Σχόλια: Οι Βεβερίνοι, Κρατούμενοι-εργαζόμενοι

ΟΙ ΒΕΒΕΡΙΝΟΙ

Η Κα­μπυ­λί­α γνώρι­σε στα τέ­λη του Α­πρί­λη τις πιο αι­μα­τη­ρές η­μέ­ρες στην ι­στο­ρί­α της σε συγκρούσεις που δεν έχουν κοπάσει μέχρι σήμερα. Η πε­ριο­χή αυ­τή της βό­ρειας Αλ­γε­ρί­ας κα­τοι­κεί­ται κυ­ρί­ως α­πό τον λα­ό των Βερ­βε­ρί­νων.
Οι Βερ­βε­ρί­νοι εί­ναι ο­μά­δες λα­ών που κα­λύ­πτουν ό­λο τον βορ­ρά της Α­φρι­κής α­πό το 3000 π.Χ. και α­ριθ­μούν πε­ρί­που 20 ε­κατομμύρια ά­το­μα, εκ των οποίων 12 εκατομμύρια στο Μαρόκο και 6 εκατομμύρια στην Αλγερία. Οι Βερ­βε­ρί­νοι, οι άν­θρω­ποι της Κα­μπυ­λί­ας, πο­λέ­μη­σαν ε­νά­ντια στους Ρω­μαί­ους (ο­πό­τε και τους ε­δό­θη η προ­σφώ­νη­ση «βερ­βε­ρί­νος» α­πό την λέ­ξη βάρ­βα­ρος, οι ί­διοι αυ­το­α­πο­κα­λού­νται «Ι­μα­ζι­γκέν» δηλ. ε­λεύ­θε­ροι άν­θρω­ποι), τους Βυ­ζα­ντι­νούς –ο Βερ­βε­ρί­νος Γκα­μούλ νί­κη­σε τον στρα­τό του Ιου­στι­νια­νού– τους Ά­ρα­βες, τους Τούρ­κους και τέ­λος τους Γάλ­λους. Αυ­τοί οι τε­λευ­ταί­οι χρειά­στη­καν εί­κο­σι εν­νέ­α χρό­νια για να υ­πο­τά­ξουν τις ο­ρει­νές πε­ριο­χές γύ­ρω α­πό το Τί­ζι Ού­ζου. Κα­τά τον πό­λε­μο της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας, α­πό το 1954 έ­ως το 1962, τα ο­νό­μα­τα των Βερ­βε­ρί­νων Α­μι­ρούς και Ρα­μντάν έ­γι­ναν συ­νώ­νυ­μα με την α­ντί­στα­ση στο α­ποι­κια­κό κα­θε­στώς, α­ντί­στα­ση που δό­θη­κε α­πό την Βι­λαγιά 3 του Α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού Ε­θνι­κού Στρα­τού. Οι Βερ­βε­ρί­νοι, οι ο­ποί­οι έ­χουν την δι­κή τους κουλ­τού­ρα και την δι­κή τους γλώσ­σα, την τα­μα­ζίτ, χα­μι­το-ση­μι­τι­κή κοι­νή, κα­θώς και γρα­φή, την τι­φι­νά­γκ (που χρη­σι­μο­ποιούν σή­με­ρα οι Τουα­ρέ­γκ), ήλ­πι­ζαν ό­τι η συμ­με­το­χή τους στον πό­λε­μο ε­νά­ντια στην Γαλ­λί­α θα τους έ­κα­νε να α­να­γνω­ρι­στούν. Αλ­λά ο Μπεν Μπελ­λά διέ­λυ­σε τις ελ­πί­δες τους, το 1962, δια­κη­ρύσ­σο­ντας ό­τι ό­λοι οι Αλ­γε­ρι­νοί εί­ναι Ά­ρα­βες. Το 1980 εί­χε εκ­δη­λω­θεί μια ε­ξέ­γερ­ση, που ε­πο­νο­μά­στη­κε «Ά­νοι­ξη της Κα­μπυ­λί­ας», με α­φορ­μή την κυ­βερ­νη­τι­κή α­πα­γό­ρευ­ση σε μια διά­λε­ξη του συγ­γρα­φέ­α Μου­λού­ντ Μαμ­με­ρί για την ποί­η­ση των Βερ­βε­ρί­νων τον 16ο αιώ­να. Α­κο­λού­θη­σαν χι­λιά­δες συλ­λή­ψεις για την κα­τα­στο­λή της ε­ξέ­γερ­σης.
Τα ε­πει­σό­δια ό­μως του Α­πρι­λί­ου 2001 ή­ταν πο­λύ πιο δρα­μα­τι­κά. Σε αυ­τά, 62 Βερ­βε­ρί­νοι έ­χα­σαν την ζω­ή τους δο­λο­φο­νη­μέ­νοι α­πό τις δυ­νά­μεις α­σφα­λεί­ας μό­νο σε 4 η­μέ­ρες.
Στις πό­λεις και στα χω­ριά των η­μιο­ρει­νών πε­ριο­χών της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Αλ­γε­ρί­ας μι­λούν για μια Ι­ντι­φά­ντα, μια ε­ξέ­γερ­ση ε­νά­ντια στην ε­ξου­σί­α, μια ε­πα­νά­στα­ση πα­λαι­στι­νια­κού τύ­που ό­που οι πέ­τρες α­ντι­κα­θί­στα­νται α­πό σφαί­ρες. Έ­νας ξε­ση­κω­μός ο ο­ποί­ος, με­τά τον θά­να­το του Γκουέρ­μα Μασ­σι­νίσ­σα, ε­νός μα­θη­τή μέ­σα στον σταθ­μό της χω­ρο­φυ­λα­κής, α­πει­λεί να φα­νε­ρώ­σει τα ρήγ­μα­τα που τό­σο φρο­ντι­σμέ­να κρύ­βο­νται α­πό την αλ­γε­ρι­νή κοι­νω­νί­α. Οι πε­ριο­χές των Βερ­βε­ρί­νων μα­στί­ζο­νται α­πό την α­νερ­γί­α, έ­ως τρεις φο­ρές με­γα­λύ­τε­ρη α­πό τον μέ­σο ό­ρο της χώ­ρας, την κα­τα­πί­ε­ση και α­πό την δια­φθο­ρά της ε­ξου­σί­ας. Ο πρό­ε­δρος Μπου­τέφλικα μί­λη­σε για προ­σπά­θειες που υ­πο­θάλ­πουν α­πο­σχι­στι­κές κι­νή­σεις, ό­μως εί­ναι πο­λύ δύ­σκο­λο να πεί­σει για την μη ευ­θύ­νη της κυ­βέρ­νη­σης στην κα­τά­στα­ση στην οποία έ­χει πε­ριέλ­θει ο αλ­γε­ρι­νός λα­ός και ι­διαί­τε­ρα οι Βερ­βε­ρί­νοι.
Σ.Δ.

ΚΡΑ­ΤΟΥ­ΜΕ­ΝΟΙ-ΕΡ­ΓΑ­ΖΟ­ΜΕ­ΝΟΙ
ΣΕ Ι­ΔΙΩ­ΤΙ­ΚΕΣ Ε­ΠΙ­ΧΕΙ­ΡΗ­ΣΕΙΣ
Πολ­λές ε­πι­χει­ρή­σεις δια­μαρ­τύ­ρο­νται για α­θέ­μι­το α­ντα­γω­νι­σμό α­πό ε­ται­ρεί­ες που δια­θέ­τουν ερ­γα­στή­ρια σε σω­φρο­νι­στι­κά ι­δρύ­μα­τα και χρη­σι­μο­ποιούν κρα­τού­με­νους δί­νο­ντας τους πο­λύ χα­μη­λή α­μοι­βή.
Συ­νο­λι­κά στις Η­ΠΑ ερ­γά­ζο­νται 80.000 έ­ως 90.000 κρα­τού­με­νοι στις κρα­τι­κές φυ­λα­κές. Α­πό αυ­τούς οι 3.555, για την ώ­ρα, ερ­γά­ζο­νται σε ι­διω­τι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις. Ο με­γα­λύ­τε­ρος α­ριθ­μός ερ­γα­ζό­με­νων κρα­του­μέ­νων βρί­σκε­ται στην πο­λι­τεί­α της Ουά­σι­γκτον. Χά­ρις σε έ­να νό­μο του 1993 το 70% α­πό τους 15.000 κρα­τού­με­νους ερ­γά­ζο­νται. Πε­ρί­που 450 α­πό αυ­τούς ερ­γά­ζο­νται σε ερ­γα­στή­ρια που έ­χουν δη­μιουρ­γή­σει ι­διω­τι­κές ε­ται­ρεί­ες μέ­σα στα σω­φρο­νι­στι­κά ι­δρύ­μα­τα. 2.200 άλ­λοι πα­ρά­γουν α­γα­θά και υ­πη­ρε­σί­ες για δη­μό­σιους ορ­γα­νι­σμούς και μη κερ­δο­σκο­πι­κές ορ­γα­νώ­σεις. Αλ­λά οι σκο­ποί, το κό­στος και τα πραγ­μα­τι­κά ο­φέ­λη για την βιο­μη­χα­νί­α -δη­μό­σια ή μη- έ­χει ξε­ση­κώ­σει πο­λε­μι­κή. Και κά­ποιοι α­να­ρω­τιού­νται σχε­τι­κά με το αν εί­ναι σω­στή η θέ­σμι­ση της ερ­γα­σί­ας των κρα­του­μέ­νων για ι­διω­τι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις. Ή­δη ε­πι­χει­ρή­σεις έ­χουν προ­σφύ­γει στην δι­καιο­σύ­νη ε­νά­ντια σε αυ­τές που χρη­σι­μο­ποιούν κρα­του­μέ­νους με μη­δα­μι­νό μι­σθό έ­τσι που πα­ρα­βιά­ζουν τις αρ­χές του α­ντα­γω­νι­σμού. Αν και εί­ναι υ­πο­χρε­ω­μέ­νες να δί­νουν έ­να μι­σθό α­νά­λο­γο, του­λά­χι­στον, με τον κα­τώ­τα­το μι­σθό ε­κτός φυ­λα­κής, ε­ντού­τοις με τις φο­ρο­λο­γι­κές ε­λα­φρύν­σεις και με δι­καιο­λο­γί­ες για το κό­στος με­τα­φο­ράς των προ­ϊ­ό­ντων α­πό τις φυ­λα­κές και την χα­μη­λή πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα που ε­πι­βά­λουν τα μέ­τρα α­σφα­λεί­ας, οι κρα­τού­με­νοι ερ­γα­ζό­με­νοι παίρ­νουν 50% ή και λι­γό­τε­ρο α­πό τους ε­κτός φυ­λα­κών ερ­γα­ζό­με­νους. Γε­νι­κά, ό­πως α­να­φέ­ρουν και οι ει­δι­κοί στις Η­ΠΑ, η ερ­γα­σί­α εί­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο έ­νας τρό­πος εκ­με­τάλ­λευ­σης για την αύ­ξη­ση των κερ­δών των ι­διω­τι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων, πα­ρά δυ­να­τό­τη­τα α­ξιο­πρε­πούς δια­βί­ω­σης των κρα­του­μέ­νων και προ­ε­τοι­μα­σί­α ε­πα­νέ­ντα­ξής τους στην κοι­νω­νί­α. Το μέ­τρο, πά­ντως, φαί­νε­ται ό­τι θα ε­πε­κτα­θεί, πο­λύ πι­θα­νόν και ε­κτός Α­με­ρι­κής.