Η στρατηγική της «αράχνης»
Από τον ΓΑΠ στον Αλέξη Τσίπρα
Του Γιώργου Καραμπελιά
Η στρατηγική που ακολουθεί το διεθνές σύστημα έναντι της κυβέρνησης Τσίπρα έχει ως κεντρικό στόχο της να μεταβάλει τους «αντιμνημονιακούς» της Ελλάδας και τα κόμματά τους –εκτός από το ΚΚE και τη Χρυσή Αυγή– σε «μνημονιακούς» – ανεπαισθήτως στην αρχή, σταδιακά, αλλά πραγματικά. Έτσι ώστε να δοθεί και ένα ισχυρό μήνυμα σε όλους τους «ευρωσκεπτικιστές» στην Ευρώπη: δεν υπάρχει άλλη σωτηρία εκτός από την αμερικανο-γερμανική Ευρώπη, διαφορετικά είναι το χάος.
Η αμερικανο-γερμανική Ευρώπη
Όταν άρχισε η ελληνική κρίση, οι Αμερικανοί, μέσω του Γιώργου Παπανδρέου, ήθελαν –εν πολλοίς– να πλήξουν την Ευρώπη που, με κέντρο τη Γερμανία και σε στενή οικονομική σχέση με τη Ρωσία, κατ’ εξοχήν στο ενεργειακό πεδίο, έτεινε να αναδειχθεί σε ανταγωνιστή των ΗΠΑ, και προπαντός να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτές, ενώ το σκληρό ευρώ απειλούσε την πρωτοκαθεδρία του δολαρίου ως διεθνούς αποθεματικού νομίσματος – όταν μάλιστα οι ΗΠΑ, μετά την κρίση της Lehman Brothers, είχαν αποδυναμωθεί σημαντικά ως κεντρική δύναμη του παγκόσμιου συστήματος, την ώρα που κάλπαζε η Κίνα και εν μέρει η Ρωσία.
Κατά συνέπεια, οι Αμερικανοί, χωρίς πολλές φανφάρες, αρχικώς, «έσπρωξαν», μέσω του Στρως Καν, του εβραϊκού λόμπι και των διεθνών οίκων αξιολόγησης και των τραπεζών που ελέγχουν, τον Γιώργο Παπανδρέου, ως «δούρειο ίππο» τους –χρήσιμο ηλίθιο, απ’ ευθείας ενεργούμενό τους, ή το πιθανότερο και τα δύο μαζί–, να εγκαινιάσει, μετά την «αμερικανική» κρίση των sub-primes, μια νέα περίοδο της κρίσης, με επίκεντρο τη δημοσιονομική κρίση των ευρωπαϊκών χωρών. Και έτσι άνοιξαν τη μεγάλη θύελλα που σύντομα συμπαρέσυρε την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, εν μέρει την Ιταλία , και εν τέλει ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ – που είχε μεταβληθεί σε μια νέα «ζώνη μάρκου», στην υπηρεσία μιας «αυτοκρατορικής» γερμανικής πολιτικής.
Και τα αποτελέσματα φάνηκαν σύντομα: η ζώνη του ευρώ μπήκε σε κρίση, ενώ την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ και ο πιστός τους κολαούζος, η Μεγάλη Βρετανία, έδειχναν μια σχετική οικονομική ευρωστία, με ρυθμούς ανάπτυξης τουλάχιστον διπλάσιους από εκείνους της ευρωζώνης.
Βέβαια, και οι Γερμανοί δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Με τη γνωστή μεθοδικότητα και στενοκεφαλιά που τους διακρίνει –εκείνη που τους οδήγησε με τον τρόπο που το έκαναν και στους δύο παγκόσμιους πολέμους–, εισήλθαν πολύ σύντομα στη λογική μιας μετωπικής αντιπαράθεσης. Θέλησαν να εφαρμόσουν επί τέλους τα σχέδιά τους για μια Ευρώπη οργανωμένη σε ομόκεντρες ζώνες, με επίκεντρο τη Γερμανία, και στην οποία η Ελλάδα –και η Κύπρος– θα οδηγούνταν στη δεύτερη ζώνη, έξω από τον σκληρό πυρήνα, μαζί με τους υπόλοιπους Βαλκάνιους· εξάλλου, θεωρούσαν ότι οι Έλληνες είχαν εισέλθει στην ευρωζώνη με εξαπάτηση των «εταίρων». Ωστόσο, αυτή η γερμανική στρατηγική «βάθους», η οποία αναδείχτηκε από την πρώτη στιγμή, την Άνοιξη του 2010, με την αισχρή και κεντρικά ενορχηστρωμένη επίθεση του Focus, της Bild και των γερμανικών καναλιών ενάντια στην Ελλάδα, προσέκρουε στα άμεσα τακτικά προβλήματα που έθετε μια πιθανή έξοδος της από την ευρωζώνη. Οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες, εκτεθειμένες στα ελληνικά ομόλογα, κινδύνευαν με νέα μεγάλη κρίση, μετά το προηγούμενο της Lehman Brothers, επομένως οι Γερμανοί, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, «περιορίστηκαν» σε μια γραμμή ασφυξίας της Ελλάδας – και αν αυτή κατέληγε και σε κάποιο Grexit, τόσο το χειρότερο για τους Έλληνες. Μια ανάλογη στρατηγική, από την ακριβώς αντίθετη πλευρά, υιοθετούσαν και οι Αμερικανοί, έστω ως απειλή για την ισορροπία της Ευρώπης.
Θα θυμηθούμε τότε, από το 2010 μέχρι την Άνοιξη του 2012, την άνθηση του «κόμματος της δραχμής», σε μια περίεργη και παρά φύσιν συμμαχία ή σύμπλευση ανάμεσα σε ιδεολόγους –από το ΚΚΕ έως τον Αλαβάνο και ένα μέρος των «πλατειών–, σε μπατιρημένους επιχειρηματίες, που ήθελαν να σωθούν μέσα από την καταστροφή, και σε καραμπινάτους εκφραστές, κανάλια ραδιόφωνα και εφημερίδες, τόσο γερμανικών όσο και αμερικανικών συμφερόντων, γεγονός που μπέρδεψε όλους τους αναλυτές! Μάλιστα, ο Γιώργος Παπανδρέου –σε συνεννόηση, όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια, με τη Μέρκελ– έφθασε να προωθήσει αυτό το σχέδιο στο ανώτατο επίπεδο, στη διάσκεψη των Κανών, με την πρόταση για δημοψήφισμα. Ο Σαρκοζί έγινε τότε έξω φρενών, όχι μόνο ενάντια στον ΓΑΠ αλλά και στους Γερμανούς, που θεώρησε πως, σε συμπαιγνία με τους Αμερικανούς, ο καθένας για δικούς τους λόγους, έπαιζαν ένα άσχημο παιγνίδι στη Γαλλία και την ευρωζώνη.
Όμως η γεωπολιτική αστάθεια που έμοιαζε να επεκτείνεται δραματικά στη Μέση Ανατολή, μετά τη διάρρηξη της συμμαχίας Τουρκίας-Ισραήλ και τη σταδιακή αυτονόμηση της νεοθωμανικής Τουρκίας από την αμερικανική επικυριαρχία, άρχισε να μεταβάλλει άρδην τα δεδομένα και να εισάγει νέες παραμέτρους στην εξίσωση. Οποιαδήποτε περαιτέρω αποσταθεροποίηση της Ελλάδας απειλούσε όχι μόνο την ισορροπία του διεθνούς συστήματος –μια και σε μνημόνιο είχαν μπει και νέες χώρες, για να διαμορφωθεί το περιβόητο PIGS– αλλά και ολόκληρη τη νοτιανατολική Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο. Πρώτες οι ΗΠΑ μετέβαλαν στρατηγική και, με τον Γκάιτνερ και τον Ομπάμα, πίεσαν τους Γερμανούς και τον Σόιμπλε να αναστείλει τη στρατηγική αποπομπής της Ελλάδας από την ευρωζώνη την οποία προωθούσε το Καλοκαίρι του 2012 – και το ίδιο έπραξαν από την πλευρά τους και οι Κινέζοι. Και η Μέρκελ αποδέχτηκε αυτή τη νέα τακτική, γεγονός που εξεφράσθη και με την επίσκεψή της στην Ελλάδα, στον φίλο της Αντώνη, υπό τον όρο βέβαια ότι η Ελλάδα θα εφάρμοζε αγόγγυστα τα πιο ακραία μέτρα λιτότητας στο εσωτερικό της χώρας. Και ως προς αυτό, είχε και τον Χριστοφοράκο σαν συμπληρωματικό χαρτί για να λειαίνει τις όποιες αντιδράσεις τόσο του Αντώνη όσο και του Βενιζέλου.
Ω του θαύματος, λοιπόν, από το Φθινόπωρο του 2012 και μετά, Καζάκηδες και άλλοι δραχμικοί εξαφανίζονται σταδιακώς από κανάλια και ραδιόφωνα –με πιο εντυπωσιακή τη στροφή του Άλφα και του Κοντομηνά, γνωστού συνεργάτη των γερμανικών συμφερόντων– προς την αποδοχή της μνημονιακής τάξης. Παράλληλα, από τα ΜΜΕ, προωθείται συστηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ ως η «ήπια» αντιμνημονιακή φωνή, γεγονός που εξάλλου συνάδει και με τον νέο του ρόλο ως αξιωματικής αντιπολίτευσης. Φιγούρες του δημοκρατικού αμερικανικού κατεστημένου, όπως ο Όλιβερ Στόουν, η Ναόμι Κλάιν –μαζί με τον απαραίτητο κλόουν του μαρξισμού, Σλαβόι Ζίζεκ– και πολλοί άλλοι, αναδεικνύουν τον Τσίπρα ως τη νέα «ριζοσπαστική» μορφή της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής· κατ’ αρχάς, οι Αμερικανοί τον υποδέχονται στις ΗΠΑ και δημιουργούν τους πρώτους δεσμούς με το αμερικανικό δημοκρατικό κατεστημένο, το Ινστιτούτο Λεβύ, το Ίδρυμα Σόρος κ.λπ.
Παράλληλα, το παλιό ιδεολογικό απαράτ του ΓΑΠ, Βαρουφάκης, Κατσέλη, Ρουμπάτης, Κοτζιάς κ.ά. –και αυτό άσχετα και πέρα από τις πραγματικές ικανότητες και τις θέσεις των συγκεκριμένων ατόμων– προσχωρεί σταδιακώς στον υπό διαμόρφωση νέο πολιτικό πόλο.
Δηλαδή, με βάση τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα και τη συνηγορία του αμερικανο-εβραϊκού λόμπι για τη σταθεροποίηση της Ελλάδας, και αφού ούτως ή άλλως η κρίση στο ευρώ συνεχίζεται, έχοντας πλήξει την ευρωπαϊκή οικονομία και το ευρώ, η Αμερική ακολουθεί πλέον την πολιτική της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη.
Η ουκρανική κρίση θα προσφέρει μια νέα ισχυρή γεωπολιτική παράμετρο στην υπό εξέλιξη σύγκρουση. Οι τάσεις σχετικής ανεξαρτητοποίησης της Δυτικής Ευρώπης και κατ’ εξοχήν της Γερμανίας από τις ΗΠΑ, ενισχύονταν τα τελευταία χρόνια μέσω των αυξανόμενων σχέσεων με τη Ρωσία, γεγονός που παρείχε στην Ευρωπαϊκή Ένωση μεγαλύτερο στρατηγικό βάθος και ενεργειακή αυτονομία. Οι ΗΠΑ, κατασκευάζοντας, μέσω της Ουκρανίας, ένα νέο τείχος ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση, κατάφεραν ένα ισχυρό πλήγμα σε αυτή την τάση και επανέφεραν στρατηγικά την Ευρώπη στον Ατλαντισμό. Και η Γερμανία υποχρεώθηκε να ακολουθήσει εκούσα ή άκουσα. Έτσι, στην παρούσα φάση, οι Αμερικανοί επανεπιβεβαίωσαν τη στρατηγική τους ηγεμονία, παραχωρώντας στους Γερμανούς την οικονομική επικυριαρχία.
Έκτοτε, με μικροαποκλίσεις, ακολουθείται από κοινού η στρατηγική της εφαρμογής ενός «στενού κορσέ» στην Ελλάδα, έτσι ώστε να ελέγχονται οι εξελίξεις. Σε αυτά τα πλαίσια, και πάλι από κοινού, θυσίασαν τον Σαμαρά, αρνούμενοι να του παραχωρήσουν έστω και μια μικρή ανάσα και οδήγησαν τα πράγματα στην προδιαγεγραμμένη τους κοίτη. Αίφνης, από τον Νοέμβριο και μετά, μεγάλα συγκροτήματα αποστασιοποιούνται από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ και σταδιακώς συντάσσονται με τη «νέα κατάσταση», και μάλιστα όχι με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά με τον Τσίπρα. Και αυτό διότι έχουν διαγνώσει, και τα σήματα είναι πολλά –σχέσεις με τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τους Αμερικανούς, τον Δασκαλόπουλο του ΣΕΒ κ.λπ.–, ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν πρόκειται να υποχωρήσει μπροστά σε τίποτε προκειμένου να πάρει και να διατηρήσει την εξουσία, με τίμημα ακόμα και τη σύγκρουση με το ίδιο του το κόμμα ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του.
Έτσι, μετά την ανάληψη της εξουσίας, εξελίσσεται επί δύο μήνες ένα σενάριο που έχει ως κύριο στόχο τη μνημονιακή «υπευθυνοποίηση» ενός μεγάλου μέρους του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάδειξη του Τσίπρα σε αποφασιστικό μοχλό για την εξέλιξη και τον έλεγχο του πολιτικού συστήματος, σε μία στιγμή που όλες οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις είναι απολύτως απαξιωμένες. Έτσι, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, η Ελλάδα βαδίζει στα μνημονιακά πεπρωμένα της.
Η μνημονιακή Ελλάδα
Όπως πάντα συμβαίνει στην ιστορία, έπρεπε να έρθει μία «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση για να μπορέσει να οργανώσει την αποδοχή του μνημονίου από τον ελληνικό λαό. Όπως το ’81 θα χρειαζόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου για να γίνει αποδεκτή η παρουσία των Αμερικανών. Και ως προς αυτό, δεν είναι λίγα τα όσα κατάφερε η κυβέρνηση Τσίπρα μέσα σε δύο μήνες. Έθαψε το αίτημα για διαγραφή του χρέους, αποδέχτηκε τη συνέχεια των προηγούμενων προγραμμάτων, υπό τον όρο ότι θα εμφανιστούν ως καινοφανή, συμφωνεί στην εφαρμογή των ιδιωτικοποιήσεων με μερικές βελτιώσεις και θεωρεί το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων πρωτίστως «ηθικό» και όχι υλικό, όπως δήλωσε ο Τσίπρας στη Γερμανία, μόλις λίγες μέρες μετά την πανηγυρική συνεδρίαση της Βουλής που διακήρυσσε τα αντίθετα!
Το κυριότερο όμως επίτευγμα δεν είναι η εγκατάλειψη του «κοστολογημένου» (!) προγράμματος της Θεσσαλονίκης των 11,5 δισ. ευρώ, που κατέληξε στο βοήθημα των 200 εκατομμυρίων, αλλά η συναίνεση, πραγματική, του ελληνικού λαού στην… αθέτηση όλων των προγραμματικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως πολύ εύστοχα έχει ειπωθεί, μάλλον ο ελληνικός λαός ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ για να μην κάνει αυτά που υποσχόταν και μάλλον –ορθώς– είδε τον Τσίπρα ως τον εκφραστή και τον εγγυητή αυτής της περιβόητης «κωλοτούμπας». Διότι ο ελληνικός λαός, πέντε χρόνια μετά την εφαρμογή των μνημονίων, κουρασμένος και απογοητευμένος, ψήφισε μία αντιμνημονιακή κυβέρνηση και ότι βρέξει ας κατεβάσει. Και εδώ βρίσκεται η μεγάλη επιτυχία του Τσίπρα. Ότι κατόρθωσε να μεταβληθεί στον εγγυητή της συνέχειας της πολιτείας και του συστήματος.
Πριν από τις εκλογές, τονίζαμε –και αυτό πλέον έχει καταδειχθεί– πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει τίποτα απ’ όσα υποσχόταν, όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί, στις συνθήκες που θα έπαιρνε τις εκλογές, αυτά θα ήταν απολύτως αδύνατο να εφαρμοστούν. Και εύστοχα είχαμε προβλέψει όσα ακολούθησαν. Φυγή κεφαλαίων και καταθέσεων από τις τράπεζες, κατάρρευση των εισπρακτικών μηχανισμών του κράτους και απόλυτη χρηματοδοτική ασφυξία. Προβλέπαμε, έτσι, πως, υπ’ αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετώπιζε πολύ σύντομα μια αυξημένη λαϊκή κατακραυγή. Ως προς αυτό, είχαμε κάνει λάθος. Παρ’ όλα όσα έσπευσε να απεμπολήσει μέσα σε δύο μήνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπήρξε καμιά σοβαρή λαϊκή διαμαρτυρία. Μπορεί βέβαια να έπαψαν οι διαδηλώσεις στήριξης των πρώτων ημερών, όμως η κυβέρνηση και ο Τσίπρας προσωπικά απολαμβάνουν ακόμα πολύ υψηλή δημοτικότητα.
Και είναι προφανές γιατί. Διότι οι Έλληνες βρίσκονται μπροστά σε ένα απόλυτο αδιέξοδο, όχι μόνο οικονομικό και γεωπολιτικό αλλά και πολιτικό: Από τη μια, οι χρεοκοπημένοι Βενιζέλος και Σαμαράς, στους οποίους οι Έλληνες δεν καταλογίζουν τόσο αυτά που δεν έκαναν αλλά τις αιτίες που δεν τα έκαναν, το ότι, δηλαδή, ανήκαν σε ένα διεφθαρμένο και ελεγχόμενο από τους Γερμανούς εκβιαστές τους κομματικό σύστημα. Από την άλλη πλευρά, βρίσκεται το ΚΚΕ, η Χ.Α. και η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τη «Ζωή», οι οποίοι προτείνουν ως «διέξοδο» την ολοκληρωτική καταστροφή μέσω μίας εξόδου από το ευρώ στις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Έτσι λοιπόν, ο «ρεαλιστής» Τσίπρας κατέστη για όλους –και για τον συγγραφέα αυτού του άρθρου(!)– αναπόφευκτος.
Ο Αλέξης Τσίπρας, όπως συμβαίνει πάντα σε όλες τις περιπτώσεις αδιέξοδης ισορροπίας των κοινωνικών δυνάμεων, έχει τη δυνατότητα να εμφανιστεί ως ο μικρός… δισέγγονος του Ναπολέοντα του μικρού: Après moi, le déluge. Βέβαια, μέχρι τώρα, έχει κάνει μόνο τη μισή δουλειά, δηλαδή την επικοινωνιακή. Έχει προχωρήσει με επικοινωνιακή μαεστρία στην αποδοχή των μνημονίων, ξεκινώντας από την δήθεν απόρριψή τους, στην πρώτη εβδομάδα της διακυβέρνησης, και καταλήγοντας στην μετ’ ερυθρών ταπήτων υποδοχή του στην Γερμανία. Όμως, δεν μπορεί ακόμα να περάσει στην πράξη αυτή την πολιτική του συμβιβασμού. Για να το κάνει αυτό, χρειάζεται το υπόλοιπο έργο, που είναι η οριστική αποστασιοποίησή του από τον …. ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και ενώ δεν είχε τη δύναμη να φέρει τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου στη Βουλή, από τον φόβο της κοινοβουλευτικής του ομάδας, θα πρέπει τώρα να καταδείξει στους Αμερικανούς και τους Γερμανούς ότι είναι ο άνθρωπος που μπορεί να τελειώσει και τη δουλειά. Δηλαδή, να επιβάλει εν τοις πράγμασι αυτά τα μέτρα. Και αυτό σημαίνει ρήξη με όλη την μέχρι χθες ιδεολογία και στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.
Και βέβαια όλοι οι σύμμαχοί του κάνουν ό,τι μπορούν για να το ενισχύσουν ώστε να μπορεί να τα φέρει εις πέρας. Η σταδιακή εξαφάνιση του διάττοντα αστέρα Βαρουφάκη από το προσκήνιο και η φιλοτέχνηση του προφίλ του πρωθυπουργού ως του μόνου αξιόπιστου Έλληνα ηγέτη, από τη Μέρκελ, τον Γιούνκερ, τον Ολάντ και κομπανία, την τελευταία εβδομάδα, η νέα παρέμβαση Ομπάμα κ.λπ., όλα εντάσσονται σε αυτή τη στρατηγική της αποστασιοποίησής του από τον… ΣΥΡΙΖΑ και της μετατροπής του σε αυτόνομο και αυτόφωτο «ηγέτη», που μόνος αυτός μπορεί να συνδιαλέγεται με τους «μεγάλους».
Ενισχυμένος λοιπόν στο έπακρο από τους «έξω», κατά τον ίδιο τρόπο που επέβαλε τις παρελάσεις μέσω του Καμμένου και της Δούρου στο κόμμα που είχε κάνει σημαία την… κατάργηση των παρελάσεων(!), θα πρέπει τώρα να επιβάλει, σε όσους διατηρούν τις αντιμνημονιακές αυταπάτες του συριζικού παρελθόντος τους, το σκληρό μάθημα του ρεαλισμού.
Θα μπορέσει να πραγματοποιήσει και αυτό το βήμα, μιας ρήξης με την ίδια τη λογική του κόμματός του, και με ένα μέρος των στελεχών και των υπουργών του; Θα τολμήσει, αν χρειαστεί, να προχωρήσει είτε σε νέες εκλογές είτε σε συγκυβέρνηση με άλλες πολιτικές δυνάμεις και μέρος της Ν.Δ., πέρα και ενάντια στον ίδιο τον παλαιό εαυτό του; Μόνο αυτή η πρακτική συνεπαγωγή των όσων έχει εξαγγείλει, με ό,τι αυτή σημαίνει, θα τον μετέβαλε οριστικά στον άνθρωπο που έχει ανάγκη το σύστημα, εγχώριο και διεθνές, στην Ελλάδα. Και βεβαίως, έχει τις περισσότερες προϋποθέσεις από οποιονδήποτε άλλον: Στήριξη των ξένων δυνάμεων και του μεγαλύτερου μέρους των εγχώριων ελίτ, αποδοχή από τον λαό, έλλειψη οποιασδήποτε εναλλακτικής λύσης. Την απαραίτητη δίψα για εξουσία την έχει. Θα έχει και τη δυνατότητα για τα υπόλοιπα;
Διότι, βέβαια, αυτό είναι το δυσκολότερο μέρος του εγχειρήματος, και αυτό δεν μπορεί να το κάνει ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Ομπάμα για λογαριασμό του. Αυτός θα πρέπει να συγκρουστεί με το κόμμα του και οι σύμμαχοί του, στο εσωτερικό του κόμματος, είναι μάλλον ασθενείς. Θα τον βοηθήσει ο Καραμανλής, ο Θεοδωράκης ή ο… Κουβέλης;! Είναι προφανές πως θα πρέπει να βρει και άλλους συνδυασμούς – ακόμα και πιθανές νέες εκλογές– και αυτοί δεν είναι καθόλου εύκολοι, ούτε έχει συσσωρεύσει ακόμα το απαραίτητο κύρος στο εσωτερικό του κόμματος του, όπου γνωρίζουν τα πραγματικά του μεγέθη. Και ταυτόχρονα ο χρόνος του μετριέται μόνο σε μέρες. Κατά συνέπεια κάθε «ατύχημα» είναι πιθανό, και σε αυτήν την περίπτωση «ο Θεός να βάλει το χέρι του».
Αντί επιλόγου
Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια, ζήσαμε όντως το τέλος της μεταπολίτευσης και των πολιτικών δυνάμεων που αυτή εξέθρεψε. Έμενε μία τελευταία μεταπολιτευτική δύναμη, έστω και μικρή, αλλά ιδεολογικά σημαντική, ο ΣΥΡΙΖΑ. Και την καρατόμησή της, με τον έναν ή άλλο τρόπο, θα πρέπει να την εκτελέσει ο ίδιος ο επικεφαλής του. Διότι ο Αλέξης Τσίπρας και οι περί αυτών είναι υποχρεωμένοι, αν θέλουν να επιβιώσουν στη νέα εποχή, να κάψουν πίσω τους το όχημα το οποίο χρησιμοποίησαν για να πάρουν την εξουσία. Και η στρατηγική της υπερατλαντικής δύναμης, αρχικώς, και όλο και περισσότερο και του Γερμανού συμμάχου/ανταγωνιστή τους στην Ευρώπη, στόχευσε μέχρι τώρα, με επιτυχία, στην ανάδειξη ενός νεαρού και άσημου πολιτικού στον άνθρωπο που θα μπορούσε να οδηγήσει την Ελλάδα στη νέα εποχή χωρίς να χάσουν τον έλεγχό τους πάνω σε αυτή.
Προφανώς δε, όσοι έχουμε συνείδηση τόσο αυτής της στρατηγικής – της «στρατηγικής της αράχνης» της νέας τάξης– όσο και των διακυβευμάτων που τίθενται μπροστά στη χώρα μας, θα επιλέξουμε για μια ακόμα φορά τον δρόμο της ευθύνης και της επαναστατικής συνέπειας. Δεν θα συνταχτούμε ούτε με όσους κραυγάζουν «προδοσία», καλώντας μας να βυθιστούμε ακόμα περισσότερο στο χάος και τη δυστυχία, έστω και αν το κάνουν με αγνές προθέσεις, ούτε βέβαια θα προσχωρήσουμε στους κεκράχτες και τους χειροκροτητές, που κάνουν ότι δεν βλέπουν αυτά που εκτυλίσσονται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας.
Η μόνη αποτελεσματική στρατηγική, και το έχουμε επαναλάβει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, είναι να βγεις έξω από το αδιέξοδο δίπολο και να οικοδομήσεις μια ανεξάρτητη στρατηγική, βασισμένη κατ’ εξοχήν στην αυτόκεντρη και ενδογενή ανάπτυξη της χώρας και στη δύναμη του λαού της. Και το πόσο αδιέξοδο ήταν αυτό το δίπολο καταδείχτηκε μεγαλοπρεπώς με τη μετατροπή του μεγαλύτερου «αντιμνημονιακού» κόμματος στον εκφραστή των «νεο»-μνημονιακών στρατηγικών. Όσο δεν οικοδομείται ένας τέτοιος πόλος, που θα βάλει κυριολεκτικώς μια νέα ατζέντα στο πολιτικό και κοινωνικό παιγνίδι, θα είμαστε υποχρεωμένοι να βιώνουμε διαρκώς διαψεύσεις και αδιέξοδα, και η «μεγάλη αράχνη», με δυσκολίες ή όχι, θα συνεχίζει να ξεδιπλώνει τη στρατηγική της.
27 Μαρτίου 2015
32 ΣΧΟΛΙΑ
Στο δεύτερο Ελληνικό κράτος, την Κύπρο, υπάρχει ήδη η ανεξάρτητη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης εκφρασμένη στο πρόσωπο του Γιώργου Λιλλήκα και της Συμμαχίας Πολιτών. Ήρθε η ώρα και στο πρώτο Ελληνικό κράτος, την Ελλάδα να προχωρήσει η ίδια ανεξάρτητη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Εκφραστής της, ίσως ο Πάνος Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ή κάποιος άλλος;;;
Ο Ελληνισμός όμως δεν μπορεί να περιμένει για πολύ για να μην μείνει στο τέλος απλός θεατής των ραγδαίων γεωπολιτικών εξελίξεων…
Μνημονεύει ο σ. Μπαρτάς το αυτονόητο . Απαιτείται και για τη χώρα μας η διατύπωση της εναλλακτικής εθνικοαπελευθερωτικής πρότασης διακυβέρνησης , που σαν διαδικασία βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα. Το ενδεχόμενο να την εκφράσουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες μόνοι τους η μια συσπείρωση γύρω τους δεν φαίνεται υπαρκτό, αντίθετα διαφαίνεται η ανάγκαιότητα βαθύτερων και ευρύτερων διεργασίών , που η εξέλιξή τους δεν μπορεί ακόμα να προσδιοριστεί χρονικά .
Σε τέτοιου είδους διεργασίες αναμφίβολα θα πρέπει να συμμετέχουν οι όποιες απελευθερωτικές δυνάμεις έχουν εγκλωβιστεί οργανωτικά και εκλογικά στον Σύριζα, οι αντίστοιχες των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και της πέριξ τους Συμμαχίας, άλλες, εκτός του κυβερνητικού συνασπισμού και αντιπολιτευόμενες την σημερινή κυβέρνηση, καθώς και οι όχι λίγες, μη διαμορφωμένες ακόμα πολιτικά, δυνάμεις με κοινωνική – κινηματική αναφορά.
Σε μια τέτοια προοπτική, που αναμφίβολα αποτελεί την μοναδική διέξοδο, ο κάθε ένας από εμάς που αντιλαμβάνεται αυτή την ανάγκη έχει υποχρέωση συμβολής.
Είναι περίπου έτσι , αλλά όχι ακριβώς ούτε απόλυτα. Η πρώτη προσπάθεια του νέου ΄΄ εθνικού ηγέτη ΄΄ θα είναι να αποφύγει τη σύγκρουση με το κόμμα του και με τους λοιπούς συμμάχους του στην κυβέρνηση και να τους τραβήξει μαζί του σε μια ήπια (ελπίζει) μνημονιακή προσαρμογή και εγκατάσταση μέσα στον ιστό της αράχνης.
Για να το επιτύχει αυτό θα πρέπει οπωσδήποτε να βοηθηθεί από την ίδια την αράχνη, καθόσον εάν του παρασχεθεί από αυτή η δυνατότητα να ολοκληρώσει το τρέχον πρόγραμμα – μνημόνιο χωρίς μειώσεις εισοδημάτων και λοιπά υφεσιακά μέτρα και να παρουσιάσει το νέο μνημόνιο ως ΄΄ πρόγραμμα για την ανάπτυξη και την ευημερία ΄΄ όπως ήδη το αποκαλούν στο Μαξίμου, η κοινωνία δεν θα αποσύρει την ανοχή της (η στήριξη μάλλον τελειώνει σιγά – σιγά) στην νέα κυβέρνηση.
Στην περίπτωση αυτή οι όποιοι διαφωνούντες εσωκομματικοί και λοιποί κυβερνητικοί εταίροι, μη έχοντας λαϊκή υποστήριξη δεν θα αποτολμήσουν την θνησιγενή διαφοροποίησή τους και θα ακολουθήσουν στην μνημονιακή ενσωμάτωση. Η νομή της εξουσίας αποτελεί άλλωστε σοβαρότατο κίνητρο. Η παρουσίαση και η από κοινού επεξεργασία αυτής της στρατηγικής απετέλεσε άλλωστε τη βάση της πρόσφατης συνάντησης με τη Μέρκελ στη Γερμανία.
Τι μπορεί να είναι άραγε αυτό που να μπορέσει να ανατρέψει, έστω και μεσοπρόθεσμα, έναν τέτοιο ατυχή για τη χώρα και το λαό σχεδιασμό ;
μια μικρή συνεισφορά σε αυτή την πικρή αλλά αληθινή συλλογιστική
Ενδογενείς αιτίες και ενδογενείς δυνατότητες
Η πως, η ταυτότητα κινδυνεύει να θυσιαστεί στο όνομα της όποιας αντί- λιτότητας.
Παλεύουμε εδώ και καιρό να προβάλουμε την ρεαλιστική δυνατότητα της Ελλάδας για μια ενδογενή ανάπτυξη μέσω μιας ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αυτό το “ενδογενές”, σαν θεμελιακή συστατική σημασία στη χάραξη μιας εναλλακτικής εθνικής στρατηγικής, ήρθε επιτέλους στην κορωνίδα της τρέχουσας πολιτικής σκηνής.
Ήρθε, δια στόματος του Έλληνα πρωθυπουργού, και μάλιστα σε μια στιγμή ιδιαιτέρως επίσημη, μεγάλης διεθνούς δημοσιότητας, εκείνην της κοινής συνέντευξης του με την Γερμανίδα πρωθυπουργό, κατά την διάρκεια της πρόσφατης επίσημης επίσκεψης του στο Βερολίνο. Μόνο που ήρθε μια στάλα στραπατσαρισμένο, μια στάλα ανεστραμμένο μέχρι και παντελώς ακυρωμένο.
Πράγματι, ο πρωθυπουργός γνωστοποίησε στη διεθνή κοινότητα πως για αυτά που μας συμβαίνουν δεν μας φταίνε οι ξένοι. Οφείλονται σε ενδογενή αίτια. Πράγμα που είναι αλήθεια. Μόνο που είναι η μισή αλήθεια, και η μισή αλήθεια συνήθως, αντιστοιχίζεται με την απόλυτη ανακρίβεια. Προκειμένου αυτή η μισή αλήθεια να μην “διαβεί τον Ρουβίκωνα”, θα είχε ανάγκη από αυτό το “άλλο μισό” που άστοχα και αμήχανα απουσίαζε.
Και αυτό το άλλο μισό στα ενδογενή αίτια, είναι οι ενδογενείς δυνατότητες.
Για αυτές τις ενδογενείς δυνατότητες πλήρης σιγή ασυρμάτου. Ούτε μια λέξη ούτε ένας, ο παραμικρός έστω υπαινιγμός, έξω από εκείνη την “αμυντική” αναφορά στο “στερεότυπο” του “δεν είμαστε τεμπέληδες”.
Λες και αυτές οι ενδογενείς δυνατότητες δεν έχουν την παραμικρή υλική υπόσταση, το παραμικρό μέλλον, έξω από ένα λαϊκό φαντασιακό που κάποτε δείχνει να επιμένει και ακούει στο όνομα εθνικό φρόνημα.
Λες και αυτή η χώρα, πέρα από “τόπος παραθερισμού των Βορείων”, το μόνο που έχει να δηλώσει με τον πιο επίσημο τρόπο, και μάλιστα δια στόματος ενός ηγέτη που χαίρει της εμπιστοσύνης της μεγίστης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, είναι η απόλυτη ανημπόρια της να σταθεί χωρίς δεκανίκια στα δικά της τα πόδια. Το μοναδικό που έχει να “πουλήσει” είναι την “ανθρωπιστικη της κρίση”, στο όνομα και της οποίας θα μπει στα σωστά “καλαπόδια”, “επιδιορθώνοντας” τα ενδογενή αίτια που την οδήγησαν έως εδώ.
Αυτός ο λαός, η αυτό το φάντασμα του, ότι σας βολεύει η ότι αγαπάται, εκεί που ψήλωσε μια στάλα από εθνική υπερηφάνεια και αναθάρρησε μια στάλα κάμποσες μέρες πριν, εκεί που έκανε ένα πολύ μικρό βήμα προς την αυτογνωσία του, οφείλει να επιστρέψει ξανά α-συνείδητα, στο ορθό ύψος και μέγεθος που κάποιες δυνάμεις, απαλλαγμένες από τα αντίστοιχα “ενδογενή κουσούρια” θα του υποδείξουν.
Αν δεν θέλεις να είσαι μαϊμού και αρκούδα για ξένα ταμπούρλα, δεν σημαίνει πως είσαι αναγκαστικά και… “αντιευρωπαϊστής”. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως, προκειμένου να δικαιούσαι να συμμετέχεις ισότιμα σε μια κοινότητα, οφείλεις να διαθέτεις μια δική σου ταυτότητα, ταυτότητα η οποία θα προσδιορίζει και το μέγεθος της δίκης σου δυνατότητας συνεισφοράς σε αυτή την κοινότητα. Χωρίς αυτό το ειδοποιό μέγεθος, δεν είσαι παρά αδιαμόρφωτη πρώτη υλη προς κατεργασία…. από εκείνους που το διαθέτουν και το αξιοποιούν προς δική τους “βρώση και τέρψη”. Με άλλα λόγια, χωρίς δική σου επίπονα κερδισμένη στρατηγική δεν είσαι χώρα, μόνο χώρος εφαρμογής άλλων στρατηγικών είσαι.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το ιδιαίτερα αδύναμο σημείο, η “αχίλλειος πτέρνα” του τόπου μας.
Μας προσφέρει άραγε αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός το δικαίωμα να εθελοτυφλούμε για αυτές μας τις δυνατότητες, στο όνομα της οιασδήποτε αναγκαίας “δόσης” οξυγόνου της αυριανής μας μέρας; Η αβυσσαλέα ανισομέρεια στην κατανομή των βαρών της κρίσης αρκεί προκειμένου να αθωώσει την αβλεψία μας; Πόσο μάλλον σήμερα όταν, ελλείψει μιας σαφούς εθνικής στρατηγικής, δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις η “αποκατάσταση” αυτής της ισομέρειας να επισυμβεί επ ωφελεία του λαού αυτού του τόπου, ενώ παράλληλα περισσεύουν οι ενδείξεις για το ότι, αυτή ακριβώς η “μέσω μεταρρυθμίσεων αποκατάσταση”, συνιστά και το έσχατο όχημα “ανακατανομής”, του όποιου περιουσιακού του στοιχείου, υπέρ των όποιων “αλλοδαπών κέντρων”.
Καμιά όμως επίκληση αρχών “διαφωτισμού” και “νεωτερικότητας” δεν μπορεί να προσδώσει σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, την παραμικρή ηθική νομιμοποιητική βάση στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας. Από πότε και υπό το κράτος τίνος “διαφωτισμού” μια ξένη κατοχή είναι γλυκύτερη από την ημεδαπή αντίστοιχη;
Όλοι οι Πελοποννήσιοι έχετε ως χαρακτηριστικό την έλλειψη μέτρου, είτε είναι ο Καραμπελιάς είτε είναι ο Καζάκης ή οποιοσδήποτε άλλος, αυτό έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία θεωριών συνωμοσίας ελαφρά την καρδία. Το άρθρο είναι γεμάτο από υπερβολές, ψέματα και διαστρεβλώσεις και βγάζει και πολλά εκτός πλάνου προκειμένου να διεκπεραιωθεί.
Μάλλον το δικό σου σχόλιο (αν και μικρό) είναι γεμάτο υπερβολές, ψέματα και διαστρεβλώσεις, μια και μιλάς με αφορισμούς χωρίς να τεκμηριώνεις τίποτα. Είναι πολύ εύκολο να αμολάει κανείς ύβρεις και ιδεοληψίες, ενώ θέλει κότσια να εκθέσει επιχειρήματα για να υποστηρίξει την άποψή του. Αν λοιπόν σε μια γεωπολιτική ανάλυση (ασχέτως με το αν συμφωνείς ή όχι) δεν βλέπεις παρά θεωρίες συνομωσιολογιών, φοβάμαι πως μάλλον εσύ έχεις χάσει το μέτρο. Το Άρδην, αν μη τι άλλο, πάντα εκθέτει με παρρησία τις απόψεις του και τις στηρίζει με επιχειρήματα. Σημασία δεν έχει το αν συμφωνεί κανείς μαζί του αλλά το αν αποδέχεται τον σοβαρό διάλογο με επιχειρήματα και όχι με κραυγές. Τις κραυγές και τα γαυγίσματα τα βαρεθήκαμε και είναι μόνο για καφενοκουβέντα και εξυπνάδες για πελοποννήσιους και βορειοελλαδίτες. Αν έχεις λοιπόν σοβαρό αντίλογο στο κείμενο, τον περιμένουμε ασμένως. Διαφορετικά πήγαινε αλλού να τρολάρεις!
Τι δεν σας άρεσε και μου λέτε ένα σωρό άσχετα πράγματα; Όταν είναι κανείς σίγουρος για τις απόψεις του ηλεκτρονικού εντύπου που διαβάζει αδιαφορεί για αυτούς που δεν συντάσσονται με αυτές, έχουν γεμίσει τα sites με τρολ και με απελάτες αγροίκους που αντιμάχονται. Το Άρδην είναι επαγγελματικό περιοδικό, ασφαλώς και θα έχει απόψεις μακροσκελείς και αφιερώματα, εγώ αν σχολιάσω υπόκειμαι σε moderation, δηλαδή λοταρία, μπορεί να περάσει το μήνυμα μπορεί και όχι. Τραβάτε στον δρόμο σας, ούτε κραυγές ακούσατε ούτε και γαυγίσματα
Tα οποια περιμενουμε να τα γραψεις εσυ,που δεν εισαι και απο Πελοπονησσο,για να υπαρξει επιτελους σ αυτη την χωρα μετρο και διεκπεραιωση
Πολλά άκυρα λογικά άλματα και μεγάλες δόσεις συνομωσιολογίας, μαζί με μισές αλήθειες και αριστερές(;) κορώνες, δεν οδηγούν στην αποτύπωση της πραγματικότητας κ. Καραμπελιά.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, δεν τον έχω για τόσο σκοτεινό τύπο τον Αλέξη. Εκτός αν άλλαξε τόσο γρήγορα τόσο σύντομα, που είναι κομματάκι δύσκολο.
Τα νέα μνημονιακά μέτρα που τα είδατε, στα νομοσχέδια που κατατέθηκαν ή, θα κατατεθούν προσεχώς;
Το άρθρο απέχει πολύ από το να ασκεί γόνιμη και εποικοδομητική κριτική, την οποία έχει ανάγκη η πατρίδα και η κυβέρνησή της. Πολύ άστοχο.
Αν δεν ήταν ψύχραιμο το άρθρο θα έπρεπε να λέει ότι αυτοί οι αρλεκίνοι που συχνάζουν στο Μαξίμου και παριστάνουν ότι κυβερνούν την χώρα θα έπρεπε να πάρουν αύριο ελικόπτερο και να φύγουν από την χώρα, γιατί κάθε μέρα που περνά την βουλιάζουν. Δυο μήνες έχουν κλείσει και ακόμα δεν έχουν καταφέρει να πάνε μια λίστα στους “θεσμούς” με κοστολογημένα μέτρα. Δύο μήνες και συνεχίζουν να πηγαίνουν εκθέσεις ιδεών, πάλι σήμερα ξύλο τρώνε στο “Μπρύσελς Γκρούπ”. Μόνο από επικοινωνιακά κολπάκια ξέρουν, που τα χάφτουν οι χαχόλοι Έλληνες, και από τίποτα άλλο.
Η αλήθεια είναι είναι κε Λογοθέτη ότι ο σοβαρός Δραγασάκης υποσχέθηκε να πουλήσει το λιμάνι στους Κινέζους όταν πριν δύο μηνες ο Δρίτσας, που από τότε έχει να μιλήσει, δηλωνε ως υπουργός Ναυτιλίας ότι το λιμάνι δεν θα πουληθεί. Μέσα σε 2 μήνες οι ιδιωτικοποίησεις βαφτίστηκαν καλές, από την κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ πήγαμε στην αναβάθμισή του. Αν αντέξουν άλλους 2 μήνες να δούμε τι άλλο θα αναθεωρήσουν.
Έχεις δίκιο Ξένια. Έπρεπε να κάνουν την κωλοτούμπα την καλή οι αρλεκίνοι και τώρα να κλαίς άλλο ένα κομμάτι (25%;) από το μισθουλάκι σου ή, τη συνταξούλα που παίρνει ο μπαμπάς σου. Χαίρομαι που που δείχνετε μερικοί τον έρωτά σας με τις Βρυξέλλες και τη Γερμανική Ε.Ε. Παλιότερα οι παππούδες σου φώναζαν Βάστα Ρόμελ; Δεν νομίζω να χρειάζεται συνηγόρους σαν εσένα ο κ. Καραμπελιάς…
Υ.Γ. Κομμάτι από το λιμάνι θα παραχωρηθεί έναντι αξιοπρεπούς τιμήματος και ανταλλαγμάτων στους Κινέζους. Είναι άλλο πράγμα η αξιοποίηση και άλλο το ξεπούλημα (βλ. ΟΠΑΠ, Ελληνικό, Αστέρας κτλ). Αλλά τι σου λέω Ξένια ε; Μην ανησυχείς θα αντέξουν χρόνια όχι μήνες. Περαστικά.
Κατ αρχάς, Χρήστο Λ., το ύφος σου είναι πανάθλιο ώστε να συζητήσει κανείς μαζί σου. Σκέψου να συμπεριφερόσουν έτσι σ’ ένα ζωντανό πηγαδάκι… Τέλοσπαντων κάποιοι άνθρωποι εκμεταλλεύονται την διαμεσολάβηση του διαδικτύου για να καταργήσουν στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συνύπαρξης, και μετά έχουν αξίωση να πουν και την άποψή τους και για την συλλογική μας μοίρα -τρομάρα τους.
Δεύτερον και επί της ουσίας. Δύο μήνες, το μόνο που έχει κάνει η κυβέρνηση είναι να προχωράει αργά, βασανιστικά, ορισμένα νομοσχέδια που αποκαθιστούν ορισμένες καταστροφικές πτυχές της προηγούμενης πολιτικής. Αυτό μόνο. Πολύ λίγα, πολύ αργά.
Αξίζει να συζητήσουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Εγώ δεν αμφιβάλλω για τις προθέσεις μιας κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας. Αλλά, καταπώς φαίνεται, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από προθέσεις. Η κυβέρνηση είναι δεμένη χειροπόδαρα, για το παραμικρό νομοσχέδιο πρέπει να συγκρούεται μ’ ένα μπλοκ που ξεκινάει από τα τοπικά ΜΜΕ, περνάει από τον Σόιμπλε, και καταλήγει στον… πρωθυπουργό της Εσθονίας. Κι επίσης, ο βαθμός της κοινωνικής κινητοποίησης είναι πολύ χαμηλός, τα ερείσματά της στις κατώτερες τάξεις είναι ανύπαρκτα, και το επίπεδο πολιτικής συγκρότησης του κόμματος –ουσιαστικής πολιτικής συγκρότησης είναι τραγικότατο. Επίσης, έχει να αντιμετωπίσει και τις άρχουσες τάξεις, και επειδή ακριβώς δεν έχει ουσιαστική κοινωνική δυναμική είναι αναγκασμένη να έρθει σε συννενόηση μ’ ένα κομμάτι τους και να μην συγκρουστεί μαζί τους.
Εν ολίγοις, έχει την διακυβέρνηση, ΔΕΝ έχει την εξουσία, και επίσης, την διακυβέρνηση που έχει δεν ξέρει τι να την κάνει.
Από την άλλη, κυριαρχεί βέβαια μια δημοσκοπική υποστήριξη, αλλά αυτή είναι πολύ ιδιόμορφη, γιατί από την μία ο κόσμος λέει ‘αυτός μας έμεινε, δεν υπάρχει άλλος’ και από την άλλη δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος σε αυτήν την χώρα που θα θελε να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας σήμερα –είναι σα να σου προτέινουν θέση στο πιλοτήριο της τζέρμαν γουΐνκς την ώρα που πέφτει.
Συνεπώς, με βάση αυτά τα αδιαμφισβήτητα δεδομένα, αναρωτιέται κανείς γιατί στο διάολο ένας νέος άνθρωπος και άφθαρτος, που έχει όλη την ζωή μπροστά του, να έκανε τόσο μεγάλον αγώνα για να γίνει πρωθυπουργός αυτήν την στιγμή. Φυσιολογικό ερώτημα, το οποίο απαντάει το άρθρο.
Δεύτερον, με βάση τα ίδια δεδομένα, αναρωτιέται κανείς πως θα αντέξει μια κυβέρνηση, που δεν έχει ιδέα τι θα κάνει στο δημιουργικό κομμάτι. Γιατί διακυβέρνηση δεν είναι μόνο αποκατάσταση από το μνημόνιο, πρέπει να εγκαθιδρύσεις κι έναν παραγωγικό κύκλο, ή τελοσπάντων να βάλεις αυτήν την ρημάδα την κοινωνία και την οικονομία ξανά σε λειτουργία.
Επομένως το θα αντέξουν χρόνια, που λες, είναι αστειότητα.
Όπως αστειότητα είναι να λες, σε μια χώρα που ο ανενεργός παραγωγικά πληθυσμός είναι περισσότερος από τον ενεργό, ότι ο ‘μισθουλάκος’ και η ‘συνταξούλα’ (ξαναλέω ότι το ύφος σου είναι εμετικό, αρμόζει σε φασίστα) είναι αποκλειστικά ζήτημα ‘κωλοτούμπας’. Διότι πολύ απλά, αν δεν αποκατασταθούν στοιχειώδεις οικονομικές λειτουργίες στην χώρα, η μεγάλη της πλειοψηφία θα συνεχίζει να εξαθλιώνεται, με ευρώ ή με σηστέρσια, με Στουρνάρα ή Βαρουφάκη.
Υ.Γ.1. Με βάση τα ίδια δεδομένα, αυτή η κυβέρνηση είναι εύκολο να ελεγχθεί, να εκβιαστεί, και να αποτελέσει παίγνιο της πολιτικών των σύγχρονων μεγάλων δυνάμεων. Καταφανώς.
Υ.Γ.2 Έχουμε καταντήσει να λέμε μπράβο στον Δραγασάκη, επειδή κατάφερε να συμφωνήσει για την πώληση του ΟΛΠ. Δεν λέω, τιτάνιος πολιτικός άθλος -όταν πλέον η πολιτική στην Ελλάδα, αυτοί που την ασκούν, και αυτοί που συζητούν για τα πεπραγμένα των πρώτων, είναι μια τεράστια συνάθροιση όλων των υπαρκτών παραλλαγών βλαμμένων που μπορεί κανείς να φανταστεί.
Υ.Γ. 3 Θα είχε ένα ενδιαφέρον Χρήστο Λ., εσύ, επειδή βρίζεις κιόλα και μας το παίζεις Κάλαχαν, να ψάξεις να βρεις το νομοσχέδιο με τις 100 δόσεις που κατέθεσαν τις προάλλες, και να μας σχολιάσεις κάτι άσχετα άρθρα κ΄ τροπολογίες που περιλήφθηκαν μέσα με την γνωστή τακτική, περί ΤΑΙΠΕΔ και άλλων τέτοιων… αντιμνημονιακών ζητημάτων.
Χαίρομαι που με χαρακτηρίζεις πανάθλιο συνομιλητή και φασίστα. Γιατί μπήκες στον κόπο να μου απαντήσεις μακροσκελέστατα δεν καταλαβαίνω, αφού είμαι τέτοιος. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε για να κάνουμε διάλογο. Και στην προηγούμενη απάντησή μου, το ύφος μου είναι ανάλογο με του συνομιλητή. Γιατί σε πείραξε το δικό μου και όχι το δικό του; Φιλικά.
Κατ αρχάς το σχόλιο του/της xen ήταν επιθετικό προς την κυβέρνηση, όχι προς εσένα. Εσύ, ανταπάντησες με σχόλιο επιθετικό ως προς τον σχολιαστή. Υπάρχει πολύ ουσιαστική διαφορά στο ένα και στο άλλο, αν δεν την αντιλαμβάνεσαι, λυπάμαι.
Επί της ουσίας, σε αυτά που σου έγραψα δεν έχεις να απαντήσεις τίποτα. Κρατούμε και αυτό για την συζήτηση. Τα λοιπά είναι προσχηματικά.
Μέ τό συμπάθειο κε Καραμπελιά αλλά ή ανάλυση σας βρίθει ενοιολογικών αντιφάσεων μαζί μέ μιά πανσπερμία απὀ ετερόκλητα γεγονότα. Ο ” δρόμος της ευθύνης και της επαναστατικής συνέπειας” μετά από τέτοιο συγγραφικό έργο σάν τό δικό σας ακούγεται μαλλον σάν μεταφυσική επίκληση.
Συμφωνώ προφανώς σἐ μιἀ στρατηγική ενδογενούς καί αυτόνομης ανάπτυξης (πού θά πρέπει νά αποκαθαριστεί από αρκετή ουτοπία)
αλλά μετά από ένα τόσο μακροσκελές άρθρο θά περιμέναμε πιό πολλά περί αυτής. Εδώ σέ θέλω κάβουρα.
ΕΛΕΟΣ !!!
Αναστάσιε Ζ.,
Το Άρδην είναι ο μοναδικός πολιτικός χώρος, που επεξεργάζεται με σοβαρότητα μια στρατηγική ενδογενούς και αυτόνομης ανάπτυξης. Για λεπτομέρειες κάνε κλικ δεξιά σε ένα κουμπί που λέει “καμπάνια για την παραγωγική ανασυγκρότηση”.
Πάντως πρέπει να πάρουμε χαμπάρι σαν λαός ότι οι Γερμανοί έχουν δίκιο. Είμαστε τεμπέληδες και αυτή είναι η αιτία της κρίσης μας. Αν δεν είμασταν τεμπέληδες όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης θα άνοιγαν και άλλες επιχειρήσεις και όχι μόνο σουβλατζίδικα, πιτσαρίες και καφετέριες. Αν δεν είμασταν τεμπέληδες το όνειρο των νέων μας δεν θα ήταν μια θέση στο δημόσιο για την οποία κάνουν φροντιστήρια από την Α’ δημοτικού μέχρι τις εξετάσεις για τον ΑΣΕΠ στα σαράντα τους. Αν δεν είμασταν τεμπέληδες δεν θα αναθέταμε στους γελοίους του ΣΥΡΙΖΑ να μας λύσουν τα προβλήματά μας, αλλά θα δημιουργούσαμε από τα κάτω σοβαρές και υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις. Βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε σπουδαίος λαός, αλλά τα μόνα στα οποία πρωτεύουμε είναι στις ώρες τηλεθέασης, στις εκτρώσεις και στην κατά κεφαλή κατανάλωση κόκκινου κρέατος, όπου ξεπερνάμε ακόμα και τους Αμερικάνους (!)
Οσον αφορα το κρεας,οι τελευταιες ερευνες δειχνουν οτι εχει μειωθει η καταναλωση.Οσον αφορα τις εκτρωσεις,εχεις καποιο λινκ;Γενικα ο δυτικος ανθρωπος,βρισκεται σε παρακμη.Εχεις να προτρεινεις καποιον λαο που θαυμαζεις;Εδω η Ισπανια,εχει μεγαλο προβλημα κοντεψε να χρεωκοπησει και αναγκαστηκε ο Ντραγκι ν ανακοινωσει Σεπτεμβριο του 2013(η το 2012) οτι θ αγορασει ομολογα της.Βγηκε μαλιστα η φημη τον Αυγουστο,σε μια νεκρη περιοδο, για να σταματησει η ανοδος των spreads,οπως και της Ιταλιας.ΝΑ υποθεσω οτι και στην κατοχη,αν ζουσες θα ελεγες τι τεμπελης ειναι ο Ελληνας,ενω ο καλος Γερμανος κλπ;
Η ζωη δεν ειναι μαυρο η ασπρο.Αφου ειμαστε ολα αυτα που λες,γαιτι οι Γερμανοι ζητανε Ελληνες,να πανε να δουλεψουν εκει;γιατι αυτη η χωρα εχει προβλημα στο επιστημονικο δυναμικο;
Γενικα μ αυτα που λες,δειχνεις μια αντιπαθεια στην χωρα που ζεις.Τα συνορα ειναι ανοιχτα,μπορεις να πας στην αγαπημενη σου Γερμανια.
Οσον αφορα γαι τις επιχειρησεις που λες,θα ηθελα να μου πεις τι προτεινεις ν ανοιξει καποιος στην Αθηνα.Δυστυχως,οταν ο μισος πλυθυσμος βρισκεται στην πρωτευουσα,οι επιλογες του μειωνονται.Και δεν εχουν ολοι χωριο για να γυρισουν και να φτιαξουν την ζωη τους.
ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ
εχω διαβασει οτι η ελλαδα εχει χρεωκοπησει και αλλες φορες .
-αρα το προβλημα δεν ειναι η χρεωκοπια μιας χωρας διοτι και εμεις ζησαμε μετα απο αυτες τις χρεωκοπιες.-το βασικοτερο προβλημα ειναι πως εμεις θα συμπεριφερθουμε ο ενας προς τον αλλο, τι θα απαιτησουμε απο αυτους που εχουμε εκλεξει να κανουν για ολους και με ποιο τροπο επισης πρεπει να ειμαστε ετοιμοι να αντμετωπισουμε καθε δυσκολια.
Λένε, ο Τσίπρας δεν έφερε νέα αντιμνημονιακά μέτρα….., έτσι λοιπόν έχουμε και λέμε:
Κάποιος με αλεξίπτωτο κάνει άλμα από αεροπλάνο, το 1ο λεπτό διαπιστώνει κάτι τραγικό, το αλεξίπτωτο δεν ανοίγει. Κάθε ένα λεπτό επανεκτιμά, λέγοντας στον εαυτό του, ‘’η κατάσταση παραμένει σταθερή κράτα την ψυχραιμία σου, ’η κατάσταση παραμένει σταθερή …………………………’’ και τελικά, υπό σταθερές και αμετάβλητες συνθήκες, σκάει στην γη σαν καρπούζι!
Παίδες, το πιάσατε το νόημα;
“..έλλειψη μέτρου…δημιουργία θεωριών συνωμοσίας…υπερβολές, ψέματα και διαστρεβλώσεις”
“…άκυρα λογικά άλματα και μεγάλες δόσεις συνομωσιολογίας, μαζί με μισές αλήθειες και αριστερές(;) κορώνες…”
“…ενοιολογικών αντιφάσεων μαζί μέ μιά πανσπερμία απὀ ετερόκλητα γεγονότα…”
ΓΙΑ ΠΕΙΤΕ κύριοι επικριτές, ΠΟΥ ΤΑ ΒΛΕΠΕΤΕ ΑΥΤΑ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ; Αν μας πείτε, θα μπορούσαν να απαντηθούν κάποιες από τις αμφιβολίες σας, αν και τα αποδεικτικά στοιχεία για όλα αυτά, είναι αντικείμενο ολόκληρο βιβλίου για την ιστορία της κρίσης της τελευταίας εξαετίας. Αν έχετε όμως την ψυχραιμία και τα κότσια όμως, πείτε μας που ακριβως βλέπετε τα ψέματα, την έλλειψη μέτρου, τη θεωρία συνομωσίας, τα λογικά άλματα, κλπ σε όσα θέτει ο κ. Καραμπελιάς, αλλά και σ΄αυτά που συμπληρωματικά θέτει κι ο κύριος Κεράνης στο σχόλιό του. Ίσως τηλεγραφικά θα μπορούσαν κάποιες από τις πιο σοβαρές, αν παρατεθούν συγκεκριμένα, κρίσεις σας, τότε να μην θεωρηθούν ύβρεις, αλλά να απαντηθούν τεκμηριωμένα
…Κατά συνέπεια, οι Αμερικανοί, χωρίς πολλές φανφάρες, αρχικώς, «έσπρωξαν», μέσω του Στρως Καν, του εβραϊκού λόμπι και των διεθνών οίκων αξιολόγησης και των τραπεζών που ελέγχουν, τον Γιώργο Παπανδρέου, ως «δούρειο ίππο» τους –χρήσιμο ηλίθιο, απ’ ευθείας ενεργούμενό τους, ή το πιθανότερο και τα δύο μαζί–, να εγκαινιάσει, μετά την «αμερικανική» κρίση των sub-primes, μια νέα περίοδο της κρίσης, με επίκεντρο τη δημοσιονομική κρίση των ευρωπαϊκών χωρών…
…Θα θυμηθούμε τότε, από το 2010 μέχρι την Άνοιξη του 2012, την άνθηση του «κόμματος της δραχμής», σε μια περίεργη και παρά φύσιν συμμαχία ή σύμπλευση ανάμεσα σε ιδεολόγους –από το ΚΚΕ έως τον Αλαβάνο και ένα μέρος των «πλατειών–, σε μπατιρημένους επιχειρηματίες, που ήθελαν να σωθούν μέσα από την καταστροφή, και σε καραμπινάτους εκφραστές, κανάλια ραδιόφωνα και εφημερίδες, τόσο γερμανικών όσο και αμερικανικών συμφερόντων, γεγονός που μπέρδεψε όλους τους αναλυτές!…
…Παράλληλα, από τα ΜΜΕ, προωθείται συστηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ ως η «ήπια» αντιμνημονιακή φωνή, γεγονός που εξάλλου συνάδει και με τον νέο του ρόλο ως αξιωματικής αντιπολίτευσης… (εδώ γελάμε δυνατά!)
…Και αυτό διότι έχουν διαγνώσει, και τα σήματα είναι πολλά –σχέσεις με τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τους Αμερικανούς, τον Δασκαλόπουλο του ΣΕΒ κ.λπ.–, ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν πρόκειται να υποχωρήσει μπροστά σε τίποτε προκειμένου να πάρει και να διατηρήσει την εξουσία, με τίμημα ακόμα και τη σύγκρουση με το ίδιο του το κόμμα ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του…
…Έχει προχωρήσει με επικοινωνιακή μαεστρία στην αποδοχή των μνημονίων, ξεκινώντας από την δήθεν απόρριψή τους, στην πρώτη εβδομάδα της διακυβέρνησης, και καταλήγοντας στην μετ’ ερυθρών ταπήτων υποδοχή του στην Γερμανία. Όμως, δεν μπορεί ακόμα να περάσει στην πράξη αυτή την πολιτική του συμβιβασμού. Για να το κάνει αυτό, χρειάζεται το υπόλοιπο έργο, που είναι η οριστική αποστασιοποίησή του από τον …. ΣΥΡΙΖΑ…
…Διότι, βέβαια, αυτό είναι το δυσκολότερο μέρος του εγχειρήματος, και αυτό δεν μπορεί να το κάνει ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Ομπάμα για λογαριασμό του. Αυτός θα πρέπει να συγκρουστεί με το κόμμα του και οι σύμμαχοί του, στο εσωτερικό του κόμματος, είναι μάλλον ασθενείς. Θα τον βοηθήσει ο Καραμανλής, ο Θεοδωράκης ή ο… Κουβέλης;!… ( Ο κυρ-Φώτης που έχει και καμιά δεκαριά βουλευτές ή, μήπως εξαφανίστηκε στις εκλογές;;;)
…Έμενε μία τελευταία μεταπολιτευτική δύναμη, έστω και μικρή, αλλά ιδεολογικά σημαντική, ο ΣΥΡΙΖΑ. Και την καρατόμησή της, με τον έναν ή άλλο τρόπο, θα πρέπει να την εκτελέσει ο ίδιος ο επικεφαλής του. Διότι ο Αλέξης Τσίπρας και οι περί αυτών είναι υποχρεωμένοι, αν θέλουν να επιβιώσουν στη νέα εποχή, να κάψουν πίσω τους το όχημα το οποίο χρησιμοποίησαν για να πάρουν την εξουσία…
Άμα αυτά δεν είναι σενάρια, μισές αλήθειες και είναι η πραγματικότητα τότε τι να πω. Τέτοιες θεωρίες συνομωσίας διαβάζω και σε λιγότερο σοβαρά site δελφινάκι.
Διάβασα προσεκτικά το άρθρο σας κ.Καραμπελιά καθώς και τα σχόλια,πέρα απο τις κρίσεις και επικρίσεις θα περίμενα κλείνοντας το άρθρο σας να διάβαζα και κάποιες κατά την εκτίμησή σας εναλλακτικές προτάσεις, μεθοδευμένες ρεαλιστικές και μετρήσιμες στην παρούσα κατάσταση.
Δεν ξερω κατα ποσο χρειαζοντουσαν τον ΓΑΠ οι Αμερικανοι,για να επεμβουν στα της Ευρωπης.Αλλα οσον φορα τον Τσιπρα και τις σχεσεις με το…. Αμερικα,μην ξεχναμε οτι πριν καιρο,ο Αλεξης ειχε παει στο Τεξας και αφου μιλησε σ ενα συνεδριο βρεθηκε με υψηλα ισταμενους του ΔΝΤ, αν θυμαμαι καλα.Εκει σιγουρα ,οι Αμερικανοι,του εξηγησαν πως λειτουργει το συστημα.Τωρα,αν ο Τσιπρας ειναι αριστερος επαναστατης και τους αγνοησε,ειναι στην κριση του καθενος
Διαβάζουμε τα άρθρα όπως διαβάζουν οι κομματικοί κομμουνιστές τον Ριζοσπάστη και μετά ζητάμε από τους άλλους να κομίσουν στοιχεία αντίλογου και όχι από τον συγγραφέα. Η εικονική πραγματικότητα δεν είναι πραγματικότητα, συνεπώς λέξεις όπως κότσια, επιχειρηματολογία, διάλογος δεν έχουν το ίδιο νόημα. Καλές είναι οι μυθοπλασίες όταν μάλιστα δίνονται με ένα ποιητικό τρόπο όπως συχνά κάνει ο Γιώργος Καραμπελιάς, γοητεύουν, το παραπέρα όμως θέλει κριτικό πνεύμα, λογική και γνώση για όποιον ενδιαφέρεται. Οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι που αναφέρονται για να φτιαχθεί η μυθολογία δεν είναι εντός ευρώ ενώ οι Γαλλογερμανικές τράπεζες, που δεν αναφέρονται, είναι, στοχοποιούνται οι Αμερικάνοι ενώ είναι οι μόνοι από τους μεγάλους που δεν τους συμφέρει η μετατροπή της χώρας σε χώρο, για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα οι Αμερικάνοι αποκτούν διττό ρόλο και ο Τσίπρας γίνεται άπληστος για εξουσία, το όνομα του Παπανδρέου πλέον ενδείκνυται για κάθε σεναριακή χρήση λες και αν ήταν κάποιος άλλος θα αφηνόταν από τους ολιγάρχες των Αθηνών να αλλάξει ρότα, η παραγωγική ανασυγκρότηση που τόσο συχνά αναφέρεται πως θα καταφέρει να μειώσει- αν επιτευχθεί και πώς άραγε- το 30 και φεύγα επί τοις εκατό που είναι η πραγματική ανεργία σήμερα όντας μάλιστα εντός ευρώ όπου σε λίγο θα φέρνουν μέχρι και φρέσκο γάλα από την Γερμανία; Τα πολλά εικονικά λόγια είναι φτώχεια, το πριγκιπάτο της Αχαΐας με έδρα την Αθήνα που εξαφάνισε τον περιφερειακό Ελληνισμό και τώρα καταστρέφει και τον ενδοκρατικό τρώει τα τελευταία του ψωμιά, σε τελική και πρώτη ανάλυση αυτό σημαίνει η έκφραση “το τέλος της μεταπολίτευσης “
Το παιρνω πισω,συγγνωμη που σου ζητησα να πεις την γνωμη σου.ο χρονος που εκανα για να διαβασω το κειμενο σου,ειναι ο πιο χαμενος την ζωης μου.Αφου εχεις ομως τετοια αντιπαθεια στον Γ.Κ. και περιφρονηση για οποιον συμφωνει μαζι του,γιατι συνεχιζεις να μπαινεις και να γραφεις;
Δικός σου είναι ο χρόνος κάνε τον ότι θέλεις, δεν με αφορά, από τα κουσούρια της εποχής μας είναι ότι ο καθένας νομίζει ότι παρεμπιπτόντως μαζί με αυτόν υπάρχει και το σύμπαν. Ούτε περιφρονώ κανέναν ούτε και αντιπαθώ, την γνώμη μου λέω για την Ελλάδα που χάνεται σε ιστορικό χρόνο, ανεπαισθήτως
Ο κ Καραμπελιας εχει πρωτα απ’ολα μια πορεια ζωης με ηθος. Εγω βασικα τον διαβαζω γιατι εχει δυνατη αντιληψη και ικανοτητα εκθεσης αυτης της αντιληψης.
Απο εκει και περα’ κοντος ψαλμος αληλουια…το αν αυτη η κυβερνηση θα φερει κατι σωστο η οχι θα το διαπιστωσουμε πολυ γρηγορα!
Θα το διαπιστωσει στην πραξη ο καθενας μας στον δικο του οικονομικο μικροκοσμο, παρατηροντας αν αυτη η κυβερνηση βαζει νομους που να τον βοηθανε να αναπτυχθει η’ οχι.
Επισηςοι ασχετοι απο οικονομικα σαν και μενα μπορουμε να το δουμε και παρατηροντας καποια συγκεκρημενα σημεια της εθνικης οικονομιας. Οχι στα χαρτια αλλα στην πραξη. Για παραδηγμα : Τα ναυπηγεια… Αν δεν δω φιλε μου τα ναυπηγεια να περνουνε μπροστα και να δουλευουνε στο φουλ…εγω δε πιστευω τιποτα! Λενε ειναι ξενος τωρα ο ιδιοκτητης…κανει κουτσουκελες ο ιδιοκτητης….Σε αλλα σοβαρα κρατη ομως δεν παιρνανε αυτα! Στη σουηδια για παραδηγμα οπου τα ειχαν αγορασει οι γερμανοι…μολις αρχισε να πηγαινει στραβα το πραγμα και δεν εξυπηρετουσε η ιδιοκτησια τα σουηδικα συμφεροντα, μπηκε στα ναυπηγια με τα οπλα το σουηδικο κρατος και πεταξε τους ξενους ιδιοκτητες εξω!
Απο οτι φαινεται στην ελλαδα το μονο πραγμα που θα προχωρησει και θα δουλευει καλα…θα ειναι η εφορια!…Κατι βεβαια που δουλευε πολυ καλα και επι τουρκοκρατιας….Οπως θα συμφωνουσε μαζι μου και ο κυριος Παπαδοπουλος…
Συμφωνώ με το άρθρο . Αλλωστε η ζωή έχει αποδείξει ότι ο Αλέκσης είναι killer. Δεν θα έφτανε μέχρι εδώ αν ήταν αλλιώς. Και δεν υπάρχει καμμιά συνωμοσία. Το παιχνίδι της εξουσίας είναι και ο νέος το παίζει στα δάχτυλα. Δείτε και κανένα επεισόδιο από το House of Cards για να μαθαίνετε.
Χαίρομαι, Χρήστο Λ, που κάνατε ένα άλμα, ένα κόπο τουλάχιστον, να απομονώσετε τα βασικά τμήματα του κειμένου που θεωρείς «σενάρια, μισές αλήθειες σενάρια συνωμοσίας». Ας τα δούμε αμφισβητείτε:
1)Ότι κύριος παράγοντας διεθνώς μετά την αμερικανική κρίση των «Lehman Brothers» που διεθνοποίησε την χρηματοπιστωτική και κτηματομεσιτική κρίση, και τη μετακύλησε στην Ευρώπη, χρησιμοποιώντας ως ένα μέσο το φαλίρισμα της ελληνικής οικονομίας, εκεμεταλλεύοντας τόσο τη δημοσιονομική «αταξία» της Ελλάδος και ένα πρόθυμο πιόνι, το δόλιο βλάκα ΓΑΠ, ήταν το αμερικανικό κέντρο του χρηαμτοπιστωτικού συστήματος, που ελέγχει το ΔΝΤ (τότε υπό του Στρως Καν, του εβραϊκού λόμπι και των διεθνών οίκων αξιολόγησης και των τραπεζών). Φαντάζομαι παράλληλα αμφισβητείς ότι το εβραϊκό λόμπυ των ΗΠΑ είναι βασικός στιλοβάτης του χρηαμτοπιστωτικού αυτού κέντρου.
2)Ότι υπήρξε κατά την άνθιση του κινήματος των Πλατειών, βασικά από το 2010 ως τις εκλογές του 2012 ένα διαπαραταξιακό «κόμμα της δραχμής» που ξεκινούσε από τον Καζάκη και τον Αλαβάνο, και ένα τμήμα της Πλατείας και της Σπιθας, που έφτανε μέχρι διάφορους επιχειρηματίες, από τους «μπατηριμένους» μέχρι τους έχοντες «άθικτα κεφάλαια» στο εξωτερικό, τύπου Τράγκα, με μεγάλη πρόσβαση στα ΜΜΕ, των οποίων οι απόψεις συνέπεφταν με τους Γερμανούς και τμήμα των Αμερικάνων που ήθελαν να χρεωκοπήσουν την Ελλάδα και να τη στείλουν στη δραχμή, που διαλύθηκαν, βασικά μέσω της παύσης της ευνοϊκής προβολής από τη στιγμή που η πιο μυαλωμένη τάση των δυτικών συμφερόντων αντιλήφθηκε ότι δεν συνέφερε η απώλεια της Ελλάδας από μία γεωστρατηγική ενότητα εν΄όψει της απομόνωσης της Ρωσίας και την ανάδειξη των ισλαμοφασιστών «ΦρανκενστάΪν» του ISIS ως βασικός παράγοντας αστάθειας που στρέφεται ξεκάθαρα πλέον κατά της δυτικής ασφάλειας, παρά την αρχική εύνοια απέναντί τους.
3)Ότι όλο και περισσότερα ΜΜΕ ευνόησαν σταδιακά όλο και περισσότερο τον Τσίπρα, ξεκινώντας από τους ΠΑΣΟΚους Κουρήδες και Λιβάνηδες και τους δεξιούς Τραγκοχατζηνικολάους (με τα απαραίτητα μπαλατζαρίσματα οι τελευταίο), και από το τέλος του προηγούμενου χρόνου και το συγκρότημα Λαμπράκη, για να ακολουθήσουν μετά τη εκλογική νίκη, σχεδόν όλο το κατεστημένο της ενημέρωσης
4)Ότι ο Τσίπρας έχει καλλιεργήσει σχέσεις με τμήμα του μεγαλοαστικού παρασιτικού κεφαλαίου, ιδίως αυτοί που αναφέρθηκαν στο κείμενο, και ότι οι σχέσεις αυτές είναι ο βασικός στιλοβάτης στη σύγκρουση με θεμελιακές αρχές του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να διατηρηθεί η εξουσία, ενώ για τις κρίσιμες αποφάσεις προσαρμογής στην έλλειψη βασικού προγράμματος, έχει περισσότερους συμμάχους, παρά μέσα στο κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ εκτός κόμματος (δηλαδή το Καραμανλικό μπλοκ, το πατριωτικό μπλόκ που απεύχεται την καταστροφή-που περιλαμβάνει και το Μίκη…αλλά και ΕΜΑΣ!!! (μέσω των ΑΝΕΛ και του Κοτζιά, που βασικά δικές μας θέσεις εκφράζουν)…και τον Κουβέλη, που παρά τη διάλυσή του και την προδοσία του ως επιλογής ΠτΔ, περνάει τακτικές τσάρκες από το Μέγαρο Μαξίμου).
5)Ότι για να να παραμείνει στην εξουσία και…να σώσει τη χώρα (εφόσον αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει εναλλακτική), ο Τσίπρας ουσιαστικά πρέπει να καρατομήσει το…ολιγομελές για τα ελληνικά δεδομένα, κομματικό μηχανισμό του Σύριζα, που διέπεται από τελείως άλλες αρχές, με εξαίρεση εκείνους που μόνο για την εξουσία κόπτονται.
Θα συγχωρέστε τη δική μου σάλτσα στην αποτύπωση των πέντε αξόνων αντιρρήσεών σας στο κείμενο, αλλά το έκανα για να αντιληφθείτε ότι, ίσως οι διαπιστώσεις του Καραμπελιά δεν είναι και τόσο συνομωσιολογικές και ψευδείς. Σίγουρα είναι αλήθειες που πονάνε, αλλά η μόνος τρόπος ξεπεράσματός τους, είναι η διαμόρφωση ενός πραγματικά επαναστατικού πόλου με ένα σοβαρό πρόγραμμα ενδογνούς δημοκρατικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης από τη βάση της κοινωνίας. Συμφωνώ, ότι η διατύπωση αυτή, σ΄αυτή τη φάση είναι σχετικά ατεκμημρίωτη, αλλά όπως ξαναείπα, απαιτεί βιβλίο σαν τη «Μικρομεσαία Δημοκρατία» του 1983 που τεκμηρίωνε μία σχεδόν δεκαετία αντιπαράθεσης της ΟΠΑ-ΡΗΞΗς στην ΠΑΣΟΚ ική μικρομεσαία παρασιτική διεκδίκηση, κατάληψη και πλέον διαχείρηση της εξουσίας. Ίσως θα έχει έναν τίτλο τύπου «Αντιμνημονιακή αναβάπτιση του μνημονίου σε ένα πέλαγος μηδενιστικής-δημιουργικής ασάφειας»
οι ελληνες επελεξαν αντεπαναστατικα μεσα στην ευρωπη με τον συριζα αυτοι ειμαστε! παρτε το χαμπαρι επιτελους! και το κκε η χα ναταν τα ιδια θα καναν και ο Καραμπελιας ο ιδιος ναταν τα ιδια θα κανε….
Μερικά σχόλια κόπηκαν, καθώς περιείχαν ύβρεις. Σύσταση σε όλους να κρατήσουν ένα επίπεδο στον σχολιασμό και στην συζήτηση. Αν η έκκληση δεν εισακουστεί, θα απενεργοποιήσουμε την δυνατότητα σχολιασμού για το εν λόγω κείμενο.
Χαίρομαι που μου απάντησες χωρίς ύβρεις και έχω να σου παραθέσω τα παρακάτω:
1. Κάθε καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό κράτος (π.χ. ΗΠΑ, Γερμανία κτλ) πρώτιστα θα κοιτάξει τα συμφέροντα της δικής του άρχουσας τάξης και καθόλου την Ελλάδα. Στην πατρίδα μας δεν υπήρχε δημοσιονομική αταξία, όπως χαριτωμένα αναφέρεις, αλλά διαφθορά πολυεπίπεδη. Από τον φούρναρη που δεν κόβει απόδειξη, μέχρι τον πολιτικό που τα παίρνει από εταιρίες. Συν ένα δημόσιο χρέος αποτέλεσμα της διαφθοράς αυτής. Αφού λοιπόν μας βρήκαν βολικούς μας χτύπησαν. Απλό.
2. Το βρίσκω απολύτως λογικό να θέλει από το ΚΚΕ και τον Καζάκη, μέχρι τον Κουρή και τον Τράγκα την επιστροφή στη δραχμή, στη μνα ή όπως θες πες το, εθνικό νόμισμα. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους φυσικά. Αν η επιστροφή στη δραχμή βοηθήσει την οικονομική και παραγωγική ανασυγκρότηση της πατρίδας, εμένα με βρίσκει σύμφωνο. Λογικό είναι ότι κάποιοι θα επωφεληθούν, όπως κερδίζουν και με το ευρώ τώρα. Το θέμα είναι τι είναι καλύτερο για την πλειοψηφία.
3. Θέλω να μου πεις και για το Σκάι, Αντ1, Μέγκα, Άλφα, Βήμα, ΕΤ, Καθημερινή κτλ αν ήταν ευνοϊκά με τον Σύριζα πριν τις εκλογές αλλά και τώρα μετά, γιατί κάτι τέτοιο δεν το βλέπω.
4. Σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Αλέξης είχε δει και τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, τι σημαίνει αυτό; Αν το δεις λίγο αντικειμενικά, μόνο και μόνο από τον θεσμικό του ρόλο σαν αρχηγός της αξ. αντιπολίτευσης πριν, και σαν πρωθυπουργός τώρα, έχει την υποχρέωση να συνομιλεί με όλους. Άσχετα αν αρέσουν σε εμάς ή, όχι. Από τις πολιτικές που θα ασκήσει θα τον κρίνω και όχι από το με ποιους συνομιλεί.
5. Το αν θα καρατομήσει την πολιτική γραμματεία και την κεντρική επιτροπή του Σύριζα για να σώσει την πατρίδα, είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας για μένα. Εντελώς αυθαίρετα φτάνετε σε συμπεράσματα μέσω λογικών αλμάτων. Αυτά δεν γίνονται και εδώ είμαστε να το δούμε στο μέλλον.
Επαναστατικός πόλος με ανάθεση μέσω εκλογών και με τους πολίτες, στην πλειοψηφία τους, χωρίς ταξική και κοινωνική συνείδηση, λίγο δύσκολο το βλέπω.
Ευχαριστώ για την συζήτησή μας, δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε κιόλας!