Της Δήμητρας Παπαλεοντίου από τη Ρήξη που κυκλοφορεί (φ. 84)
Στην Κύπρο αρχίζει σιγά σιγά να διαμορφώνεται το προεκλογικό σκηνικό, ενόψει των επικείμενων προεδρικών εκλογών τον ερχόμενο Φεβρουάριο: μέχρι στιγμής έχει ανακοινώσει την υποψηφιότητά του ο πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗ.ΣΥ.), Νίκος Αναστασιάδης, ενώ η μοναδική εσωκομματική του αντίπαλος, Ελένη Θεοχάρους, παρά την πιθανολογούμενη διεισδυτικότητά της και σε ψηφοφόρους εκτός ΔΗ.ΣΥ., απέτυχε να εξασφαλίσει το κομματικό χρίσμα, λαμβάνοντας μόνο το 13% των ψήφων, δεσμευόμενη εν συνεχεία ότι θα σεβαστεί το αποτέλεσμα με “θρησκευτική” ευλάβεια.
Ας σημειωθεί ότι ο κος Αναστασιάδης υπήρξε και παρέμεινε –μέχρι πρότινος- θερμότατος υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν και σφοδρότατος πολέμιος του Τάσσου Παπαδόπουλου, τον οποίο εμέμφετο για την αντίθεσή του στο Σχέδιο Ανάν. Εσχάτως, βέβαια, ο νεοφιλελεύθερος κος Αναστασιάδης, ανέκρουσεν πρύμναν, αποπειρώμενος να συμπλεύσει με το κοινό αίσθημα, εμφανιζόμενος –αίφνης– ως υπερπατριώτης και υπέρμαχος των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Από πλευράς ΑΚΕΛ τώρα, δεν υπάρχει ακόμα καμία επίσημη ανακοίνωση σχετικά με τον υποψήφιο που θα υποστηρίξει το κυβερνών κόμμα, αλλά δεδομένης της παραληρηματικού τύπου τοποθέτησης του κου Χριστόφια στην τελευταία δημοσιογραφική διάσκεψη την 21-3-2012, ότι ο διεθνής παράγοντας τον παρακινεί να υποβάλει υποψηφιότητα και εύχεται να κερδίσει αυτός τις εκλογές ώστε να χειριστεί το Κυπριακό, είναι μάλλον πρόδηλη η πρόθεσή του να επαναδιεκδικήσει τον προεδρικό θώκο. Ταυτόχρονα βέβαια, αξιωματούχοι του ΑΚΕΛ συναντήθηκαν και με τον προέδρο του ΔΗ.ΚΟ., κο Μάριο Κάρογιαν, βολιδοσκοπώντας (ίσως) την πιθανότητα υποστήριξης του τελευταίου ως κοινού υποψηφίου ΔΗ.ΚΟ. – ΑΚΕΛ, δεδομένης της μεγάλης δυσαρέσκειας που συγκεντρώνει πλέον το πρόσωπο του εν ενεργεία Προέδρου.
Σημαντικότατη –και ελπιδοφόρα- εξέλιξη αποτέλεσε η πρόσφατη συνάντηση των προέδρων των κομμάτων του «μεσαίου χώρου», κ.κ. Μ. Κάρογιαν (ΔΗ.ΚΟ.), Γ. Ομήρου (ΕΔΕΚ), Δ. Συλλούρη (ΕΥΡΩ.ΚΟ.) και Ι. Παναγιώτου (Γεν. Γραμ. Οικολόγων). Στη συνάντηση αυτή αποφασίστηκε η σύσταση συντονιστικού οργάνου, το οποίο θα εργαστεί ώστε να ετοιμάσει άμεσα μία προγραμματική διακήρυξη εν σχέσει με τις προεδρικές εκλογές. Θα ακολουθήσει η εκπόνηση κοινού κυβερνητικού προγράμματος και η επιλογή κοινού υποψηφίου. Ήδη από μέρους ΕΔΕΚ και ΕΥΡΩ.ΚΟ έχει καταστεί ξεκάθαρο ότι η συμφωνηθείσα διαδικασία θα επισπευσθεί, ώστε επ’ ουδενί να μην εμπλακούν τα κόμματα του κέντρου σε επιζήμιες για την κοινή προσπάθεια και χρονοβόρες διαδικασίες: είναι σαφές ότι ο κώδωνας κρούει για τον Πρόεδρο του ΔΗ.ΚΟ. κο Κάρογιαν, ο οποίος εξακολουθεί να έχει προεδρικές βλέψεις, φλερτάροντας τόσο με το κυβερνών ΑΚΕΛ εξ ευωνύμων, αλλά και με το δεξιό ΔΗ.ΣΥ., επιχειρώντας –προφανώς– ν’ ασκήσει πιέσεις στο ΑΚΕΛ, ώστε να υποστηρίξει τον ίδιο ως προεδρικό υποψήφιο.
Εν τέλει, όπως διαφαίνεται από τα μέχρι στιγμής δεδομένα, καθοριστικό ρόλο θα παίξει η ανακοίνωση της υποψηφιότητας για την προεδρία του πρώην υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Λιλλήκα, εκ των στενότερων συνεργατών του αείμνηστου, τέως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσου Παπαδόπουλου, και πρώην βουλευτή του ΑΚΕΛ, η οποία πραγματοποιείται σήμερα, τη στιγμή που γράφεται αυτό το σημείωμα. Ήδη το όνομα του κου Λιλλήκα φέρεται να έχει συζητηθεί στη «συνάντηση των τεσσάρων», ενώ φημολογείται έντονα ότι έχει ήδη κλειδώσει η υποστήριξή του από ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩ.ΚΟ, και ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ σε κατ’ ιδίαν μεταξύ τους συζητήσεις. Λόγω της σημαντικής του πείρας ως υπ. Εξωτερικών επί Τάσσου Παπαδόπουλου, της κατάρτισης του, αλλά και της ξεκάθαρης πολιτικής παρακαταθήκης του Γ. Λιλλήκα, ο οποίος παρέμεινε συνεπής στην έντονα απορριπτική στάση κατά του Σχεδίου Ανάν, πιστεύεται ότι θα αποτελέσει την αδιαμφισβήτητη επιλογή των ψηφοφόρων των εν λόγω τεσσάρων κομμάτων, αλλά και πολλών ψηφοφόρων από τα δύο μεγάλα κόμματα (ΔΗ.ΣΥ – ΑΚΕΛ), των οποίων οι ηγεσίες εξακολουθούν να παραμένουν αγκυλωμένες στην κατάφορα άδικη και ανέφικτη εκδοχή της διζωνικής – δικοινοτικής ομοσπονδίας και των συνεχών παραχωρήσεων προς την τουρκική πλευρά, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι η εκλογική τους βάση αναζητά διακαώς μία εθνική στρατηγική, μακριά από την καταστροφική λογική της συνεχούς υποχωρητικότητας, και η οποία θα επανατοποθετήσει το κυπριακό ως πρόβλημα εισβολής-κατοχής, προτάσσοντας ταυτόχρονα ένα νέο εθνικό όραμα για απελευθέρωση και αυτοδιάθεση.
6-4ου -2012
