του Γιώργου Ρακκά
«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας οργανισμός. Το ενιαίο κόμμα έχει διασπαστεί στα τρία. Αυτοί που είναι στο Μαξίμου, η ομάδα του Λαφαζάνη και η ΚΟΕ». Αυτά δήλωσε ο Μανώλης Γλέζος, στις 18 Αυγούστου 2015 στο Mega.
Η πολεμική που έχουν αναπτύξει εκπρόσωποι αμφότερων των τάσεων, εναντίον του «Μαξίμου» και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν να την επιβεβαιώνουν. Ωστόσο, αν κάτι έπρεπε να ξαναμάθουμε ως λαός αυτούς τους επτά μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είναι –ακριβώς– να μην δίνουμε και μεγάλη σημασία στο τι λέει αυτή η αριστερά, αλλά στο τι πραγματικά κάνει.
Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ευρύτερο, ιστορικό θα λέγαμε: Αν έχεις ανατραφεί με μια κοσμοαντίληψη η οποία ορίζει ότι η «ιδεολογία είναι αντανάκλαση» –και έτσι έχει ανατραφεί η αριστερά τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και μετά– τότε πολύ απλά τα λόγια χρησιμοποιούνται ως άδεια πουκάμισα. Είναι σαν την μουσική, στις «μουσικές καρέκλες». Όσο ακούγεται, στριφογυρίζεις γύρω τους, και σαν σταματήσει τρέχεις να δεις σε ποια καρέκλα θα κάτσεις.
Η ΚΟΕ και η Πλατφόρμα, είναι δύο διαφορετικές συσσωματώσεις. Μάλιστα η δεύτερη είναι πιο μαζική από την πρώτη. Η πρώτη, όμως, είχε παραδοσιακά πιο ολοκληρωμένες θέσεις δείχνοντας κατά καιρούς ότι συμπεριλαμβάνει στην ανάλυσή της τα εθνικά θέματα, τον γεωπολιτικό παράγοντα, ζητήματα ταυτότητας και πατριωτισμού.
Απέναντι στον Τσίπρα, όμως, υποστηρίζουν την ίδια αφήγηση: «Πρόδωσε», ισχυρίζονται, τον αντιμνημονιακό χαρακτήρα της διακυβέρνησής του, καθώς και την προτεραιότητα της αναδιανεμητικής πολιτικής του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης» (αυτό το οποίο, πλέον, πολλοί από τους κατοίκους της συμπρωτεύουσας αποκαλούν εν είδει αστεϊσμού ως «μπουγάτσα με μνημόνιο»).
Στην πραγματικότητα, η θεωρία περί «προδοσίας» συγκαλύπτει τη λογική αλληλουχία των γεγονότων που μας οδήγησαν στην υπογραφή του τρίτου, χειρότερου μνημονίου, καθώς και στην εμβάθυνση της αποικιοποίησης της χώρας μας. Για να ίσχυε, θα προϋπέθετε να πήγαιναν όλα καλά, μέχρι τη στιγμή της ‘κωλοτούμπας’ και ότι ο Τσίπρας αιφνιδίασε με μια ανεξήγητη στροφή 180ο μοιρών. Προφανώς, δεν συνέβη έτσι. Γιατί όμως επιμένουν;
Στην πραγματικότητα επιμένουν διότι η θεωρία της «προδοσίας» είναι εύκολη, και συγκαλύπτει τη χρεοκοπία των δικών τους θέσεων. Αρχικώς, η δραχμή του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Οι οπαδοί της, έχουν κάνει ένα τρομακτικό σφάλμα ερμηνείας, ακόμα και της ίδιας της λέξης. «Νόμισμα» δεν σημαίνει «αυτό που νομίζουμε». Ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια τους απαντάει: «οἶον δ’ ὐπάλλαγμα τῆς χρείας τὸ νόμισμα γέγονα κατὰ συνθήκην, καὶ διὰ τοῦτο νόμῳ ἐστί». Το νόμισμα καθορίζεται κατά συνθήκη, από τον νόμο, και στις μέρες μας η ελληνική κοινωνία και πολιτεία δεν έχει την ισχύ να τον θεσπίσει άμεσα.
Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, η καταστροφή του Τρίτου Μνημονίου προέκυψε από μια διαπραγματευτική στρατηγική που ήταν προγραμματισμένη να προσποιείται έναντι των δανειστών ότι είναι διατεθειμένη μέχρι και να συγκρουστεί και να πάει σε εθνικό νόμισμα. Ο Σόιμπλε, βέβαια, αντί να τρομάξει είπε «καλώς τα τα παιδιά». Με τα λόγια του Γιάννη Δραγασάκη, τάχατες από τους σοβαρούς της κυβέρνησης: «Πιστεύαμε πως αν απειλούσαμε με έξοδο, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση. Πριν από 3 χρόνια μπορεί αυτό να ίσχυε, αλλά στο μεταξύ κι εκείνοι πήραν τα μέτρα τους. Προς έκπληξή μας ο κ. Σόιμπλε πρότεινε, αν θέλαμε να βγούμε από το ευρώ, να μας βοηθήσει κιόλας». Συνεπώς, νυξ! Η διαπραγματευτική αποτυχία της κυβέρνησης, με ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα και δια χειρός Γιάννη Βαρουφάκη, οφείλεται ακριβώς στο ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα αποτελεί όντως «διακεκαυμένη ζώνη», όπως ξαφνικά θυμήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, μετά την κωλοτούμπα του. Η δε ήττα του 3ου μνημονίου παρήχθη ακριβώς γιατί το όλον του ΣΥΡΙΖΑ (όπως παλιά λέγαμε όλον ΠΑΣΟΚ για να καταδείξουμε ότι Τσοχατζόπουλος και Σημίτης αποτελούν δύο διαφορετικές όψεις του ιδίου νομίσματος) επέλεξε να δώσει τη σύγκρουση με τους δανειστές δίχως πραγματικές δυνάμεις, και μάλιστα στο ανώτατο δυνατό σημείο: Πολιτική διαπραγμάτευση, με το «πιστόλι» της εξόδου από το ευρώ στο χέρι.
Τι μας λέει λοιπόν ο Λαφαζάνης; Ότι απλά πρέπει να κάνουμε fast backwards, να γυρίσουμε δηλαδή γρήγορα τον χρόνο προς τα πίσω, να κάνουμε το ίδιο σφάλμα και να το ολοκληρώσουμε. Αυτό είναι «το σχέδιο της δραχμής» των Λα.Λα.Λε (Λαφαζάνης – Λαπαβίτσας – Λεουτσάκος). Έχει στην πράξη κανένα νόημα; Μα φυσικά και όχι. Ωστόσο χρησιμεύει πολύ στις μουσικές καρέκλες που παίζει σήμερα το κυβερνών κόμμα. Η μουσική παίζει, τα στελέχη τρέχουν γύρω γύρω από τις καρέκλες, ο Τσίπρας πάντα κάθεται στην θέση του Πρωθυπουργού, η χώρα μένει στο ευρώ, για να μπορεί ο Λαφαζάνης να λέει «δραχμή».
Εξ ου και οι απίστευτες παλινωδίες της Αριστερής Πλατφόρμας σε σχέση με την ψήφο εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση: Είναι, λέει, εκβιασμός! Να φανταστούμε ότι από «προδότες» οι της Αριστερής Πλατφόρμας περίμεναν διαφορετική αντιμετώπιση; Στην πραγματικότητα, διστάζουν ακόμα να κάνουν το «μεγάλο βήμα» γιατί είναι ακόμα ετερόφωτοι. Και είναι ετερόφωτοι γιατί το εναλλακτικό τους σχέδιο περί δραχμής δεν είναι καθόλου βιώσιμο. Ποια είναι όμως η πραγματική συνέπεια των όσων υποστηρίζουν; Απλώς, εγκλωβίζουν έναν ολόκληρο κόσμο, που στέκεται εντελώς κριτικά πλέον απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, στη φρεναπάτη της δραχμής. Και εξουδετερώνουν πλήρως την αντιπολιτευτική του δυναμική. Εάν, βέβαια, κάποια στιγμή αποφασίσουν να διασπαστούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή θα είναι και η κύρια συνεισφορά τους στην ελληνική κοινωνία.
Από την άλλη, είναι η ΚΟΕ του Ρούντι Ρινάλντι. Η εκτίμησή της, για το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ, ήταν λίγο πιο πολύπλοκη γιατί δεν διέθετε το «πασπαρτού» του εθνικού νομίσματος, που είχε η αριστερή πλατφόρμα. Η ΚΟΕ υποστήριζε ότι όντως υπάρχουν πολλά προβλήματα στη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και στην πορεία του προς την εξουσία, ωστόσο εκείνο που θα τα έλυνε ως δια μαγείας ήταν «ο λαϊκός ριζοσπαστισμός». Δηλαδή, η κινητοποίηση του κόσμου, που αίφνης θα μεταμόρφωνε τον Τσίπρα από βάτραχο σε πρίγκιπα. Μέχρι να συμβεί αυτό το πράγμα, σύμφωνα με την ΚΟΕ, θα έπρεπε να ενισχύεται ο Τσίπρας ως πόλος μέσα στο κόμμα, γιατί αυτός ήταν που διατηρούσε τη μεγαλύτερη επαφή με τον «λαό», και ήταν πιο κοντά στο αίσθημά του. Οι υπόλοιποι ήταν εγκλωβισμένοι μέσα στις μάχες χαρακωμάτων της αριστεράς, ανίκανοι να συλλάβουν την έκταση και την εμβέλεια του διάχυτου αντιμνημονιακού αισθήματος, για το οποίο οι επικεφαλής της ΚΟΕ πάντοτε επαναλάμβαναν, κατά τη διάρκεια της προηγούμενης πενταετίας, ότι είναι «πιο μπροστά» από τον ελληνικό πολιτικό κόσμο.
Γι’ αυτό, εξ άλλου, οι οργανωτικές θέσεις που έλαβαν στο κόμμα, και η πολιτική τους τοποθέτηση, ήταν κατά την τελευταία περίοδο κοντά στο Δραγασάκη και πίσω από τον Τσίπρα. Ενώ, για ένα μεγάλο μέρος του τελευταίου εξαμήνου πριν τις εκλογές του 2015, έφτασαν να εκτελούν ακόμα και χρέη «συγκεντρωσιάρχη» του (μικρού) Αλέξη.
Η στιγμή της χρεοκοπίας των θέσεων της ΚΟΕ ήρθε όντως όταν ο Αλέξης ήρθε σε ευθεία επαφή με τον λαϊκό ριζοσπαστισμό του 60%+ ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Όμως τα πράγματα έγιναν αντίστροφα απ’ ό,τι ανέμεναν: Ο Τσίπρας έφτυσε τον λαό σαν να ήταν βάτραχος. Γεγονός που ήταν απολύτως αναμενόμενο, αν κανείς είχε τη στοιχειώδη κοινή λογική να διακρίνει τη λογική αλληλουχία των πραγμάτων. Μια μικρή χώρα, όπως είναι η Ελλάδα, δεν μπορεί να νικήσει σε μια «μάχη χαρακωμάτων» με την… υπόλοιπη Ε.Ε., ακόμα και αν επικαλείται το λαϊκό αντιστασιακό φρόνημα[1].
Τότε γιατί σύρθηκε σε αυτό; Πολύ απλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ιδεολογικά χρεοκοπημένο αριστερό κόμμα, δίχως όραμα, βαθύτατα εθισμένο στο «πόκερ της συγκυρίας», δηλαδή στον οπορτουνισμό. Γι’ αυτό, εξ άλλου, μεταχειρίζεται το ψεύδος με τόση ευκολία και αποτελεσματικότητα – τέτοια που κατάφερε το πρωτοφανές μέσα στην μνημονιακή Ελλάδα: να υπογράψει τη χειρότερη συμφωνία από τις τρεις (λογικό, καθώς κάθε συμφωνία είναι χειρότερη από την προηγούμενη, πόσο μάλλον όταν είναι προϊόν μιας μείζονος διαπραγματευτικής ήττας) και ταυτόχρονα να μεταβάλει προς το παρόν τη λαϊκή οργή σε απελπισία και αποστράτευση.
Επομένως, δεν είναι αλήθεια, αυτό που υποστηρίζει ο Ρούντι Ρινάλντι ότι «για άλλο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησαν, και άλλος ΣΥΡΙΖΑ τους βγήκε». Δεν τους βγήκε τίποτα. Ήξεραν πολύ καλά, πολύ καλύτερα από εμάς που βρεθήκαμε συνειδητά εκτός αυτών και των ΑΝΕΛ, με τι έμπλεκαν. Γιατί δεν φεύγουν τότε; Πολύ απλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να τους μεταμορφώσει και τους ίδιους. Και να τους γραφειοκρατικοποιήσει μέσα από τις κοινοβουλευτικές έδρες, τον εσωκομματικό μηχανισμό, τον ιδρυματισμό που συνεπάγεται η συμμετοχή σε αυτόν –πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την υπερ-γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έχει καταφέρει να «ιδρυματοποιήσει» ακόμα και το κοινοβούλιο με τις μεταμεσονύχτιες πολύωρες συνεδριάσεις. Γι’ αυτό οι βουλευτές του προς το παρόν όλο «παραιτούνται» για να μην παραιτούνται. Διότι έχουν καταστεί κι αυτοί ετερόφωτοι πλανήτες του άστρου Τσίπρα.
Ωστόσο, η θεωρία που κομίζουν τώρα έχει τα δικά της προβλήματα. Πρέπει να κάνουμε αυτοκριτική, έγραφε τις προάλλες ο Ρινάλντι, αλλά προς το παρόν προέχει να διαχωριστούμε πλήρως από τον «κακό ΣΥΡΙΖΑ». Μα πως θα διαχωριστείς ριζικά, αν δεν κάνεις αυτοκριτική, για το ότι συνέπραξες στη συγκρότηση του όλου, κακού ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί υπήρχε και «καλός» ΣΥΡΙΖΑ; Και αν υπήρχε, πρέπει να δώσουμε μια μάχη να τον αποκαταστήσουμε; Μήπως πρέπει να φτιάξουμε άλλον έναν καλό ΣΥΡΙΖΑ, δίπλα στον κακό; Η ΚΟΕ διατηρεί μικρή απήχηση, ωστόσο απευθύνεται σε πολύ πιο «ψυλλιασμένο» κόσμο από τους εργατομανδαρίνους της Αριστερής Πλατφόρμας. Αυτά που λέει, αυτή τη στιγμή, εγκλωβίζουν τον κόσμο σε μιαν ατέρμονη συριζολογία. Και σε μια αντίληψη του στυλ «υπήρχε εναλλακτική λύση απέναντι στο αδιέξοδο των δανειστών», όπως επαναλάμβανε διαρκώς τις μέρες της κωλοτούμπας ο βουλευτής Αργολίδας της ΚΟΕ, Δημήτρης Κοδέλας. Ποια ήταν η εναλλακτική; Η μη-πρόταση του Λαφαζάνη; Κάποια άλλη πρόταση; Να κάνει απεργία σιωπής η ελληνική κυβέρνηση στα Γιούρογκρουπ επί έναν χρόνο; Να κρατήσει την αναπνοή του ο Αλέξης Τσίπρας μέχρι να σκάσει;
Ας μην γελιόμαστε. Η έκβαση της διαπραγμάτευσης δεν κρίθηκε μετά το δημοψήφισμα της 6ης Ιουλίου 2015. Είχε εν πολλοίς κριθεί από την 25η Ιανουαρίου 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία με τους ΑΝΕΛ, τον Λαφαζάνη, την ΚΟΕ και τους λοιπούς σε ρόλο βαστάζου του αρχηγού, για να θυμηθούμε και τον Αστερίξ. Διότι, από τις πλατείες μέχρι τον κυβερνητικό θώκο, δεν είναι «ένα τσιγάρο δρόμος», όπως ισχυρίζονταν όλοι αυτοί εδώ και πέντε χρόνια. Ούτε αρκούσε ο λαϊκός ριζοσπαστισμός, εν πολλοίς στιγμιαίος, η τουλάχιστον σποραδικά εκδηλωνόμενος στις πλατείες, στις παρελάσεις κ.ο.κ. Ούτε βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του ιδεολογικού ανφάν γκατέ του συστήματος, μπορούσε να παίξει ρόλο πολλαπλασιαστή του λαϊκού ριζοσπαστισμού. Λειτούργησε, προσωρινά ελπίζουμε, ως ο νεκροθάφτης του.
Και είναι μεγάλες οι ευθύνες της ΚΟΕ και των συνοδοιπορούντων μαζί της, γιατί ακριβώς δεν παρέμειναν έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ή γιατί δεν τον εγκατέλειψαν εγκαίρως, ούτε καν τον κριτίκαραν στην πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης, για να συμβάλουν στο να καταστεί εφικτή μια σταδιακή ωρίμανση του λαϊκού ριζοσπαστισμού και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις συγκρότησης ενός αυθεντικά αντιστασιακού πολιτικού μορφώματος. Όχι κόμματος εξουσίας, αλλά αντιστασιακού μετώπου, που αρχικώς θα αναλάμβανε να μετασχηματίσει τη διάχυτη οργή σε κίνημα με όραμα, στόχους και πολιτική ωριμότητα.
Γι’ αυτούς τους λόγους, εξ άλλου, αποφασίσαμε να κάνουμε μια ειλικρινή κριτική τόσο στην Αριστερή Πλατφόρμα όσο και κυρίως στα πεπραγμένα της ΚΟΕ. Διότι, από τη στιγμή που δείχνουν να συμμερίζονται τουλάχιστον ένα μέρος της κριτικής που εμείς κάνουμε από καιρό, πολλαπλασιάζονται και οι ευθύνες τους γιατί δεν έμειναν έξω από τις δυνάμεις που καταστρέφουν τη χώρα. Και γιατί δεν έχουν βγει ήδη, όταν, κάθε μέρα που περνάει, αυτές οι καταστροφές πολλαπλασιάζονται. Αντ’ αυτού έμειναν τόσα χρόνια μέσα, και τώρα στέκονται εντός, εκτός και επί τα αυτά.
Τελικά, σε αυτό το κόμμα, τόσο οι «προεδρικοί» όσο και οι αντίπαλοί τους αντικαθιστούν την κοινή σε όλους τους έλλειψη οράματος και σχεδίου για τη χώρα με τακτικισμούς χωρίς τέλος. Τακτικισμούς ο Τσίπρας, τακτικισμούς ο Λαφαζάνης, τακτικισμούς και ο Ρινάλντι (ακόμα περιμένουμε την παραίτηση του Κοδέλα, την οποία δήλωσε ότι θα κάνει από τις 13 Ιουλίου). Αυτή την πολιτική μάθανε τόσα χρόνια στα αμφιθέατρα όπου πλακωνόντουσαν για «τρεις πουτάνες» (όπως λέει και ο Σαββόπουλος στους «Αχαρνής»), και στις εσωτερικές διαμάχες των γραφειοκρατιών και των μικρογραφειοκρατιών.
Τα πράγματα είναι σαφή. Καμία εναλλακτική δυνατότητα δεν υπάρχει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ή τουλάχιστον με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη εναλλακτική που υπάρχει, είναι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, με έξοδο, εδώ και τώρα, από αυτόν όσων υγιών δυνάμεων, σε επίπεδο βάσης, παραμένουν στο εσωτερικό του – διότι, σε επίπεδο «στελεχών», πολύ αμφιβάλλουμε για την ύπαρξή τους. Θα πρέπει επί τέλους με όραμα και σχέδιο να επιτύχουμε τη συσπείρωση όσων υγιών αντιστασιακών διαθέσεων έχουν απομείνει σε αυτόν τον λαό προς άλλες κατευθύνσεις. Προς εκείνες τις δυνάμεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, η οποία δεν έχει προσχωρήσει τόσο πολύ μέσα στο αποικιακό πλέγμα, προς την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη της χώρας από τα κάτω, προς τους χώρους δουλειάς, όπου πρέπει να συγκροτηθούν οι πιο αδύναμοι για να μην τους πετσοκόψουν η κυβέρνηση και οι μεγαλο-εργοδότες τους, στους χώρους της εκπαίδευσης, που εδώ και τριάντα χρόνια έχουν ζωτική ανάγκη από μια πολιτιστική επανάσταση την οποία κανένας δεν αναλαμβάνει και οι περισσότεροι δεν την επιθυμούν. Προς την υπεράσπιση της Κύπρου, την οποία ετοιμάζεται να εκποιήσει ο Αλέξης σε αντάλλαγμα μιας διευθέτησης για το χρέος, προς την παρέμβαση στο μεταναστευτικό αδιέξοδο, ώστε να μην γεμίσει η Ελλάδα σε μερικούς μήνες Άγιους Παντελεήμονες, κοινωνίες-πεδία μάχης με τσακισμένη την πολιτισμική και κοινωνική τους συνοχή. Προπαντός δε, προς την πρόταξη μιας πολιτικής με όραμα κοινωνίας,
[1] Το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, είναι αρκετά πιο πάνω από 60%+, γύρω στο 75%+, ωστόσο περιορίστηκε κατά το δημοψήφισμα εξαιτίας των βοναπαρτιστικών κινήτρων και προθέσεων που είχε αυτό: Ενός ηγεμόνα (Αλέξη) που ζητούσε την άποψη του ελληνικού λαού γύρω από το αυτονόητο (αν θέλει να ζει με αξιοπρέπεια και δίχως μνημόνια, ή αν θέλει να ζει δίχως αξιοπρέπεια με μνημόνια) για να ισχυροποιήσει την εξουσία του έναντι όλων των άλλων.
14 ΣΧΟΛΙΑ
υπάρχουν και οι γιάνις και ζωή , αυτοί σε ποιά διάσπαση ανήκουν;; ο καθείς τους κάνει όσο μια συνιστώσα σε ψήφους
Διαβάζω με προσοχή εδώ και καιρό τις επιθέσεις εναντίον του Σύριζα [συμφωνώ με αρκετά από τα επιχειρήματα, με βάση τα γεγονότα], ωστόσο απορώ με την επίθεση εναντίον του εθνικού/εναλλακτικού νομίσματος, και την πλήρη απουσία ανάλυσης για το ρόλο του ευρώ ΚΑΙ σε οικονομικό, ΚΑΙ σε κοινωνικό-ιδεολογικό επίπεδο.
Έτσι, προτείνεται ως εναλλακτική αυτή η “μυθική” παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας χωρίς να εξετάζεται το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να συμβεί. Η ανασυγκρότηση αυτή θα γίνει με το … ευρώ; Που θα βρεθούν τα κεφάλαια που απαιτούνται για να συμβεί; Υπάρχει κάποιο σχέδιο για Αναπτυξιακή Τράπεζα που τα χρηματοδοτήσει με βάση τη νέα συμφωνία;
Προσωπικά δεν έχω καμία αυταπάτη ότι αυτά μπορούν να συμβούν με το ευρώ, γι’αυτό και τη χαρακτηρίζω “μυθική” – το οποίο δεν είναι ένα απλό νόμισμα, αλλά ένα εργαλείο προώθησης συγκεκριμένων εθνικο-οικονομικών συμφερόντων. Προτείνω στους αναλυτές του Άρδην να διαβάσουν [και να κατανοήσουν] το άρθρο του M. Blyth “The Euro’s Future Is Secure, But It May Not Be The One That We Expect” [http://www.socialeurope.eu/2015/08/the-euros-future-is-secure-but-it-may-not-be-the-one-that-we-expect/ ] και κυρίως τον ρόλο που έχουν οι πρώην ανατολικές και βαλτικές χώρες σ’ αυτό. Οι οικονομίες τους “επιβιώνουν” επειδή έχουν δορυφοροποιηθεί σε αυτήν της Γερμανίας [“What is even more telling is the integration of the Eastern economies into the German export supply chain. One third of the exports of these three countries go straight to Germany”]. Πρόκειται δηλαδή για το οικονομικό Lebensraum του 21ου αιώνα.
Το ερώτημα λοιπόν είναι: η περίφημη παραγωγική ανασυγκρότηση θα συμβεί εντός του ευρώ; Δηλαδή, η Γερμανία θα επιτρέψει να αναπτυχθεί μία περιφερειακή οικονομία που θα θέτει τις δικές της – και ίσως ανταγωνιστικές – προτεραιότητες έναντι αυτών της Γερμανίας;
Το εθνικό ή καλύτερα, ένα παράλληλο [ηλεκτρονικό ίσως;] νόμισμα είναι η μόνη εναλλακτική για παραγωγική ανασυγκρότηση!
Το δεύτερο σημείο για το ευρώ αφορά την κοινωνική-ιδεολογική διάσταση που έχει πάρει στο μυαλό αρκετών πολιτών. Σχολιάζει ο αρθρογράφος στην τελική υποσημείωση ότι το ερώτημα του δημοψηφίσματος ζητούσε το “αυτονόητο” [όπως εκφράστηκε με το ΟΧΙ] και έτσι είναι όντως. Ωστόσο, ένα σχεδόν 40% ψήφισε το μη-αυτονόητο. Πως το ερμηνεύεται αυτό, κ. Ρακκά; Πρόκειται για ηλίθιους που δεν καταλαβαίνουν το αυτονόητο; Ή μήπως η ευρω-προπαγάνδα έχει διαβρώσει τόσο βαθιά ένα κομμάτι της κοινωνίας με αποτέλεσμα το ρήγμα να είναι πλέον βαθύ και μη αναστρέψιμο; Ως πότε θα προσποιούμαστε ότι ένα μέρος της κοινωνίας έχει μετατραπεί σε ευρωπαϊκής ψευτοσυνείδησης ελληνόφωνους; Με αυτούς – τους “ευρώ πάση θυσία …. των άλλων” – θα γίνει η πατριωτική & παραγωγική ανασυγκρότηση;
Μία διόρθωση:
“Ως πότε θα προσποιούμαστε ότι ένα μέρος της κοινωνίας ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ σε ευρωπαϊκής ψευτοσυνείδησης ελληνόφωνους;
Επίσης θα ήθελα να επισημάνω την απουσία από το πλάνο-πρόταση του Άρδην την ανάγκη για ριζική αναδιάταξη του τρόπου διαχείρισης της ισχύος και της εξουσίας. Θεωρώ ότι πρώτος άξονας για οποιαδήποτε συγκρότηση ενός πατριωτικού κινήματος πολιτών πρέπει να είναι η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος [όχι σε πρόσωπα και κόμματα αλλά σε θεσμούς και δομές] έτσι ώστε να σταματήσει – ή έστω να μειώσει σημαντικά – να παράγει θεσιθήρες, ζεστοθεσούληδες και κουρσάρους του Κράτους.
Νόμιζω ότι η μια Νέα Εθνοσυνέλευση για τη δημιουργία και ψήφιση από τους πολίτες ενός Νέου Συντάγματος είναι απαραίτητη προϋπόθεση πριν από οτιδήποτε άλλο.
Και εύστοχο και άστοχο το σχόλιο αυτό. Εύστοχο στο ότι οι θέσεις που προσφέρονται δεν είναι τόσο συγκεκριμένες όσο θα θέλαμε οι περισσότεροι. Από την άλλη, είναι τόσο συγκεκριμένες όσο μπορεί να είναι, δεδομένου ότι δεν υπάρχει φορέας εκλογικά συγκροτημένος που θα επηρεάσει προς αυτές. Νομίζω όμως ότι χρειάζεται να περάσουν στο επόμενο επίπεδο ειλικρίνειας οι συντάκτες. Η πραγματικότητα είναι ότι ελάχιστα μπορούμε να κάνουμε σε αυτήν την επαρχία του Γερμανικού ευρώ-imperium εώς ότου οι ίδιοι οι Γερμανοί αποφασίσουν να το εγκαταλείψουν. Και το μόνο θετικό σε αυτές τις τελευταίες εξελίξεις ήταν η αντιπαράθεση των Γάλλων οι οποίοι ήθελαν οπωσδήποτε να μείνουμε σαν χαράκωμα απέναντι στην ολοκληρωτική Γερμανική κηδεμονία της Ε.Ε. και με αρκετές μεθοδεύσεις τελικά το πέτυχαν, έστω για λίγα χρόνια/μήνες. Το μήνυμα πλέον είναι ότι η χώρα θα πρέπει να προετοιμαστεί όχι απλά για την έξοδο από το ευρώ αλλά για την διάσπαση της Ευρωπαϊκής ωραίας οικογένειας η οποία είναι θέμα λίγου χρόνου, και ίσως η θρυαλλίδα να είναι και οι χιλιάδες προσφύγων που κατευθύνονται με κάθε μέσο προς τη Γερμανία, με την χρήσιμη ηλίθια υπουργό να τους κουνάει το μαντίλι συγκινημένη. Τα capital controls είναι μία τεράστια ευκαιρία προς αυτό τον σκοπό. (Οι πρώτοι δε που θα ζητήσουν να φύγουν τα controls θα είναι ακριβώς οι Ευρωπαίοι μας φίλοι, οι οποίοι δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει ότι ξαφνικά αποκτήσαμε ένα πλεονέκτημα για την ενδογενή παραγωγή – τον defacto περιορισμό των εισαγωγών.) Θεωρώ ότι κύριος στόχος πρέπει να είναι η εγκαθίδρυση εναλλακτικών barter συστημάτων πληρωμής σε τοπικό επίπεδο και η προσπάθεια καθετοποίησης οποιασδήποτε παραγωγής, από το χωράφι και τη θάλασσα στην αγορά. Που μπορεί να είναι τόσο απλό όσο η προμήθεια Ελληνικών τροφίμων στα ξενοδοχεία ή το πακετάρισμα οπορωκηπευτικών και η επεξεργασία του λαδιού τοπικά, με συλλεκτικότητες όπου θα εντάσσονται οι μικροκαλλιεργητές και παραγωγοί, χωρίς τα “κίνητρα” επιδοτήσεων που γίνονταν Καγιέν.
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση το ότι αναφέρεστε σε ‘απουσία ανάλυσης του ρόλου που έχει το ευρώ᾿. Να σας ενημερώσω, ότι στις Εναλλακτικές Εκδόσεις κυκλοφόρησε βιβλίο που ασκεί μια πολύπλευρη κριτική στην αρχιτεκτονική της ΟΝΕ ήδη από το 1998 (ΟΝΕ: Μύθοι και πραγματικότητα). Να προσθέσω επίσης, ότι ως άρδην αντιταχθήκαμε σφόδρα στην προσχώρηση της χώρας μας στο κοινό νόμισμα. Καθώς επίσης ότι επανήλθαμε σε αυτήν την κριτική με αλλεπάλληλα αφιερώματα στο Άρδην από το 2009. Συνεπώς, δεν υφίσταται καμία ‘απουσία’ κριτικής στο ευρώ.
Επίσης, έχουμε αναφερθεί πολλάκις στην σχέση νομίσματος και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η αποβιομηχάνιση της χώρας, συντελείται σταδιακά από το 1982-1983 για λόγους που έχουμε εξηγήσει διεξοδικά, ο δε Γιώργος Καραμπελιάς θα αναφερθεί συστηματικά στο ζήτημα, στο βιβλίο του Κράτος και Κοινωνία στην Μεταπολίτευση (Εξάντας 1989). Τότε, θα διεξαχθεί μια ευρύτερη συζήτηση μεταξύ Ελλήνων οικονομολόγων για τους λόγους της βιομηχανικής καθίζησης της Ελλάδας. Είναι εξαιρετικά δυστυχές το γεγονός ότι αυτή η συζήτηση πετάγεται στα σκουπίδια από τους συγκαιρινούς μας οι οποίοι προτάσσουν το εθνικό νόμισμα ως λύση σε όλα τα δεινά μας -καθώς έτσι ξεχνάμε την ουσία του ζητήματος, και τα φορτώνουμε όλα στο ‘νόμισμα’, η αξία του οποίου αποτελεί αντανάκλαση οικονομικών, πολιτικών, γεωπολιτικών παραμέτρων της εκάστοτε χώρας.
Είναι δε εξαιρετικά απογοητευτικό, το γεγονός ότι η κριτική που ασκείται στην ευρωζώνη, ξεχνά το θεμελιώδες, ότι η Ευρωζώνη αποτελεί ‘ειδική, περιφερειακή εκδοχή’ ενός ευρύτερου συστήματος, της ‘παγκοσμιοποίησης’. Έτσι, νομίζουμε ότι εκτός ευρωζώνης θα γλυτώσουμε την καθίζηση του αγροτικού τομέα, για παράδειγμα, ενώ δεν βλέπουμε ότι αυτή είναι κατ’ αρχάς αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης, και όχι της ευρωζώνης. Να το πω πιο απλά; Η ευρωζώνη για λόγους ‘κοινωνικής συνοχής’ επιδότησε την συρρίκνωση και τον ανα-προσανατολισμό της γεωργικής παραγωγής σε χώρες που δεν διαθέτουν συγκριτικό πλεονέκτημα σε αυτούς τους κλάδους. Έξω από την ευρωζώνη, αυτή η καταστροφή συντελείται δίχως επιδότηση –αξίζει να διαβάσει κανείς τα κείμενα του ινδικού, ή του βραζιλιάνικου αγροτικού κινήματος για να αντιληφθεί τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης στην αγροτική παραγωγή των χωρών που δεν διαθέτουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Επομένως, είτε κανείς θα πρέπει να έχει μια θέση του τύπου ‘έξω από την ευρωζώνη – έξω από την παγκοσμιοποίηση’ δηλαδή ριζική απομόνωση της Ελλάδας από το διεθνές εμπόριο, γεγονός που δεν καθίσταται σήμερα εφικτό καθώς δεν μπορούμε να αποκτήσουμε τον βαθμό αυτάρκειας για να κάνουμε κάτι τέτοιο (και δεν ξέρω αν θα το θέλαμε κιόλας να απομονωθούμε εντελώς από το παγκόσμιο στερέωμα), είτε να κατανοήσει επιτέλους σε ποιόν πλανήτη και σε ποιά χώρα ζει, και να τροχιοδρομήσει το αντιστασιακό του πρόταγμα βάσει της πραγματικότητας και όχι βάσει του τι νομίζει ο καθένας, ή βάσει του πως προσαρμόζει ο καθείς την πραγματικότητα σε αυτό που θέλει να πει.
Η αμφισβήτηση της ευρωζώνης και της παγκοσμιοποίησης είναι αναγκαστικά στην εποχή που ζούμε πλάγια, σταδιακή, και προϋποθέτει μεσο-μακροπρόθεσμες διαδικασίες (εκμετάλλευση αντισυσπειρώσεων, σταδιακή οικοδόμηση εναλλακτικών περιφερειακών συσσωματώσεων κ.ο.κ.).
Όσο για το τελευταίο στο οποίο αναφέρεστε, θέλει πραγματικά μεγάλο ταλέντο για να μεταβάλεις το αυτονόητο σε επίδικο εμφύλιου πολέμου, όπως έκανε ο Τσίπρας με το δημοψήφισμα. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων που ψήφισαν ΝΑΙ, δεν καταφάσκουν ούτε στην αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, ούτε στην γερμανική Ευρώπη. Απλά ήθελαν να ψηφίσουν ΟΧΙ στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς, είναι τραγικό σφάλμα να βγάζει κανείς τα συμπεράσματα που βγάζετε, στην βάση της πόλωσης του ΝΑΙ/ΟΧΙ που παρήγαγε αυτό το βοναπαρτιστικό δημοψήφισμα.
Δύο σχόλια για τα δύο κύρια σημεία του διαλόγου:
1ον: Η απουσία ανάλυσης για το ρόλο του ευρώ δεν αφορά παλαιότερη κριτική – η οποία πολύ σωστά είχε γίνει τότε από το Άρδην. Αφορά την απουσία αναφοράς στο ρόλο του ευρώ ΣΗΜΕΡΑ και στην ανάγκη απεμπλοκής από αυτό.
Και για να είμαι ξεκάθαρος. Κανένας – επαναλαμβάνω, ΚΑΝΕΝΑΣ – δεν ισχυρίζεται ότι η δραχμή ή κάποιο εναλλακτικό ηλεκτρονικό παράλληλο μέσο πληρωμής, είναι η “λύση” σε όλα τα προβλήματα. Για την ακρίβεια, δεν αποτελεί “λύση” σε κανένα πρόβλημα – είναι όμως ένα ισχυρό εργαλείο [μαζί με άλλα όπως μια εθνικοποιημένη Τράπεζα της Ελλάδος και μία Αναπτυξιακή Τράπεζα] που μπορούν να βοηθήσουν στο ξεκίνημα της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης.
Από την άλλη, το Ευρώ είναι η Ταφόπλακα των όποιων λύσεων.
Τη σύνδεση ευρώ-παγκοσμιοποίησης πραγματικά δεν την καταλαβαίνω. Η Σουηδία και η Δανία που μένουν εκτός ευρώ, το παράδειγμα της Ισλανδίας [πρόσφατα άνοιξαν τη συζήτηση για “sovereign money”, δλδ την αφαίρεση του δικαιώματος των εμπορικών τραπεζών να δημιουργούν πιστώσεις], η άρνηση της Πολωνίας να προχωρήσει τις διαδικασίες ένταξης στο ευρώ … όλα αυτές οι χώρες αρνούνται το παγκόσμιο εμπόριο; ή μήπως αντιλαμβάνονται ότι η παραχώρηση οικον. κυριαρχίας σε ένα “ξένο” νόμισμα τους στερεί από ένα σημαντικό όπλο;
Είτε σας αρέσει, είτε όχι, το “ευρώ” συνεπάγεται την δορυφοροποίηση της οικονομίας και την προσαρμογή της στα μέτρα και τις ανάγκες της Γερμανίας. Είναι μια οικονομική Φινλανδοποίηση – στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στη χειρότερη σημαίνει πλήρη μπανανοποίηση. Παραγωγική ανασυγκρότηση εντός του ευρώ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ! Και καλύτερη απόδειξη είναι η αδυναμία να απαντήσετε που θα βρεθούν τα κεφάλαια για την ανασυγκρότηση εντός του ευρώ. Η μόνη ρεαλιστική απάντηση είναι πουθενά και ποτέ – εκτός κι αν θεωρείτε ότι η Γερμανία θα πληρώσει για την ανάπτυξη ενός μικρού ανταγωνιστή στα Βαλκάνια.
Άποψη μου είναι να εγκαταλείψετε τη στείρα κριτική και να συμβάλετε στην προετοιμασία [γιατί το GREXIT μάλλον είναι αναπόφευκτο, μεσοπρόθεσμα] για ένα νέο νόμισμα. Οι προτάσεις του Βαρουφάκη έχουν και νόημα και αξία – αλλά χρειάζονται προετοιμασία. Πέρα από αυτόν υπάρχουν δεκάδες άλλοι επιστήμονες στο χώρο των οικονομικών που βλέπουν και το ατελέσφορο των μνημονίων και της ευρω-λαγνείας και έχουν ιδέες για χρήσιμα εργαλεία. Κανένας δεν προσφέρει μαγικές λύσεις – αλλά χωρίς προετοιμασία πάντα θα καταλήγουμε στο “δεν υπάρχει εναλλακτική”!
Το δεύτερο σχόλιο αφορά το κοινωνικό κομμάτι των ευρωλιγούρηδων και την πεμπτοφαλαγγίτικη στάση τους.
Προσωπικά βρίσκω ότι το επιχείρημα πως το δημοψήφισμα “παρήγαγε” την πόλωση, είναι αστείος φερετζές όσων αρνούνται να δουν κατάματα την πραγματικότητα. Και να δεχτώ ότι ένα μέρος όσων ψήφισαν εναντίον του “αυτονόητου” το έκαναν από εναντίωση στον ΣΥΡΙΖΑ [αν και το κατοπινό “ξεβράκωμα” του Alexis δείχνει ότι η πραγματική εναντίωση περνούσε από το ΟΧΙ]. Ας δεχτώ ότι αυτοί ήταν το 20% του ΝΑΙ.
Ποια είναι όμως η ανάλυση σας για το υπόλοιπο 20%; Μήπως αποτελείται από άτομα με αλλοτριωμένη συνείδηση – κάποιοι γιατί παρασιτούν και τρέφονται από το ευρώ [δημοσιογράφοι και δημοσιογραφίζοντες, υπεύθυνοι επικοινωνίας, δημοσίων σχέσεων, “σύμβουλοι” παντός είδους κ.α.] και κάποιοι επειδή έχουν επενδύσει ψυχολογικά και συναισθηματικά στο “ευρώ” ως ενδεικτικό της “ευρωπαϊκής ψευδοταυτότητας” που δήθεν τους συνδέει με κάποια “ανώτερα” χαρακτηριστικά της ανθρωπότητας.
Κατανοώ ότι είναι σκληρό να δεχτούμε μία πραγματικότητα που δεν μας αρέσει, αλλά είναι παντελώς λάθος στο όνομα μιας δήθεν εθνικής ενότητας να αγνοούμε ότι κάποιο μέρος της κοινωνίας είναι απροκάλυπτα εχθρικό απέναντι στην ελληνική ιδιοπροσωπία. Πάρτε το απόφαση και δείτε πως θα το αντιμετωπίσουμε! Οι άνθρωποι αυτοί ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να διαφέρουν από τους “ευρωπαίους” και θα σαμποτάρουν κάθε προσπάθεια απεγκλωβισμού. Το δημοψήφισμα δεν δημιούργησε το χάσμα – απλώς το ανέδειξε!
ΥΓ Μην παραβλέπετε ότι διάφορα ανώνυμα [αλλά και επώνυμα] τρολάκια του διαδικτύου πετούσαν και πετούν σπόντες για νέα “ουκρανία” και νέα “συρία” αν τυχόν προσπαθήσει η Ελλάδα και οι Έλληνες να απεγκλωβιστούμε από το ευρω. Αυτοί είναι που θα συμβάλουν στην “παραγωγική ανασυγκρότηση”;
Tα περισσότερα ΝΑΙ του άθλιου και ψευδεπίγραφου δημοψηφίσματος του καθεστώτος Σύριζα ήταν ένα μεγάλο ΌΧΙ στη διακυβέρνηση της “καταστρόικα” . Αλλά είναι τέτοιο το μένος και ο φανατισμός των οπαδών της δραχμής (στους οποίους δεν ανήκει το 60% του ΟΧΙ ) που ερμηνεύουν την πραγματικότητα σύμφωνα με τις προσταγές του φαντασιακού τους. Και έχουν τέτοια έλλειψη διάκρισης που δεν βλέπουν ότι το μεγαλεπήβολο σχέδιο τους εξυπηρετεί στο έπακρο τα σχέδια της ολιγαρχίας των αγορών. Και επειδή η παραγωγική ανασυγκρότηση έχει γίνει πολύ της μόδας τελευταία, καμία παραγωγική ανασυγκρότηση δεν μπορεί να ξεκινήσει αν δεν συνδυάζεται με ταυτόχρονη πολιτισμική αναγέννηση και εκσυχρονισμό της πνευματικής μας παράδοσης. Διότι η ελευθερία πέρα από “τόλμη” και τσαμπουκάδες της κάθε χρυσής αυγής χρειάζεται και “αρετή ” η οποία πολύ δύσκολα κατακτιέται.
Άρα … μην ονειρεύεστε παραγωγική ανασυγκρότηση αν δεν γίνετε “ενάρετοι”.
Πιο προτεστάντης … πεθαίνεις!
Ευχαριστούμε θείε Βολφγκανγκ για τις συμβουλές…
Αγαπητέ Χρίστο,
θερμά συγχαρτήρια για τα εύστοχά σου σχόλια!
Σχετικό άρθρο:
http://kostasxan.blogspot.gr/2015/08/2051.html
Μεταφέρουμε σχόλιο-απάντησης του Βασίλη Ξυδιά από το facebook, και την ανταπάντηση του Γ. Ρακκά:
ΑΡΔΗΝ ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ !
1.Όλα αυτά που λέει αυτό το κείμενο για την ΚΟΕ είναι ανυπόστατα. Αναρωτιέμαι πού τα σκέφτηκε! Κανένας από την ΚΟΕ δεν μίλησε ποτέ για “προδοσία”, ούτε υπερασπίστηκε την “αναδιανεμητική πολιτική” του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.
Σε ό,τι αφορά τη δημόσια κριτική της ΚΟΕ στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι εύγλωττη η κοινή δήλωση των Ρινάλντι-Σωτηρίου ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2014.
Παραμονές των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, ο Ρινάλντι προειδοποιούσε δημόσια για την “ισχυρή πιθανότητα” της κεντροαριστεροποίησης και της συστημικής παλλινόρθωσης.
Αυτή δε η κριτική στάση εξελίχθηκε σε δημόσιο εφ’ όλης της ύλης διαχωρισμό αμέσως μετά τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου.
Επειδή εγώ προσωπικά είχα και τότε ακόμα κάποιες αυταπάτες μπορώ να μαρτυρήσω ότι ο ηγετικός πυρήνας της ΚΟΕ δεν είχε καμία. Είχε από πολύ νωρίς συνειδητοποιήσει πού πηγαίνουν τα πράγματα.
Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο ξεκίνησε από πολύ νωρίς μια καμπάνια ενημέρωσης και προετοιμασίας των μελών και φίλων της ΚΟΕ και γενικότερα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό που ερχόταν.
Όποιος έχει εμπειρία από κομματικές διαδικασίες μπορεί να καταλάβει τί σήμαινε η ανάληψη της ευθύνης για μια τέτοια δημόσια κριτική. Συμμετείχα ο ίδιος προσωπικά σε μια σειρά ενημερωτικών ομιλιών τον Μάιο και τον Ιούνιο στην Κρήτη, όπου τα μέλη της ΚΟΕ αντιμετώπισαν στην καλύτερη περίπτωση τη δυσπιστία των καλοπροαίρετων μελών του ΣΥΡΙΖΑ, και στη χειρότερη την απαξίωση, τη λεκτική βία και την προσπάθεια απομόνωσης από τους υπόλοιπους.
Και τώρα, μετά τη συμφωνία, ακριβώς για να μην αφήσουν περιθώριο σε αυταπάτες και τακτικισμούς, όλα τα στελέχη της ΚΟΕ προτίμησαν να παραιτηθούν από τα καθοδηγητικά όργανα αντί να μείνουν να δώσουν μια μάχη που θα μπορούσε να συσκοτίσει την ουσία. (Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όφειλαν οι βουλευτές της ΚΟΕ να παραδώσουν τις έδρες τους για να κάνουν τη ζωή του Τσίπρα ευκολότερη. Το τί θα κάνουν και πότε θα το κάνουν θα εξαρτηθεί από διάφορα, πάντως όχι από τις υποδείξεις του Άρδην).
2.
Μου έχει κάνει εντύπωση η φοβερά μισαλλόδοξη στάση που κρατάει το Άρδην όλο αυτό το διάστημα, δείχνοντας να μην καταλαβαίνει στοιχειώδη πράγματα· ότι είναι άλλο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιες απ’ τις οργανωμένες δυνάμεις του, κι άλλο ο λαϊκός κόσμος που πίστεψε σ’ αυτόν.
Αυτή η μισαλλοδοξία λειτουργεί πρώτα απ’ όλα εις βάρος του ίδιου του Άρδην, γιατί καθιστά αφερέγγυα και αναποτελεσματικά ακόμα και όσα σωστά έχει να πει και να προσφέρει.
Τι πιο χαρακτηριστικό από τον τρόπο που το Άρδην διαχωρίστηκε από το παλλαϊκό ΟΧΙ. Έφτασε να κατηγορεί τους νέους ότι ψήφισαν ΟΧΙ εις βάρος της πατρίδας τους, εξ αιτίας, λέει, του μηδενιστικού ωχαδερφισμού τους (sic)!
Και τώρα νομίζει ότι ήρθε η ώρα να δρέψει τους καρπούς της αποτυχίας και της λαϊκής απελπισίας και προσπαθεί να αμαυρώσει ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ.
Σύντροφοι, είναι πολύ μικρονοϊκό όλο αυτό. Είστε καλύτεροι απ’ αυτό που δείχνετε. Μη συνεχίζετε σ’ αυτό το μοτίβο. Είναι κρίμα!
ΣΗΜ. Είπα να μη βαρύνω τα παραπάνω με τεκμηρίωση, παραπομπές κλπ. Αν όμως υπάρχει κάποιος που θα τη χρειαζόταν ευχαρίστως να του την παράσχω.
Β. Ξυδιάς
***
Αφού θέλετε έξυπνοι άνθρωποι να συζητάμε σαν τους χαζούς για να αποφύγουμε την ουσία, ας μιλήσουμε λίγο για τα αυτονόητα.
Δεν λέτε «προδοσία», λέτε «μετάλλαξη» που είναι κάτι αντίστοιχο. Η θεωρία της ‘μετάλλαξης’ δεικνύει έναν αιφνίδιο ή σταδιακό μετασχηματισμό ουσίας της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ με φορέα την ‘ομάδα Μαξίμου’ (τα φέρνει ο διάολος και αυτή η ομάδα Μαξίμου, είτε με Λαζαρίδη, είτε με Παππά, να αυτονομείται και να κάνει όργια ε;).
Το ερώτημα είναι πότε συντελέστηκε αυτή η μετάλλαξη; 25 Γενάρη; 20 Φλεβάρη; 13 Ιούλη; Εμείς λέμε ότι δεν έγινε καμία μετάλλαξη. Ότι έγινε μια σταδιακή διολίσθηση, υπό μια αλληλουχία των πραγμάτων που ξεκινάει το 2012, οπότε ο Αλέξης Τσίπρας ρίχνει την μπλόφα της «κυβερνώσας αριστεράς» σε αυτό που αντιλαμβάνεται ως «παρτίδα πόκερ», δηλαδή την πολιτική πάνω στις τύχες της χώρας. Διαμορφώνεται τότε μια πορεία, που αναγκαστικά περνάει μέσα από την σύμπραξη με Ινστιτούτα Λεβί και δεν συμμαζεύεται, όπου περιφέρουν στις ΗΠΑ τον Τσίπρα ως το πουλέν της φιλοατλαντικής κεντροαριστεράς, την Γιάννα Αγγελόπουλου Δασκαλάκη και όλα τούτα τα απαράδεκτα, που ξεδιπλώνονται από το 2012 και ύστερα.
Εσείς, λέγατε ότι αυτά ήταν ‘δευτερεύοντα’ και επικαλεστήκατε την ύπαρξη-σύνδεση με τον ‘λαϊκό ριζοσπαστισμό’ ώστε να συγκρατηθεί η πορεία προς την κεντροαριστερά. Άρα τοποθετηθήκατε εντός του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην πολιτική της ανάθεσης, για να αποφύγετε αυτήν την αλληλουχία των πραγμάτων –που δυστυχώς αποδείχθηκε σχεδόν σιδερένια.
Τα ξαναφέρνει ο διάολος και αυτή η θεωρία διαψεύδεται στην πράξη, καθώς η κεντροαριστεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνεται με το δημοψήφισμα, καθώς τότε ο Τσίπρας συσσωρεύει αρκετή προσωπική πολιτική ισχύ, για να δράσει σχεδόν πραξικοπηματικά και να προχωρήσει στην συμφωνία της 13 Ιούλη (δεδομένου και του φιάσκου της πρότερης διαπραγματευτικής γραμμής). Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί πολύ απλά το δημοψήφισμα ήταν βοναπαρτιστικό, και όχι δημοκρατικό, και στα θεμέλιά του εγγράφονταν η λογική να λεηλατηθεί η κοινωνική οργή, για να αλλάξουν οι εσωκομματικοί/ενδοκοινοβουλευτικοί συσχετισμοί προς όφελος του πρωθυπουργού.
Τι έχει συμβεί; Το ‘σφάλμα ερμηνείας’ που διαπράξατε, ήταν θεμελιώδες και είχε να κάνει με την παραγνώριση της φύσης του ΣΥΡΙΖΑ ως οργανικό οπορτουνιστικό κόμμα ‘των διανοουμένων’ της μεταπολίτευσης. Γι’ αυτό εν τέλει τα πάντα που κάνατε γύρισαν μπούμερανγκ: Η μάχη ενάντια στην ανάθεση, και άρα η επιμονή να συνδεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τον λαϊκό ριζοσπαστισμό, ενίσχυσε την ανάθεση, και την λεηλασία της κοινωνικής δυναμικής από το κόμμα κ.ο.κ.
Πίσω από την στρατηγική σας σε όλες τις φάσεις όπου αυτή ξεδιπλώνεται, από την επίκληση του «λαϊκού ριζοσπαστισμού» μέχρι την «θεωρία της μετάλλαξης» κρύβεται μια αναγκαιότητα: Η παραμονή σε μια μαζική οργάνωση, ώστε να χρησιμοποιείται το οργανωτικό της κέλυφος ως δίαυλος συνομιλίας με ευρύτερο κόσμο. Εξ ου και η κατηγορία της ‘γραφειοκρατικοποίησης’ την οποία σας απευθύνουμε. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, οι πράξεις της ΚΟΕ είναι εντελώς αναντίστοιχες και κατώτερες ως προς τις προσδοκίες της ίδιας της κριτικής που ασκούσατε στην ηγεσία κατά καιρούς.
Γι’ αυτό και τώρα, αποφεύγετε να κάνετε αυτοκριτική… σηκώνοντας τις σημαίες της αυτοκριτικής που θά ‘λεγε και ο Μάο. Δεν κάνουμε κριτική για να σας σταυρώσουμε, ούτε για να επιβεβαιωθούμε. Κάνουμε κριτική για να φωτίσουμε τις ευθύνες που έχετε, ακριβώς επειδή η κύρια επιλογή σας να παρεμβαίνετε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, εν τέλει θα λειτουργήσει εναντίον μιας ευρύτερης προοπτικής να συγκροτηθεί κάτι εναλλακτικό, έξω και πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό εμείς εδώ στην Θεσσαλονίκη, τουλάχιστον που ζω εγώ, το βιώσαμε πολύ καθαρά με σας σας. Όλα τα καλέσματα που σας απευθύναμε, είτε για να πάνε οι ρημάδες οι πορείες μια φορά σε αυτό το καταραμένο το γερμανικό προξενείο, είτε για συνεργασία στην βάση σε μετωπικά σχήματα για την φυγή των νέων, είτε για την παρακολούθηση έστω ανοιχτών διαδικασιών για παρεμβάσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση, έστω όχι πριν αλλά ΜΕΤΑ τις εκλογές, πήγανε στο βρόντο, ακριβώς επειδή… «τι θα πούνε οι σύντροφοι στο κόμμα;».
Στην δε Αθήνα, ούτε κάτω από το στέκι μας δεν τολμούν να περάσουν οι μεγαλύτεροί από σας, για να μην δυσαρεστηθούν ο Βούτσης και ο Φλαμπουράρης. Που καταλήγει όλη αυτή η ιστορία; Μαζί με εσάς, δεσμεύετε κι έναν ολόκληρο κόσμο της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, που αντιλαμβάνεται τι γινόταν/έγινε στο να ακολουθεί την ίδια πορεία.
«Εγώ θα μείνω» λέτε εσείς της ΚΟΕ, στο πλατύ οργανωτικό κέλυφος, για να κερδίσω τα οφέλη του. Εσείς μπορεί να κερδίζατε/κερδίζετε αλλά οι θέσεις σας λειτουργούσαν ντε φάκτο ενάντια σε προοπτικές να γίνει κάτι ουσιαστικό εκτός ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ως γνωστόν είναι πιο εύκολο να διέλθει πλούσιος με την καμήλα του από την τρύπα μιας βελόνας, παρά να αρνηθεί τον οπορτουνισμό το οργανικό κόμμα των διανοουμένων της μεταπολίτευσης.
Όλα αυτά τα χρόνια, αρνείστε να συμβάλλετε ΑΝΟΙΧΤΑ και έμπρακτα, σε όλες τις πρωτοβουλίες για την απαγκίστρωση των αντιμνημονιακών κινητοποιήσεων από τις δαγκάνες της ανάθεσης ακριβώς γιατί… «τι θα πούν οι σύντροφοι μέσα στο κόμμα» και γιατί «εδώ κερδίζουμε περισσότερα».
Στην πολιτική όμως, δεν γίνεται όμως να «κάνεις ταμείο» εισπράττοντας μόνο τα κέρδη, αρνούμενος να πληρώσεις τον λογαριασμό. Ούτε γίνεται, από μια μέρα στην άλλη, να αποφασίζεις να πεις αλήθειες που ήξερες 100%, αλλά τις έλεγες κατά συνθήκη στο 50%, μόνο και μόνο για να γλυτώσεις από ένα καράβι που βουλιάζει.
Αυτό, θέτει μεταξύ όλων των άλλων και ένα ηθικό πρόβλημα, που διευρύνει το χάσμα μεταξύ μας. Μην κρίνεις, επομένως, εξ ιδίων τα αλλότρια. Εσείς έχετε μισαλλόδοξη στάση, όχι εμείς.
Υ.Γ. Με τον Δ. Κοδέλα, το πρόβλημα δεν είναι η ουσία της παραίτησης. Είναι ότι δήλωσε ότι θα το κάνει, και δεν το έχει κάνει ακόμα. Για την ουσία, όντως, μπορεί και να είναι λάθος επιλογή, ιδιαίτερα αν ακολουθούν βουλευτές πειθήνιοι στην πλειοψηφία. Αλλού είναι το πρόβλημα. Ο Κοδέλας είναι νέος και είχε επιδείξει μια σοβαρότητα. Μην καταλήξει σαν τον Μιχελογιαννάκη, κρίμα είναι…
Υ.Γ.2 Στην θέση σου, δεν θα έκανα πλάκα με τον μηδενισμό. Είναι ένα πρόβλημα πολύ υπαρκτό εντός της νεολαίας και του αντιμνημονιακού κινήματος, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε μεταλλάξεις, δραχμικές και όχι μόνο, και να ενταφιάσει τις αντιστάσεις της ελληνικής κοινωνίας σ’ ένα εμφυλιακό, καταστροφικό αδιέξοδο. Ο μηδενισμός στρεβλώνει κάθε μάχη που πρέπει να δοθεί, και την εκφυλίζει σε αντιπαράθεση που δημιουργεί «καμμένη γη». Το ότι υποβαθμίζεις έτσι την συζήτηση περί μηδενισμού, δεικνύει δυστυχώς ότι δεν έχεις καταλάβει τίποτα για την λειτουργία του μέσα στην ελληνική κοινωνία.
” Με αυτούς – τους “ευρώ πάση θυσία …. των άλλων” – θα γίνει η πατριωτική & παραγωγική ανασυγκρότηση;”…για να το λες,θα έχεις στο μυαλο σου τις άλλες “υπαρκτές” πατριωτικες & παραγωγικές ανασυγκροτησεις… κουβανεζικη και την βορεοκορεατικη …
Είναι κρίμα που ο κύριος Ξυδιάς καλεί σε μετάνοια χωρίς να το έχει πράξει πρώτα ο ίδιος.
Διότι φέρει ευθύνη για την ταφόπλακα της χώρας και ίδιος και η ΚΟΕ και η Αριστερή πλατφόρμα και όλοι όσοι ανέδειξαν και συμμετείχαν στο μηδενιστικό καθεστωτικό μόρφωμα που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο όσο κι αν δεν αρέσει στον κύριο Ξυδιά αποτελεί την άλλη όψη της ολιγαρχικής κομματοκρατίας. Δεν έχουμε ανάγκη πλέον από καμία οργάνωση και κανένα πολιτικό σχηματισμό που για να εκφράσει την αγάπη του, την αγωνία του και το όραμά του για αυτό τον τόπο και τον ελληνισμό πρέπει πρώτα να αυτοπροσδιορίζεται με όρους Αριστερά – Δεξιά.
Στους συντρόφους του Σύριζα παραθέτω ένα απόσπασμα από την ανάλυση του Παναγιώτη Κονδύλη για την Ελληνική πραγματικότητα.
“…Πολλοί, των οποίων οι ελπίδες, οι διαγνώσεις και οι προγνώσεις διαψεύσθηκαν παταγωδώς και οι οποίοι τώρα δεν έχουν αρκετή αξιοπρέπεια για να σωπάσουν και να αναρωτηθούν μήπως είναι ανίκανοι να καταλάβουν τι γίνεται στον κόσμο, παρά αντίθετα συνεχίζουν απτόητοι τη φιλόδοξη πολιτική ή συγγραφική τους σταδιοδρομία επικαλούμενοι την ακατάλυτη πίστη τους στο «μέλλον του άνθρωπου» και στην «πρόοδο» — πολλοί τέτοιοι, λοιπόν, ζητούν σήμερα υποκατάστατα των παλαιών ορθόδοξων σοσιαλιστικών ουτοπιών σε θολούς ειρηνισμούς και σε οικουμενιστικές ηθικολογίες . Νομίζουν ότι με τον τονισμό του μεγάλου κοινού ανθρωπιστικού παρονομαστή και με την υπόμνηση του πάντα αδιάπτωτου ανθρωπιστικού τους φρονήματος θα ρίξουν μία γέφυρα ανάμεσα στις χθεσινές και στις σημερινές τους τοποθετήσεις, σβήνοντας έτσι από τη μνήμη των άλλων τις πολιτικές τους γκάφες και διασκεδάζοντας τις εύλογες αμφιβολίες, ως προς τις πνευματικές τους ικανότητες σ’ ό,τι αφορά στη σύλληψη πολιτικών καταστάσεων.”