Ο οδοστρωτήρας του μνημονίου θέτει στο στόχαστρο και το ΚΕΘΕΑ
Του Θανάση Τζιούμπα, προέδρου του συλλόγου εργαζομένων ΚΕΘΕΑ από τη Ρήξη φ. 95
Τριάντα χρόνια μετά την λειτουργία της πρώτης θεραπευτικής κοινότητας στην πατρίδα μας, οι γνωστές «διαρροές» από τα γραφεία των υπουργείων έρχονται να μας προετοιμάσουν για το έγκλημα που οργανώνουν οι ίδιοι κύκλοι που έχουν καταδικάσει μια χώρα στην καταστροφή και μια κοινωνία στην δυστυχία και την απόγνωση: Το ΚΕΘΕΑ, όπως το ήξεραν τα μέλη, οι εργαζόμενοι κι η ελληνική κοινωνία, κινδυνεύει με κατάργηση!
Ένας οργανισμός που τόσες δεκαετίες παλεύει ενάντια στο βαθιά κοινωνικό πρόβλημα των εξαρτήσεων, που μετράει την αποτελεσματικότητά του στα πρόσωπα χιλιάδων συνανθρώπων μας που ζουν καθαροί, ισότιμα ενταγμένοι στην κοινωνία, επιχειρείται να εκτελεστεί με συνοπτικές διαδικασίες και το πρόσχημα της συγχώνευσης με τον ΟΚΑΝΑ.
Όχι επειδή έχει γεμίσει με κομματικά διορισμένους αργόσχολους, ούτε γιατί παρέχει αναντίστοιχες με το περιβάλλον αμοιβές. Ούτε επειδή είναι σπάταλος και αναποτελεσματικός. Το αντίθετο, το ΚΕΘΕΑ γίνεται τόσο συχνά αποδέκτης των επαίνων της πολιτείας και των πολιτικών ως ένα υπόδειγμα οργανισμού, που μακριά από τις παθογένειες του δημόσιου τομέα αξιοποιεί αυτοδιοικούμενος με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τους πόρους που του παρέχονται, προσθέτει την αυτοχρηματοδότηση που επιτυγχάνει και επιτελεί ένα έργο, που μέρος της αναγνώρισής του είναι η επιλογή του ως αντιπροσώπου της Ελλάδας στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων του ΟΗΕ.
Τώρα μαθαίνουμε πως η ίδια η κυβέρνηση εξετάζει, με τις γνωστές συνοπτικές διαδικασίες, την εκτέλεσή του μέσω της «συγχώνευσής» του. Δεν πρόκειται για συγχώνευση, αλλά για κατάργηση στην ουσία του τρόπου λειτουργίας, της φιλοσοφίας, της θεραπευτικής πρότασης, όλων των χαρακτηριστικών που καθιστούσαν το ΚΕΘΕΑ αποτελεσματικό, και διάλυσή του σε μια σούπα διορισμένων και κατευθυνόμενων διευθύνσεων, μιας περίεργης σύνθεσης κρατισμού με υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό!
Αναρωτιέμαι τι να έχει αλλάξει από την τόσο κοντινή μέρα που η Βουλή των Ελλήνων, σε μια σπάνια για τα κοινοβουλευτικά δεδομένα της εποχής μας ευρύτερη συναίνεση, ρύθμισε με τον Ν. 4139/2013 τον ρόλο των οργανισμών και τις διαδικασίες του εθνικού συντονισμού της αντιναρκωτικής πολιτικής στην χώρα μας, για έρθει η κυβέρνηση να διαγράψει με μια μονοκοντυλιά την ίδια την υπογραφή της!
Είναι ένα έγκλημα ενάντια στην ίδια την κοινωνία, ενάντια πρώτα και κύρια στους εξαρτημένους και τις οικογένειές τους, τα θύματα μιας κοινωνικής πραγματικότητας που παροξύνουν οι πολιτικές της κοινωνικής αποδιοργάνωσης και της εισοδηματικής εξαθλίωσης.
Και το έγκλημα πρέπει να συσκοτιστεί με ψέματα. Είναι ψέμα πως όλα αυτά γίνονται στο όνομα του εξορθολογισμού, δεν εξορθολογίζεις αυτό που εσύ ο ίδιος αναγνωρίζεις ως ορθολογικό. Είναι ψέμα πως όλα αυτά γίνονται για εξοικονόμηση πόρων σε μια δύσκολη δημοσιονομική συγκυρία, όταν όλοι γνωρίζουν πως το κοινωνικό κόστος της εξάρτησης είναι πολλαπλάσιο από αυτό της απεξάρτησης.
Η αλήθεια κρύβεται πίσω από τις μνημονιακές δεσμεύσεις για κομμένα κεφάλια, για απολύσεις, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές συνέπειες. Όταν ο δρόμος που δείχνει να έχει επιλέξει η κυβέρνηση και οι ξένοι «σύμβουλοι» είναι αυτός που οδηγεί την μεγάλη μάζα του πληθυσμού στα συσσίτια της εκκλησίας και τα κοινωνικά ιατρεία και παντοπωλεία, η απεξάρτηση και η κοινωνική ένταξη φαντάζουν απλώς ως ανεπιθύμητα. Στην λίστα αναμονής με τις υποψήφιες «Ιφιγένειες» που πρέπει να θυσιαστούν για να πνεύσουν οι ούριοι άνεμοι της μνημονιακής κουστωδίας, η απεξάρτηση λαμβάνει περίοπτη θέση!
Το νομοθετικό πραξικόπημα της γνωστής πράξης νομοθετικού περιεχομένου, με το οποίο οπλίζουν τα χέρια του εκάστοτε υπουργού ώστε να παρακάμπτει το κοινοβούλιο και κάθε διαδικασία δημοκρατικού ελέγχου και να μαυρίζει ζωές και οθόνες, αποτελεί τον νέο πολιτικό «πολιτισμό» μας. Και, βέβαια, η «ανασχηματισμένη» ηγεσία των μνημονιακών υπουργείων (βλ. Κούλης και Μπουμπούκος) κάθε άλλο παρά στοιχείο εφησυχασμού αποτελεί.
Ζούμε σε μια κοινωνία που πλήττεται καθημερινά από τις συνέπειες της κοινωνικής κρίσης, της φτώχειας, της απόγνωσης μπροστά σε ένα ζοφερό παρόν και μέλλον, σε μια κοινωνία που αγγίζει την περιγραφή της ανθρωπιστικής καταστροφής, σε μια κοινωνία όπου τα αποτελέσματα των πολιτικών που εφαρμόζονται συνεπάγονται την όξυνση όλων των νοσηρών φαινομένων, περιλαμβανομένων των εξαρτήσεων. Την ώρα αυτή έρχεται η κυβέρνηση να στερήσει ό,τι απέμεινε από την ελπίδα να βρουν τα θύματα της κρίσης ένα στήριγμα που θα αμβλύνει την δυστυχία και θα τονώσει την κοινωνική συνοχή.
Εμείς, οι εργαζόμενοι στο ΚΕΘΕΑ, ενώνουμε σήμερα την φωνή μας με τα μέλη των θεραπευτικών κοινοτήτων, των κοινωνικών επανεντάξεων και τις οικογένειές τους, όπως και με τους εργαζόμενους στον χώρο της αντιμετώπισης των εξαρτήσεων και την δημόσια υγεία, για να υπερασπίσουμε όχι απλώς το δικαίωμά μας στην εργασία, αλλά, ακόμη περισσότερο, το δικαίωμα των παιδιών αυτής της κοινωνίας που βρέθηκαν στην μέγκενη της εξάρτησης να έχουν μια ελπίδα και μια διέξοδο. Κι εκεί, οι αγωνίες της κοινωνίας μπορούν να συναντηθούν με τις δικές μας, σε ένα κοινό μέτωπο αγώνα.
Η αντίσταση είναι δικαίωμα και καθήκον όλων μας.
