του Άριστου Μιχαηλίδη
Μια ομάδα Ελληνοκυπρίων μετέβαινε από τη Χοιροκοιτία στις Αγγλισίδες συνοδεύοντας τη νύμφη στο γάμο της. Έξω από την Κοφίνου οι Ελληνοκύπριοι έπεσαν σε παγίδα Οθωμανών, οι οποίοι επέδραμαν και προσπάθησαν να απαγάγουν τη νύφη “διά να αισχρουργήσωσιν επ’ αυτής”. Έγινε συμπλοκή και ο αδελφός του γαμβρού “ετραυματίσθη καιρίως διά ροπάλου ως και πολλοί άλλοι”, όπως έγραψαν οι εφημερίδες της εποχής.
Το γεγονός συνέβη το Νοέμβριο του 1882 και τέτοια γεγονότα μπορούμε να βρούμε πολλά, αφού επιμένουν κάποιοι να προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία της Κύπρου. Σαν τον καθηγητή ιστορίας του πανεπιστημίου Αθηνών,Αντώνη Λιάκο, που ανακάλυψε ότι υπάρχουν πολλά στις μνήμες των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, που τους δηλητηριάζουν, γι’ αυτό και προσπαθεί να μας εξηγήσει ο ίδιος μια δική του ιστορική αλήθεια, αδηλητηρίαστη.
Μάλιστα για να μας πείσει χρησιμοποιεί ως ιστορικό γεγονός την προπαγάνδα του Ντενκτάς: Υπάρχει, λέει, στα κατεχόμενα (που επειδή είναι αντικειμενικός ιστορικός δεν τα λέει “κατεχόμενα” αλλά “βόρεια Κύπρο”!) ένα σπίτι σαν μουσείο όπου “έγινε σφαγή Τουρκοκυπρίων στις 24 Δεκεμβρίου 1964″ και οι επισκέπτες βλέπουν ακόμα και τα αίματα στους τοίχους (από το 1964, όποιος θέλει το πιστεύει, έμειναν μέχρι σήμερα τα αίματα στους τοίχους!) Αυτή είναι, γράφει ο ιστορικός Λιάκος, η μια πλευρά. Και η άλλη, “λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα υπάρχουν τα φυλακισμένα μνήματα, η κρύπτη στην οποία οι Άγγλοι πυρπόλησαν ζωντανό τον Αυξεντίου…”.
Ο παραλληλισμός είναι ενδεικτικός της προπαγάνδας που θέλει να εξυπηρετήσει ο καθηγητής της ιστορίας και όσοι κατά καιρούς επιχειρούν με τα ίδια αναπόδεικτα ευρήματα να μας πείσουν ότι οι Τουρκοκύπριοι υπέφεραν τα πάνδεινα στα χέρια των Ελληνοκυπρίων και άρα, δικαιολογημένα έγινε η εισβολή του 1974. Η σφαγή των Τουρκοκυπρίων το 1964 (πολλοί ιστορικοί τη θεωρούν μια εκ των πολλών προπαγανδιστικών σφαγών του Ντενκτάς και της ΤΜΤ, αλλά δεν πειράζει αφού το δέχονται έτσι απερίσκεπτα οι Αθηναίοι ιστορικοί, εμείς τι να πούμε) μπαίνει δίπλα από τα φυλακισμένα μνήματα και τη θυσία του Αυξεντίου.
Αλλά ως ιστορικός ο κ. Λιάκος, θα μπορούσε έντιμα και αντικειμενικά να αντιπαραβάλει τη σφαγή των Ελληνοκυπρίων Κοντεμενιωτών, από Τουρκοκύπριους, που έγινε στο Κιόνελι, στις 12 Ιουνίου 1958. Στο κάτω – κάτω, θα ήταν και επετειακή αναφορά. Πάντως, υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα που δηλητηριάζουν τις μνήμες μας, ακόμα και η επίθεση για την απαγωγή της νύφης από τη Χοιροκοιτία “διά να αισχρουργήσωσιν επ’ αυτής” οι Οθωμανοί, μπορεί να έχει περισσότερους λόγους να αντιπαραβληθεί με το προπαγανδιστικό μουσείο, που έστησε στα κατεχόμενα ο Ντενκτάς, παρά με τη θυσία του Αυξεντίου και τα Φυλακισμένα Μνήματα. Όμως, οι ιστορικοί αλλά και οι ανιστόρητοι της συντροφιάς του κ. Λιάκου, φροντίζουν συνήθως να έχουν διπλά οφέλη στην επιχειρηματολογία τους. Από τη μια διαβάλλουν τους Ελληνοκύπριους ότι έσφαζαν Τούρκους το ’64 και, επομένως, θα πρέπει να διαγράψουν το έγκλημα της εισβολής και των σφαγών του ’74 και να είναι υποχωρητικοί στις απαιτήσεις τους, γιατί οι Τουρκοκύπριοι τους φοβούνται και δεν μπορούν να ζήσουν μαζί τους ειρηνικά. Και από την άλλη δηλητηριάζουν με δήθεν καινοφανείς ιστορικές αναφορές τον αγώνα της ΕΟΚΑ, αφήνοντας να αιωρούνται απορίες, που βλάπτουν κυρίως τους νεότερους και μειώνουν την επιρροή ενός απελευθερωτικού αγώνα, που είναι μοναδικό σημείο αναφοράς για όσους προσβλέπουν ακόμα στην ελευθερία και στη δικαιοσύνη.
Το ότι η ΕΟΚΑ σκότωσε ΚΑΙ Ελληνοκύπριους, το παρουσιάζουν σαν να είναι κάτι, που χρειάζεται μαγκιά για να το πεις. Ήρθαν δηλαδή τώρα οι τολμηροί, προοδευτικοί, ευρωπαίοι, εκσυγχρονιστές καθηγητές να εκσφενδονίσουν μια μεγάλη πορδή. Γιατί, με το συμπάθιο, περί αυτού πρόκειται. Το ’55-59, εδώ γινόταν πόλεμος. Αυτή είναι μια ιστορική αλήθεια. Μια άλλη ιστορική αλήθεια είναι ότι στους πολέμους σκοτώνονται άνθρωποι. Στα σαλόνια της Αθήνας αυτό μπορεί να μην το μάθουν ποτέ, γιατί δεν είναι αυτοί που ζουν στην μπούκα 40.000 Τούρκων στρατιωτών.
Ούτε έμαθαν από πρώτο χέρι, την ιστορία του νεαρού Γιωργάλλα, που όταν κτυπήθηκε από σφαίρες στη μέση του δρόμου, λίγο πριν ξεψυχήσει, είχε τη δύναμη να φωνάξει προς το σύντροφό του, τον Αυξεντίου: “Μάστρε, πεθαίνω, ζήτω η Ελλάδα”. Γι’ αυτό ποτέ δεν κατάλαβαν, ούτε ως ιστορικοί, ούτε ως άνθρωποι, τι σημαίνει Ελλάδα για ένα λαό Ελλήνων, χιλιάδες φορές απορριμμένο.
Αλλά, αν ρωτήσουν, κάπου εκεί στο Κολωνάκι, που πίνουν το φραπέ τους οι μοδέρνοι καθηγητές, όλο και κάποιον παλιό ΕΛΑΣίτη θα βρουν να τους εξηγήσει πόσους εκτέλεσαν οι αντάρτες του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ ως προδότες. Επίσης, αν θέλουν να ασχοληθούν με τα προοδευτικά και όχι τα συντηρητικά, απελευθερωτικά κινήματα της εποχής της ΕΟΚΑ, μπορούν να μας ενημερώσουν κι εμάς, πόσες πόρνες εκτέλεσαν σε μια νύκτα οι αντάρτες του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου της Αλγερίας, όταν ανακάλυψαν ότι ανάμεσά τους υπήρχαν και κάποιες, που έδιναν πληροφορίες εναντίον των ανταρτών. (Νομίζω, πεντακόσιες; Σε μια νύκτα!). Αλλά, τι τους νοιάζει θα μου πείτε η Αλγερία ή το ΕΑΜ ή το Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (που τον περασμένο μήνα έκανε και εκτελέσεις δημοσίως, σε παγκόσμια προβολή).
Τώρα, ο στόχος είναι να πληγεί το απελευθερωτικό κίνημα των Κυπρίων, να μολυνθεί με αμφιβολίες και ερωτηματικά, ώστε να είναι ευκολότερη η φθορά και η υπόσκαψη της ιστορικής συνέχειας του τόπου. Αλλά, αν θέλουν όντως οι σπουδαίοι ιστορικοί να δούμε ξανά την ιστορία με ειλικρίνεια, ας αποφασίσουν πρώτα από πού θέλουν να αρχίσουμε. Από το 1974, από το 1964, από το 1958, από το 1931, από το 1821 ή από το 1882, διά να αισχρουργήσωσιν επί της Κύπρου, όπως τους βολεύει;
*Ο Άριστος Μιχαηλίδης είναι αρχισυντάκτης της εφημερίδας της Κύπρου Πολίτης.
