του Ισμάτ Σάμπρι*
Αυτό, αν είναι δυνατόν, είναι το σχόλιο της ισραηλινής πρεσβείας στην Ελλάδα για οποιαδήποτε έκφραση συμπαράστασης και αλληλεγγύης του πάντα ευαίσθητου στην αδικία ελληνικού λαού για τον παλαιστινιακό λαό. Λες και οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες είναι αυτοί που ελέγχουν και καθοδηγούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του κόσμου. Μήπως έχουμε επίσης παραπλανήσει και μεγάλο μέρος της ισραηλινής κοινωνίας, εκατοντάδων στρατιωτικών, αξιωματικών ακόμα και πρώην μελών των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ; Αυτός που στηρίζεται σ’ αυτά τα επιχειρήματα δείχνει για άλλη μια φορά ότι δεν θέλει να δει την πραγματικότητα και έχει ολοκληρωτικά τυφλωθεί από τις σιωνιστικές και επεκτατικές επιδιώξεις του. Σήμερα πια δεν έμεινε μέθοδος που δεν χρησιμοποιήθηκε από το Ισραήλ, σ’ αυτήν την πολεμική εκστρατεία κατά των Παλαιστινίων. Μόνο στις τελευταίες βδομάδες πέθαναν τέσσερις γυναίκες και δύο μωρά στα μπλόκα των Ισραηλινών, επειδή δεν τους επέτρεψαν να φτάσουν έγκαιρα στα νοσοκομεία να γεννήσουν.
Οι σφαγές που διαπράττει ο Σαρόν, ως πρωθυπουργός του Ισραήλ, σήμερα στα εδάφη της Παλαιστίνης, οι τελευταίες σφαγές εκατοντάδων αμάχων στους καταυλισμούς Τουλκαρέμ, Μπαλάτα, Τζαμπάλια, στην Ραμάλα και αλλού, συνδέονται με ένα συνεχές αιμάτινο νήμα με τις ιστορικές σφαγές των Ισραηλινών κατά του λαού μας, με πιο γνωστές αυτές στο Ντερ Γιασίν το 1948, στο Κίμπια το 1953, στην Σάμπρα και Σατίλα το 1982. Διότι ο πάγιος σκοπός και η ακολουθούμενη πολιτική του σιωνιστικού Ισραήλ ήταν και είναι η κατατρομοκράτιση του παλαιστινιακού πληθυσμού και ο εξαναγκασμός του στην προσφυγιά και επομένως η κυριαρχία και η αρπαγή των εδαφών μας, η πληθυσμιακή αλλοίωση τους, ώστε να νομιμοποιήσουν την κατοχή τους.
Ο Σαρόν δεν τιμωρήθηκε ποτέ για τις σφαγές Σάμπρα και Σατίλα και έτσι συνεχίζει να πιστεύει ότι αυτή η μέθοδος είναι αποτελεσματική και αποδοτική για τις σιωνιστικές επιδιώξεις. Τη στιγμή αυτή κατέχει τη δύναμη και τη σιωπή –αν όχι και τη συναίνεση– των ΗΠΑ και των υπολοίπων «πολιτισμένων» χωρών, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα της εποχής μας: «την καταπολέμηση της τρομοκρατίας». Μέσα στην ζούγκλα του Αραβικού πολιτικού κόσμου, των «καθεστώτων της παγκοσμιοποίησης», της «ελεύθερης αγοράς», της «PAX AMERICANA», του «αγώνα κατά της τρομοκρατίας», εκεί μέσα διεξάγεται κι ο αγώνας των Παλαιστινίων… Να βομβαρδίζονται οι πάμφτωχες πόλεις μας με F-16, η Γάζα από το ισραηλινό πολεμικό ναυτικό, οι γειτονιές και οι προσφυγικοί καταυλισμοί στην Δυτική Όχθη από τα Απάτσι και με οβίδες από τανκς, να γκρεμίζονται εκατοντάδες σπίτια φτωχών ανθρώπων από τις μπουλντόζες του ισραηλινού στρατού, να αντιμετωπίζουμε τις συστηματικές δολοφονίες δεκάδων στελεχών μας από τις πιο αδίστακτες μυστικές υπηρεσίες του κόσμου και όμως ΕΜΕΙΣ να είμαστε στο εδώλιο και ο θύτης μας να ΜΑΣ δικάζει, ζητώντας να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε τρομοκράτες…
Όμως η Ελευθερία απαιτεί Αρετή και Τόλμη, όπως λέει και ο ποιητής σας, κάτι που σας διαβεβαιώ ότι κατέχει ο ιστορικός λαός μας…
Στηριζόμενος στις αποφάσεις της διεθνούς κοινότητας και συγκεκριμένα στις αποφάσεις 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας, ζητά την αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής από τα εδάφη που κατέλαβαν το 1967. Φυσικά, αυτές οι αποφάσεις δεν υλοποιήθηκαν και δεν εφαρμόστηκαν ποτέ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το Ισραήλ συνέχισε τις εχθροπραξίες του κατά των Παλαιστινίων και άλλων αραβικών λαών και ποτέ δεν πάρθηκε καμιά απόφαση από τη διεθνή κοινότητα για να υποχρεώσει το Ισραήλ και να το αναγκάσει να τις υλοποιήσει.
Σήμερα απέδειξε ο λαός μας ότι, παρά τους βομβαρδισμούς όλων των παλαιστινιακών εδαφών, παρά την συστηματική καταστροφή της υποδομής μας, νοσοκομείων, σχολείων, το βομβαρδισμό παιδικών σταθμών του ΟΗΕ, παρά τις δεκάδες δολοφονίες εν ψυχρώ όποιων κινούνται στο δρόμο στις πόλεις και στους καταυλισμούς που έχει καταλάβει το Ισραήλ, παρά την απαράδεκτη πολιορκία του προέδρου μας Γιασέρ Αραφάτ στο αρχηγείο του στη Ραμάλα, μπορούμε όχι μόνο να αντιστεκόμαστε αλλά και να δίνουμε σοβαρά πλήγματα στην ισραηλινή αυτή βία και δύναμη, σοβαρές συνέπειες στην συνοχή της ισραηλινής κοινωνίας, τέτοια που αδυνατούσαν οι στρατοί των αραβικών χωρών να δώσουν στο παρελθόν.
Το μυστικό της αντοχής μας, χώρια από το δίκαιο του αγώνα μας, είναι η υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς μας και το πείσμα και η δίψα μας για ελευθερία και ανεξαρτησία. Αυτές είναι οι πηγές απ’ όπου αντλεί ο λαός μας τη δύναμή του και είναι αστείρευτες. Από τη στιγμή που η διεθνής κοινότητα δεν έκανε τις απαραίτητες παρεμβάσεις για το σεβασμό των αποφάσεών της, από κει και πέρα η αντίσταση των Παλαιστινίων και η μέθοδος και ο τρόπος επιλογής των μέσων της αντίστασης αυτής είναι καθαρά στην κρίση του λαού μας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το παλαιστινιακό κίνημα και γενικότερα ο παλαιστινιακός λαός υιοθετεί μεθόδους που έχουν σαν αποτέλεσμα τον θάνατο αθώων πολιτών, είτε Ισραηλινών είτε οποιωνδήποτε άλλων. Αλλά η βαρβαρότητα, η απανθρωπιά και ο αυξανόμενος ρυθμός και αριθμός των δολοφονιών και των θανάτων Παλαιστινίων και η κακοποίηση και προσβολή της αξιοπρέπειάς τους κατ’ αυτό τον βάρβαρο τρόπο, είναι αυτή που, μαζί με την αίσθηση της εκδίκησης και της αντίστασης, κάνει την ψυχή του ανθρώπου να μην οριοθετείται στην οργή της.
Είμαστε λαός που αγωνίζεται για να ζήσει, να δημιουργήσει, να ερωτεύεται, όχι για να πεθαίνει. Κι όπως είπε ο μεγάλος ποιητής μας Μαχμούντ Νταρουίς, «αγωνιζόμαστε για να σπείρουμε στα χωράφια μας καρπούς, όχι τάφους».
Το θέαμα με τους εκατοντάδες νέους Παλαιστίνιους κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δίπλα στους καταυλισμούς τους, γυμνούς από τη μέση και πάνω, με σκεπασμένα τα μάτια κι έναν αριθμό στο μπράτσο τους, θυμίζει εποχές που αρκετοί πατεράδες των σημερινών Ισραηλινών γνωρίζουν πολύ καλά… ΝΤΡΟΠΗ!!
Τις τελευταίες αυτές μέρες, χάρη στην αντίστασή μας και στην αντοχή μας, η ισραηλινή δύναμη κατοχής δέχτηκε τόσα πλήγματα που αναγκάστηκαν διάφοροι να εμφανίσουν πρωτοβουλίες «για τον τερματισμό του κύκλου αίματος». Χωρίς να θέλω να σχολιάσω τις πρωτοβουλίες αυτές ή κάθε μια ξεχωριστά, θέλω να επισημάνω τα εξής: Πρώτον, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, οποιαδήποτε πρωτοβουλία –από όπου κι αν προέρχεται και όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι– αν δεν έχει σαν πρώτο και κύριο τον άμεσο τερματισμό της βάρβαρης αυτής επίθεσης και τη λήξη του απαράδεκτου και αδίστακτου αποκλεισμού που έχει ολόκληρο τον παλαιστινιακό λαό φυλακισμένο στα ίδια του τα εδάφη, είναι απαράδεκτη. Δεύτερον, την άμεση υποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής στα σημεία που ήταν μέχρι τις 28 Σεπτεμβρίου του 2000, δηλαδή πριν την Ιντιφάντα. Τρίτον, την άμεση έναρξη των διαπραγματεύσεων με βάση τις αποφάσεις 242 και 338 για την ολοκλήρωση της αποχώρησης της ισραηλινής κατοχής από τα παλαιστινιακά εδάφη. Τέταρτον, τη δημιουργία ανεξάρτητου, βιώσιμου και κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ. Πέμπτον, την επίλυση του μεγάλου προβλήματος των προσφύγων και του κυριότερου δικαιώματός τους, δηλαδή την επιστροφή και την αποζημίωσή τους, όπως αναφέρεται στις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Η αισθητή αλλαγή της θέσης των ΗΠΑ, με την αποστολή του Κόλιν Πάουελ στην περιοχή μας, και οι τελευταίες δηλώσεις του Κόφι Ανάν, περί του δικαιώματος των Παλαιστινίων για ένα ανεξάρτητο κράτος στα παλαιστινιακά εδάφη που κατέχει το Ισραήλ, καθώς και οι προσπάθειες διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών για τον τερματισμό του «κύκλου αίματος», δυστυχώς όχι μόνο δεν αρκούν αλλά αντίθετα ενθαρρύνουν τον Αριέλ Σαρόν να συνεχίσει τη βαρβαρότητα και την κρατική τρομοκρατία κατά του λαού μας. Είναι ανεξήγητο και λυπηρό να διαπράττονται αυτά τα εγκλήματα κατά του λαού μας και η λεγόμενη διεθνής κοινότητα να σιωπά και να αδρανεί.
Εμείς όμως είμαστε σίγουροι ότι, με την αντίσταση και την υπομονή μας και την συμπαράσταση των αραβικών λαών και όλων των φιλειρηνικών δυνάμεων του πλανήτη μας, θα νικήσουμε.
*Υπεύθυνος Τύπου της Διπλωματικής Αντιπροσωπείας της Παλαιστίνης στην Αθήνα.
