Η Ελλάδα και η Ευρω-τουρκική συγκυριαρχία

του Κ. Χατζηαντωνίου

Η συ­νερ­γα­σί­α (α­ντι­κει­με­νι­κώς) Α­θη­νών-Να­ϊ­ρό­μπι-Ά­γκυ­ρας κα­τέ­φε­ρε βα­ρύ πλήγ­μα στον ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό α­γώ­να του κουρ­δι­κού λα­ού, στις πε­ρι­φε­ρεια­κές προ­ο­πτι­κές της Ελ­λά­δας, στις αν­θρω­πι­στι­κές α­ξί­ες που α­πο­τε­λούν την τε­λευ­ταί­α γραμ­μή α­μύ­νης του πο­λι­τι­σμού μπρο­στά στην ε­πε­λαύ­νου­σα χρη­μα­τι­στη­ρια­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα. Η Τουρ­κί­α ε­πι­βάλ­λε­ται ως κυ­ρί­αρ­χη πε­ρι­φε­ρεια­κή δύ­να­μη, η Α­θή­να με­τα­πί­πτει σε κα­θε­στώς ευ­ρω­τουρ­κι­κής συ­γκυ­ριαρ­χί­ας και ο ελ­λη­νι­σμός στιγ­μα­τί­ζε­ται στο μο­να­δι­κό ε­πί­πε­δο που εί­χε α­πο­μεί­νει να αι­σθά­νε­ται μια κά­ποια πε­ρη­φά­νια, μια μνή­μη της αρ­χαί­ας του ι­δα­νι­κής προ­σω­πι­κό­τη­τας: στο ε­πί­πε­δο της τι­μής και της η­θι­κής δε­ο­ντο­λο­γί­ας. Η κυ­βέρ­νη­ση Ση­μί­τη θα φύ­γει α­φή­νο­ντας έ­να ι­στο­ρι­κό στίγ­μα στην θλι­βε­ρή πο­λι­τι­κή ζω­ή. Η ντρο­πή του 1974 που ε­γκαι­νί­α­σε την Με­τα­πο­λί­τευ­ση, ε­πα­να­λαμ­βά­νε­ται με άλ­λα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά στο τέ­λος αυ­τής της πε­ριό­δου που η έ­κρη­ξη ε­λευ­θε­ρί­ας συν­δυά­στη­κε με πρω­το­φα­νή στην νε­ο­ελ­λη­νι­κή πε­ρί­ο­δο έ­κρη­ξη ι­διο­τέ­λειας, χρη­μα­τι­σμού και δια­συρ­μού των πο­λι­τι­στι­κών μας α­ξιών. Αν οι ε­θνι­κές ήτ­τες α­να­τρέ­πο­νται, οι ε­θνικές α­τι­μώ­σεις πα­ρα­μέ­νουν ε­σα­εί στίγ­μα και ό­νει­δος. Η κομ­μα­τι­κή γρα­φειο­κρα­τί­α του ΠΑ­ΣΟΚ σέρ­νει πρώ­τη τον χο­ρό της ι­στο­ρι­κής μας ευ­τέ­λειας με ε­πι­κε­φα­λής κά­ποιον που φι­λο­δό­ξη­σε να γί­νει γκα­ου­λά­ι­τερ αλ­λά θα κα­τα­ντή­σει –αν του δο­θεί λί­γος χρό­νος α­κό­μη- κα­ϊ­μα­κά­μης. Ού­τε καν βα­λής!
Πολ­λά ε­γρά­φη­σαν για την πα­ρά­δο­ση Ο­τσα­λάν. Συ­γκε­φα­λαιώ­νο­ντας, δυο εκ­δο­χές κυ­ριαρ­χούν γι’ αυ­τήν την ε­παί­σχυ­ντη πρά­ξη:
Η Ελ­λά­δα έ­ντρο­μη α­πό την πα­ρου­σί­α Ο­τσα­λάν στο έ­δα­φός της προ­σπά­θη­σε ά­ρον ά­ρον να α­παλ­λα­γεί. Η πα­ρου­σί­α αυ­τή του Κούρ­δου η­γέ­τη έ­γι­νε γνω­στή σε Ουά­σι­γκτον – Ά­γκυ­ρα που α­παί­τη­σαν την ά­με­ση πα­ρά­δο­ση. Η Α­θή­να συμ­φώ­νη­σε αλ­λά, φο­βού­με­νη τις εύ­λο­γες α­ντι­δρά­σεις, α­πο­δέ­χθη­κε μια λύ­ση που ό­λοι θε­ώ­ρη­σαν “ι­δα­νι­κή”: Tην πα­ρά­δο­ση σε μια χώ­ρα-προ­τε­κτο­ρά­το των α­με­ρι­κα­νι­κών υ­πη­ρε­σιών. Ό­περ και ε­γέ­νε­το. Η πα­ρά­δο­ση θα γι­νό­ταν χω­ρίς να α­ντι­λη­φθεί κα­νείς τί­πο­τε αλ­λά δυ­στυ­χώς δεν προ­έ­βλε­ψαν την έ­ντι­μη στά­ση του πρέ­σβη Κω­στού­λα και του ταγ­μα­τάρ­χη Κα­λε­ντε­ρί­δη. Το “α­τύ­χη­μα” α­πο­κα­λύ­φθη­κε.
Δεύ­τε­ρη εκ­δο­χή: Η Ελ­λά­δα “τυ­χαί­α” στέλ­νει τον Ο­τσα­λάν στην Κέ­νυα αλ­λά έ­ντρο­μη προ του εκ­βια­σμού πα­ρα­δί­δει τον Κούρ­δο η­γέ­τη. Εί­τε στην πρώ­τη εί­τε στην δεύ­τε­ρη εκ­δο­χή, η τε­λι­κή πρά­ξη μέ­νει η ί­δια: Η πα­ρά­δο­ση στις κε­νυα­τι­κές αρ­χές, με α­πό­φα­ση Ση­μί­τη, ή­ταν συ­νει­δη­τή πρά­ξη πα­ρά­δο­σης. Και η πρά­ξη αυ­τή εί­ναι το ί­διο α­νέ­ντι­μη και ε­να­γής με την α­πευ­θεί­ας πα­ρά­δο­ση που η γνω­στή δει­λί­α του κ. Ση­μί­τη δεν ή­ταν δυ­να­τόν να ε­πω­μι­στεί. Αν κά­ποιοι α­πο­τολ­μούν α­να­φο­ρά στις η­θι­κές και πα­τριω­τι­κές α­ξί­ες, τα φε­ρέ­φω­να της μι­κρο­α­στι­κής δια­φθο­ράς έ­χουν α­κα­τα­μά­χη­το α­ντί­πα­λο ο­χυ­ρό: το Χρη­μα­τι­στή­ριο Α­ξιών. Εί­ναι ω­στό­σο τέ­τοια η τύ­φλω­ση αυ­τού του κό­σμου που ή­δη προ­κα­λεί τριγ­μούς και α­ντι­δρά­σεις σε ό­λη την έ­κτα­ση του κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος. Η α­να­βί­ω­ση του ε­πε­κτα­τι­κού πνεύ­μα­τος -το ο­ποί­ο ου­δέ­πο­τε α­παρ­νή­θη­κε η κε­μα­λι­κή στρα­το­γρα­φειο­κρα­τί­α- της ο­σμα­νι­κής υ­περ­δο­μής του τουρ­κι­κού κρά­τους, θα α­να­τι­νά­ξει τους κό­πους των. Ας σπεύ­σουν λοι­πόν να ε­πεν­δύ­σουν στο Χρη­μα­τι­στή­ριο της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης.

Διό­τι οι ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις συ­νε­χώς θα ο­ξύ­νο­νται.
Με την πα­ρά­δο­ση Ο­τσα­λάν η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση και το κό­στος της α­νέ­ντι­μης πρά­ξης κα­τέ­βα­λε -χά­νο­ντας στρα­τη­γι­κά έ­ναν σύμ­μα­χο λα­ό για­τί ό­σο και να μην άλ­λα­ξαν τα αι­σθή­μα­τα των δύ­ο λα­ών, η προ­ο­πτι­κή συ­νερ­γα­σί­ας κο­ρυ­φής, ο κοι­νός στρα­τη­γι­κός σχε­δια­σμός έ­χει α­νε­πα­νόρ­θω­τα πλη­γεί- και την έ­ντα­ση με την Τουρ­κί­α δεν α­πέ­φυ­γε. Η Τουρ­κί­α εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται την ε­πί­ση­μη ελ­λη­νι­κή εκ­δο­χή, πε­ρί “προ­στα­σί­ας” του Κούρ­δου ε­πί δε­κα­πεν­θή­με­ρον σε ελ­λη­νι­κή πρε­σβεί­α, ως προ­κλη­τι­κή ε­νέρ­γεια της Α­θή­νας ε­να­ντί­ον της και ως υ­πο­στή­ρι­ξη της “διε­θνούς τρο­μο­κρα­τί­ας”. Η νί­κη των Η­ΠΑ κα­τά της “τρο­μο­κρα­τί­ας” και ο ε­θνι­κός θρί­αμ­βος της Τουρ­κί­ας θα ο­δη­γή­σουν με μα­θη­μα­τι­κή βε­βαιό­τη­τα σε αύ­ξη­ση της έ­ντα­σης, α­φού η Ελ­λά­δα στου κα­κού τη σκά­λα ( Ί­μια, Μα­δρί­τη, Ο­τσα­λάν ) δεν α­ντι­λαμ­βά­νε­ται ό­τι οι συ­νε­χείς ε­ξευ­τε­λι­σμοί της ε­θνι­κής της κυ­ριαρ­χί­ας α­πο­θρα­σύ­νουν τον κε­μα­λι­κό φα­σι­σμό. Η Ελ­λά­δα θα ο­δη­γη­θεί στη σύ­γκρου­ση και μά­λι­στα α­πό τη χει­ρό­τε­ρη δυ­να­τή στρα­τη­γι­κή θέ­ση. Χω­ρίς συμ­μά­χους, χω­ρίς η­θι­κό φρό­νη­μα του λα­ού, χω­ρίς διε­θνές γό­η­τρο της χώ­ρας. Με θλι­βε­ρή πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κή η­γε­σί­α. Ας μη σπεύ­σουν κά­ποιοι να δια­χω­ρί­σουν την στρα­τη­γι­κή ε­θνι­κής πε­ρη­φά­νιας και α­μυ­ντι­κής α­πο­τρο­πής α­πό τη στρα­τη­γι­κή της ευ­ρω­πα­ϊ­κής ο­λο­κλή­ρω­σης. Ό­λοι οι Έλ­λη­νες θέ­λουν μια ι­σχυ­ρή Ελ­λά­δα μέ­σα στην Ε­νω­μέ­νη Ευ­ρώ­πη, θέ­λουν οι­κο­νο­μι­κή στα­θε­ρό­τη­τα και α­νά­πτυξη, θέ­λουν να μπει η χώ­ρα στην Ο­ΝΕ. Αλ­λά ό­χι ευ­τε­λι­ζό­με­νη. Για­τί η πο­λι­τι­κή και α­μυ­ντι­κή ι­σχύς εί­ναι η μό­νη δια­σφά­λι­ση των ό­ποιων οι­κο­νο­μι­κών κα­τα­κτή­σε­ων.
Η ά­γνοια αυ­τών των στοι­χειω­δών αρ­χών έ­χει ο­δη­γή­σει στο θλι­βε­ρό ση­με­ρι­νό ση­μεί­ο. Ά­γνοια και α­νε­πάρ­κεια που έ­κα­ναν αυ­τό που α­πέρ­ρι­πταν: Κα­τέ­στη­σαν το Κουρ­δι­κό ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό ζή­τη­μα και μά­λι­στα α­ντε­στραμ­μέ­νο, με την Τουρ­κί­α τώ­ρα σε πλε­ο­νε­κτι­κή θέ­ση.
Δυ­στυ­χώς ού­τε και τώ­ρα α­ντι­λαμ­βά­νο­νται τα προ­φα­νή: Η ε­πι­στρο­φή στον ά­κα­μπτο κε­μα­λι­σμό και η ε­πί­δει­ξη δύ­να­μης, με την κή­ρυ­ξη αφ’ ε­νός ως πα­ρά­νο­μου του ι­σλα­μι­κού κόμ­μα­τος της Ευ­η­με­ρί­ας και α­φε­τέ­ρου με την ε­πι­χεί­ρη­ση Ο­τσα­λάν, εί­ναι πλέ­ον η νέ­α πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στην Τουρ­κί­α. Η πο­λι­τι­κή πυγ­μής, με αρ­χή τα Ί­μια και στη συ­νέ­χεια, με­τά τη Σύ­νο­δο του Λου­ξεμ­βούρ­γου, η πο­λε­μι­κή α­τμό­σφαι­ρα στα σύ­νο­ρα με το Ι­ράκ και τη Συ­ρί­α, δί­νει ή­δη καρ­πούς. Η Ά­γκυ­ρα, γνω­ρί­ζο­ντας ό­τι η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση δεν ε­πι­θυ­μεί την πα­ρου­σί­α της Τουρ­κί­ας στο νέ­ο ευ­ρω­πα­ϊ­κό Οί­κο, εί­ναι α­πο­φα­σι­σμέ­νη να ε­πι­βά­λει εκ­βια­στι­κά την εί­σο­δό της. Γι’ αυ­τό εί­ναι α­πο­φα­σι­σμέ­νη να ι­σο­πε­δώ­σει κυ­ριο­λε­κτι­κά το Κουρ­δι­στάν, να ε­ξα­φα­νί­σει κά­θε αυ­το­νο­μι­στι­κή τά­ση, ώ­στε στη συ­νέ­χεια, με κά­ποιες δευ­τε­ρεύ­ου­σες πα­ρα­χω­ρή­σεις στον το­μέ­α των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των, να μπει σε τρο­χιά έ­ντα­ξης στην Ε.Ε. Η κουρ­δι­κή και η ι­σλα­μι­κή πρό­κλη­ση μπο­ρούν να α­πορ­ρο­φη­θούν την κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή, με τη στρο­φή και πά­λι στη νε­ο­ο­θω­μα­νι­κή στρα­τη­γι­κή Ο­ζάλ.
Ό­μως ο δρό­μος αυ­τός δεν θα εί­ναι εύ­κο­λος για την Ά­γκυ­ρα. Η προ­ώ­θη­ση της ει­ρη­νευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας στη Μέ­ση Α­να­το­λή και η προ­σέ­λευ­ση της Συ­ρί­ας στο τρα­πέ­ζι των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, θα υ­πο­βαθ­μί­σει τον τουρ­κο­ϊσ­ρα­η­λι­νό ά­ξο­να. Η εκ­κο­σμί­κευ­ση του ι­ρα­νι­κού κα­θε­στώ­τος εί­ναι μια α­κό­μη ε­ξέ­λι­ξη που φο­βά­ται η Τουρ­κί­α, κα­θώς θα της στε­ρή­σει τον θε­με­λιώ­δη ρό­λο του α­ντι­ϊ­σλα­μι­κού α­να­χώ­μα­τος. Ε­ξάλ­λου, το πρό­βλη­μα των σχέ­σε­ων με το Ι­ράκ, με κόμ­βο το Κουρ­δι­στάν, πα­ρα­μέ­νει και δη­μιουρ­γεί ε­ρω­τη­μα­τι­κά. Ό­λα τού­τα ση­μαί­νουν πως η Τουρ­κί­α στη­ρί­ζει την ι­σχύ της σε έ­δα­φος α­βέ­βαιο και ε­κεί α­κρι­βώς πρέ­πει να στο­χεύ­σου­με.
Βέ­βαια, δεν πρέ­πει να πα­ρα­θε­ω­ρή­σου­με και έ­να άλ­λο ά­νοιγ­μα της Τουρ­κί­ας προς μια άλ­λη πε­ριο­χή όπου φαι­νό­ταν να μην περ­νά η τουρ­κι­κή στρα­τη­γι­κή. Οι ε­ξε­λί­ξεις προ­δια­γρά­φο­νται ή­δη α­νη­συ­χη­τι­κές. Η ε­πιρ­ρο­ή στις χώ­ρες του Καυ­κά­σου πο­τέ δεν ή­ταν ι­σχυ­ρό­τε­ρη απ’ ό­σο σή­με­ρα. Γύ­ρω α­πό τον α­γω­γό Μπα­κού – Τσε­ϊ­χάν στή­νε­ται πλέ­ον έ­να ο­λό­κλη­ρο πλαί­σιο συμ­φω­νιών και σχέ­σε­ων που α­να­βαθ­μί­ζει ε­ντυ­πω­σια­κά την Ά­γκυ­ρα. Η υ­πο­χώ­ρη­ση της Ρω­σί­ας και η ε­πί­δει­ξη δυ­νά­με­ως του κε­μα­λι­κού κα­θε­στώ­τος στην υ­πό­θε­ση Ο­τσα­λάν έ­φε­ρε ε­σπευ­σμέ­να στην Ά­γκυ­ρα τον Α­με­ρι­κα­νό α­πε­σταλ­μέ­νο Μόρ­νιν­γκσταρ και τον πρό­ε­δρο της Γε­ωρ­γί­ας Έ­ντβαρ Σε­βαρ­ντνά­τζε. Η Τι­φλί­δα συν­δέ­ε­ται με το Καρ­ς σι­δη­ρο­δρο­μι­κώς ε­νώ στο Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν προ­ε­τοι­μά­ζε­ται το έ­δα­φος για στρα­τιω­τι­κή πα­ρου­σί­α της Τουρ­κί­ας και για έ­ντα­ξη στο σύ­στη­μα α­σφα­λεί­ας του ΝΑ­ΤΟ. Η α­με­ρι­κα­νι­κή υ­περ­δύ­να­μη με προ­σε­κτι­κά βή­μα­τα ε­τοι­μά­ζε­ται να α­να­πτυ­χθεί και στην πε­ριο­χή της Κα­σπί­ας και μό­νον ο φό­βος ό­τι θα α­ντι­δρά­σει το Ι­ράν και θα α­να­κο­πεί η εκ­κο­σμί­κευ­ση του ι­σλα­μι­κού κα­θε­στώ­τος στα­μα­τά αυ­τή την κί­νη­ση. Για τη Ρω­σία ού­τε λό­γος. Στο γε­ω­πο­λι­τι­κό παι­χνί­δι γύ­ρω α­πό τα πε­τρέ­λαια της Κα­σπί­ας, οι Η­ΠΑ μπο­ρούν να παί­ξουν δυ­να­μι­κά με α­κα­τα­μά­χη­το ό­πλο τις ε­θνι­κές και φυ­λε­τι­κές προ­σβά­σεις των Τούρ­κων στην πε­ριο­χή. Η φθο­ρά της ε­πιρ­ρο­ής της Μό­σχας γί­νε­ται ο­λο­έ­να σα­φέ­στε­ρη και τα προ­βλή­μα­τα στην α­να­νέ­ω­ση της α­μυ­ντι­κής συμ­φω­νί­ας των 12 κρα­τών που α­παρ­τί­ζουν την Κοι­νο­πο­λι­τεί­α Α­νε­ξαρ­τή­των Κρα­τών εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Α­ζέ­ροι και Ουζ­μπέ­κοι εί­ναι έ­τοι­μοι για το τε­λευ­ταί­ο βή­μα χει­ρα­φέ­τη­σης και η Ά­γκυ­ρα για πρώ­τη φο­ρά μπο­ρεί να δια­δρα­μα­τί­ζει ρό­λο πε­ρι­φε­ρεια­κού κέ­ντρου προς ό­λες τις κα­τευ­θύν­σεις. Και η Ελ­λά­δα;
Η Ελ­λά­δα θα κα­τα­βά­λει και το κό­στος της έ­λευ­σης Ο­τσα­λάν και το τί­μη­μα της ε­παί­σχυ­ντης κα­τά­δο­σης. Με δρα­μα­τι­κό τρό­πο, η εί­σο­δος στην Ο­ΝΕ και ο πε­ριο­ρι­σμός της ε­θνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας α­πο­κτά αμ­φί­πλευ­ρο χα­ρα­κτή­ρα. Η Ά­γκυ­ρα ζη­τεί με­ρί­διο αυ­τής της κυ­ριαρ­χί­ας α­πό τις Βρυ­ξέλ­λες. Κυ­ρί­αρ­χο ρό­λο σε αυ­τό το παι­χνί­δι παί­ζει πλέ­ον ο Μπου­λέ­ντ Ε­τζε­βίτ και οι ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες που α­πο­σύρ­θη­καν α­πό το πλαί­σιο συ­νερ­γα­σί­ας με τους Έλ­λη­νες συ­να­δέλ­φους των. Η Ελ­λά­δα, που α­νέ­δει­ξε το1974 τον κ. Ε­τζε­βίτ ως πορ­θη­τή της Κύ­πρου, α­να­δει­κνύ­ει ει­κο­σι­πέ­ντε χρό­νια αρ­γό­τε­ρα τον Τούρ­κο σο­σια­λι­στή η­γέ­τη σε ε­θνι­κή φυ­σιο­γνω­μί­α για τον τουρ­κι­σμό. Σε μια φά­ση πο­λι­τι­κής κρί­σης και α­μη­χα­νί­ας, προ­σφέρ­θη­κε στην Τουρ­κί­α και στις τά­ξεις που εκ­προ­σω­πεί ο Ε­τζε­βίτ σω­σί­βιο και ι­σχυ­ρό προ­ε­κλο­γι­κό χαρ­τί, για τον άν­θρω­πο που η­γή­θη­κε της χώ­ρας στις δύ­ο με­γα­λύ­τε­ρες ε­πι­τυ­χί­ες της Τουρ­κί­ας την τε­λευ­ταί­α πε­ντη­κο­ντα­ε­τί­α. Οι τε­λευ­ταί­ες αμ­φι­σβη­τή­σεις για τον πε­ρι­φε­ρεια­κό ρό­λο της Τουρ­κί­ας τώ­ρα πλέ­ον αί­ρο­νται. Οι πα­ρε­νέρ­γειες στις ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις θα αρ­χί­σουν σύ­ντο­μα να φαί­νο­νται. Η ι­διό­τυ­πη ο­μη­ρεί­α της Ελ­λά­δας στο ό­νο­μα της Ο­ΝΕ ε­πι­τρέ­πει στην Ά­γκυ­ρα να αυ­ξο­μειώ­νει κα­τά το δο­κούν την έ­ντα­ση εκ­με­ταλ­λευό­με­νη την πρω­το­φα­νή –α­πό το 1974– α­πο­μό­νω­ση της Α­θή­νας. Οι ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες και οι γνω­στοί κον­δυ­λο­φό­ροι της Α­θή­νας που ο­δύ­ρο­νται για τη “ρή­ξη”, ας πα­ρη­γο­ρη­θούν. Εί­μα­στε ό­σο πο­τέ άλ­λο­τε κο­ντά στη δο­ρυ­φο­ρο­ποί­η­ση της Ελ­λά­δας. Η πα­ρα­τή­ρη­ση Τζεμ για τις “ο­φει­λές” της Ελ­λά­δας στον Ε­τζε­βίτ ( πε­ρί α­πο­κα­τά­στα­σης της δη­μο­κρα­τί­ας κλπ ) δεν ή­ταν μια τυ­χαί­α καυ­στι­κή ει­ρω­νί­α.
Ή­ταν η υ­πό­μνη­ση ε­νός ρό­λου ευ­γνω­μο­σύ­νης της με­τα­πο­λι­τευ­τι­κής μας δη­μο­κρα­τί­ας που κα­τα­λή­γει στη δο­ρυ­φο­ρο­ποί­η­ση της χώ­ρας. Άλ­λω­στε, ο Τούρ­κος πρέ­σβης δεν ή­ταν ο πρώ­τος δι­πλω­μά­της που συ­νά­ντη­σε ο νέ­ος Υ­πουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών Γ. Πα­παν­δρέ­ου, λί­γα λε­πτά με­τά την ορ­κω­μο­σί­α του; Αυ­τός τού­τος ο διο­ρι­σμός του, ε­ξάλ­λου, δεν α­πο­τε­λεί δείγ­μα των προ­θέ­σε­ων του κ. Ση­μί­τη, μια ε­πα­νά­λη­ψη της ι­στο­ρι­κής φρά­σε­ως “ευ­χα­ρι­στώ την κυ­βέρ­νη­ση των Η­νω­μέ­νων Πο­λι­τειών” που αυ­τή τη φο­ρά δεν την εκ­στό­μι­σε δη­μο­σί­α αλ­λά εν κρυ­πτώ και πα­ρα­βύ­στω ο α­ξιο­θρή­νη­τος πρω­θυ­πουρ­γός μας;
Πα­ρέλ­κει α­σφα­λώς να α­να­φερ­θού­με στην η­θι­κή διά­στα­ση του ζη­τή­μα­τος. Εί­ναι γνω­στό ό­τι πλή­θος της κυ­ρί­αρ­χης ελ­λα­δι­κής με­τα­πο­λι­τευ­τι­κής τά­ξης κυ­κλο­φο­ρού­σε με πλα­στά δια­βα­τή­ρια διω­κό­με­νο ε­πί δι­κτα­το­ρί­ας, ό­ταν και ο κ. Ση­μί­της ή­ταν τρο­μο­κρά­της (βομ­βι­στή μας τον πα­ρέ­στη­σαν οι λι­βα­νω­τοί του) και διέ­φευ­γε ως Βε­ντού­ρα. Μα αν σέ­βο­νταν τις η­θι­κές α­ξί­ες του ελ­λη­νι­σμού, του α­σύ­λου σ’ έ­ναν ι­κέ­τη, αν εί­χαν τον στοι­χειώ­δη αυ­το­σε­βα­σμό, δεν θα ή­ταν αυ­τοί που ξέ­ρου­με, οι μι­κροί, οι α­σή­μα­ντοι, οι λα­θρέ­μπο­ροι των δη­μο­κρα­τι­κών πα­ρα­δό­σε­ων του λα­ού μας. Προ πολ­λού έ­χουν ε­πι­λέ­ξει: Ο σκο­πός (της ε­ξου­σί­ας) α­γιά­ζει τα μέ­σα. Το χρη­μα­τι­στή­ριο θα εί­ναι ο κα­λύ­τε­ρος θά­να­τος γι’ αυ­τούς τους…σο­σια­λι­στές. Ο δε­σμώ­της του Ιμ­ρα­λή δεν εί­ναι για τους συν­δαι­τυ­μό­νες της κυ­ρί­ας Ολ­μπρά­ϊτ πα­ρά μια ε­νό­χλη­ση –ό­σο κι αν με αυ­τό και άλ­λα πα­ρό­μοια ο­χή­μα­τα, κα­τέ­λα­βε την ε­ξου­σί­α ο πα­σο­κι­κός μι­κρο­α­στι­κός χυ­λός.
Η υ­πό­θε­ση Ο­τσα­λάν όμως δεν θα τε­λειώ­σει ε­δώ. Α­πέ­να­ντι στον κό­σμο της χρη­μα­τι­στη­ρια­κής χυ­δαιό­τη­τας θα υ­πάρ­χουν πά­ντα οι λα­οί, τα έ­θνη, οι πα­τρί­δες, οι τά­ξεις των κα­τα­πιε­ζό­με­νων. Οι αν­θρω­πι­στι­κές α­ξί­ες –ό­χι βε­βαί­ως της υ­πο­κρι­σί­ας και της α­θλιό­τη­τας της νε­ω­τε­ρι­κής Δύ­σης– τα στρα­τη­γι­κά συμ­φέ­ρο­ντα του ελ­λη­νι­σμού και οι πο­λι­τι­κές μας αρ­χές που εκ­κι­νούν α­πό το ιε­ρό δι­καί­ω­μα της ε­θνι­κής αυ­το­διά­θε­σης, ε­πι­βάλ­λουν τη συ­νέ­χι­ση του α­γώ­να. Ε­νός α­γώ­να δύ­σκο­λου, με τις Η­ΠΑ α­πέ­να­ντι, κα­τά πά­για συν­θή­κη στην ι­στο­ρί­α των ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κών κι­νη­μά­των. Δεν χω­ρεί αυ­τα­πά­τη για τη στά­ση της Ουά­σι­γκτον και της Δύ­σε­ως. Η με­θυ­σμέ­νη α­πό την πα­ντο­δυ­να­μί­α της υ­περ­δύ­να­μη, χω­ρίς δι­σταγ­μό, ε­κτι­μά τη σύλ­λη­ψη Ο­τσα­λάν ως θρί­αμ­βο κα­τά της τρο­μο­κρα­τί­ας. Α­σφα­λώς, “τρο­μο­κρά­τες” εί­ναι οι Κούρ­δοι μα­χη­τές ό­χι ό­μως και οι Κοσ­σο­βά­ροι “μα­χη­τές” του Α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού Στρα­τού του Κοσ­σό­βου. Α­πό μια ά­πο­ψη εί­ναι εύ­λο­γο το α­με­ρι­κα­νι­κό μη-έ­θνος, αυ­τό το συ­νο­θύ­λευ­μα τεσ­σά­ρων αιώ­νων ι­στο­ρί­ας, να μην κα­τα­νο­εί τι ση­μαί­νει έ­θνος τεσ­σά­ρων χι­λιε­τιών ι­στο­ρί­ας χω­ρίς πατρί­δα και πο­λι­τεια­κή ορ­γά­νω­ση. Α­κό­μη σα­φέ­στε­ρη και α­νά­γλυ­φη ει­κό­να της πα­ρακ­μής της Ευ­ρώ­πης συ­νι­στά ο ρό­λος των ευ­ρω­πα­ϊ­κών χω­ρών τους μή­νες της κα­τα­δί­ω­ξης Ο­τσα­λάν. Η Ευ­ρώ­πη της υ­πο­κρι­σί­ας και των με­γά­λων δια­κη­ρύ­ξε­ων, των α­το­μι­κών και των κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των, α­πέ­βα­λε το προ­σω­πεί­ο α­κό­μη και στην πιο α­ντι­κομ­φορ­μι­στι­κή του εκ­δο­χή, αυ­τή των Γερ­μα­νών “πρά­σι­νων” που δί­καια μπο­ρούν να χα­ρα­κτη­ρι­στούν ως η πλέ­ον εκ­φυ­λι­σμέ­νη τά­ση της Δύ­σε­ως.
Ας α­φή­σουν, τώ­ρα, ή­συ­χο τον κουρ­δι­κό λα­ό κι ας μην μας πε­ρι­παί­ζουν με τις αι­τή­σεις των προς τον Πα­τι­σάχ για έ­ντι­μη και δί­και­η δί­κη. Γνω­ρί­ζου­με τι ση­μαί­νει δι­καιο­σύ­νη στο φα­σι­στι­κό κε­μα­λι­κό κα­θε­στώς και ας πά­ψουν οι γε­λοιό­τη­τες της δια­φω­τι­σμέ­νης και τά­χα ου­μα­νι­στι­κής Δύ­σε­ως, τα δά­κρυα της διε­θνούς η­θι­κής. Η δί­και­η δί­κη που ε­τοι­μά­ζουν οι α­πό­γο­νοι του Το­πάλ Ο­σμάν και του Κια­ζήμ Κα­ρα­μπε­κίρ εί­ναι ο πνευ­μα­τι­κός θά­να­τος του Κούρ­δου η­γέ­τη, τα ψυ­χο­βα­σα­νι­στή­ρια και οι ψυ­χα­να­γκα­στι­κές “ο­μο­λο­γί­ες”.
Υ­πάρ­χει ω­στό­σο και μια άλ­λη “δί­κη”, πραγ­μα­τι­κά δί­και­η, που θα συ­γκλη­θεί ε­νώ­πιον της ι­στο­ρί­ας α­πό τον κουρ­δι­κό και τον ελ­λη­νι­κό λα­ό. Η α­κρο­α­μα­τι­κή δια­δι­κα­σί­α θα συ­νε­χί­σει να διε­ξά­γε­ται στα βου­νά του Κουρ­δι­στάν και στις πό­λεις που ο κε­μα­λι­σμός κα­τέ­χει. Ο Ά­πο ε­ξε­πλή­ρω­σε την α­πο­στο­λή του, συ­γκρό­τη­σε έ­να έ­θνος α­πό τις διά­σπαρ­τες φυ­λές, ά­φη­σε σε κά­θε κουρ­δι­κό σπί­τι την ελ­πί­δα της Κούρ­δισ­σας πως α­να­σταί­νει έ­ναν και­νού­ργιο Ά­πο.
Η ε­νό­τη­τα και η συ­σπεί­ρω­ση του ΡΚΚ τό­σο στο ε­σω­τε­ρι­κό του ό­σο και στη δι­κή μας στά­ση έ­να­ντί του, α­πο­τε­λεί σή­με­ρα πρώ­τι­στη υ­πο­χρέ­ω­ση ό­λων. Η διά­σπα­ση του κουρ­δι­κού κι­νή­μα­τος α­πε­λευ­θέ­ρω­σης και της ι­στο­ρι­κής του πρω­το­πο­ρί­ας, που εί­ναι α­να­ντίρ­ρη­τα το ΡΚΚ, πρέ­πει πά­ση θυ­σί­α να α­πο­τρα­πεί. Πα­ράλ­λη­λα, ως φί­λος και σύμ­μα­χος λα­ός, πρέ­πει να συμ­βά­λου­με στην α­να­βάθ­μι­ση του κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης και συ­μπα­ρά­στα­σης ε­λα­χι­στο­ποιώ­ντας συ­μπε­ρι­φο­ρές και λά­θη του πα­ρελ­θό­ντος.
Η α­πο­τρο­πή της δο­ρυ­φο­ρο­ποί­η­σης της χώ­ρας α­παι­τεί έ­ντα­ση αυ­τού του κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Αλ­λά δεν αρ­κεί η δρά­ση μό­νο σε αυ­τό το ε­πί­πε­δο. Α­παι­τεί ταυ­τό­χρο­να α­νά­λη­ψη πε­ρι­φε­ρεια­κών κι­νη­μα­τι­κών ρό­λων στη Συ­ρί­α, στο Ι­ράν, στα Βαλ­κά­νια, στη Ρω­σί­α, ό­σο η Δύ­ση και το Ισ­ρα­ήλ εμ­μέ­νουν στη στή­ρι­ξη της Τουρ­κί­ας ως πε­ρι­φε­ρεια­κού ε­πε­κτα­τι­κού πα­ρά­γο­ντα. Α­παι­τεί α­κό­μη έ­ντα­ση των προ­σπα­θειών α­νά­πτυ­ξης της χώ­ρας και έ­ντα­ξης στην Ο­ΝΕ με πα­ράλ­λη­λη α­πο­κά­λυ­ψη της λί­γκας των εκ­συγ­χρο­νι­στών: Η εμ­φά­νι­ση της ευ­ρω­πα­ϊ­κής στρα­τη­γι­κής ως αι­τί­ου του ρα­για­δι­σμού, της ευ­τέ­λειας και της δο­ρυ­φο­ρο­ποί­η­σης, αυ­τή υ­πο­νο­μεύ­ει τη στα­θε­ρό­τη­τα, αυ­τή φέρ­νει την α­πο­μό­νω­ση, την κοι­νω­νι­κή ρή­ξη και τε­λι­κά τον πό­λε­μο και την ήτ­τα.
Η οι­κο­δό­μη­ση ε­νός μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος α­ντί­στα­σης βα­ραί­νει πλέ­ον ό­λους μας. Χω­ρίς τη συ­στρά­τευ­ση των δυ­νά­με­ων του πα­τριω­τι­σμού και της δη­μο­κρα­τί­ας, ο δρό­μος προς την ε­θνι­κή τα­πεί­νω­ση εί­ναι χω­ρίς ε­πι­στρο­φή. Ας μην έ­χου­με αυ­τα­πά­τες για τις προ­θέ­σεις της Τουρ­κί­ας. Η βά­ναυ­ση συ­μπε­ρι­φο­ρά των Τούρ­κων α­κό­μη και προς τους διο­ρι­σμέ­νους Τούρ­κους συ­νη­γό­ρους του Ο­τσα­λάν, α­πο­δει­κνύ­ει την α­πο­θρά­συν­ση της Ά­γκυ­ρας στο πλαί­σιο της ελ­λη­νι­κής κα­τά­πτω­σης και του ι­σχυ­ρό­τα­του πε­ρι­φε­ρεια­κού ρό­λου που ό­λοι α­να­γνω­ρί­ζουν στην Τουρ­κί­α. Α­φού συ­ντρι­βεί η κουρ­δι­κή ε­ξέ­γερ­ση, η κε­μα­λι­κή στρα­το­γρα­φειο­κρα­τί­α θα κλεί­σει το μά­τι στις Βρυ­ξέλ­λες και η ευ­ρω­πα­ϊ­κή προ­ο­πτι­κή θα α­πο­κτή­σει και πά­λι προ­τε­ραιό­τη­τα. Ε­ξάλ­λου, μό­λις ε­κτο­νω­θεί η κα­τά­στα­ση, ου­δείς θα α­σχο­λεί­ται στο Ευ­ρω­πα­ϊ­κό Συμ­βού­λιο με την κα­τά­στα­ση των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των στην Τουρ­κί­α. Τους γνω­ρί­ζου­με ό­λους τό­σο κα­λά…
Ως προς την έ­ντα­ση με την Ελ­λά­δα, η Ά­γκυ­ρα θα α­ξιώ­νει την έ­μπρα­κτη α­πο­κή­ρυ­ξη της τρο­μο­κρα­τί­ας και την εκ­δί­ω­ξη των α­γω­νι­στών του ΡΚΚ, κά­τι που μπο­ρεί να ε­πι­τευ­χθεί με μια κα­λο­στη­μέ­νη προ­βο­κά­τσια. Το κουρ­δι­κό θα χρη­σι­μο­ποιεί­ται πια κα­τά βού­λη­σιν α­πό την Τουρ­κί­α και μό­νο με­τά τη δί­κη Ο­τσα­λάν θα α­πο­σα­φη­νι­στεί το βά­θος της νέ­ας, ε­πι­θε­τι­κό­τε­ρης τα­κτι­κής. Οι ε­ξε­λί­ξεις στο Κοσ­συ­φο­πέ­διο πρέ­πει να “δια­βα­στούν” και στο πε­δί­ο της Θρά­κης. Το πρό­βλη­μα της μειο­νό­τη­τας πρέ­πει να α­ντι­με­τω­πι­στεί με σο­βα­ρό­τη­τα και να σπά­σουν οι εξ­τρε­μι­στι­κοί θύ­λα­κες του Προ­ξε­νεί­ου. Το α­νη­συ­χη­τι­κό μή­νυ­μα με τις βόμ­βες που ε­ξερ­ρά­γη­σαν στη Θρά­κη τις πρώ­τες μέ­ρες του Φε­βρουα­ρί­ου (ό­ταν ο Ο­τσα­λάν βρι­σκό­ταν στον κλοιό του Να­ϊ­ρό­μπι και η Ελ­λά­δα δί­στα­ζε να τον πα­ρα­δώ­σει), μή­νυ­μα που οι γνω­στοί κύ­κλοι α­πέ­δι­δαν σε Έλ­λη­νες εξ­τρε­μι­στές, ας κα­τα­νο­η­θεί πριν εί­ναι πο­λύ αρ­γά…
Η συ­γνώ­μη στον κουρ­δι­κό λα­ό, η α­πά­ντη­ση στο νε­ο­ρα­για­δι­σμό που φό­ρε­σε τη μά­σκα του εκ­συγ­χρο­νι­σμού (τουρ­κι­στί cagdaslasma) και η α­πο­τρο­πή της δο­ρυ­φο­ρο­ποί­η­σής μας, δεν θα εί­ναι εύ­κο­λη υ­πό­θε­ση. Την πρό­κλη­ση αυ­τή την α­να­λαμ­βά­νου­με πρό­θυ­μα.