ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
* το κείμενο αυτό στάλθηκε ως επιστολή στην εφημερίδα του συγκροτήματος Λαμπράκη “Αγγελιοφόρος” που εκδίδεται στη Θεσσαλονίκη αλλά δε δημοσιεύτηκε.
του Σταυριανού Αγοραστού, φιλόλογος του 6ου Λυκείου Θεσσαλονίκης
Τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Ενοχής), πολλές εφημερίδες, κόμματα, πολιτικά πρόσωπα μεμονωμένα, αλλά και η ίδια η κυβέρνηση επιτέθηκαν σφόδρα και καταδίκασαν τα γεγονότα που συνέβησαν στη Θεσσαλονίκη στις 30 του Οκτώβρη, σαν “ενέργειες ακροδεξιών στοιχείων” και “αναρχικών ατόμων”.
Αλλά χτύπησαν τη μία πλευρά του γεγονότος, ως συνήθως, αυτή που τους αρέσει και τους εξυπηρετεί, δηλαδή τις προπηλακίσεις και το χτύπημα παραγόντων της εκδήλωσης, τις ύβρεις και τη ρίψη αντικειμένων από τους συγκεντρωμένους αλλά και τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις της τοπικής αστυνομίας και του αρμόδιου εισαγγελέα. Για την ταμπακέρα, όμως, έκλεισαν όλες τις αισθήσεις τους και για μία ακόμη φορά απέκρυψαν από τους πολίτες την ουσία των πραγμάτων.
Γιατί η ουσία των πραγμάτων ότι τόλμησαν μερικοί ανιστόρητοι (;), ψευτοσυμφιλιωτές των λαών αλλά στην πραγματικότητα κυνηγοί του χρήματος και καιροσκόποι να τιμήσουν και μάλιστα στη Θεσσαλονίκη τον Κεμάλ Ατατούρκ, καλυπτόμενοι πίσω από τα οικονομικά τους μόνο συμφέροντα. Είναι, βέβαια, σπουδαίο πρόσωπο ο Κεμάλ Ατατούρκ αλλά για τους Τούρκους. Μόνο γι’ αυτούς. Σε καμία περίπτωση για τους Έλληνες για τους οποίους είναι ο μεγάλος εξολοθρευτής του ελληνισμού της Μικράς Ασίας.
Εδώ λοιπόν πρόκειται για μία πρόκληση για όλους τους Έλληνες, όχι μόνο γι’ αυτούς που έχασαν περιουσίες και αγαπημένα πρόσωπα. Όχι μόνο γι’ αυτούς που ταπεινώθηκαν και βασανίστηκαν την περίοδο εκείνη. Και όταν η πρόκληση είναι βάρβαρη, γυμνή, ωμή, όταν σου τρυπάει τη μνήμη και την καρδιά, όταν σβήνει την ιστορία και την κρεμάει ανάποδα, τα γεγονότα που μπορούν να επακολουθήσουν δε μπορεί κανείς να τα καταδικάσει με ελαφριά την καρδιά. Γιατί τί αξία έχει μία βρισιά προς ένα άτομο, τη στιγμή που αυτό βρίζει τα θεία και ιερά, τις θυσίες των πατέρων σου και των παιδιών σου; τί αξία έχει ένας “ξυλοδαρμός” κάποιου παράγοντα όταν βιάζεται δημόσια η ίδια η ψυχή σου;
Αυτό το γεγονός της άτιμης τιμής ενός μεγάλου διώκτη του ελληνισμού, τα Μ. Μ. Ενοχής απέφυγαν να το επισημάνουν και αυτό είναι το μεγάλο κρίμα για τη χώρα μας: ότι δεν έδειξαν οι τηλεοράσεις σ’ όλο τον κόσμο ποιοί είμαστε απέναντι στην ιστορία μας, ενώ έδειξαν ποιοί είμαστε απέναντι στους παραχαράκτες της.
Εκφράζω δημόσια τη λύπη μου, γιατί δεν μπόρεσα έμπρακτα να διαμαρτυρηθώ επειδή δεν ενημερώθηκα, όπως και πολλοί συμπολίτες μου, αλλά και λυπάμαι που οι επίσημοι φορείς της πόλης μας, τα δημοτικά συμβούλια, οι ενώσεις των Ποντίων, το Εργατικό Κέντρο κλπ δεν κάλεσαν τους πολίτες της Θεσσαλονίκης να ματαιώσουν ειρηνικά με την παρουσία τους και μόνο την ανίερη αυτή εκδήλωση.
