεδο το οποίο και αφορά στο εσωτερικό της  Ευρώπης, όπου το αποσχιστικό ισλάμ οικειοποιείται τις κινητοποιήσεις για να προωθήσει την άλωση των ευρωπαϊκών μητροπόλεων –των “κάστρων των απίστων”.

 Στην ατζέντα των κινητοποιήσεων δεν βρίσκεται πια η σοσιαλίζουσα ιδεολογία της δεκαετίας του 1970-1980, με τη σύνθεση ανάμεσα στην κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική αυτοδιάθεση, και το αίτημα συμμαχίας των αδεσμεύτων για την υπέρβαση των δύο μπλοκ του Ψυχρού Πολέμου.  Τα πλακάτ που κραδαίνουν στο Βερολίνο ή το Παρίσι αναγράφουν «ένας Αλλάχ, μια ούμμα, ένα Χαλιφάτο», και διαπλάθεται μια συνείδηση πως, από την Γάζα μέχρι την καρδιά της Ευρώπης, ο εχθρός είναι ο άπιστος και ο στόχος η εγκαθίδρυση του ισλαμικού νόμου.

Την ίδια στιγμή, στα πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ, εκδηλώνεται μια ετερόδοξη συμμαχία: Το ρεύμα της αφύπνισης (woke), που επιδιώκει να ακυρώσει τον πολιτισμό, την κουλτούρα, την ιστορία και την ταυτότητα των δυτικών εθνών, συμπράττει με τον επεκτατικό ισλαμικό ολοκληρωτισμό. Και όμως, το κίνημα W0KE υποτίθεται πως είναι αντιπατριαρχικό, αντισωβινιστικό, και αντιαποικιακό!  Φοιτητές και καθηγητές λανσάρουν τον «αντισημιτισμό του ουράνιου τόξου» στοχοποιώντας κάθε φωνή που τολμάει να υποστηρίξει ότι και το Ισραήλ και η Παλαιστίνη έχουν εξ ίσου δικαίωμα ύπαρξης.

Στην Ευρώπη εξελίσσεται παράλληλα μια σταυροφορία φίμωσης και ακύρωσης –ως δήθεν «ισλαμοφοβικών» και ακροδεξιών– όσων καταγγέλλουν τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα του ισλάμ, και τα αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει η ανεξέλεγκτη μετανάστευση των μουσουλμανικών πληθυσμών στην Γηραιά Ήπειρο.

Έτσι, η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη εργαλειοποιείται, γίνεται άλλοθι του μηδενισμού, και έρχεται να συγκαλύψει την σύμπραξή του με το γκέτο, τη μαντίλα και τη θεοκρατία μέσα στην Ευρώπη. Κάτι που προφανώς, πέραν όλων των υπολοίπων, πλήττει σοβαρά και τους ίδιους τους Παλαιστίνιους, γιατί κατακρημνίζει το κύρος και την απήχηση που είχε το αίτημά τους τις προηγούμενες δεκαετίες μέσα σε αυτή.

Σε αυτό το κλίμα προέκυψαν και οι σημαίες της Παλαιστίνης στο Σύνταγμα. Ο δε Χάρης Δούκας, ως νέος δήμαρχος της Αθήνας, πήρε μια γεύση από τα προβλήματα που προκύπτουν από την εθνοθρησκευτική και δημογραφική ανατροπή στο κέντρο της Αθήνας, και το ερώτημα είναι πώς σκέφτεται να τα διαχειριστεί. Και αν κρίνουμε από τις πολιτικές συμμαχίες που τον έφεραν στον δημαρχιακό θώκο, δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι. Άλλωστε, στη σχετική διαμάχη για την παρουσία αποκλειστικά παλαιστινιακών σημαιών, το εγχώριο εθνομηδενιστικό ρεύμα, που την είχε οργανώσει, βρήκε και πάλι την ευκαιρία να εκδηλωθεί.

Επειδή η Ελλάδα δεν διαθέτει αποικιοκρατικό παρελθόν, το αποδομητικό ρεύμα βρίσκει τελευταία εκφράσεις περίεργες. Ο ισλαμοαριστερισμός στην Ελλάδα δεν εκφράστηκε κατ’ εξοχήν από τις «σπουδές φύλου», ή την ακαδημαϊκή Αριστερά, όπως συνέβη με τους πρυτάνεις των κορυφαίων αμερικανικών πανεπιστημίων, αλλά από την Αριστερά και πρωτίστως το… ΚΚΕ σε μια «σταλινοwoke» εκδοχή. Οι εκπρόσωποί του πρωτοστάτησαν στους τηλεοπτικούς δέκτες ή από το βήμα της Βουλής και των δημοτικών συμβουλίων ανά την Ελλάδα, υποστηρίζοντας πως η Χαμάς είναι «όπως οι Έλληνες στην επανάσταση του 1821» και κάνοντας παραλληλισμούς μεταξύ της επίθεσης της 7^ης Οκτωβρίου και της… πολιορκίας της Τριπολιτσάς. Ξεχνώντας βέβαια πως οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» της Παλαιστίνης, δηλαδή η Χαμάς, νοσταλγούν επισήμως την Οθωμανική Αυτοκρατορία, γιορτάζουν κάθε 29^η Μαΐου την πτώση της Κωνσταντινούπολης, και πανηγύρισαν τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.

Η πλειοψηφία της κοινωνίας όμως δεν τους ακολουθεί, κατανοεί τις εξελίξεις, έστω και δίχως να τις έχει εκλογικεύσει απόλυτα. Και γι’ αυτό εκφράζει μια αποστασιοποίηση από τις στρατεύσεις του παρελθόντος:

Αντιλαμβάνεται την ανάγκη να υπάρξει μια μέση οδός στη Μέση Ανατολή, που να επιτρέψει αρχικώς την καταλλαγή κι έπειτα τη συνύπαρξη, ακόμα και για λόγους εθνικού συμφέροντος.

Κατανοεί τις απειλές για τη δική της υπόσταση από την εισαγωγή του ισλάμ στην Ελλάδα και την Ευρώπη, μέσω της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και της ψευδώνυμης πολυπολιτισμικότητας, καθώς και την πνευματική και πολιτιστική έρημο που φέρνει μαζί του το woke κίνημα που επαγγέλλεται την «κουλτούρα της ακύρωσης».

Όσο, όμως, αυτές οι στάσεις δεν καταφέρνουν να βρουν μια έκφραση δημοκρατική και συνθετική, άλλο τόσο θα κερδίζει έδαφος στην πολιτική κονίστρα μια ακροδεξιά που, ναι μεν αντιτάσσεται σε όλα αυτά, αλλά φλερτάρει με τις αυταρχικές ιδέες του ευρασιατικού μπλοκ και τη γεωπολιτική σύμπραξη μαζί τους – καθόλου τυχαία και οι τρεις πολιτικές της εκφράσεις στη Βουλή συντάσσονται με τον Πούτιν.

*****

Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα ως «χώρα των συνόρων» δεν συγχωρούν καμία ακροβασία. Και προφανώς ούτε εκείνες της κυβερνώσας παράταξης, που σπαταλάει πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο, χρόνο και απόθεμα συνοχής της ελληνικής κοινωνίας, πειραματιζόμενη με την woke ατζέντα του γάμου των ομοφύλων, ή με ευφάνταστα σενάρια που θέλουν την Ελλάδα γέφυρα της Τουρκίας με την Ευρώπη και τη Δύση. Και όμως, οι Τούρκοι ηγέτες δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία την προσήλωσή τους στο επεκτατικό σχέδιο ενός «21^ου αιώνα της Τουρκίας» ή, επί του προκείμενου, επιμένουν να στηρίζουν τη Χαμάς και την πολιτική της ποικιλοτρόπως.

Υπάρχει, επομένως, πρωτίστως ιδεολογικό και έπειτα πολιτικό έλλειμμα μέσα στη χώρα και δεν εκδηλώνεται μόνον ως αδυναμία έκφρασης αυτού του τρίτου πόλου στο επίπεδο της πολιτικής ή της κίνησης ιδεών. Αλλά και ως εγκλωβισμός του υφιστάμενου πολιτικού προσωπικού, καθώς και του δημοσιογραφικού και πολιτικού κόσμου, στις θέσεις και τις απόψεις που περιγράψαμε, παρά τους κινδύνους που συνεπάγονται για την Ελλάδα.

Και για να απαντήσουμε σε αυτό το ζήτημα, θα πρέπει να δοθεί ένας αγώνας πρωτίστως στο επίπεδο των ιδεών και των αξιών, διότι δυστυχώς, το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό αλλά βαθύτερο. Η έλλειψη αξιόπιστων λύσεων στην κατεύθυνση ενός αληθινά πατριωτικού εκσυγχρονισμού δεν οφείλεται μόνο σε μια έλλειψη  πολιτικής ηγεσίας. Διότι, όπως σωστά είχε επισημάνει ήδη ο Διονύσης Σαββόπουλος: «Φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης, φταίει κι ο ίδιος ο λαός γιατ’ είναι μαραζιάρης».

Και το πρόβλημα με την Πρωτοχρονιά στην πλατεία Συντάγματος είναι πως δεν υπήρξαν Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι για να πλημμυρίσουν το Σύνταγμα με ελληνικές ή κυπριακές σημαίες, πενήντα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην ελληνική Μεγαλόνησο.

6-1-2024