9 Ιουλίου 2024
Πηγή: Damon Winter/The New York Times
Του Thomas L. Friedman
Όταν παρατηρώ την προεδρική αναμέτρηση στη χώρα μου, η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι μόνο ο ίδιος ο Διάβολος θα μπορούσε να έχει σχεδιάσει αυτό το απύθμενο χάος.
Και οι δύο άνδρες που διεκδικούν την προεδρία αυτή τη στιγμή είναι ακατάλληλοι για τη δουλειά: Ο ένας είναι ένας καλός άνθρωπος σε προφανή γνωστική και σωματική παρακμή, και ο άλλος είναι ένας κακός άνθρωπος που λέει ψέματα όσο αναπνέει, του οποίου η κύρια επιδίωξη είναι η εκδίκηση – και ο οποίος βρίσκεται στη δική του γνωστική κατρακύλα.
Αλλά η πιο σημαντική διαφορά για τη χώρα – όπου πραγματικά βλέπεις τον Διάβολο να ενεργεί – βρίσκεται στη διαφορά μεταξύ των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων. Το ξεκάθαρο γεγονός είναι ότι μόνο ένα κόμμα στο δικομματικό σύστημα της Αμερικής είναι έτοιμο να υπερασπιστεί πλέον τη συνταγματική μας τάξη. Το άλλο κόμμα ενδιαφέρεται μόνο να αποκτήσει και να κρατήσει την εξουσία για χάρη της εξουσίας.
Το ηθικό κενό του G.O.P. εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Το κόμμα έχει εκκαθαριστεί σχεδόν από κάθε Ρεπουμπλικανό πολιτικό που δεν είναι πρόθυμος να υποταχθεί στον Αγαπητό Ηγέτη του – τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος προσπάθησε να ανατρέψει τις τελευταίες προεδρικές μας εκλογές. …Και είναι έτοιμο να επαναπροτείνει τον Τραμπ, παρόλο που πολλοί από εκείνους που συνεργάστηκαν πιο στενά μαζί του κατά την πρώτη θητεία του -συμπεριλαμβανομένων του αντιπροέδρου του, του υπουργού Άμυνας, του υπουργού Εξωτερικών, του προσωπάρχη, του συμβούλου εθνικής ασφάλειας, του γραμματέα Τύπου, του διευθυντή επικοινωνίας και του γενικού εισαγγελέα- έχουν προειδοποιήσει τη χώρα σε ομιλίες, συνεντεύξεις και απομνημονεύματα ότι ο Τραμπ είναι ασταθής, ανήθικος και κάποιος που δεν πρέπει ποτέ ξανά να πλησιάσει τον Λευκό Οίκο.
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που θα έκαναν οι Αμερικανοί αν εξέλεγαν ξανά τον Τραμπ είναι να υποθέσουν ότι επειδή επιβιώσαμε μια τετραετία από τη συμπεριφορά του που παραβιάζε τους κανόνες, καταπατούσε τους νόμους και αποξενωνόταν από τους συμμάχους, μπορούμε να την περάσουμε ξανά χωρίς ανεπανόρθωτη ζημιά. Είναι το πολιτικό ισοδύναμο της παραδοχής ότι επειδή έπαιξες μια φορά ρώσικη ρουλέτα και επέζησες, μπορείς να την ξαναπαίξεις. Αυτό είναι παράλογο.
Αλλά ακριβώς γι’ αυτότον λόγο αυτές οι εκλογές είναι τόσο σημαντικές και ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο το Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο εξακολουθεί να θέτει ως προτεραιότητα την υπεράσπιση της δημοκρατίας μας, πρέπει επειγόντως να παρουσιάσει έναν προεδρικό υποψήφιο με μυαλό, ζωτικότητα και απήχηση στους ανεξάρτητους ώστε να συγκροτήσει μια εκλογική πλειοψηφία και να διατηρήσει τη συνταγματική μας τάξη.
Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία σήμερα – τίποτα, τίποτα, τίποτα, τίποτα.
Αλλά ο ηγέτης που έχει αυτή τη στιγμή το Δημοκρατικό Κόμμα, ο πρόεδρος Μπάιντεν –κάποιος που θαυμάζω, αλλά ο οποίος έχει σαφώς χάσει το έδαφος νοητικά και σωματικά– έβαλε μαχητικά τα δυνατά του, επιτέθηκε στους επικριτές του και τους προκάλεσε να τον αμφισβητήσουν στο Συνέδριο, παρά τις αυξανόμενες εκκλήσεις να παραιτηθεί. Θα ήλπιζε κανείς ότι η σύζυγός του και η οικογένειά του, που σίγουρα γνωρίζουν το μέγεθος των σωματικών και πνευματικών αδυναμιών του, θα τον έπειθαν να κάνει στην άκρη, αλλά δεν το κάνουν – προφανώς αγνοώντας τον κίνδυνο που εγκυμονεί αυτό για τη χώρα και για ολόκληρη την κληρονομιά του Μπάιντεν.
Θεέ μου, ο διάβολος πρέπει να το απολαμβάνει αυτό. Εγώ όχι.
Αν ο Μπάιντεν κερδίσει, θα πρέπει όλοι να προσευχηθούμε ότι θα μπορεί να σηκώνεται κάθε μέρα από το κρεβάτι για να υλοποιεί την ατζέντα του τόσο καλά όσο έκανε στο παρελθόν. Αν κέρδιζε ο Τραμπ, θα πρέπει όλοι να προσευχηθούμε να μένει όλη μέρα στο κρεβάτι, ώστε να μην μπορεί να υλοποιήσει την παρορμητική του ατζέντα, η οποία φαίνεται να καθοδηγείται πρώτα και κύρια από το από ποια πλευρά του κρεβατιού σηκώνεται.
Μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο από αυτό – και πρέπει να το κάνουμε. Διότι αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη προεκλογική περίοδος. Βρισκόμαστε σε μια μεγάλη καμπή της ιστορίας που θα μας βάλει σε ένα τρενάκι του τρόμου με αστάθεια στην αγορά εργασίας, γεωπολιτική αστάθεια και κλιματική αστάθεια.
Η επανάσταση της τεχνητής νοημοσύνης των τελευταίων τεσσάρων ετών αναμένεται ευρέως να χτυπήσει την αγορά εργασίας των υπαλλήλων στα επόμενα τέσσερα χρόνια σαν τυφώνας κατηγορίας 5. Η μακροχρόνια απεργία των συγγραφέων του Χόλιγουντ πέρυσι ήταν απλώς μια μικρή πρόγευση του πώς θα μοιάζει αυτή η αποσταθεροποιητική επανάσταση στην εργασία των υπαλλήλων.
Ταυτόχρονα, βρισκόμαστε στη δύσκολή φάση του καθορισμού της μεταψυχροπολεμικής τάξης, δεδομένου ότι η μεταψυχροπολεμική τάξη, στην οποία κυριαρχούσαν οι ΗΠΑ, έχει ακυρωθεί μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Η διαχείριση μιας εχθρικής Ρωσίας – ευθυγραμμισμένης με μια ολοένα και πιο εχθρική Κίνα, ευθυγραμμισμένης με κακόβουλους δρώντες όπως το Ιράν και η Βόρεια Κορέα, και με υπερενισχυμένους μη κρατικούς δρώντες όπως η Χαμάς, οι Χούθι και η Χεζμπολάχ – θα χρειαστεί όχι μόνο μια απίστευτα σοφή αμερικανική ηγεσία, αλλά και έναν αμερικανό ηγέτη ικανό να σφυρηλατήσει πολλαπλές συμμαχίες. Ο μεταψυχροπολεμικός κόσμος δεν μπορεί να διοικείται από μια μοναχική αμερικανική υπερδύναμη που θα λέει σε όλους τους συμμάχους της να ξοδεύουν περισσότερα για την άμυνα, αλλιώς θα σας αφήσουμε στο έλεος του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Και τέλος, μιλώντας για τυφώνες, υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι η βασική μας πρόκληση για την κλιματική αλλαγή – το πώς θα διαχειριστούμε τις καταστροφικές καιρικές συνθήκες που είναι ήδη αναπόφευκτες και θα αποφύγουμε τις καταστροφικές καιρικές συνθήκες που θα γίνουν μη διαχειρίσιμες – βρίσκονται τώρα στο κατώφλι μας. Οι αποφάσεις που θα λάβουμε τα επόμενα τέσσερα χρόνια μπορεί να είναι η τελευταία μας ευκαιρία να αποφύγουμε το ανεξέλεγκτο.
Αυτές είναι μερικές μόνο από τις αναμενόμενες προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει ο επόμενος πρόεδρος. Και ο Θεός να μας φυλάει από τις μη αναμενόμενες, όπως οι μαζικές μεταναστεύσεις που προκαλούνται από το κλίμα και ενισχύουν τη γεωπολιτική αστάθεια. Η Αμερική χρειάζεται πάντα ξεκάθαρη και δυναμική ηγεσία, αλλά τη χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο από ποτέ.
Οι Δημοκρατικοί, αν είναι υπεύθυνοι, πρέπει να φανταστούν τον Μπάιντεν σε δύο ή τρία χρόνια από τώρα, δεδομένης της αναπόφευκτης πορείας του χρόνου. Πιστεύουν πραγματικά όσοι διευθύνουν την εκστρατεία του Μπάιντεν και όσοι ηγέτες του Δημοκρατικού Κόμματος λένε στον Μπάιντεν να κρατηθεί γερά, ότι σε δύο χρόνια θα έχει την ικανότητα να φέρει εις πέρας το αυστηρό έργο του προέδρου, με όλες τις πιέσεις που αυτό συνεπάγεται, ακόμη και σε μια καλή μέρα; Λέει ήδη ότι δεν θέλει να προγραμματίζει εκδηλώσεις μετά τις 8 μ.μ., αλλά η προεδρία δεν ήταν ποτέ και δεν θα είναι ποτέ μια δουλειά από τις 8 π.μ. έως τις 8 μ.μ..
Και μπορείτε να φανταστείτε τις θεωρίες συνωμοσίας που θα κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο Fox News σχετικά με το “ποιος παίρνει στην πραγματικότητα τις αποφάσεις;” στον Λευκό Οίκο του Μπάιντεν, όταν ο κόσμος θα δει σε δύο χρόνια έναν πρόεδρο που θα είναι περισσότερο σωματικά και λεκτικά εξασθενημένος; Οι λίγοι Δημοκρατικοί που στηρίζουν τον Μπάιντεν – και η προεκλογική επιτροπή του Μπάιντεν – οφείλουν στη χώρα μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Δεν χαίρομαι που το θέτω, αλλά πρέπει να το θέσουμε.
Το ίδιο και για τον Τραμπ. Τι θα σημαίνει για την Αμερική στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης να έχει έναν πρόεδρο που ορκίστηκε σε ένορκη βεβαίωση σε δικαστική υπόθεση του 2022: “Από την 1η Ιανουαρίου 2010 τουλάχιστον, ήταν συνήθης πρακτική μου να μην επικοινωνώ μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, γραπτών μηνυμάτων ή άλλων ψηφιακών μεθόδων επικοινωνίας”;
Τι θα σημαίνει να έχουμε έναν πρόεδρο ο οποίος είναι αρνητής της κλιματικής αλλαγής που αγαπάει το αργό πετρέλαιο, όταν σχεδόν 70 εκατομμύρια Αμερικανοί βρίσκονταν σε κατάσταση συναγερμού για καύσωνα την περασμένη Κυριακή, μια ημέρα κατά την οποία η θερμοκρασία στο Λας Βέγκας έφτασε τους 120 βαθμούς φαρενάιτ για πρώτη φορά στην καταγεγραμμένη ιστορία;
Τι θα σημαίνει σε μια εποχή που δεν υπάρχει κανένα σημαντικό πρόβλημα που να μπορεί να λυθεί από μία μόνο χώρα – είτε πρόκειται για τον μετριασμό της κλιματικής αλλαγής, είτε για τη ρύθμιση της τεχνητής νοημοσύνης, η αντιμετώπιση των μαζικών παγκόσμιων μεταναστεύσεων ή η αντιμετώπιση της διάδοσης των πυρηνικών όπλων – να έχουμε έναν πρόεδρο που πιστεύει πρώτα και μόνο στην Αμερική και ότι οι περισσότεροι σύμμαχοι είναι τζάμπα μάγκες, ότι τους δασμούς των ΗΠΑ πληρώνει η Κίνα, όχι οι Αμερικανοί καταναλωτές και ότι οι παγκόσμιοι πολυμερείς θεσμοί – το ΝΑΤΟ, η Π.Ο.Τ., η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Π.Ο.Ε., ο ΟΗΕ – είναι μια αλφαβητική σούπα άχρηστων “παγκοσμιοποιητών”;
Φυσικά, θα ψηφίσω τον Μπάιντεν αν είναι ο υποψήφιος των Δημοκρατικών. Και θα πρέπει να το κάνετε κι εσείς. Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σταματήσουμε τον Τραμπ. Αλλά οι Δημοκρατικοί που συνεχίζουν να επιμένουν να τον βάλουν εκεί, συμπεριφέρονται με επικίνδυνη απερισκεψία.
Επαναλαμβάνω: Το γεγονός ότι καταφέραμε μόλις και μετά βίας να επιβιώσουμε από το stress test του Τραμπ στη συνταγματική μας τάξη μια φορά -όχι χωρίς σοβαρές ζημιές- δεν σημαίνει ότι η δημοκρατία μας μπορεί να επιβιώσει άλλα τέσσερα χρόνια Τραμπ με την ενισχυμένη πλέον από το Ανώτατο Δικαστήριο αίσθηση ατιμωρησίας του. Ειδικά αν συνδυάσουμε τα επίπεδα του αυτοπροκαλούμενου άγχους από μια δεύτερη θητεία Τραμπ με τα ζέοντα εξωτερικά προβλήματα που ήδη συσσωρεύονται γύρω μας.
Αυτό θα ήταν όντως σαν να παίζουμε ξανά ρωσική ρουλέτα – μόνο που αυτή τη φορά με ένα εντελώς γεμάτο πιστόλι. Αυτό είναι ένα παιχνίδι που μόνο ο ίδιος ο Διάβολος θα σχεδίαζε.
