«Αχ, Ευρώπη! Εσύ μας μάρανες…»

Ή όταν ο Αλεξάκης συναντάει τον Σεβαστάκη

Του Μιχάλη Χατζηπέτρου από τη Ρήξη φ. 99
Ο κ. Αλεξάκης είναι Έλληνας λογοτέχνης που ζει εις Παρισίους. Ομογάλακτος ιδεολογικά του Π. Μάρκαρη, αν και δεν είχε ποτέ την δύναμη των ηρώων του τελευταίου, όπως ο αστυνόμος Χαρίτος, που η δράση του στην Αθήνα δίνει μια πολύ καλή κοινωνιολογική και πολιτική της εικόνα. Με τον Μάρκαρη μπορείς να διαφωνείς για τον εθνομηδενισμό του, αλλά την δύναμη του έργου του δεν μπορείς να την αμφισβητείς. Από την άλλη πάλι, ο Αλεξάκης, ευνοημένος τηλεοπτικά από το ΠΑΣΟΚ με την σειρά Ο Νέστωρ Χαρμίδης περνά στην επίθεση έστω και υπό μορφήν παρωδίας. Όπως και με την ταινία του Αθήναιοι έδειξε πολλαπλώς ότι δεν έχει ιδέα για το πώς ζει και κινείται τούτη η χώρα.
Έτσι λοιπόν, για τον κ. Αλεξάκη σύμφωνα με συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα σε αθηναϊκή εφημερίδα «για την ακροδεξιά στην Ελλάδα φταίνε το σχολείο και η Εκκλησία». Αν ο κ. Αλεξάκης είχε την στοιχειώδη ιδεολογική εντιμότητα, θα προσπαθούσε να εξηγήσει γιατί στην δεύτερή του πατρίδα την Γαλλία έχουμε το λεπενικό φαινόμενο. Εκεί κράτος-εκκλησία χώρισαν τα τσανάκια τους από την μεγάλη Επανάσταση και στα σχολεία απαγορεύεται διά ροπάλου κάθε θρησκευτική έκφραση. Παρ’ όλα αυτά, η Λεπέν σαρώνει στις δημοσκοπήσεις και πρόσφατα το γαλλικό περιοδικό Minute παρομοίασε με πίθηκο την αφρικανικής καταγωγής υπουργό της κυβέρνησης. Αλλά αυτά για τον παρισινό Αλεξάκη προφανώς είναι ψιλά γράμματα.
Από την άλλη είδαμε με ενδιαφέρον την συνέντευξη του Ιταλού φιλοσόφου Τζιόρτζιο Αγκάμπεν στην Αυγή. Ο Αγκάμπεν, πέραν των ιδεοληψιών του αριστερού κατεστημένου ευρωπαϊσμού έχει ενδιαφέρουσες αναλύσεις για το δέον της αριστεράς στην Ευρώπη. Όμως όπως λέει κι ο λαός «τα καλά κρατάνε λίγο». Έτσι, έσπευσε με άρθρο του στην ίδια εφημερίδα ο σεβαστός καθηγητής πολιτικών επιστημών Θεσσαλονίκης κ Νικόλας Σεβαστάκης να κρατήσει τα ιδεολογικά μπόσικα. Εζήλωσε τη δόξα του έτερου Θεσσαλονικέως Χ. Λάσκου. Φαίνεται λοιπόν ότι για λόγους γνωστούς που δεν είναι του παρόντος οι καθηγητάδες του ΣΥΡΙΖΑ εν Θεσσαλονίκη έχουν ατύπως αναλάβει τον ρόλο της ιδεολογικής ορθοδοξίας και της αντίστοιχης επαγρύπνησης για τον πολιτικό τους χώρο.
Επικρίνει λοιπόν τον Αγκάμπεν ο κ. Σεβαστάκης για την επικίνδυνη, κατ’ αυτόν, προτροπή του προς την ευρωπαϊκή αριστερά «να πάψει να ασχολείται με την ακροδεξιά και να τα βάλει με την τραπεζοκρατία». Βεβαίως, ο Αγκάμπεν δεν το λέει αυτό στα ξεκούδουνα. Μιλάει και για ασυμβατότητα πολιτισμική του ευρωπαϊκού Νότου με τον αντίστοιχο Βορρά, προτείνει μια οικονομική νομισματική ένωση του Νότου και άλλα πολλά ενδιαφέροντα. Αλλά για τους πανεπιστημιακούς της ιδεολογικής καθαρότητας και της ταξικότητας αυτά κάνουν τζιζ – άσε που για τους ίδιους είναι και terra ingognita. Όλα αυτά λοιπόν τα συνεντευξιαζόμενα αν μη τι άλλο δείχνουν, βρε αδερφέ, ότι τελικά τι είναι Παρίσι-Θεσσαλονίκη; Ούτε ένα τσιγάρο δρόμος. Ας υπενθυμίσουμε λοιπόν σε Παρισινούς και Σαλονικιούς τον ημέτερο κατά την γνώμη  μου μέγιστο των πολιτικών φιλοσόφων του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα και κυρίως το τι έγραφε επί του θέματος: «Υπερασπίζουν κατ’ αρχάς το δυτικό ζήτημα (και βλέπουν μάλιστα σήμερα πολύ επιεικέστερα ακόμα και τον ‘αμερικανισμό’) και τις μελλοντικές του προοπτικές στο όνομα πανανθρώπινων ηθικών αξιών, καταδικάζουν κάθε απαισιόδοξη πρόγνωση για τον δυτικό πολιτισμό και καταγγέλλουν την απόρριψη της δυτικής αποθέωσης του ‘χρήματος’ ως νοσταλγία της φασιστικής ρητορικής, η οποία αντιπαρέθετε επίσης στο ‘χρήμα’ το ‘αίμα και χώμα’. Έτσι, αφήνουν την παραδοσιακή αριστερή κριτική του καπιταλισμού να τη νέμεται η ευρωπαϊκή ‘Νέα Δεξιά’, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι και οι ίδιοι απλώς θητεύουν σε μια τετριμμένη (την αισιόδοξη) φιλοσοφία της ιστορίας». Ένα προφητικό κείμενο του Π. Κονδύλη, το οποίο γράφτηκε πριν από είκοσι χρόνια.