Μια κραυγή αγωνίας από την Καστοριά
του Παναγιώτη Μπαϊρακτάρη*
Συμπληρώθηκαν τρία (3) ολόκληρα χρόνια δηλαδή 1.095 (365Χ3) πλήρεις ημέρες και νύχτες αφ’ ότου, ο ρωσικός ιμπεριαλισμός που περιλαμβάνει κεφάλαια, για την υπεροχή και την woke agenda των Σλάβων, τον εδαφικό επεκτατισμό και τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, εισέβαλε με πρωτοφανή βαρβαρότητα στην Ουκρανία.
Μια χώρα της τέως Σοβιετικής Ένωσης η οποία, εκτός του ότι είχε αποφασίσει ξεφεύγοντας από την σλαβορθόδοξη θέαση του κόσμου να προσεγγίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, έχει και την ατυχία να θεωρείται κοιτίδα των Ρως. Οπότε το αμάρτημά της ήταν διπλό και έπρεπε να τιμωρηθεί για την «προδοσία» της.
Η εισβολή ονομάστηκε… «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», με πρόσχημα την αναχαίτιση του… «ναζιστή Ζελένσκι» και του καθεστώτος του, στην ίδια την χώρα του. Η κατάσταση είχε ως αποτέλεσμα την βίαιη κατάκτηση μεγάλων εδαφικών περιφερειών της Ουκρανίας και την επάνοδο του αναθεωρητισμού των συνόρων. Που εκφράστηκε στην συνέχεια σε Τουρκία, Ισραήλ και τώρα μέσω των πρωτοφανών θέσεων της Ουάσιγκτον.
Το δίκαιο της ισχύος αντί της ισχύος του διεθνούς δικαίου, άρχισε να δείχνει κυνικά τα δόντια του. Ο τραγέλαφος βρίσκεται και στο γεγονός ότι όλη αυτή η κατάσταση έπεισε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης ότι η ισχύς (και ο πλούτος) είναι… αντισυστημική.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η Καστοριά όπως και γενικά η Ελλάδα, εντάσσονται σε μια ευρύτερη περιοχή στην οποία ασκούνται πιέσεις και είναι εύφορη σε ιδέες αλλαγής συνόρων. Σε αυτό το θέμα (αλλαγής συνόρων) ακόμη κι αν δεν υπάρχει κίνδυνος στο άμεσο μέλλον για την Ελλάδα, δεν είναι κινδυνολογία η πρόβλεψη των πιθανών συνεπειών που προκαλούνται από την αδιαφορία στα όσα συμβαίνουν κοντά στην Ελλάδα.
Μέσα στα τρία αυτά χρόνια του πολέμου, το στυγνό έγκλημα εθνοκάθαρσης στην Ουκρανία εξαφάνισε και τον εναπομείναντα ελληνισμό της περιοχής, που υπό την απειλή του εξανδραποδισμού του, αλά Γάζα, σε μεγάλο βαθμό δήλωσε υποταγή στην Ρωσία. Και να που τρία ολόκληρα χρόνια μετά, η Ουκρανία δείχνει να σέρνεται σε ρόλο Ανατολικής -Δυτικής Γερμανίας, μεταξύ των Η.Π.Α. και της Ρωσίας.
Μέσα στις 1095 ολόκληρες ημέρες (και άλλες τόσες νύχτες), οι πουτινόπληκτοι και ρωσοσταγείς εντός Ελλάδος σιώπησαν για τις δεκάδες χιλιάδες αθώους Ουκρανούς που έχασαν την ζωή τους, ή απλά καταστράφηκαν. Στους πρώτους μήνες του φρικτού πολέμου, στον οποίο η Ουκρανία για τρία χρόνια επέμενε να αντιστέκεται κυρίως χάρη στο φρόνημα του λαού της, δήλωναν ότι «εγώ είμαι με τον άνθρωπο». Μετά, χάθηκαν από προσώπου γης, έπεσε σιωπητήριο και τελευταία ανακάμπτουν ως… φιλοαμερικανοί.
Αποφεύγοντας να πάρουν θέση ή μάλλον επιχειρώντας να αποσιωπήσουν τα φιλορωσικά τους αισθήματα και την συμπάθειά τους σε αιμοσταγή καθεστώτα, –για την ταμπακέρα δεν λένε πια τίποτε. Προτιμούν να οχυρωθούν πίσω από την σιωπή, αλλά δεν μεταμελούνται.
Πρόκειται για εγγενές και σοβαρό πρόβλημα, διεθνές, αλλά ταυτόχρονα και ελληνικό που έχει τις ρίζες του στην εποχή που οι Έλληνες περίμεναν μάταια το «ξανθό γένος» για να τους απελευθερώσει. Μόνο που το πρόβλημα χειροτερεύει περισσότερο τώρα, που ήδη προωθούνται «τελικές λύσεις» σε ανοικτά ή και μισόκλειστα διεθνή προβλήματα. Με βάση την ισχύ και όχι τον σεβασμό.
Στην Καστοριά το κύμα αυτών «που είναι με τον άνθρωπο» εκπροσωπείται σε όλα τα κλιμάκια της κοινωνίας, ενώ «χάρη» στον εγκληματικό πόλεμο, υπάρχουν πολλές δεκάδες επιχειρήσεων γούνας –πραγματικών ή ίσως και όχι – που επί τρία ολόκληρα χρόνια επιδοτούνται πλουσιοπάροχα, με την δικαιολογία των πληγμάτων στον κλάδο από τον πόλεμο, σε συνέχεια αλλεπάλληλων προηγούμενων όπως και χαριστικών ρυθμίσεων.
Τέλος, στην περιοχή εξελίσσεται εδώ και χρόνια μια ύπουλη κατάσταση κοινωνικής αποσταθεροποίησης και διχασμού, στη βάση ανάδειξης μειονοτήτων που δεν υπήρχαν ποτέ και δεν υπάρχουν. Με την κρίση να σοβεί και την ερήμωση να γενικεύεται.
Καταστάσεις που αποδεικνύουν την σοβαρότητα όλων αυτών που συμβαίνουν ολόγυρα και κοντά, με τα προβλήματα να πολλαπλασιάζονται αντί να λύνονται και οι υπεύθυνοι να τα σπρώχνουν κάτω από το πατάκι.
*Εκδότης της εφημερίδας “ΟΔΟΣ” Καστοριάς
φύλλο 1262, 27-2-2025.
