Ένας πράσινος λεκές, στο φόρεμα της γυναίκας του Καίσαρα

(Που αποδεικνύεται λιγότερο τίμια απ’ όσο θα ‘πρεπε)

Το συνοικέσιο ΣΥΡΙΖΑ-Πρασίνων (εξωτερικού) –η τελοσπάντων ό,τι έχει απομείνει από την πολιτική συντροφιά του Μιχάλη Τρεμόπουλου– είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ εδώ και πολλούς μήνες.
Εκείνο, όμως, που έκανε εντύπωση με την ανακοίνωσή του είναι η μεγάλη γαλαντομία με την οποία φέρθηκε η ηγεσία ενός κόμματος που «χτυπάει» την αυτοδυναμία, σε μια φυλλορροούσα πολιτική ομάδα –την ίδια στιγμή μάλιστα που μεταχειρίστηκαν με τέτοιο τρόπο τους «ασώτους» της ΔΗΜΑΡ. Είκοσι δύο θέσεις στα ψηφοδέλτια (από τις… 50 μη-κομματικές που προβλέπονται σε αυτά), με τον Μιχάλη Τρεμόπουλο να διεκδικεί με αξιώσεις την μια από τις κοινοβουλευτικές έδρες της Θεσσαλονίκης. Και… ζήλια ο Φώτης!
Το ερώτημα είναι γιατί να δίνεται τόσο μεγάλη βαρύτητα σε μια συμμαχία, που τουλάχιστον στην Θεσσαλονίκη προβλέπεται μάλιστα και να κοστίσει σε ψήφους προς την αξιωματική αντιπολίτευση, ακριβώς γιατί ο Μιχάλης Τρεμόπουλος παραμένει συμπαθής μόνο σ’ ένα 3%-4% κοσμοπολίτικου μεσο-μεγαλο αστικού εκλογικού ακροατηρίου του «κόμματος της παγκοσμιοποίησης», ενώ για όλους τους υπόλοιπους είναι τουλάχιστον εξαιρετικά αντιπαθής. Κι αυτό για χίλιους δύο λόγους, όπως για το γεγονός ότι από τον πολύ εθνομηδενισμό του, έχει καταντήσει να στηρίζει τον «μακεδονικό σωβινισμό», να είναι φιλοκεμαλιστής, και να ζητάει μαζί με τον “σύντροφό” του τότε Γερμανό Υπουργό Εξωτερικών, Γιόσκα Φίσερ, την κεφαλή των Σέρβων επί πίνακι εν είδει «συλλογικής ευθύνης».
Τόσο ανάγκη έχει επιτέλους ο ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την συμμαχία; Η απάντηση είναι ναι, ωστόσο οι λόγοι δεν είναι προεκλογικοί αλλά μετεκλογικοί.
Διότι οι Πράσινοι εκτός από ένα μικρό πολιτικό κόμμα σε φάση κατακερματισμού, αποτελούν δίαυλο επικοινωνίας και συνεννόησης με την φιλελεύθερη-πρασινοκαπιταλιστική διεθνή των Ευρωπαίων Πρασίνων, οι οποίοι παίζουν ρόλο αριστερού ψάλτη της Γερμανικής Ευρώπης, με πρώτον και καλύτερο τον «βρώμικο Ντάνι», Ντανιέλ Κον Μπεντίτ. Και ο καλός μας ο Κον-Μπεντίτ έχει αλλάξει τώρα τελευταία γνώμη, και από εκεί που τριγύρναγε τα ευρωπαϊκά φόρα παρέα με τον Κώστα Σημίτη, για να εξηγήσει στο σοφιστικέ κοινό του γιατί οι διεφθαρμένοι και νήπιοι Έλληνες έχουν ανάγκη την γερμανική διαπαιδαγώγηση των μνημονίων, τώρα βλέπει με καλό μάτι μια κυβέρνηση “με κορμό” (sic!) τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι για το πρόγραμμά του, το οποίο θεωρεί μάλλον υπερβολικό και σίγουρα ανέφικτο, αλλά διότι σύμφωνα με τα λεγόμενά του μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να «αλληλοβοηθηθεί» με την Ε.Ε. ώστε να “εξανθρωπίσουν” αυτό το τόσο αναγκαίο ελληνικό πρόγραμμα. Ο γλυκούλης μας ο Ντάνι, θέλει να μας πλέξει ένα πουλοβεράκι επιμήκυνσης, ελάφρυνσης των τόκων, και μέτρων που θα επιτρέψουν λίγα ψίχουλα κοινωνικής ανακούφισης, διεκδικώντας σε αντάλλαγμα να μεταμορφώσει με το ραβδί του τον Τσίπρα σε Ματέο Ρέντσι της Ελλάδας. Κάτι που, όλως τυχαίως, θα επιτρέψουν και στην Γερμανική Ευρώπη να διευθετήσει προσωρινώς τις ενοχλήσεις που της προκαλεί η ελληνική παρανυχίδα, για να καταπιαστεί με τα άλλα σοβαρότερα ζητήματα της Ε.Ε. Κάποιοι βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ, σίγουρα πιο ρεαλιστές από τους συντρόφους που συνεχίζουν τα αβάντι πόπολα στα κανάλια, πιστεύουν ότι «αυτός ο βάρβαρος» ίσως να προσφέρει και κάποια “λύση” κανονικοποίησης, δηλαδή αποδαιμονοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ ενώπιον του ευρωπαϊκού κατεστημένου.
Οι δε Πράσινοι, διεκδικούν για πρώτη φορά με αξιώσεις κάποια κοινοβουλευτική έδρα στην Ελλάδα –δουλειές με φούντες για το υπερδραστήριο στην Θεσσαλονίκη πολιτικό ίδρυμα των Γερμανών Πρασίνων, Χάινριχ Μπελ. Ως αποτέλεσμα βέβαια, και βάσει του ποιοι εν τέλει «χώρεσαν» σε αυτό το ταλαίπωρο ψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ Α΄ Θεσσαλονίκης και ποιοι κόπηκαν εν ίδει στιμμένης λεμονόκουπας (όλως τυχαίως, όσοι ανεξάρτητοι είχαν μη-εθνομηδενιστική άποψη σε ζητήματα ταυτότητας, και εθνικής ανεξαρτησίας), η εντόπια κοινοβουλευτική σύνθεση κινδυνεύει να «μπουταρίζει» επικίνδυνα προς μεγάλη ευχαρίστηση των διαφόρων νεο-αποικιακών δικτύων που ενεργοποιούνται εντός της νύφης του Θερμαϊκού, αμερικανογερμανικών, νεο-οθωμανικών και σιωνιστικών. Και το αυτό γράφεται με καμία διάθεση συνομωσιολογίας, μακριά από εμάς τέτοια ψεκάσματα, απλά μέσω μιας απλής ανάγνωσης του τι είναι συμβατό ιδεολογικο-πολιτικά και τι δεν είναι στην εικόνα που έχουν οι επικυρίαρχοι και οι ντόπιες άρχουσες τάξεις για αυτήν την πόλη.
Θα μας πείτε τώρα, γιατί ασχολείστε με αυτά τα –αναγκαία;– προεκλογικά φάλτσα των αντιμνημονιακών, ενώ στην Θεσσαλονίκη θα κατέβει μάλλον το δικέφαλο τέρας του μνημονιακού σκότους, Σαμαροβενιζέλος. Η απάντηση είναι απλή, και δεν έχει να κάνει με αυτά που διακινούν κάποιες νεο-αυριανικές φαρμακόγλωσσες ότι τάχα γίναμε «όψιμοι μνημονιακοί» (sic!): Πρώτον, ασχολούμαστε περισσότερο γιατί οι Πασοκο-νεοδημοκράτες εμφανίζονται πλέον εξόφθαλμα ως καθάρματα, και την μπόχα της εθελοδουλίας τους μυρίζεται μέχρι και ο γάτος μας ο Νέλσωνας. Δεύτερον, διότι ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, το τρένο των Κουΐσλινκ έχει ξωμείνει από μπιέλα, κι έτσι τα δίκτυα “συμμόρφωσης” της γερμανικής Ευρώπης αναζητούν εναλλακτικά σχέδια για να βρεθούν «ένα βήμα μπροστά» -που θα ‘λεγε και ο Κάρολος. Κι αν το Ποτάμι είναι ένα τέτοιο σχέδιο, ιδιαίτερα αν αποτύχει το σενάριο της αυτοδυναμίας ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα πρέπει να υφίσταται κι ένα συμβατό ρεύμα εντός του ΣΥΡΙΖΑ προς αυτήν την κατεύθυνση. Είπαμε, οι επικυρίαρχοι της Ευρώπης είναι δύσκαμπτοι, αλλά όχι και χαζοί. Κι εμείς είμαστε «αντι-μνημονιακοί», όχι μαλάκες.

«Μαρουλοφάγος»

Υ.Γ. Οι ακροδεξιοί της πόλης, σε κάθε τους εκδοχή, αρέσκονται να διαρρέουν μια αισχρή πρακτορολογία γύρω από τον Μ. Τρεμόπουλο –πετυχαίνοντας έτσι να τον ‘θυματοποιήσουν’ και να συσκοτίσουν τον πραγματικό χαρακτήρα της πολιτικής που εκφράζει. Έτσι, είναι απολύτως αληθές το γεγονός ότι επί χρόνια, ο Μ.Τ. εξασφάλιζε την πολιτική του επιβίωση στην πόλη πάνω στο σκιάχτρο του Παναγιώτη Ψωμιάδη, και όσων του καταλόγιζε, βλακωδώς. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο Μ.Τ. πάντοτε αυτά πίστευε και έλεγε, ανοιχτά και με συνέπεια και αυτό ακριβώς είναι για μας το πρόβλημα…