του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Τρία χρόνια από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και δεν άλλαξε τίποτε στα μυαλά πολλών στην Κύπρο. Το διαπίστωσα προχτές που έγραψα μια άποψη για τον Τραμπ και τον Ζελένσκι και τα σχόλια που εισέπραξα ήταν ίδια με τότε. Γι΄ αυτό επαναλαμβάνω εδώ όσα έγραψα 12/3/22, ως έκφραση συμπάθειας έστω σε όσους πολεμούν τρία ολόκληρα χρόνια για την πατρίδα τους:
Με εκπλήττει πάντα η ευκολία με την οποία πολλοί παίρνουν θέση για περίπλοκα ζητήματα με απολύτως επιφανειακή προσέγγιση. Χωρίς να γνωρίζουν πραγματικά τις συνθήκες που οδήγησαν στην κορύφωση με μια εισβολή και κατοχή, χωρίς να ασχοληθούν με την ουσία, δεν τους αφορά. Αρκούνται να διαβάσουν ή να ακούσουν μερικές ατάκες, ενίοτε και προπαγανδιστικές αναλόγως προέλευσης και συμπάθειας και αμέσως είναι σε θέση να εκφέρουν γνώμη. Στην δική μας περίπτωση καταστροφική για τα δίκαια μας. Και είναι πάντα τόσο απόλυτοι ως να είναι ο καθένας κι ένας εμπειρογνώμονας, που τα ξέρει πολύ καλύτερα από όλους τους άλλους. Το ζήσαμε με τον πιο βάρβαρο τρόπο το 2004, ακόμα κι όταν προερχόταν από Ελλαδίτες. Θυμάστε που μας έλεγαν για τις σφαγές που κάναμε στην Κοφίνου;
Τώρα κάνουμε εμείς τα ίδια για έναν άλλο λαό, για τους Ουκρανούς. Ακούς ξαφνικά να σου μιλούν με την μεγαλύτερη επιπολαιότητα για τη συμφωνία του Μινσκ, που δεν τήρησε η Ουκρανία ή για τους 14.000 ρωσόφωνους που έσφαξαν, λέει, οι Ουκρανοί ή για τα πυρηνικά όπλα που κατασκεύαζε ο Ζελένσκι για να εξολοθρεύσει τη Ρωσία…
Πώς γίνεται να είναι τόσο απλουστευμένα αυτά τα τεράστια ζητήματα; Για μια χώρα που απέκτησε την ανεξαρτησία της μόλις το 1991, μετά από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, και από τότε αγωνίζεται να βρει τα πόδια της, πότε με ρωσόφιλους ηγέτες, πότε με δυτικόφιλους, πότε με διεφθαρμένους και πάντα με συγκρούσεις και με φονικές λαϊκές αντιδράσεις.
Ποιος ξεχνά την φημισμένη πορτοκαλί επανάσταση του 2005, τις φονικές διαδηλώσεις του 2013 – 14 όταν ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς αρνήθηκε να υπογράψει τη συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και η λαϊκή οργή τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τη χώρα. Ποιος ξεχνά την Γιούλια Τιμοσένκο, που κυβέρνησε τη χώρα αλλά όταν έχασε τις εκλογές το 2010 φυλακίστηκε με καταδίκη εφτά χρόνων για διαφθορά, και μετά από προσφυγή της, το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απέδωσε την καταδίκη της σε πολιτικούς λόγους.
Να ήταν μόνο αυτά; Ταυτόχρονα, τα ρωσικά στρατεύματα στην Κριμαία και η προσάρτηση, οι φιλορώσοι αυτονομιστές αντάρτες στο Ντονέτσκ και στο Λουγκάνσκ σε συνεχείς συγκρούσεις με το κράτος, οι σφαγές, το Τάγμα Αζόφ… Είναι ιστορία αυτή να την λέμε με μια μονοκονδυλιά;
Την ώρα που ήδη πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει την Ουκρανία, σύμφωνα με χθεσινή αναφορά στην ιστοσελίδα της υπηρεσίας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, και τουλάχιστον 1,85 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί εντός της Ουκρανίας. (Τρία χρόνια έφτασαν δέκα εκατομμύρια οι εκτοπισμένοι Ουκρανοί). Τρομακτικοί αριθμοί, που όμως δεν επιτρέπεται στη συνείδηση μας να είναι μόνο αριθμοί. Μιλάμε για ανθρώπους, κάθε ένας ξεχωριστά, με όνομα, προσωπικότητα, με οικογένεια, με σπίτι, σχολείο, δουλειά, με όνειρα, με παιδιά, γονείς, αδέλφια, γείτονες, με ανθρώπινα δικαιώματα. Τα έχασαν όλα μέσα σε λίγες μέρες και αναζητούν στον ήλιο μοίρα μακριά από τις ρίζες τους.
Εμείς, όμως, σε απόσταση ασφαλείας, όπως κάνουν άλλοι για την δική μας μοίρα, μπορούμε να το παρακολουθούμε στις οθόνες μας όπως όλα τα στημένα και αδιάφορα ριάλιτι σόου. Survivor, ας πούμε. Ένας φανταχτερός αγώνας επιβίωσης. Μόνο που για τους Ουκρανούς δεν είναι τηλεοπτικό παιχνίδι, είναι πραγματικός αγώνας επιβίωσης, που συνθλίβει κάθε ανθρώπινη αξία. Και ειδικά, σε εμάς εδώ, έστω και αν γίναμε όλοι τηλεθεατές κι εμπειρογνώμονες επί παντός επιστητού , τα καραβάνια των Ουκρανών ξεριζωμένων δεν γίνεται να μην μας θυμίζουν τα δικά μας καραβάνια προσφύγων. Των Ελληνοκυπρίων, των Αρμενίων, των Ποντίων, των Σμυρνιών…
