Η ακροδεξιά και ο λαϊκιστής Σιλλ

Ο ευ­νο­ϊ­κός ά­νε­μος που πνέ­ει τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια για αρ­κε­τά κόμ­μα­τα της νέ­ας “Λα­ϊ­κι­στι­κής Δε­ξιάς” φαί­νε­ται, προς το πα­ρόν του­λά­χι­στον, ό­τι στα­μα­τά στα σύ­νο­ρα της Γερ­μα­νί­ας. Το πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό της ση­μα­ντι­κό­τε­ρης χώ­ρας της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης πα­ρέ­μει­νε α­νέ­πα­φο α­πό τις α­να­τα­ρά­ξεις που προ­κά­λε­σαν τα πρό­σφα­τα ε­κλο­γι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα α­πό την Ι­τα­λί­α και την Αυ­στρί­α ως τη Δα­νί­α και τη Νορ­βη­γί­α, κα­θώς ό­λες οι δη­μο­σκο­πή­σεις δί­νουν στον κατα­κερ­μα­τι­σμέ­νο α­κρο­δε­ξιό χώ­ρο της Γερ­μα­νί­ας μό­λις έ­να 3% στις ε­πι­κεί­με­νες βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές του Σε­πτεμ­βρί­ου.
Το πα­ρα­πά­νω πο­σο­στό θε­ω­ρεί­ται σχε­τι­κά α­σή­μα­ντο αν α­ναλο­γι­στεί κα­νείς ό­τι έ­να 20 έ­ως 25% του ε­κλο­γι­κού σώ­μα­τος α­σπά­ζε­ται τα συνθή­μα­τα της νέ­ας “Λα­ϊ­κι­στι­κής Δε­ξιάς”, τύ­που Χά­ι­ντερ ή και Λε­πέν και δη­λώ­νει δια­τε­θει­μέ­νο να δια­μαρ­τυ­ρη­θεί με την ψή­φο του κα­τά του πα­ρα­δο­σιακού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος της Γερ­μα­νί­ας. Ευ­θύς εξ αρ­χής πρέ­πει να το­νι­σθεί ό­τι το πα­ρα­πά­νω ε­κλο­γι­κό δυ­να­μι­κό, στην πλειο­ψη­φί­α του, δεν α­νή­κει στα κατώ­τε­ρα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα, που α­ντι­με­τω­πί­ζουν ή­δη τις συ­νέ­πειες της α­νεργί­ας και της ε­σω­τε­ρι­κής α­σφά­λειας. Ε­κεί­νο που τα ο­δη­γεί προς τον λα­ϊ­κι­σμό, α­κό­μη και στην α­νο­χή α­πέ­να­ντι στη βί­α των να­ζι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, δεν είναι η φτώ­χια αλ­λά ο φό­βος α­πώ­λειας της κοι­νω­νι­κής θέ­σης που κα­τέ­χουν. Πρό­κει­ται δη­λα­δή για έ­να κα­τε­ξο­χήν κοι­νω­νι­κό-πο­λι­τι­σμι­κό φαι­νό­με­νο που εκ­φρά­ζε­ται με την ξε­νο­φο­βί­α αλ­λά και τον ρα­τσι­σμό.
Εκ πρώ­της ό­ψε­ως, η μα­κρό­χρο­νη στα­σι­μό­τη­τα της γερ­μα­νι­κής Α­κρο­δε­ξιάς προ­κα­λεί ε­ρω­τη­μα­τι­κά, κα­θώς εί­ναι προ­φα­νές ό­τι οι συ­ντε­λού­με­νες κοι­νωνι­κές αλ­λα­γές και η συ­νε­χι­ζό­με­νη διο­λί­σθη­ση των δη­μο­κρα­τι­κών α­στι­κών κα­θε­στώ­των προς τον αυ­ταρ­χι­σμό ευ­νο­ούν μια πε­τυ­χη­μέ­νη και στα­θε­ρή πα­ρουσί­α της “Λα­ϊ­κι­στι­κής Δε­ξιάς” στο πο­λι­τι­κό το­πί­ο της Γερ­μα­νί­ας. Για πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό μι­σό αιώ­να, οι πόρ­τες του Ο­μο­σπον­δια­κού Κοι­νο­βου­λί­ου παρα­μέ­νουν κλει­στές για τα κόμ­μα­τα της Α­κρο­δε­ξιάς, α­φού κα­νέ­να α­πό αυ­τά δεν ξε­πέ­ρα­σε πο­τέ το α­παι­τού­με­νο ό­ριο του 5% των ψή­φων, αν και τη δε­κα­ε­τί­α του ’60 το “Ε­θνι­κό Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα” (NPD) έ­φθα­σε πο­λύ κο­ντά στο στό­χο αυ­τό. Τη ση­μα­ντι­κό­τε­ρη ε­κλο­γι­κή ε­πι­τυ­χί­α κα­τέ­γρα­ψαν “Οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι” του Σέν­χου­μπερ με 7,1% των ψή­φων στις ευ­ρω­ε­κλο­γές του 1989. Πρό­σκαι­ρες ε­κλο­γι­κές ε­πι­τυ­χί­ες ση­μειώ­θη­καν κα­τά την πε­ρα­σμέ­νη δε­κα­ετί­α σε το­πι­κές ε­κλο­γές των γερ­μα­νι­κών κρα­τι­δί­ων, με α­πο­κο­ρύ­φω­μα το 12,9% της “Ε­θνι­κής Λα­ϊ­κής Έ­νω­σης” (DUV) στη Σα­ξω­νί­α – Άν­χαλ­τ, το 1998.
Οι αι­τί­ες του πο­λυ­διά­στα­του φαι­νο­μέ­νου της μακρό­χρο­νης στα­σι­μό­τη­τας της γερ­μα­νι­κής “Λα­ϊ­κι­στι­κής Δε­ξιάς” εί­ναι πολ­λές και σύν­θε­τες, μπο­ρούν ό­μως να χω­ρι­σθούν σε δύ­ο γε­νι­κές κα­τη­γο­ρί­ες:

Θε­σμι­κό πλαί­σιο του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και πο­λι­τι­κή κουλ­τού­ρα
Ο ο­μο­σπον­δια­κός χα­ρα­κτή­ρας του γερ­μα­νι­κού κράτους α­πο­τε­λεί α­να­σταλ­τι­κό πα­ρά­γο­ντα για την εν­δυ­νά­μω­ση της νέ­ας “Λα­ϊκι­στι­κής Δε­ξιάς”, κα­θώς δί­νε­ται συ­χνά η ευ­και­ρί­α α­πο­συμ­φό­ρη­σης της λα­ϊκής δυ­σπι­στί­ας και α­γα­νά­κτη­σης σε μια σει­ρά α­πό ε­κλο­γές στα ο­μό­σπον­δα κρα­τί­δια. Στα θε­σμι­κά ε­μπό­δια πρέ­πει ε­πί­σης να προ­στε­θεί και το ε­κλο­γι­κό όριο του 5% για τη εί­σο­δο στην Ο­μο­σπον­δια­κή Βου­λή.
Πα­ράλ­λη­λα, πρέ­πει να υ­πο­γραμ­μι­σθεί και η εν γέ­νει δυ­σκο­λί­α προ­σφυ­γής σε δε­ξιούς λα­ϊ­κι­σμούς σε μια χώ­ρα που προ­σπα­θεί α­κό­μη να ξε­πε­ρά­σει τα ι­στο­ρι­κά βά­ρη του πα­ρελ­θό­ντος, κα­θώς ο λα­ϊ­κι­σμός επι­σύ­ρει εύ­κο­λα τον πο­λι­τι­κό στιγ­μα­τι­σμό και την ταύ­τι­ση με το ε­θνι­κο­σοσια­λι­στι­κό πα­ρελ­θόν. Η “σκιά του Χί­τλερ” ε­ξα­κο­λου­θεί να πλα­νά­ται α­κόμη πά­νω α­πό τους πο­λι­τι­κούς εκ­προ­σώ­πους της Α­κρο­δε­ξιάς, εί­τε αυ­τοί α­νή­κουν στο NPD και στη DUV, εί­τε α­νή­κουν σε πιο με­τριο­πα­θή κόμ­μα­τα ό­πως οι “Ρε­που­μπλι­κά­νοι”, το “Α­ντι-κόμ­μα” ή η “Έ­νω­ση Ε­λεύ­θε­ρων Πο­λιτών” (BFB). Η α­πό­λυ­τη κυ­ριαρ­χί­α των α­στι­κών κομ­μά­των της Χρι­στια­νοδη­μο­κρα­τι­κής Έ­νω­σης (CDU) και του Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος (SPD) στο με­τα­πο­λε­μι­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό της Ο­μο­σπον­δια­κής Γερ­μα­νί­ας α­πέ­τρε­ψε την ου­σια­στι­κό­τε­ρη συμ­με­το­χή α­κρο­δε­ξιών κομ­μά­των στα πο­λι­τι­κά δρώμε­να.
Το στίγ­μα του να­ζι­στι­κού πα­ρελ­θό­ντος σχε­τί­ζε­ται ό­μως και με έ­να άλ­λο στοι­χεί­ο της πο­λι­τι­κής ζω­ής στη Γερ­μα­νί­α: την α­νι­κα­νό­τη­τα των α­κρο­δε­ξιών κομ­μά­των να ε­δραιω­θούν σαν α­ξιό­λο­γη πο­λι­τι­κή δύ­να­μη ε­ξαι­τί­ας του ορ­γα­νω­τι­κού κα­τα­κερ­μα­τι­σμού τους. Γε­γο­νός που ο­φεί­λε­ται τό­σο σε δο­μι­κά αίτια ό­σο και στον πα­ρά­γο­ντα τύ­χη, και στην έλ­λει­ψη χα­ρι­σμα­τι­κού η­γέ­τη. Ε­κείνο που χα­ρα­κτή­ρι­ζε τα κόμ­μα­τα αυ­τά σε ό­λο το με­τα­πο­λε­μι­κό διά­στη­μα ή­ταν οι μη­χα­νορ­ρα­φί­ες, οι ε­σω­τε­ρι­κές έ­ρι­δες, ι­διαί­τε­ρα σε ε­πο­χές που στον ο­ρίζο­ντα φαί­νο­νταν πι­θα­νές ε­κλο­γι­κές ε­πι­τυ­χί­ες, και τα κομ­μα­τι­κά σκάν­δα­λα.

Πο­λι­τι­κές δο­μές και α­ξιο­ποίη­ση πο­λι­τι­κών συ­γκυ­ριών
Η θε­μα­τι­κή της νέ­ας “Λα­ϊ­κι­στι­κής Δε­ξιάς” ε­πι­κε­ντρώνε­ται, ως γνω­στόν, στο ι­σχυ­ρό κομ­μα­τι­κό κρά­τος, στο κρά­τος της κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας και στη με­τα­νά­στευ­ση. Έ­νας συ­στη­μα­τι­κός συν­δυα­σμός αυ­τών των θε­μά­των με άλ­λα ε­πι­μέ­ρους ζη­τή­μα­τα, τα ο­ποί­α μπο­ρεί να εί­ναι και α­ρι­στε­ρής προ­έ­λευ­σης και ι­δε­ο­λο­γί­ας, κα­θο­ρί­ζουν την πο­λι­τι­κή της νέ­ας “Λα­ϊ­κιστι­κής Δε­ξιάς”. Πα­ρά την α­διαμ­φι­σβή­τη­τη ε­πι­τυ­χί­α της συ­ντα­γής αυ­τής σε ευ­ρω­πα­ϊ­κό ε­πί­πε­δο, οι Γερ­μα­νοί εκ­πρό­σω­ποι του λα­ϊ­κι­σμού δεν κα­τά­φε­ραν να την ε­φαρ­μό­σουν πο­τέ.
Έ­να ε­πι­πλέ­ον ε­μπό­διο για τη γερ­μα­νι­κή “Λα­ϊ­κι­στι­κή Δε­ξιά” στά­θη­κε επί­σης το “Κόμ­μα του Δη­μο­κρα­τι­κού Σο­σια­λι­σμού” (PDS), ι­διαί­τε­ρα στην Α­να­το­λι­κή Γερ­μα­νί­α, το ο­ποί­ο δεν δυ­σκο­λεύ­ε­ται να ε­φαρ­μό­ζει με ε­πι­τυ­χί­α α­ρι­στε­ρού τύ­που λα­ϊ­κι­σμό, α­πευ­θυ­νό­με­νο κυ­ρί­ως στους χα­μέ­νους της πα­γκοσμιο­ποί­η­σης και του “εκ­συγ­χρο­νι­σμού” της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς.
Το σκη­νι­κό του γερ­μα­νι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος φά­νη­κε ό­μως πως θα μπο­ρού­σε να με­τα­βλη­θεί με­τά την ξαφ­νι­κή ό­σο και ε­ντυ­πω­σια­κή εμ­φά­νι­ση του κόμ­μα­τος του “α­δί­στα­κτου δι­κα­στή” Ρό­ναλ­ντ Σιλ­λ στις περ­σι­νές το­πικές ε­κλο­γές του Αμ­βούρ­γου. Η ε­κλο­γι­κή του ε­πι­τυ­χί­α με πο­σο­στό 19,4% ή­ταν προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη, κα­θώς κα­τά­φε­ρε να ε­ξα­λεί­ψει ό­λες τις αι­τί­ες που α­να­πα­ρή­γαγαν το τέλ­μα της Α­κρο­δε­ξιάς, εκ­με­ταλ­λευό­με­νος πα­ράλ­λη­λα τις το­πι­κές α­δυνα­μί­ες των α­στι­κών κομ­μά­των. Ο δη­μα­γω­γός Σιλ­λ κα­τά­φε­ρε να μο­νο­πω­λή­σει, ως ει­δι­κός του θέ­μα­τος, την ε­σω­τε­ρι­κή α­σφά­λεια και ν’ α­ντι­με­τω­πί­σει με ε­πιτυ­χί­α τις ό­ποιες προ­σπά­θειες στιγ­μα­τι­σμού του ως να­ζί ή φα­σί­στα. Έ­χο­ντας σαν πρό­τυ­πο τον πρώ­ην δή­μαρ­χο της Νέ­ας Υόρ­κης Ρού­ντολ­φ Τζιου­λιά­νι και με βα­σι­κό σύν­θη­μα το “Zero-tol­erance” στην ε­γκλη­μα­τι­κό­τη­τα, ο ανερ­χό­με­νος α­στέ­ρας της νέ­ας “Λα­ϊ­κι­στι­κής Δε­ξιάς” στη Γερ­μα­νί­α έ­γι­νε ο άν­θρω­πος που έ­φε­ρε, με­τά α­πό 44 χρό­νια, τη Δε­ξιά στη κυ­βέρ­νη­ση του Αμ­βούρ­γου και ο πρώ­τος εκ­πρό­σω­πος της νέ­ας “Λα­ϊ­κι­στι­κής Δε­ξιάς” σε κυ­βέρ­νηση ο­μο­σπον­δια­κού κρα­τι­δί­ου. Μπο­ρεί το “λα­ϊ­κι­στι­κό χά­ρι­σμα” του Σιλ­λ να υ­πο­λεί­πε­ται α­κό­μη αυ­τό του Χά­ι­ντερ, ό­μως γνω­ρί­ζει ή­δη κα­λά το παι­χνίδι της “τη­λε­ο­πτι­κής δη­μο­κρα­τί­ας” και των προ­κλη­τι­κών δη­λώ­σε­ων. Το ενδια­φέ­ρον για το πρό­σω­πό του εί­ναι με­γά­λο σε ό­λη τη Γερ­μα­νί­α, κα­θώς συν­θέτει ά­ρι­στα τη δε­ξιά λα­ϊ­κι­στι­κή ρη­το­ρι­κή με τη “νε­α­νι­κή πυγ­μή κα­τά των απο­λι­θω­μέ­νων δο­μών του κρά­τους”.
Κα­νείς ό­μως δεν μπο­ρεί να γνω­ρί­ζει α­κό­μη αν η πε­ρί­πτω­ση Σιλ­λ δεν α­πο­δειχθεί τε­λι­κά “πυ­ρο­τέ­χνη­μα” στο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό της Γερ­μα­νί­ας. Η πρόσφα­τη α­πο­τυ­χη­μέ­νη προ­σπά­θεια του κόμ­μα­τός του να μπει στη βου­λή της Σα­ξω­νί­ας-Άν­χαλ­τ, ο­δή­γη­σε τον Σιλ­λ να δη­λώ­σει α­πο­χή α­πό τις ε­πι­κεί­με­νες βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές. Α­να­μέ­νο­ντας ευ­νο­ϊ­κό­τε­ρες συν­θή­κες, προ­χω­ρά σε μια πλή­ρως ε­λεγ­χό­με­νη ορ­γά­νω­ση του κόμ­μα­τός του σε ε­θνι­κό ε­πί­πε­δο, προ­κει­μένου ν’ α­πο­φευ­χθούν ορ­γα­νω­τι­κά λά­θη και πα­ρα­λεί­ψεις του πα­ρελ­θό­ντος, που συ­νε­τέ­λε­σαν στην α­πο­τυ­χί­α και τον κα­τα­κερ­μα­τι­σμό της γερ­μα­νι­κής Α­κροδε­ξιάς. Αι­τιο­λο­γώ­ντας την α­πό­φα­σή του, ο Σιλ­λ έ­δω­σε με σα­φή­νεια το πο­λι­τικό στίγ­μα της νέ­ας “Λα­ϊ­κι­στι­κής Δε­ξιάς” για εν­δε­χό­με­νες συ­νερ­γα­σί­ες : “Η στρα­τη­γι­κή του κόμ­μα­τός μου εί­ναι πά­ντα η συ­γκυ­βέρ­νη­ση σ’ έ­να συ­ντη­ρη­τι­κό μπλοκ πο­λι­τών και, ε­πει­δή στις ερ­χό­με­νες ε­κλο­γές ελ­λο­χεύ­ει ο κίνδυ­νος να μη ξε­πε­ρά­σου­με το 5%, θα ή­ταν πο­λι­τι­κό α­τό­πη­μα να κό­ψου­με ψή­φους από την ευ­ρύ­τε­ρη συ­ντη­ρη­τι­κή πα­ρά­τα­ξη”, εν­νο­ώ­ντας τους Χρι­στια­νο­δη­μοκρά­τες, που,  ό­πως ό­λα δεί­χνουν, θα εί­ναι οι νι­κη­τές της ε­κλο­γι­κής α­να­μέ­τρησης.
Με δε­δο­μέ­νη την α­δυ­να­μί­α του Σιλ­λ να παί­ξει ε­νερ­γό ρό­λο στις ε­θνι­κές ε­κλο­γές, τα α­στι­κά κόμ­μα­τα του “Νέ­ου Κέ­ντρου” άρ­χι­σαν ή­δη έ­ναν α­γώ­να με “α­συ­νή­θι­στα μέ­σα”, στο­χεύ­ο­ντας κυ­ρί­ως στο ε­κλο­γι­κό δυ­να­μι­κό που θε­ωρεί­ται ευά­λω­το στον δε­ξιό λα­ϊ­κι­σμό και που α­να­μέ­νε­ται ν’ α­να­δεί­ξει τον νικη­τή των ε­κλο­γών. Ξαφ­νι­κά, λί­γους μή­νες πριν τις γερ­μα­νι­κές ε­κλο­γές, θέ­ματα που σε άλ­λες ευ­ρω­πα­ϊ­κές χώ­ρες μο­νο­πω­λεί η νέ­α “Λα­ϊ­κι­στι­κή Δε­ξιά”, κυ­ριαρ­χούν στον δη­μό­σιο διά­λο­γο και ο­ριο­θε­τούν την α­ντι­πα­ρά­θε­ση των κομμά­των του “Νέ­ου Κέ­ντρου”.
Η ε­πι­λο­γή του Πρω­θυ­πουρ­γού της Βαυα­ρί­ας Έ­ντμου­ντ Στό­ι­μπερ ως υ­ποψή­φιου Κα­γκε­λά­ριου της CDU α­πο­τε­λεί εξ ο­ρι­σμού σα­φές ά­νοιγ­μα της Κε­ντροδε­ξιάς προς τους εν δυ­νά­μει ο­πα­δούς της “Λα­ϊ­κι­στι­κής Δε­ξιάς”. Για τον Στό­ι­μπερ, γνή­σιο πο­λι­τι­κό α­πό­γο­νο του Γιό­ζεφ Στρά­ους, θέ­μα­τα ό­πως ε­σωτε­ρι­κή α­σφά­λεια, α­νερ­γί­α και με­τα­νά­στευ­ση, που προ­κα­λούν μια συ­νε­χώς αυ­ξανό­με­νη α­νη­συ­χί­α στον “α­πλό πο­λί­τη με την κοι­νή λο­γι­κή” δεν εί­ναι θέμα­τα “δε­ξιά αλ­λά κοι­νω­νι­κά”. Η ορ­θό­τη­τα αυ­τής της πο­λι­τι­κής φά­νη­κε στις ε­κλο­γές του πε­ρα­σμέ­νου Α­πρι­λί­ου στη Σα­ξω­νί­α-Άν­χαλ­τ, ό­που κα­τα­γρά­φηκε η με­γά­λη διεισ­δυ­τι­κό­τη­τα του κόμ­μα­τος αυ­τού, με υ­πο­ψή­φιο τον Στό­ι­μπερ, στην Α­κρο­δε­ξιά, η ο­ποί­α στο εν λό­γω κρα­τί­διο κα­τα­πο­ντί­σθη­κε α­πό το 12,9%, που α­πέ­σπα­σε το 1998, στο 4,5%.
Η συ­ντα­γή για την προ­σέλ­κυ­ση των δε­ξιών ψη­φο­φό­ρων εί­ναι α­πλή και για το “Κόμ­μα των Φι­λε­λευ­θέ­ρων Δη­μο­κρα­τών” (FDP), το ο­ποί­ο ε­πέ­λε­ξε ό­μως σαν κε­ντρι­κό θέ­μα τη δυ­να­μι­κή α­ντι­πα­ρά­θε­ση με στε­λέ­χη του Κε­ντρι­κού Ε­βρα­ϊ­κού Συμ­βου­λί­ου. Ο ε­πο­νο­μα­ζό­με­νος “Χά­ι­ντερ των φτω­χών” και α­ντι­πρόε­δρος του FDP, Γιούρ­γκεν Μέ­λε­μαν, ε­πα­νέ­λα­βε λό­για που σε άλ­λες χώρες α­κού­γο­νται χω­ρίς να α­νε­βά­ζουν ι­διαί­τε­ρα το πο­λι­τι­κό θερ­μό­με­τρο : “Ο Σα­ρόν α­κο­λου­θεί να­ζι­στι­κές με­θό­δους”. Η δή­λω­ση αυ­τή προ­κά­λε­σε την ο­ξύτα­τη  φρα­στι­κή α­ντί­δρα­ση των εκ­προ­σώ­πων της Ε­βρα­ϊ­κής Κοι­νό­τη­τας, τους οποί­ους κα­τό­πιν ο Μέ­λε­μαν τους κα­τη­γό­ρη­σε ό­τι “με την πα­ρα­πλα­νη­τι­κή τους στά­ση υ­πο­κι­νούν οι ί­διοι τη δυ­σα­ρέ­σκεια των πο­λι­τών α­πέ­να­ντί τους”. Η δή­λω­ση αυ­τή πα­ρα­πέ­μπει σα­φώς σε άλ­λες ε­πο­χές, ό­μως το α­ξιο­ση­μεί­ω­το εί­ναι ό­τι, πα­ρά τις δια­δη­λώ­σεις, τις δια­μαρ­τυ­ρί­ες και τα φι­λο­σιω­νι­στι­κά συν­θή­μα­τα των α­ρι­στε­ρών (“α­ντι­γερ­μα­νών”) υ­πε­ρα­σπι­στών της πο­λι­τι­κής Σα­ρόν (“Εί­μα­στε ό­λοι Ε­βραί­οι”), οι Φι­λε­λεύ­θε­ροι, έ­να “κόμ­μα γιά­πη­δων”, κα­τά τον Ό­σκαρ Λα­φο­ντέν, που “α­κο­λου­θεί πά­για πο­λι­τι­κή κα­τεδά­φι­σης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους”, κα­τα­γρά­φουν πρω­τό­γνω­ρα πο­σο­στά προ­τίμη­σης στο ε­κλο­γι­κό σώ­μα, προ­σελ­κύ­ο­ντας α­κό­μη και α­ρι­στε­ρούς ψη­φο­φό­ρους.
Την ί­δια πε­ρί­ο­δο που η CDU δεί­χνει το εν­δια­φέ­ρον της για την α­σφά­λεια των Γερ­μα­νών πο­λι­τών και το FDP προ­κα­λεί “ρή­ξη με τα τα­μπού”, το SPD προ­βάλ­λει στους δε­ξιούς ψη­φο­φό­ρους τον δι­κό του α­γώ­να για την εν­δυνά­μω­ση της ι­σχύ­ος του γερ­μα­νι­κού κρά­τους. Η δι­κή του “ρή­ξη με τα τα­μπού” του πα­ρελ­θό­ντος έ­γι­νε σε πρό­σφα­το συ­νέ­δριο του σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος, πα­ρου­σί­α του “αν­θρώ­που χω­ρίς ι­διό­τη­τες”, Κα­γκε­λά­ριου Σρέ­ντερ και γνω­στών “α­ντι­σιω­νι­στών” δια­νο­ου­μέ­νων, με θέ­μα “Έ­θνος. Πα­τριω­τι­σμός. Δη­μο­κρα­τι­κή κουλ­τού­ρα”. Το συ­μπέ­ρα­σμα του Συ­νε­δρί­ου πα­ρα­πέ­μπει προ­φα­νώς σε άλ­λους πο­λι­τι­κούς χώ­ρους: “Ο σπου­δαιό­τε­ρος συνδε­τι­κός κρί­κος στην α­λυ­σί­δα της ι­στο­ρί­ας πα­ρα­μέ­νει. Χω­ρίς την Συν­θή­κη των Βερ­σα­λιών δεν θα υ­πήρ­χε Χί­τλερ”. Ο ί­διος ο Κα­γκε­λά­ριος, υ­πε­ρα­σπι­ζό­μενος τον “ε­λευ­θε­ρια­κό πα­τριω­τι­σμό” του κόμ­μα­τός του έ­στει­λε σα­φές μήνυ­μα στους δε­ξιούς ψη­φο­φό­ρους κα­τα­φεύ­γο­ντας α­κό­μη και σε α­πο­φθέγ­μα­τα του ι­στο­ρι­κού η­γέ­τη του κόμ­μα­τος Αυ­γού­στου Μπέ­μπελ για τον τρό­πο που οι Γερ­μα­νοί Σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες υ­πε­ρα­σπί­στη­καν το Δεύ­τε­ρο Ρά­ιχ, ό­ταν, ως γνωστόν, ε­νέ­κρι­ναν τα α­πα­ραί­τη­τα κον­δύ­λια για τη διε­ξα­γω­γή του Πρώ­του Πα­γκοσμί­ου Πο­λέ­μου. Στο πλαί­σιο αυ­τό ε­ντάσ­σε­ται και η πρό­τα­ση του σο­σιαλ­δη­μοκρά­τη υ­πουρ­γού του Βρα­δεμ­βούρ­γου να ε­πο­νο­μα­σθεί Πρω­σί­α το κρα­τι­κό μόρ­φω­μα που θα προ­κύ­ψει α­πό την πι­θα­νή έ­νω­ση Βρα­δεμ­βούρ­γου και Βε­ρο­λί­νου. Η πρό­τα­ση αυ­τή α­σφα­λώς και δεν έ­πε­σε στο κε­νό, κα­θώς έ­γι­νε α­μέ­σως το προ­σφιλές θέ­μα σε έ­γκυ­ρα και σο­βα­ρά ΜΜΕ, σε μια πε­ρί­ο­δο μά­λι­στα που ο γερ­μα­νι­κός μι­λι­τα­ρι­σμός ε­πα­νέρ­χε­ται στα­δια­κά στο προ­σκή­νιο και τα γερ­μα­νι­κά στρατεύ­μα­τα α­κο­λου­θούν σε πολ­λά ση­μεί­α του πλα­νή­τη το πα­ρά­δειγ­μα του Πρώ­σου Αυ­το­κρά­το­ρα Φρει­δε­ρί­κου. Ό­μως, και σε θέ­μα­τα ε­σω­τε­ρι­κής α­σφά­λειας, το SPD δεν υ­στε­ρεί α­πέ­να­ντι στους Χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες. Σαν πα­ρά­δειγ­μα πί­στης και α­φο­σί­ω­σης στο ι­σχυ­ρό κρά­τος της τά­ξης και της α­σφά­λειας, αυ­τοχα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται ο Υ­πουρ­γός Ε­σω­τε­ρι­κών της ε­ρυ­θρο­πρά­σι­νης κυ­βέρ­νη­σης Ότ­το Σί­λυ. Οι ε­πι­κρι­τές του ι­σχυ­ρί­ζο­νται ό­τι ο Υ­πουρ­γός, α­κο­λου­θώ­ντας μια πο­λι­τι­κή ε­ναρ­μο­νι­σμέ­νη με τα πρω­το­σέ­λι­δα της γνω­στής Bild Zeitung,  υ­πο­βαθ­μί­ζει την πο­λι­τι­κή και την κοι­νω­νί­α σε έ­να α­πλο­ϊ­κό σύν­θη­μα, που α­σπά­ζε­ται και ο δε­ξιός λα­ϊ­κι­στής Σιλ­λ: “Law and Order”.
Μέ­σα σ΄ αυ­τό το προ­ε­κλο­γι­κό κλί­μα με την α­διαμ­φι­σβή­τη­τη ρο­πή του “Νέου Κέ­ντρου” προς τα δε­ξιά του πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος της Γερ­μα­νί­ας, τί­θε­ται το εύ­λο­γο ε­ρώ­τη­μα αν η νέ­α “Λα­ϊ­κι­στι­κή Δε­ξιά” έ­πρα­ξε πο­λι­τι­κώς ορ­θά να μην πά­ρει το ρί­σκο της ε­κλο­γι­κής α­να­μέ­τρη­σης. Ή­δη πολ­λοί α­να­λυ­τές διαπι­στώ­νουν ό­τι πολ­λοί πο­λι­τι­κοί του “Νέ­ου Κέ­ντρου” έ­χουν α­πο­λέ­σει προ πολ­λού τη σα­φή δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή με το κόμ­μα του Σίλ­λ και χω­ρίς ν’ α­ναμέ­νουν τα ε­κλο­γι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα του ερ­χό­με­νου Σε­πτεμ­βρί­ου ση­μειώ­νουν : “And the winner is …  Schill”.