UFO

Το βα­σι­κό­τε­ρο λά­θος μας ο­φεί­λε­ται στο ό­τι θε­ω­ρού­με ό­τι τα UFO μοιά­ζουν με σκά­φη, ό­πως οι δι­κοί μας δια­στη­μι­κοί βο­λι­στή­ρες, ε­νώ ό­λα τα στοι­χεί­α υ­πο­δη­λώ­νουν ό­τι πρό­κει­ται για μορ­φές α­πό ά­γνω­στη ε­νέρ­γεια.
Και τι γί­νε­ται με τα πλά­σμα­τα που τα ε­λέγ­χουν; Εί­δα­με πολ­λές φο­ρές πως ε­κεί­νοι που βί­ω­σαν “στε­νές ε­πα­φές” α­ντι­λή­φθη­καν πως οι δυ­νά­μεις των πλα­σμά­των ξε­περ­νούν κα­τά πο­λύ τις αν­θρώ­πι­νες. Στα χέ­ρια τους, τα αν­θρώ­πι­να πλά­σμα­τα μοιά­ζουν τό­σο α­βο­ή­θη­τα ό­σο τα μω­ρά. Προ­φα­νώς μας κά­νουν ό,τι θέ­λουν και ύ­στε­ρα μας σβή­νουν τη μνή­μη. [ ] Φαί­νε­ται να μας θε­ω­ρούν ό­πως θα θε­ω­ρού­σα­με ε­μείς τους αν­θρώ­πους του Νε­ά­ντερ­ταλ.
Ό­μως έ­να πράγ­μα εί­ναι σα­φές. Δεν εί­ναι ε­κεί­νοι που μας βλέ­πουν σαν Νε­ά­ντερ­ταλ. Εί­μα­στε ε­μείς που θε­ω­ρού­με τον ε­αυ­τό μας Νε­ά­ντερ­ταλ σε σύ­γκρι­ση με αυ­τούς. Αν αυ­τό το βι­βλί­ο προ­σπά­θη­σε να δια­σα­φη­νί­σει κά­τι, αυ­τό εί­ναι ό­τι τα αν­θρώ­πι­να πλά­σμα­τα κα­τέ­χουν δυ­νά­μεις τις ο­ποί­ες ού­τε καν α­ντι­λαμ­βά­νο­νται.
Έ­τσι, α­πό την ά­πο­ψη των πλα­σμά­των των UFO, η αν­θρώ­πι­νη ρά­τσα βρί­σκε­ται στα πρό­θυ­ρα της με­τά­βα­σης σε μί­α κα­τά­στα­ση που οι ε­πι­σκέ­πτες μας έ­χουν ή­δη φτά­σει, θα έ­λε­γα πως τα στοι­χεί­α υ­πο­δη­λώ­νουν ό­τι ο σκο­πός τους εί­ναι να μας βο­η­θή­σουν να κά­νου­με αυ­τή τη με­τά­βα­ση. [ ]
Και πά­λι εί­δα­με σε προ­η­γού­με­νο κε­φά­λαιο πως ο Χώ­κιν­γκ προ­έ­βλε­ψε πως ο άν­θρω­πος βρί­σκε­ται στα πρό­θυ­ρα ε­νός νέ­ου “νο­η­τι­κού άλ­μα­τος προς το σύ­μπαν”. Το Νο­η­τι­κό Άλ­μα 1 προς την κα­τα­νό­η­ση του σύ­μπα­ντος ή­ταν η μυ­θο­λο­γί­α. Το Νο­η­τι­κό Άλ­μα 2 ή­ταν η πρώ­ι­μη α­στρο­νο­μί­α. Το Νο­η­τι­κό Άλ­μα 3 ή­ταν η ε­πα­νά­στα­ση του Κο­πέρ­νι­κου που υ­πο­βο­η­θή­θη­κε α­πό την τυ­πο­γρα­φί­α. Το Νο­η­τι­κό Άλ­μα 4 ή­ταν η σύγ­χρο­νη δια­στη­μι­κή ε­πο­χή με την α­πό­πει­ρά της για τη “θε­ω­ρί­α του πα­ντός”. Και το ε­πό­με­νο νο­η­τι­κό βή­μα, ει­κά­ζει ο Χώ­κιν­γκ, μπο­ρεί να εί­ναι μί­α νέ­α τε­χνο­λο­γί­α ε­ξε­ρεύ­νη­σης του σύ­μπα­ντος ή μί­α ε­πα­φή με ε­ξω­γή­ι­νους πο­λι­τι­σμούς. [ ]
Το 1992, σε έ­να άρ­θρο μου για έ­να ια­πω­νι­κό πε­ριο­δι­κό, έ­πρε­πε να α­πο­πει­ρα­θώ να δώ­σω μί­α α­πά­ντη­ση στο πρό­βλη­μα: Πε­ρισ­σό­τε­ρα α­πό εί­κο­σι χρό­νια ψυ­χι­κής έ­ρευ­νας με έ­κα­ναν να κα­τα­λή­ξω στο συ­μπέ­ρα­σμα ό­τι υ­πάρ­χει μί­α “ψυ­χι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα”, πα­ράλ­λη­λα με τη δι­κή μας φυ­σι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Τα φα­ντά­σμα­τα, οι δαί­μο­νες, τα πόλ­τερ-γκά­ι­στ, τα ξω­τι­κά, α­κό­μη και τα “βα­μπίρ” α­πο­τε­λούν διεισ­δύ­σεις αυ­τής της “άλ­λης πραγ­μα­τι­κό­τη­τας” στη δι­κή μας. Ό­πως η αν­θρώ­πι­νη ρά­τσα, έ­τσι και οι κά­τοι­κοι αυ­τού του βα­σι­λεί­ου μάλ­λον αλ­λά­ζουν και ε­ξε­λίσ­σο­νται και έ­τσι οι μέ­θο­δοί τους να προ­σελ­κύ­ουν την προ­σο­χή μας ε­πί­σης αλ­λά­ζουν και ε­ξε­λίσ­σο­νται.
Στην αρ­χαιό­τη­τα, υ­πήρ­χαν α­πλώς φα­ντά­σμα­τα, τα ο­ποί­α πι­στευό­ταν πως ή­ταν τα πνεύ­μα­τα των νε­κρών. Το Με­σαί­ω­να ήρ­θαν τα πόλ­τερ-γκάι­στ. Το 17ο αιώ­να υ­πήρ­ξαν τα βα­μπίρ. Το 19ο αιώ­να εί­χα­με κά­θε εί­δους “πνεύ­μα-ε­πι­κοι­νω­νόν”. Το δεύ­τε­ρο μι­σό του 20ού αιώ­να εί­χα­με τα UFO. Τον 21ο αιώ­να μάλ­λον θα έ­χου­με κά­ποιο νέ­ο εί­δος “πα­ρά­ξε­νων φαι­νο­μέ­νων”, τα ο­ποί­α αυ­τή τη στιγ­μή δεν μπο­ρού­με να φα­ντα­στού­με πώς θα εί­ναι. [ ]

Φα­ντα­στεί­τε ό­τι εί­στε έ­νας Α­ρεια­νός ή έ­να πλά­σμα α­πό έ­να άλ­λο η­λια­κό σύ­στη­μα, και ό­τι ε­πι­σκέ­πτε­στε τη Γη γιανα ε­λέγ­ξε­τε την ε­ξέ­λι­ξη του πρά­σι­νου πλα­νή­τη. Οι προ­κά­το­χοί σας πρό­σε­ξαν την πρό­ο­δο αυ­τού του δί­πο­δου αν­θρω­πο­ει­δούς ό­ντος, που ή­ταν πο­λύ πιο νο­ή­μον α­πό τον κο­ντι­νό­τε­ρο συγ­γε­νή του, τον πί­θη­κο. Η πραγ­μα­τι­κή δια­φο­ρά εί­ναι πως οι άν­θρω­ποι ή­ταν θρή­σκοι. Ό­λα τα ζω­ντα­νά πλά­σμα­τα έ­χουν μί­α α­ό­ρι­στη α­ντί­λη­ψη για έ­να υ­περ­φυ­σι­κό βα­σί­λειο, αλ­λά η α­ντί­λη­ψη του αν­θρώ­που τον κά­νει να βλέ­πει τον κό­σμο ο­λό­γυ­ρα του κα­τοι­κη­μέ­νο α­πό πνεύ­μα­τα. [ ]
Ό­ταν η κο­σμι­κή ε­ξε­ρεύ­νη­ση φτά­νει στη Γη (κά­που ε­κα­τό χι­λιά­δες χρό­νια πριν), οι ε­πι­στή­μο­νές της α­να­κα­λύ­πτουν με ι­κα­νο­ποί­η­ση ό­τι το ευ­φυέ­στε­ρο πλά­σμα του πλα­νή­τη εί­ναι έ­να εί­δος αν­θρώ­που που θα ο­νο­μα­στεί Νε­ά­ντερ­ταλ.[ ] Ε­ξή­ντα χι­λιά­δες χρό­νια αρ­γό­τε­ρα, οι Α­ρεια­νοί μας ε­πι­σκέ­πτο­νται ξα­νά. Τού­τη τη φο­ρά τα πράγ­μα­τα μοιά­ζουν πο­λύ πιο υ­πο­σχό­με­να. Ο ή­πιος Νε­ά­ντερ­ταλ έ­χει εκ­διω­χθεί α­πό έ­ναν νε­ο­φερ­μέ­νο που εί­ναι ε­πι­θε­τι­κό­τε­ρος και, το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο, ευ­φυέ­στε­ρος. Αυ­τός εί­ναι ο προ­γο­νός μας, ο Κρο Μα­νιόν, η ά­νο­δος του ο­ποί­ου ή­ταν τό­σο τα­χεί­α που οι δια­στη­μι­κοί ε­πι­σκέ­πτες α­να­ρω­τιού­νται αν κά­ποια προ­η­γού­με­νη α­πο­στο­λή πει­ρα­μα­τί­στη­κε λι­γά­κι με τη γε­νε­τι­κή μη­χα­νι­κή.
Το συ­ναρ­πα­στι­κό­τε­ρο με το νέ­ο άν­θρω­πο εί­ναι πως έ­χει κά­νει το ζω­τι­κό βή­μα που τον κα­θι­στά πραγ­μα­τι­κά αν­θρώ­πι­νο και α­να­κα­λύ­πτει την ε­πι­στή­μη. [ ] Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ή­ταν πως ο άν­θρω­πος του Κρο Μα­νιόν εί­χε α­να­πτύ­ξει μί­α νέ­α στά­ση ζω­ής. Τα ζώ­α νιώ­θουν α­βο­ή­θη­τα και ευά­λω­τα, α­πο­δε­χό­με­να τη μοί­ρα τους και δεν κά­νουν κα­μί­α προ­σπά­θεια να ξε­φύ­γουν. Δεν μπο­ρούν ού­τε καν να σκε­φτούν να ε­λέγ­ξουν τον κό­σμο γύ­ρω τους. Ό­μως αυ­τός ο νέ­ος τύ­πος αν­θρώ­που πί­στευε πως οι σα­μά­νοι του διέ­θε­ταν θαυ­μα­τουρ­γές δυ­νά­μεις και μπο­ρού­σαν να έρ­θουν σε ά­με­ση ε­πα­φή με τους θε­ούς. Ό­πως ή­ταν α­να­με­νό­με­νο, οι σα­μά­νοι έ­γι­ναν οι αρ­χη­γοί της φυ­λής.[ ]Η κα­τά­στα­ση έ­μοια­ζε τό­σο υ­πο­σχό­με­νη που οι ε­πι­σκέ­πτες άρ­χι­σαν να κά­νουν συ­χνό­τε­ρες ε­πι­σκέ­ψεις και να προ­σφέ­ρουν και κά­ποιες ο­δη­γί­ες πε­ρι­στα­σια­κά. (Οι άν­θρω­ποι βε­βαί­ως τους θε­ω­ρού­σαν θε­ούς). [ ]
Αυ­τό που σχε­δόν σί­γου­ρα συ­νέ­βη ή­ταν πως οι σα­μά­νοι τους εί­χαν α­πο­κτή­σει τό­ση δύ­να­μη που οι μι­κρές φυ­λές α­πορ­ρο­φή­θη­καν α­πό τις με­γά­λες και ο “πο­λι­τι­σμός” (που ση­μαί­νει πό­λεις) έ­γι­νε α­να­πό­φευ­κτος. Ό­μως ε­ξα­κο­λου­θού­σε να βα­σί­ζε­ται στη θρη­σκεί­α και στη μα­γεί­α και οι η­γέ­τες του δεν ή­ταν έ­τοι­μοι για πλή­ρους κλί­μα­κας ε­ξά­πλω­ση, συ­νε­πώς το πεί­ρα­μα ή­ταν κα­τα­δι­κα­σμέ­νο σε α­πο­τυ­χί­α. Υ­πάρ­χουν στοι­χεί­α που μας κά­νουν να υ­πο­θέ­σου­με πως στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ό­λα τε­λεί­ω­σαν με μί­α γε­ω­λο­γι­κή κα­τα­στρο­φή που διέ­σπει­ρε τους ε­πι­ζώ­ντες σε ό­λο τον κό­σμο -ι­διαί­τε­ρα στην Αί­γυ­πτο και στη Νό­τιο Α­με­ρι­κή.
Η ε­πό­με­νη α­πό­πει­ρα α­νά­πτυ­ξης πο­λι­τι­σμού, που άρ­χι­σε πριν α­πό δώ­δε­κα χι­λιά­δες χρό­νια, ή­ταν πο­λύ πιο πε­τυ­χη­μέ­νη. Ο άν­θρω­πος α­να­κά­λυ­ψε ξα­νά τη γε­ωρ­γί­α, έ­κτι­σε πό­λεις και α­νέ­πτυ­ξε τη γρα­φή. Η αρ­χαί­α Αί­γυ­πτος ή­ταν ο πιο πε­τυ­χη­μέ­νος πο­λι­τι­σμός μέ­χρι στιγ­μής και αυ­τό ο­φει­λό­ταν βα­σι­κά στην ι­δε­ο­λη­ψί­α του με τη θρη­σκεί­α κα­θώς ε­πί­σης και στις ευ­νο­ϊ­κές γε­ω­γρα­φι­κές συν­θή­κες, α­φού α­πό τις τρεις κα­τευ­θύν­σεις του ο­ρί­ζο­ντα η χώ­ρα προ­στα­τευό­ταν α­πό βου­νά. [ ]
Αυ­τό δεν μπο­ρού­σε να διαρ­κέ­σει πο­λύ. Α­κό­μη και το 2000 π.Χ. ο κό­σμος κι­νού­νταν πο­λύ γρή­γο­ρα για να α­ντέ­ξει μί­α θε­ο­κρα­τί­α.
Σε κά­ποιο ση­μεί­ο της ι­στο­ρί­ας, ο άν­θρω­πος α­κο­λού­θη­σε το α­ρι­στε­ρό ε­γκε­φα­λι­κό η­μι­σφαί­ριο, δη­λα­δή το λο­γι­κό μέ­ρος του ε­γκε­φά­λου έ­γι­νε το κυ­ρί­αρ­χο η­μι­σφαί­ριο, ε­κτο­πί­ζο­ντας το διαι­σθη­τι­κό μέ­ρος σε ε­πι­κου­ρι­κό ρό­λο. Ο Τζού­λιαν Τζέ­ηνς (Julian Jaynes), στο βι­βλί­ο του Η Προ­έ­λευ­ση της Συ­νεί­δη­σης στη Διά­σπα­ση του Δυα­δι­κού Νου (The origin of consciousness in the Breakdown of Bicameral Mind) (1976) [ ] πι­στεύ­ει ό­τι, στη διάρ­κεια των τρο­με­ρών πο­λέ­μων που συ­ντά­ρα­ξαν τη Μέ­ση Α­να­το­λή με­τά το 2000 π.Χ., τα αν­θρώ­πι­να πλά­σμα­τα α­να­γκά­στη­καν να γί­νουν α­νη­λε­ή και α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρα προ­κει­μέ­νου να ε­πι­βιώ­σουν. Πι­στεύ­ει πως αυ­τή η “αλ­λα­γή νου” εκ­δη­λώ­θη­κε στη Με­σο­πο­τα­μί­α. [ ]
Ο Τζέ­ηνς μπο­ρεί να έ­χει δί­κιο για την η­με­ρο­μη­νί­α –μπο­ρεί και ό­χι. Υ­πο­ψιά­ζο­μαι ό­τι η ε­πί­γνω­ση του α­ρι­στε­ρού ε­γκε­φά­λου α­να­πτύ­χθη­κε αρ­γά και α­να­πό­φευ­κτα με τη δη­μιουρ­γί­α των πό­λε­ων. Αυ­τό που με­τρά εί­ναι ό­τι πά­ντα έ­χει το ί­διο α­πο­τέ­λε­σμα. Ό­ταν ο λο­γι­κός ε­γκέ­φα­λος λει­τουρ­γεί χω­ρίς την υ­πο­στή­ρι­ξη του διαι­σθη­τι­κού του συ­ντρό­φου, η ζω­ή χά­νει τον πλού­το της και γι­νό­μα­στε υ­πο­χεί­ρια του ε­κνευ­ρι­σμού και της έ­ντα­σης. [ ]
Έ­τσι οι δια­στη­μι­κοί μας ε­πι­σκέ­πτες θα πρό­σε­ξαν ό­τι η αν­θρώ­πι­νη ρά­τσα προ­χω­ρού­σε σε έ­να εί­δος πνευ­μα­τι­κού και ε­ξε­λι­κτι­κού α­διε­ξό­δου. Η κυ­ριαρ­χί­α του α­ρι­στε­ρού ε­γκε­φά­λου θα ο­δη­γού­σε σε τε­χνο­λο­γι­κά ε­πι­τεύγ­μα­τα και στην “κα­τά­κτη­ση της φύ­σης”. Ό­μως θα ο­δη­γού­σε ε­πί­σης και σε μί­α γε­νι­κό­τε­ρη αί­σθη­ση ε­κνευ­ρι­σμού και α­πο­γο­ή­τευ­σης, δε­δο­μέ­νου ό­τι ξέ­ρου­με εν­στι­κτω­δώς πως η τε­χνο­λο­γι­κή πρό­ο­δος δεν εί­ναι ο σκο­πός της ζω­ής.
Δυ­στυ­χώς, η πα­ρω­πι­δι­κή ε­πί­γνω­ση του α­ρι­στε­ρού ε­γκε­φά­λου δεν δια­κρί­νει άλ­λο σκο­πό. Πα­ρα­κι­νη­μέ­νη α­πό την ί­δια της την α­δρά­νεια, πέ­τυ­χε τε­ρά­στια τε­χνο­λο­γι­κή ε­ξέ­λι­ξη μα­ζί με ό­λα τα προ­βλή­μα­τα που συν­δέ­ο­νται με αυ­τή: υ­περ­πλη­θυ­σμός, α­τέ­λειω­τη ε­ξά­πλω­ση των πό­λε­ων και ρύ­παν­ση του πε­ρι­βάλ­λο­ντος. [ ]
Α­πό την άλ­λη πλευ­ρά, η θρη­σκεί­α έ­χει μί­α πα­ρά­δο­ση συ­νεί­δη­σης υ­ψη­λής πί­ε­σης. Γι’ αυ­τό οι γιό­γκι στέ­κο­νται σταυ­ρο­πό­δι, αυ­το­συ­γκε­ντρω­νό­με­νοι και ε­στιά­ζο­ντας την προ­σο­χή τους. Γι’ αυ­τό οι μο­να­χοί περ­νούν ώ­ρες ο­λό­κλη­ρες γο­να­τι­στοί και προ­σευ­χό­με­νοι. Γι’ αυ­τό οι α­σκη­τές α­φιε­ρώ­νουν τη ζω­ή τους στην αυ­το­συ­γκέ­ντρω­ση. Έ­χουν ε­κλάμ­ψεις α­πό α­νώ­τε­ρα ε­πί­πε­δα δύ­να­μης που κα­θι­στούν την κα­νο­νι­κή ζω­ή μά­ται­η συ­γκρι­τι­κά.
Τώ­ρα φαί­νε­ται ξε­κά­θα­ρο πως οι “ε­ξω­γή­ι­νοι” ε­πι­σκέ­πτες μας έ­χουν ε­δώ και και­ρό α­νέλ­θει πέ­ρα α­πό το στά­διο του πο­λι­τι­σμού στο ο­ποί­ο πα­γι­δεύ­τη­κε η αν­θρω­πό­τη­τα. Πολ­λοί ε­πα­φι­κοί εί­χαν την ε­ντύ­πω­ση της πα­ρου­σί­ας μί­ας υ­ψη­λά α­να­πτυγ­μέ­νης μορ­φής ζω­ής. Φαί­νε­ται ε­πί­σης λο­γι­κό να υ­πο­θέ­σου­με ό­τι, σε κά­ποια φά­ση, οι ε­ξω­γή­ι­νοι πέ­ρα­σαν το στά­διο στο ο­ποί­ο βρί­σκε­ται τώ­ρα η αν­θρώ­πι­νη ρά­τσα. Αν μπο­ρού­σα­με να δια­κρί­νου­με έ­να τρό­πο με τον ο­ποί­ο ε­κεί­νοι κα­τά­φε­ραν να βρουν το δρό­μο πιο πέ­ρα, θα μπο­ρού­σα­με να α­να­κα­λύ­ψου­με και την έ­ξο­δο α­πό το α­διέ­ξο­δό μας.Ό­ποια και να εί­ναι η ε­ξή­γη­ση, οι συ­νέ­πειες πα­ρα­μέ­νουν οι ί­διες: ό­τι ο νους –χω­ρίς να το γνω­ρί­ζει συ­νει­δη­τά– α­σκεί κά­ποιο εί­δος ε­λέγ­χου στο υ­λι­κό σύ­μπαν.
Ό­μως πώς θα μπο­ρού­σαν τα αν­θρώ­πι­να πλά­σμα­τα να αρ­χί­σουν να α­σκούν συ­νει­δη­τά αυ­τό τον έ­λεγ­χο;
Πρέ­πει να προ­σπα­θή­σου­με να α­ντι­λη­φθού­με τι πά­ει στρα­βά προς το πα­ρόν: η αν­θρώ­πι­νη συ­νεί­δη­ση λει­τουρ­γεί συ­νή­θως με τη μι­σή πί­ε­ση και συ­νε­πώς χά­νει τη μι­σή της ε­νέρ­γεια α­πό “διαρ­ρο­ές”. Ό­ταν λει­τουρ­γού­με με πλή­ρη πί­ε­ση –ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα ό­ταν κά­ποια ε­πεί­γου­σα κα­τά­στα­ση μας γαλ­βα­νί­σει και μας κά­νει να κα­τα­βάλου­με συ­νει­δη­τή προ­σπά­θεια– αρ­χί­ζου­με να α­ντι­κρί­ζου­με τις πραγ­μα­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες της συ­νεί­δη­σης. [ ]
Θα πρό­τει­να το ε­ξής: ό­χι μό­νο πολ­λοί α­πό τους ε­ξω­γή­ι­νους που συ­να­ντή­σα­με σε αυ­τό το βι­βλί­ο εί­ναι ό­ντα που έ­χουν πε­ρά­σει πο­λύ πιο πέ­ρα α­πό την κα­τά­στα­ση στην ο­ποί­α η αν­θρω­πό­τη­τα ξο­δεύ­ει τον και­ρό της, αλ­λά ό­τι αρ­χι­κά α­πο­μα­κρύν­θη­καν απ’ αυ­τήν α­να­κα­λύ­πτο­ντας το μυ­στι­κό του κλει­σί­μα­τος των διαρ­ρο­ών και ζώ­ντας σε έ­να ε­πί­πε­δο υ­ψη­λό­τε­ρης ε­σω­τε­ρι­κής πί­ε­σης. Και πά­λι ό­μως, το ί­διο φαί­νε­ται να ι­σχύ­ει για κά­ποια α­πό τα πιο α­συ­νή­θι­στα αν­θρώ­πι­να πλά­σμα­τα· για πα­ρά­δειγ­μα τον Θι­βε­τια­νό λά­μα Νυάν­γκ-Πας που συ­νά­ντη­σε ο Τζων Κηλ, ο ο­ποί­ος μπο­ρού­σε να διε­ξά­γει συ­ζή­τη­ση αιω­ρού­με­νος και να δια­βά­σει το νου του Κηλ. Ε­ξή­γη­σε ε­πί­σης στον Κηλ πώς να α­σκεί αυ­τό που σε άλ­λα μέ­ρη του βι­βλί­ου α­πο­κα­λού­με τη­λο­ψί­α.
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι “θαυ­μα­τουρ­γές δυ­νά­μεις” εί­ναι τό­σο κοι­νές με­τα­ξύ των Ιν­δών α­γί­ων που ο Ρα­μα­κρί­σνα προ­ει­δο­ποί­η­σε τους μα­θη­τές τους να μην τους προ­σά­ψουν κα­μί­α σπου­δαιό­τη­τα, δε­δο­μέ­νου ό­τι εί­ναι πο­λύ εύ­κο­λο να ε­πι­τευ­χθούν και μπο­ρεί να α­να­στεί­λουν την πε­ραι­τέ­ρω πρό­ο­δο.
Έ­τσι ι­σχυ­ρί­ζο­μαι ό­τι τα ό­ντα των UFO –ή κά­ποια απ’ αυ­τά– έ­χουν ξε­πε­ρά­σει το στά­διο του πο­λι­τι­σμού που χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται α­πό τη “διαρ­ρο­ή” και έ­χουν αρ­χί­σει να μα­θαί­νουν τι μπο­ρεί να ε­πι­τευ­χθεί ό­ταν η συ­νεί­δη­ση λει­τουρ­γεί σε πλή­ρη πί­ε­ση –η ο­ποί­α ό­φει­λε να εί­ναι η “φυ­σιο­λο­γι­κή” πί­ε­ση. Και σί­γου­ρα υ­πάρ­χουν αρ­κε­τά πα­ρα­δείγ­μα­τα αν­θρώ­πων που ήρ­θαν σε ε­πα­φή με τα UFO και βί­ω­σαν κά­ποιο με­τα­σχη­μα­τι­σμό. Ας θυ­μη­θού­με την ε­πα­φή του μη­χα­νι­κού του Βαλ­λέ που πέ­ρα­σε τρεις ώ­ρες σε έ­να UFO και α­να­κά­λυ­ψε ό­τι έ­λει­πε δε­κα­ο­χτώ μέ­ρες. Εί­πε στον Βαλ­λέ ό­τι οι δυ­νά­μεις της μνή­μης και της συ­γκέ­ντρω­σής του εί­χαν αυ­ξη­θεί αλ­μα­τω­δώς και πως ή­ταν πλέ­ον πε­πει­σμέ­νος ό­τι κά­ποια τε­ρά­στια αλ­λα­γή ε­πρό­κει­το να συμ­βεί στη Γη. [ ]
Υ­πάρ­χουν ε­πί­σης ση­μα­ντι­κά στοι­χεί­α που στη­ρί­ζουν τη θε­ω­ρί­α του Μπα­ντ Χόπ­κιν­ς ό­τι τα πλά­σμα­τα ε­μπλέ­κο­νται σε κά­ποιο εί­δος πει­ρα­μά­των α­να­πα­ρα­γω­γής. Ο Χόπ­κιν­ς κα­τη­γο­ρή­θη­κε ό­τι πέ­ρα­σε ο ί­διος αυ­τή τη θε­ω­ρί­α δια­στρε­βλώ­νο­ντας το υ­λι­κό του. Ό­μως υ­πάρ­χουν τό­σες άλ­λες πε­ρι­πτώ­σεις. για πα­ρά­δειγ­μα η πε­ρί­πτω­ση της Σέ­ην Κουρ­τς που α­να­φέ­ρει ο Χαν­ς Χόλζερ, την παρ­θέ­να που το 1967 έ­μει­νε έ­γκυος ύ­στε­ρα α­πό μί­α πε­ρί­πτω­ση α­πα­γω­γής και έ­πει­τα έ­πα­ψε να εί­ναι έ­γκυος. Το ί­διο πε­ρι­γρά­φη­κε και α­πό τις Μπεθ Κόλ­λιν­γκς και Άν­να Τζέ­η­μερ­σον. Η με­ταλ­λα­γή της αν­θρώ­πι­νης ρά­τσας φαί­νε­ται πως α­πο­τε­λεί α­κό­μη μί­α μέ­θο­δο πρό­κλη­σης ε­ξε­λι­κτι­κής αλ­λα­γής.
Άλ­λες πε­ρι­πτώ­σεις –ό­πως αυ­τή της Λί­ντα Κορ­τά­ιλ– ε­πι­ση­μαί­νουν μί­α α­κό­μη πιο εκ­πλη­κτι­κή προ­ο­πτι­κή: το ό­τι πολ­λά αν­θρώ­πι­να πλά­σμα­τα μπο­ρεί να εί­ναι δι­πλές προ­σω­πι­κό­τη­τες, των ο­ποί­ων ο κα­θη­με­ρι­νός ε­αυ­τός α­πλώς δεν γνω­ρί­ζει ό­τι δια­θέ­τει έ­να ε­ξω­γή­ι­νο alter ego. Σί­γου­ρα θα α­πο­τε­λού­σε εν­δια­φέ­ρο­ντα τρό­πο πρό­κλη­σης με­τα­βο­λής στο αν­θρώ­πι­νο εί­δος μέ­σω α­πα­γω­γής χι­λιά­δων α­τό­μων και “τρο­πο­ποί­η­σης” του νου τους ώ­στε αυ­τά τα ά­το­μα να με­τα­τρέ­πο­νται σε “εν μέ­ρει ε­ξω­γή­ι­νους”.