Ο γέγονε…

1,1K

Για την τακτική του πατριωτικού αντιμνημονιακού χώρου

Του Γιώργου Καραμπελιά

Την αμέσως προηγούμενη περίοδο αποδυθήκαμε σε μια προσπάθεια να αποτρέψουμε μια εξέλιξη που τη θεωρούσαμε αρνητική, δηλαδή την επιτάχυνση που ο Σύριζα και οι ΑΝΕΛ, έδωσαν στα πολιτικά πράγματα, μέσα από την επιδίωξη μιας άμεσης ανόδου τους στην εξουσία. Με πολλά κείμενα και παρεμβάσεις μας, αναλαμβάνοντας και το κόστος των τοποθετήσεών μας, υπογραμμίζαμε πως –εξαιτίας της τυχοδιωκτικής επιδίωξης της «επιτάχυνσης» των εξελίξεων, θα «έκαιγαν» τα περισσότερα από τα αιτήματα του αντιμνημονιακού κινήματος– κατάργηση μεγάλου μέρους του χρέους, ακύρωση μνημονιακών δεσμεύσεων, γερμανικό δάνειο και αποζημιώσεις. Και δυστυχώς επιβεβαιωθήκαμε πολύ περισσότερο από ότι μπορούσαμε να φανταστούμε. Η κυβέρνηση αυτή αποδείχτηκε ανέτοιμη και ταυτόχρονα υποχρεώθηκε να κάνει μια σειρά από στρατηγικού χαρακτήρα υποχωρήσεις.

Ωστόσο ό,τι έγινε, έγινε. Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα, την οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε με ευθύνη και αποφασιστικότητα. Αυτό σημαίνει πως δεν αρκεί πλέον η κατάδειξη των ευθυνών της παρούσας κυβέρνησης, αλλά θα πρέπει να παρέμβουμε και να κινηθούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα και να προωθηθούν, σε ορισμένους τομείς τουλάχιστον, θετικές εξελίξεις.

Σε πόλεμο με τη Γερμανία

Η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο με τη Γερμανία. Και είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε τη γερμανική επίθεση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για τη χώρα μας.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Η Γερμανία επιθυμεί από την αρχή της κρίσης τη συντριβή της Ελλάδας και τη μεταβολή της είτε σε αποικία χρέους ανοικτά και τελεσίδικα εντός της ευρωζώνης, είτε την έξωσή της από την ευρωζώνη εάν δεν υποταχτεί ή δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον κορσέ που μας έχει ετοιμάσει. Οι σημερινές εξελίξεις οδηγούν σε μετωπική σύγκρουση με τους Γερμανούς και πλέον δεν υπάρχουν ενδιάμεσες λύσεις. Ένα αυξανόμενο τμήμα του ελληνικού λαού, μη αντέχοντας άλλο τη γερμανική πίεση –κατ’ εξοχήν την γραμμή Σόιμπλε που έχει ταχθεί απροκάλυπτα με όσους θέλουν να προκαλέσουν την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη– κινδυνεύει να οδηγηθεί στη λύση που επιθυμούν οι αντίπαλοί μας, δηλαδή «να βάλουμε φωτιά στα τόπια». Η νεο-οθωμανική Τουρκία και ένα αυξανόμενο τμήμα του γερμανικού κατεστημένου επιθυμούν διακαώς αυτή την έξοδο, που θα υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο τη γεωπολιτική θέση της χώρας.

Απέναντι σε αυτή τη γερμανική πολιτική έχουμε μόνο ένα ισχυρό όπλο. Ακριβώς τη γεωπολιτική μας θέση. Και πρέπει και μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε με τον καλύτερο τρόπο. Εξάλλου εκεί βρίσκεται η αχίλλειος πτέρνα των Γερμανών. Η Γερμανία είναι οικονομικός κολοσσός αλλά γεωπολιτικός νάνος σε αντίθεση με εμάς που βρισκόμαστε στο ναδίρ της οικονομικής αξιοπιστίας αλλά αποτελούμε λόγω θέσεως και συγκυρίας έναν υπολογίσιμο γεωπολιτικό παράγοντα.

Αρνούμενοι μια λύση «εξόδου», που θα ήταν απολύτως καταστροφική, θα πρέπει με μια ανοικτή εξωτερική πολιτική προς όλες τις κατευθύνσεις –και στο οικονομικό πεδίο– να διασφαλίσουμε τους απαραίτητους πόρους, πριν οδηγηθούμε είτε σε απόλυτη υποταγή είτε σε ασφυξία. Οι κινήσεις της κυβέρνησης –οι μόνες σοβαρές και υπαρκτές μέχρι σήμερα– προς τη Ρωσία, την Κίνα, ή ίσως και προς κάποιες Αραβικές χώρες, για διασφάλιση εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης, πρέπει να γίνουν πιο έντονες και συντονισμένες. Διότι μόνο με την απειλή μιας αλλαγής, ή έστω αποσταθεροποίησης των γεωπολιτικών σταθερών της χώρας, μπορούμε να βελτιώσουμε σημαντικά τη θέση μας. Μπορεί η κυβέρνηση να πιέσει τους Αμερικανούς και αυτοί με τη σειρά τους να πιέσουν τους Γερμανούς – και ήδη κάτι τέτοιο οδήγησε στην τηλεφωνική επικοινωνία Τσίπρα-Μέρκελ, μετά από άμεση παρέμβαση του Ομπάμα. Μπορεί να πιέσει τους Γάλλους, τους λοιπούς Ευρωπαίους και τον Γιούνκερ, που προφανώς δεν συμμερίζονται τη γερμανική στρατηγική, ώστε να χαλαρώσουν την ασφυκτική τους πίεση στην Ελλάδα. Μπορεί ακόμα και να τους οδηγήσει να προσφέρουν κάποιες σταγόνες ρευστότητας στη χώρα, παρά το γερμανικό nein, αν κατορθώσουμε να διασφαλίσουμε έστω και την υποψία μιας χρηματοδότησης της χώρας από πηγές εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρά λοιπόν τις ευρωπαϊστικές ιδεοληψίες του βασικού εταίρου της Κυβέρνησης, του Σύριζα, το μόνο ισχυρό όπλο που διαθέτουμε για να μείνουμε στην «Ευρώπη», βρίσκεται εκτός… Ευρώπης, στη σχέση μας με τις δυνάμεις έξω από αυτή, την Αμερική, την Κίνα, τη Ρωσία, τη Μέση Ανατολή! Αλλά το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη!

 Μια κοινωνική και πολιτική συμμαχία

Για να διεξάγεις όμως έναν τέτοιο «Πόλεμο» εκτός από τη σοβαρότητα που απαιτείται και ως προς την οποία πρέπει να διορθωθεί άμεσα η κυβέρνηση και από παρέα να γίνει όντως κυβέρνηση, απαιτείται και κάτι άλλο αποφασιστικό. Η διασφάλιση της μέγιστης εθνικής ενότητας. Και αυτό έχει δύο βασικές παραμέτρους. Πρώτον, μια πλατειά κοινωνική συμμαχία που θα εκμεταλλευτεί το momentum της ισχυρής λαϊκής στήριξης που απολαμβάνει η κυβέρνηση, με μέτρα ανακούφισης του λαού και αποκατάστασης της αξιοπρέπειάς του –και προφανώς όχι άλλη Τασία Χριστοδουλοπούλου και Ζωή Κωνσταντοπούλου– έτσι ώστε να υπάρχει ένα ισχυρό εσωτερικό κοινωνικό μέτωπο.

Και, αποφασιστικής σημασίας για την αλλαγή της ρότας της χώρας είναι το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της ενίσχυσης της μικρομεσαίας παραγωγής, βιοτεχνικής και αγροτικής, και της δημιουργίας νέων δομών, συνεταιριστικού, αλληλέγγυου χαρακτήρα. Μόνο η οικονομική αυτοδυναμία της χώρας θα μπορούσε να επιτρέψει μεσοπρόθεσμα την αντιμετώπιση από πολύ καλύτερους όρους την οποιαδήποτε πρόκληση ή ακόμα και την πιθανή διάλυση του ευρώ ή και την έξοδό μας από αυτό. Για να μπορούμε να κάνουμε οποιαδήποτε κίνηση στο πεδίο του νομίσματος, που την θεωρούν εύκολη οι καναπεδάτοι δραχμοευαγγελιστές, χρειάζεται να κάνουμε πράγματα, δύσκολα και με επίμοχθα – στο πεδίο της παραγωγής. Χωρίς καμία ιδεοληψία να ενισχύσουμε την παραγωγή της χώρας σε όλα τα πεδία και με όλους τους τρόπους. Και παράλληλα να επιτύχουμε ορισμένες βασικές θεσμικές αλλαγές, όπως την κατάργηση του Καλλικράτη που πνίγει όλες τις τοπικές κοινωνίες.

Όμως για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτείται και ένα δεύτερο στοιχείο, ένα ισχυρό πολιτικό μέτωπο. Και αυτό σημαίνει πολύ σύντομα ενίσχυση της επικοινωνίας με τη λαϊκή δεξιά, πέραν της ΑΝΕΛ – που δεν πρέπει να αφεθεί στα χέρια της Χρυσής Αυγής ή του Σαμαρά. Ο Σαμαράς, επειδή –κακώς– έπαιξε το τομάρι του στην αντιπαράθεση με τον Σύριζα με οποιοδήποτε τίμημα, ταυτίζει το προσωπικό του συμφέρον με εκείνο της παράταξής του και της χώρας. Ωστόσο αυτά τα δύο δεν μπορούν να ταυτιστούν. Διότι πλέον η χώρα γύρισε σελίδα και απαιτείται πολιτική συναίνεση με στόχο τη σωτηρία της. Ο Σαμαράς και οι ακόλουθοί του, Αδωνις, Βορίδης κ.λπ. αποτελούν εμπόδια σε αυτή τη συναίνεση. Επομένως και η Νέα Δημοκρατία πρέπει να κινηθεί άμεσα. Και το κλειδί το κρατάει ο φίλος του Τσίπρα, ο Κώστας Καραμανλής. Αυτός πρέπει να δρομολογήσει στη Νέα Δημοκρατία, ή αν χρειαστεί στη δεξιά παράταξη γενικότερα, εξελίξεις που θα επιτρέπουν ένα ευρύ πολιτικό μέτωπο για τη σωτηρία της χώρας, όχι υποχρεωτικά συγκυβέρνησης, αλλά συναντίληψης σε βασικά ζητήματα. Και δεν διαθέτει τον καιρό να κινηθεί με τη γνωστή βραδύτητα που τον διακρίνει.

Διαφορετικά η χώρα κινδυνεύει να πάει στα βράχια είτε από τυχοδιωκτισμούς κάποιων συνιστωσών ή πολύ πιθανά από μια συμμαχία της κυβέρνησης με το γερμανικό κόμμα, δηλαδή το κόμμα του Σημίτη, δηλαδή… το Ποτάμι. Αυτό είναι το σχέδιο Β΄ της γερμανικής πολιτικής, ο απόλυτος εγκλωβισμός του Σύριζα μέσω μιας συμμαχίας με το Ποτάμι –και το ΠΑΣΟΚ χωρίς Βενιζέλο δευτερευόντως– στη γερμανική στρατηγική. Μια τέτοια συμμαχία θα ενεργοποιούσε και την εθνομηδενιστική/«ευρωπαιόδουλη» πτέρυγα του Σύριζα, θα οδηγούσε σε ρήξη με τους ΑΝΕΛ, σε μια γιγάντωση της Χρυσής Αυγής και επιστροφή ουσιαστικά σε μια αποδοχή και εν τοις πράγμασι του μνημονιακού καθεστώτος.

Είναι άραγε τόσο εύκολα όσα προαναφέραμε. Καθόλου, και έχουν δυσκολέψει από πολλές επιλογές των κομμάτων που κυβερνούν. Όμως δεν υπάρχει καμιά μαγική λύση υπέρβασης των αδιεξόδων, και ο πατριωτικός αντιμνημονιακός χώρος δεν μπορεί να εξαντληθεί σε μια μόνιμη λιτανεία καταγγελτικού χαρακτήρα, παρότι θα συνεχίσει την κριτική, σκληρή αν χρειάζεται. Παράλληλα θα πρέπει να παρεμβαίνει και στην κοινωνία και στο πολιτικό πεδίο για την υλοποίηση των κατευθύνσεων και των μέτρων που σκιαγραφήσαμε.

Θα πρέπει βέβαια η κυβέρνηση μέσα από τις αντιφάσεις της να συνειδητοποιήσει και αυτή πως το πρώτο της μέλημα είναι η σωτηρία της χώρας και όχι του κόμματος ή η προσωπική επιβίωση. Η ιστορία θα τους κρίνει για τις επιλογές τους. Εξάλλου αν οδηγήσουν τη χώρα σε καταστροφή, ούτε το κόμμα θα επιβιώσει, ούτε ατομικά θα διασωθούν. Στην πραγματικότητα η επιλογή είναι μονόδρομος. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά το συμφέρον της πατρίδας και του λαού, Salus populi suprema lex esto. Αφού μπήκαν σε αυτόν τον χορό και ανέλαβαν την εξουσία, αυτό και μόνο είναι υποχρεωμένοι να πράξουν.

*Το Άρδην οργανώνει την Παρασκευή 6 Μαρτίου στις 19.30 συζήτηση με θέμα οι πρώτες 40 μέρες της νέας κυβέρνησης από το ζενίθ στο ναδίρ των προσδοκιών. Για το θέμα θα μιλήσουν:

Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας

Βασίλης Ασημακόπουλος, μέλος ΣΥΡΙΖΑ – Νέος Αγωνιστής

Βασίλης Βιλιάρδος, οικονομολόγος

Βασίλης Στοϊλόπουλος, περιοδικό Άρδην

Γιάννης Ξένος, εφ. Ρήξη

Στον χώρο πολιτικής και πολιτισμού Ρήγας Βελεστινλής, Ξενοφώντος 4, Σύνταγμα

Διαβάστε ακόμα πρόσφατα κείμενα του Γιώργου Καραμπελιά:

Τακτικός θρίαμβος, στρατηγικό Βατερλώ

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους

Εκπνέει με πάταγο ο πασοκικός εαυτός μας

Δύο διαμετρικά αντίθετες στρατηγικές

Εθνική στρατηγική ή μικροκομματικές παρωπίδες

Η λαϊκή βούληση και ένα αντιλαϊκό πολιτικό σύστημα

Ο καιρός γαρ εγγύς