Φίλος μεν Πλάτων, Φιλτάτη δε η αλήθεια

Πολύ ήπια η προσέγγισή σου, Καραμπελιά, στη φιλτάτη αλήθεια όπως και η κριτική σου στον φίλτατο Πλάτωνα. Πιθανόν να είναι και πολύ χειρότερα στο χώρο της εκπαίδευσης.
***Το ΝΑΙ-ΟΧΙ είναι λίγο …ΑΚΥΡΟ όπως το θέτεις στο κείμενο. Κι οι περισσότεροι που ψήφισαν ΝΑΙ, ΟΧΙ ήθελαν να ψηφίσουν, όπως και στις εκλογές ήθελαν να ψηφίσουν το “πρόγραμμα Θεσσαλονίκης”, το κόμμα των δημοσίων υπαλλήλων, δηλαδή. Αν έκαναν δημοψήφισμα το Μάρτη, το ποσοστό του ΝΑΙ θα ήταν μέχρι και 80-90%. Ο Σ(Φ)ΥΡΙΖΑ ή ΒΙΠΙΡΙΖΑ αυτό που έκανε ήταν να αποκαταστήσει το δημόσιο (θυμάται κανείς τον κύριο Φωτόπουλο που προκλητικά έλεγε “να πιουν ξίδι” (ποιοι ρε μπαγάσα;) για τις αυξήσεις των υπαλλήλων της ΔΕΗ;) στα θεαματικά υποκείμενα που επικοινωνιακά έστησε πριν την εκλογή του (ΕΡΤ, απολυμένοι εκπαιδευτικοί, καθαρίστριες ΥΠΟΙΚ με τα κόκκινα γάντια κλπ). Κουβέντα για το κατάστρωμα, μιλιά για τη φτωχολογιά.***
Α)Για το βιβλίο της κας Ρεπούση πράγματι αντέδρασε κυρίως ένα σώμα “συντηρητικών” εκπαιδευτικών, αν και δεν ήταν αυτό που έκρινε το αποτέλεσμα της κατάργησής του. Οι περισσότεροι “προοδευτικοί” σίγησαν με άτυπη γραμμή που “έπεσε” ότι “δεν μιλάμε για αυτό”, με βάση τη θεωρία του “νερού στο μύλο”. Ελάχιστοι αντέδρασαν (από αριστερή άποψη βρε αδερφέ) αλλά και για αυτούς υπήρξε σιγή. Επίσης οι εκπαιδευτικοί που υποστηρίζουν το ΚΚΕ αντέδρασαν και βεβαίως δήλωσαν ότι …η κατάργησή του, ήταν δικό τους κατόρθωμα. (Δεν βγάζεις άκρη με τη θρησκεία)
Β)Για το ζήτημα του περιεχομένου στην εκπαίδευση, αν εξαιρέσει κανείς τη βραχύχρονη προσπάθεια κάποιων από τις “παρεμβάσεις” μέσω του Εκπαιδευτικού Ομίλου, δεν υπήρξε τίποτε άλλο. Η προσπάθεια σταμάτησε μπροστά στο μεγάλο “επίδικο”, στις “μητέρες των μαχών”, (απεργίες, στάσεις) κι άλλα τέτοια κουραφέξαλα, όπως αυτή η καταστροφική απεργία που έγινε το 2006 . Κι ο λόγος είναι πολύ ωμός: Αν τεθεί το ζήτημα του περιεχομένου, της δομής και της οργάνωσης από τον “προοδευτικό” χώρο, η εκλογική πελατεία (διοικητικά Συμβούλια, ΠΥΣΠΕ, ΚΥΣΠΥ, ΠΥΣΔΕ, ΚΥΣΔΕ) θα προσανατολιστεί αλλού, διότι θα ακούσει αλήθειες που “δεν αντέχει” και θα πουν αλήθειες που …οι ίδιοι “δεν αντέχουν”. Υπάρχει βέβαια και το “συντριπτικό” επιχείρημα, το “τι θα γίνει με τους ταξικούς αγώνες στον κλάδο”, αλλά αυτό δεν είναι το διαίρει και βασίλευε των εργαζομένων; Ο κλαδικός συνδικαλισμός που διαιρεί το σώμα των εργαζομένων σε ξεχωριστά συμφέροντα που τα ενώνουν οι “εργατοπατέρες” (με και χωρίς εισαγωγικά γιατί έτσι τους λένε αλλά με αυτούς συνδιαλέγονται) και φυσικά τα κόμματα και οι οργανώσεις. Κι αυτό όμως είναι “λυμένο” ζήτημα με άλλοθι. Κάποιοι συμμετέχουν τύποις σε κάποιους δήθεν συντονισμούς πρωτοβάθμιων σωματείων (πρωτοβάθμια σωματεία του τριτογενούς στον ιδιωτικό τομέα που κάνουν μια πολύ σοβαρή και επίπονη δουλειά) κι έτσι μπερδεύεται το “αγωνιστικό” δημόσιο με τη “βάση” τους πρωταγωνιστές των σωματείων βάσης (και φτιάχνεται ένα νέο αέναο-ατέλειωτο, φοιτητικό αμφιθέατρο-τύπου Γκίνη, κι αλλού). Κάθε, δε, πρόταση που μιλάει για την αποχώρηση από τις “κακές” ομοσπονδίες και συνάντηση-συμπόρευση με εργαζόμενους άλλων κλάδων, απαντάται με λοιδορίες ή τη θεωρία “του προβάτου έξω από το κοπάδι”. Εδώ είναι και η θεωρία της “αλλαγής των συσχετισμών”. Άλλωστε το υπουργείο και οι διευθύνσεις εξασφαλίζουν τις επ’ αμοιβή άδειες, για συνελεύσεις και εκλογές του “κλάδου”, συνδικαλιστικές άδειες, ετήσιες άδειες σε ινστιτούτα, ετήσιες συνδικαλιστικές άδειες κλπ ενώ τα κοινά ταμεία των ομοσπονδιών φροντίζουν για γραφεία παρατάξεων, υποδομές, φάξ, χαρτί υγείας, ψυγείο, νερό στα γραφεία, ορθοπεδικές πολυθρόνες κλπ. Έτσι οι “προοδευτικοί” εκπαιδευτικοί, ακολουθώντας το διαλυτικό διάγραμμα του κλαδικού συνδικαλισμού εισπράττουν γενναίες συναινέσεις αφού τρέχουν (περισσότερο από τους άλλους) για τα προβλήματα του κλάδου.
Γ)Είναι κυρίως “προοδευτικοί” οι συγγραφείς των νέων βιβλίων που με κόπι πέιστ από οδηγίες της ΕΕ, και …Αλτουσέρ μέχρι και Ίλιτς, συνέγραψαν. Τα βιβλία αυτά είναι ακριβώς για να καταστρέψουν ό,τι είχε απομείνει όρθιο τις τελευταίες δεκαετίες. Αποδομούν τη σκέψη φιγουράροντας μπούρδες ανακατεμένες με αιτήματα της Αγοράς και μνήμες της αριστεράς και της προόδου. “Απελευθέρωσε την τηλεόραση που έχεις μέσα σου”, θα έλεγα αλλιώς ότι είναι η απεύθυνσή τους προς το παιδί. Μέχρι όμως να εφευρεθεί το πρόσφατο χάος με τα projekts, “προοδευτικοί” εκπαιδευτικοί ήταν αυτοί που τα εφήρμοσαν πρώτοι, τα προώθησαν, μαθημένοι από τα μεταπτυχιακά και διδακτορικά στα οποία πήγαν μαζικότατα και “πολύ καλά”. Και υπάρχουν πολλοί “προοδευτικοί” που συνεχίζουν να παράγουν σωρηδόν projekts. Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα αυτοί που αρνήθηκαν όλο αυτό το πακέτο “προόδου” από τη Σημιτική και μετασημιτική περίοδο. Όσο για τα βιβλία, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα αυτοί που εφαρμόζουν συνδυασμούς παλαιών μεθόδων και σύγχρονα δεδομένα για τη γλώσσα και τα μαθηματικά ή άλλων αφηγήσεων για την Ιστορία και τη Γεωγραφία και βγάζουν στην άκρη τα βιβλία ή μέρος των βιβλίων, ως επιζήμιο για τα παιδιά. Για να μην μιλήσω για τους χάρτες: Η Κύπρος ήταν ένα τετραγωνάκι (δεξιά ή αριστερά) κάτωθι. Μετά μπήκε δεξιά και προς το κέντρο, σε ένα άλλο, το Καστελόριζο. Τέλος, η Ρόδος κι αυτή μπήκε σε τετραγωνάκι λίγο πιο πάνω. Υποθέτω ότι μετά το επόμενο ΝΟΤΑΜ να εξαφανιστεί όλο το Ανατολικό Αιγαίο. Λίγη φιλία δεν βλάπτει, ειδικά στις μέρες μας.
Δ)Την αποδομητική λογική αυτού του χώρου την καλύπτει καλύτερα το σύνθημα του φετινού “αντιρατσιστικού” φεστιβάλ: Αλληλεγγύη στον ξένο (σωστά) και …απελευθέρωση του ξένου που κρύβουμε μέσα μας. Δηλαδή να γκρεμίσουμε το σπίτι μας, να καταστρέψουμε τις πόρτες, τα παράθυρα, τα δωμάτια για να τον υποδεχτούμε κι όχι να χτίσουμε μαζί του, ένα καμαράκι για να μένει. Για αυτό και απέτυχαν όλα τα πολυπολιτισμικά-διαπολιτισμικά που εφαρμόστηκαν στο εξωτερικό και σήμερα η στρατολόγηση για το ΙΚΙΛ πραγματοποιείται στο πεδίο της 3ης γενιάς μεταναστών από τις “πρώην” αποικιοκρατικές ηγεμονίες. Η πρόκληση του “λιάζονται” της Τάσιας, δεν είναι απλά η αφορμή για οξύνσεις αλλά δείχνει ξεκάθαρα και το πώς σκέφτονται τα Β.Π. για τον ξένο που είναι διάκοσμος δωματίων. Καλά οχυρωμένοι στα διαμερίσματά τους άφησαν τις γειτονιές να παρακμάσουν και να τις πάρει η ΧΑ. Και το πιο χειρότερο ότι μια νέα γενιά αγωνιστών εξαντλήθηκε με τον αντιφασισμό-αντιεθνικισμό-αντιρατσισμό χωρίς να βοηθήσει (πραγματικά και πρακτικά) τους παντός αιτίας πρόσφυγες. Κατάληξη; Η απεργία των 300 στη βίλα της Πατησίων, με ελάχιστους να τρέχουν, με τους μέντορες να τσακώνονται μεταξύ τους για το νέο υποκείμενο του αγώνα και τους μετανάστες να πουλάνε, όπως γνωρίζουν, την πραμάτεια τους έξω από τη βίλα, για τα γκλόμπαλ δωμάτια του κάθε κακομοίρη που νομίζει ότι οι άνθρωποι ήρθαν για να ανταλλάξουμε κουζίνες και αισθητική. Εξαίρεση τα ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ (με χτυπητά γράμματα) του αντιεξουσιαστικού στεκιού Δίστομο στον Άγιο Παντελεήμονα. Κι άλλα που δεν γίνονται γνωστά. Αλλά τι να το κάνεις; Είναι λιγοστά και περιθωριοποιημένα.
Ε)Ο μαραζιάρης εκπαιδευτικός είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο κακομοιριάς και γκρίνιας το οποίο δεν εγγίζεται από κανέναν (συντηρητικό ή προοδευτικό). Είναι ένα σώμα που αναπαράγει τις οδηγίες και σ’ αυτό δεν υπάρχει ένας άλλος πόλος που να συγκινεί σε άλλες διαδικασίες. Τα λίγα υποδείγματα-παραδείγματα της καθημερινότητας στο σχολείο είναι αυτά που επιβιώνουν ως κεραυνοί εν αιθρία, οι λίγες περιπτώσεις συνεργασίας με τους γονείς φυλλορροούν. Αυτή είναι η κατάσταση όμως.
Αυτά κι άλλα πολλά… για το επιτακτικό, αδιαπραγμάτευτο και χωρίς ερώτημα “να γίνει μια συζήτηση για την κατεύθυνση της εκπαίδευσής μας”. Χωρίς άλλο. Απλά, το “κόβοντας τους δεσμούς” δεν είναι τόσο απλό ή σωστό, με την έννοια ότι και το περιεχόμενο πρέπει να συζητηθεί και το συνδικάτο της ζωής πρέπει να συζητηθεί (αδιαπραγμάτευτα και με υπομονή γιατί δεν είναι μόνο το “προοδευτικό” τμήμα των εκπαιδευτικών ΤΟ πρόβλημα, αλλά και ΤΟ “συντηρητικό” που είναι μια μούχλα. Σου λέει τίποτα το βιβλίο της Ιστορίας του Κολιόπουλου; Του δεξιού μεταμοντέρνου;) Αυτά δεν γίνονται αποκλειστικά σε ενυδρεία σκέψης.