Γιώργος Καραμπελιάς
Πέθανε στις 17 Φεβρουαρίου ο Μιχάλης Ράπτης, σύντροφος μας, συναγωνιστής μας στην προσπάθεια έκδοσης του ΑΡΔΗΝ, στο οποίο έστειλε και το τελευταίο του κείμενο, μια μέρα πριν τον θάνατο του. Πέθανε ένας “ευπατρίδης της παγκόσμιας επανάστασης”, ένας αγωνιστής της εθνικής και κοινωνικής χειραφέτησης των λαών, ένας μαχητής της απελευθέρωσης και της εθνικής αξιοπρέπειας της Ελλάδας.
Πέθανε πικραμένος για την κατάντια της χώρας μας, εκείνης που άφησε νέος πριν τον Πόλεμο για να περιπλανηθεί στα μονοπάτια της Παγκόσμιας Επανάστασης, για να την ξαναβρεί ώριμος πια, τόσο αλλαγμένη. Αυτό που τον πίκραινε περισσότερο ήταν η έκπτωση των Ελλήνων στη μεταπολίτευση, η απώλεια της αγωνιστικότητας, το “τζάμπα μάγκες” του homo metapoliteuticus catafertzicus.
“Ζούμε στο κοίλον της ιστορίας”, έλεγε. Αλλά δεν έχασε ποτέ την αγωνιστικότητά του. Ούτε λεπτό. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του πάλευε με όλους τους τρόπους για την Ελλάδα και την επανάσταση.
Νοιώθω λίγο ντροπή, εκ των υστέρων, που τον πίεζα να μου στείλει τα λίγα λόγια, που σήμερα τα θεωρώ υποθήκη του για την έκδοση του ΑΡΔΗΝ, γιατί τον τελευταίο καιρό φαινόταν καταβεβλημένος, καθώς και για το ότι τον φέραμε να μιλήσει στην τελευταία εκδήλωσή μας για την κρίση της Ίμια στις 8 Φεβρουαρίου. Όμως από όσο τον γνωρίζω μπορώ να είμαι βέβαιος πως αυτός ο θάνατος, που τον βρήκε έτσι στα ξαφνικά, μέσα σε μια αδιάκοπη δραστηριότητα, ήταν ο θάνατος που του ταιριάζει.
Ο Ράπτης, γιατί ήταν ένας άνθρωπος με υψηλό φρόνημα και γνώσεις, με πλήρη συναίσθηση της αξίας του, δεν ένιωθε προσωπικά μίση και εμπάθειες. Είχε μια ολύμπια αντιμετώπιση, χωρίς να παύει να παθιάζεται και να μετέχει.
Δεν μπορούσε να αντέξει τον επαρχιωτισμό και την παχυλή αμάθεια των ελληνικών ελίτ. Και συχνά γελούσαμε μαζί για την αντιμετώπιση που του επιφύλασσαν. Για τις “σφαίρες τις τυλιγμένες με ζάχαρη”. Τώρα πια ο “επαναστάτης Ράπτης” αντιμετωπιζόταν ως εικόνισμα, αφού πρώτα καταδιώχθηκε μια ολόκληρη ζωή. Τουλάχιστον, λέγαμε, είναι κι αυτό μια ικανοποίηση, στα γεράματά σου όλοι οι συμβιβασμένοι σε “αναγνωρίζουν”. Γέλια.
Όμως ο Μιχάλης Ράπτης θα μας λείψει πολύ. θα μας λείψει αυτός ο αέρας του μεγάλου επαναστάτη, αυτή η ανιδιοτέλεια και η αμεροληψία, οι μνήμες μιας άλλης επαναστατικής εποχής, θα μας λείψει η ψηλή λεπτή φιγούρα του ευπατρίδη της επανάστασης, που μαζί με τη χαμηλότερη, της συντρόφισσας του Έλλης, βάδιζαν μαζί στα μονοπάτια της ιστορίας, τόσες δεκαετίες.
Θα μας λείψει σε ένα χώρο που κορυβαντιούν νάνοι και μικρόψυχοι.
Προσωπικά θα μου λείψει πολύ. Τον συνάντησα για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1968, και είπα τότε χωρίς να γνωρίζω ποιος είναι, με την έπαρση του “εικοσάρη”, “καλά τα λέει ο παππούς για την ηλικία του!” Στη συνέχεια οι πολιτικές δραστηριότητες και πρωτοβουλίες μας έφερναν συχνά-πυκνά σε επαφή. Παρ’ όλο που συχνά περνούσε καιρός χωρίς να συναντηθούμε. Παρ’ όλο που είχαμε διαφορετική διαδρομή, παρ’ όλο που διαφωνούσαμε στο παρελθόν.
Θα μου λείψει πολύ όχι γιατί εδώ και χρόνια συμφωνούσαμε στα περισσότερα. Όχι, θα μου λείψει το ήθος, η αίσθηση της ζωής. Ας είναι.
Άμπωτες να έχουμε την ίδια ζωή και τον ίδιο θάνατο, Μιχάλη.
Γιώργος Καραμπελιάς
17 Φλεβάρη 1996
