Η αυλή του Κλίντον

Πράγ­μα­τι, ό­σον α­φο­ρά τους Ε­βραί­ους, ο πρό­ε­δρος Κλί­ντον συ­νει­σέ­φε­ρε στην κα­τεύ­θυν­ση μιας πραγ­μα­τι­κής αλ­λα­γής στην εμ­φά­νι­ση της κυ­βέρ­νη­σης, έ­χο­ντας συ­μπε­ρι­λά­βει μια σει­ρά α­πό αλ­λα­γές που ε­νί­σχυ­σαν την ε­βρα­ϊ­κή ε­πιρ­ρο­ή, η ο­ποί­α εί­χε ξε­κι­νή­σει κα­τά τη διάρ­κεια της προ­ε­δρί­ας Ρέ­ι­γκαν και του υ­πουρ­γού Ε­ξω­τε­ρι­κών Σουλ­τς (Schultz). Βέ­βαια (…) εί­χα­με δει ή­δη τον Ε­βραί­ο υ­πουρ­γό Ε­ξω­τε­ρι­κών Κίσ­σι­γκερ να α­πο­λαμ­βά­νει την ε­μπι­στο­σύ­νη του προ­έ­δρου Νί­ξον και υ­πήρ­ξαν πολ­λοί Ε­βραί­οι που ή­σαν μέ­λη της κυ­βέρ­νη­σης Κάρ­τερ. Ό­μως, αυ­τοί α­πο­τε­λού­σαν συ­νή­θως τις ε­ξαι­ρέ­σεις που ε­πι­βε­βαί­ω­ναν τον κα­νό­να. Ει­δι­κό­τε­ρα, θρη­σκευό­με­νοι Ε­βραί­οι δύ­σκο­λα το­πο­θε­τού­νταν σε θέ­σεις α­πό τις ο­ποί­ες θα συμ­με­τεί­χαν στις πο­λι­τι­κές διερ­γα­σί­ες που α­φο­ρούν τη Μέ­ση Α­να­το­λή.
Η ει­κό­να έ­χει αλ­λά­ξει ο­λο­κλη­ρω­τι­κά σή­με­ρα, και ό­χι μό­νο σε ό­,τι α­φο­ρά την Μέ­ση Α­να­το­λή. Για πα­ρά­δειγ­μα, κά­θε πρω­ί στις 6.00, με­ρι­κά υ­πη­ρε­σια­κά αυ­το­κί­νη­τα με­τα­βαί­νουν α­πό το αρ­χη­γεί­ο της CIA στον Λευ­κό Οί­κο με τους α­νώ­τε­ρους α­ξιω­μα­τού­χους της α­με­ρι­κα­νι­κής ο­μά­δας πλη­ρο­φο­ριών, για να πα­ρου­σιά­σουν στον πρό­ε­δρο και στα τέσ­σε­ρα α­νώ­τε­ρα στε­λέ­χη της κυ­βέρ­νη­σης την PDB [=Κα­θη­με­ρι­νή Προ­ε­δρι­κή Ε­νη­μέ­ρω­ση]· πρό­κει­ται για την πιο α­πο­κλει­στι­κή α­να­φο­ρά στην Ουά­σι­νγκτον (…). Αν ο Κλί­ντον εί­ναι στην Ουά­σι­νγκτον, πραγ­μα­το­ποιεί μια σύ­ντο­μη συ­ζή­τη­ση ε­πά­νω στα πε­ριε­χό­με­να των στοι­χεί­ων με τους άλ­λους 5 πα­ρα­λή­πτες: τον α­ντι­πρό­ε­δρο Αλ Γκορ, τον σύμ­βου­λο Ε­θνι­κής Α­σφα­λεί­ας Ά­ντο­νι Λέ­ικ (Antony Lake), τον ε­πι­κε­φα­λής του προ­σω­πι­κού του Λευ­κού Οί­κου Λέ­ον Πέ­ντα (Leon Penta), τον α­να­πλη­ρω­τή σύμ­βου­λο Ε­θνι­κής Α­σφα­λεί­ας Σά­μουελ Μπέρ­γκερ (Samuel “Sandy” Berger), και τον σύμ­βου­λο Ε­θνι­κής Α­σφα­λεί­ας του α­ντι­προ­έ­δρου Λέ­ον Περ­θ (Leon Perth). Δύ­ο α­πό τους πα­ρα­λή­πτες, οι Μπέρ­γκερ και Περ­θ, εί­ναι έν­θερ­μοι Ε­βραί­οι. (…) Στο Συμ­βού­λιο Ε­θνι­κής Α­σφα­λεί­ας, 7 στους 11 α­νώ­τα­τους α­ξιω­μα­τού­χους εί­ναι Ε­βραί­οι. (…) Ο Μπέρ­γκερ εί­ναι α­ντι­πρό­ε­δρος του Συμ­βου­λί­ου· ο Μάρ­τιν Ί­ντουκ (Martin Indyk), που πρό­κει­ται να στα­λεί ως πρέ­σβης στο Ισ­ρα­ήλ, εί­ναι α­νώ­τα­τος διευ­θυ­ντής, υ­πεύ­θυ­νος για τη Μέ­ση Α­να­το­λή και τη Νό­τια Α­σί­α· ο Νταν Σί­φτερ (Dan Schifter), α­νώ­τα­τος διευ­θυ­ντής και σύμ­βου­λος του προ­έ­δρου, υ­πεύ­θυ­νος για τη Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη· ο Ντον Στά­ιν­μπερ­γκ (Don Steinberg), α­νώ­τα­τος διευ­θυ­ντής και σύμ­βου­λος του προ­έ­δρου υ­πεύ­θυ­νος για την Α­φρι­κή· ο Ρί­τσαρ­ντ Φά­ιν­μπερ­γκ (Richard Feinberg), α­νώ­τα­τος διευ­θυ­ντής και σύμ­βου­λος του προ­έ­δρου υ­πεύ­θυ­νος για τη Λα­τι­νι­κή Α­με­ρι­κή· ο Στάν­λε­ϊ Ρος (Stanley Ross),  α­νώ­τα­τος διευ­θυ­ντής και σύμ­βου­λος του προ­έ­δρου υ­πεύ­θυ­νος για την Α­σί­α.
Η κα­τά­στα­ση δεν εί­ναι πο­λύ δια­φο­ρε­τι­κή στο γρα­φεί­ο του προ­έ­δρου: ο νέ­ος Γε­νι­κός Ει­σαγ­γε­λέ­ας, ο Ά­μπνερ Μίκ­βε (Abner Mikve)· ο διευ­θυ­ντής του προ­ε­δρι­κού σχε­δια­σμού και προ­γραμ­μά­των, Ρί­κυ Σάι­ντμαν (Ricky Seidman)· ο υ­παρ­χη­γός προ­σω­πι­κού, Φιλ Λί­ντα (Phil Leida)· ο οι­κο­νο­μι­κός σύμ­βου­λος, Ρό­μπερ­τ Ρού­μπιν (Robert Rubin)· ο διευ­θυ­ντής μέ­σων ε­νη­μέ­ρω­σης, Ντέ­ι­βι­ντ Χά­ι­ζερ (David Heiser)· η διευ­θυ­ντή­ρια προ­σω­πι­κού Ά­λις Ρού­μπιν (Alice Rubin)· η Έ­λι Σή­γκαλ (Ely Segall), υ­πεύ­θυ­νη για τους ε­θε­λο­ντές· η Ί­ρα Με­ζά­ι­να (Ira Mezina), υ­πεύ­θυ­νη του προ­γράμ­μα­τος για την υ­γεί­α. Δύ­ο μέ­λη της κυ­βέρ­νη­σης, ο Υ­πουρ­γός Ερ­γα­σί­ας Ρό­μπερ Ρά­ιχ (Robert Reich) και ο Μί­κυ Κά­ντορ (Micky Cantor), υ­πεύ­θυ­νος για τις διε­θνείς ε­μπο­ρι­κές συμ­φω­νί­ες, εί­ναι Ε­βραί­οι. Ό­λοι αυ­τοί συ­μπλη­ρώ­νο­νται α­πό έ­ναν μα­κρύ κα­τά­λο­γο α­πό α­νώ­τα­τους Ε­βραί­ους α­ξιω­μα­τού­χους στο Υ­πουρ­γεί­ο Ε­ξω­τε­ρι­κών, με ε­πι­κε­φα­λής τον υπεύθυνο της ο­μά­δας για την ει­ρή­νευ­ση στην Μέ­ση Α­να­το­λή, Ντέν­νις Ρος (Dennis Ross) (…)
Έ­νας α­πό τους πιο εν­δια­φέ­ρο­ντες Ε­βραί­ους α­πό την ισ­ρα­η­λι­νή ά­πο­ψη, ο ο­ποί­ος σπά­νια ε­κτί­θε­ται στο προ­σκή­νιο μέ­χρι τώ­ρα, εί­ναι ο Ρεμ Εμ­μα­νουέλ (Rehm Emmanuel), ο α­νώ­τα­τος σύμ­βου­λος του Κλί­ντον για τον ει­δι­κό συ­ντο­νι­σμό προ­γραμ­μά­των στον Λευ­κό Οί­κο. Το γρα­φεί­ο του βρί­σκε­ται δί­πλα στο φη­μι­σμέ­νο Ο­βάλ γρα­φεί­ο. Ο Ρεμ, την πε­ρα­σμέ­νη ε­βδο­μά­δα, κέρ­δι­σε τα συγ­χα­ρη­τή­ρια του α­φε­ντι­κού του, ό­ταν κα­τά­φε­ρε να πε­ρά­σει τον νό­μο για την κα­τα­πο­λέ­μη­ση του ε­γκλή­μα­τος. (…) Την πε­ρα­σμέ­νη Τρί­τη, στο γρα­φεί­ο του ε­πι­κρα­τού­σε χά­ος και αυ­τός δρα­σκέ­λι­ζε ο­λό­γυ­ρα σαν έ­νας τυ­πι­κός Σά­μπρα, κά­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να μια ζω­ντα­νή συ­νο­μι­λί­α μα­ζί μου και  βλέ­πο­ντας το ρε­πορ­τάζ του Βολ­φ Μπλί­τζερ (Wolf Blitzer) –ε­πί­σης Ε­βραί­ου– στο CΝΝ.
“Ξέ­ρεις, Ρεμ Εμ­μα­νουέλ εί­ναι έ­να ό­νο­μα που θα έ­βρι­σκες στον Χρυ­σό Ο­δη­γό του Τελ-Α­βίβ” του εί­πα. Έ­να πλα­τύ, ζε­στό χα­μό­γε­λο α­πλώ­θη­κε στο πρό­σω­πό του. “Το πραγ­μα­τι­κό μας ό­νο­μα ή­ταν Άούυερ­μπαχ (Auerbach). Α­νοί­ξα­με τα πρώ­τα φαρ­μα­κεί­α στο Τελ-Α­βίβ και την Ιε­ρου­σα­λήμ. Ο πα­τέ­ρας μου άλ­λα­ξε το ό­νο­μά του α­φού ο θεί­ος μου, Εμ­μα­νουέλ, σκο­τώ­θη­κε στον πό­λε­μο της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας του Ισ­ρα­ήλ (1948-1949). Ο πα­τέ­ρας μου τό­τε ή­ταν μέ­λος της Etzel (IRGUN) που διοι­κού­σε ο Μπέ­γκιν, και ή­ταν σύ­νη­θες να αλ­λά­ζουν τα ο­νό­μα­τά τους στην πα­ρα­νο­μί­α”. Ναι, πα­ρα­μέ­νει α­κό­μη έν­θερ­μος ο­πα­δός του Λι­κού­ντ (…). “Ξέ­ρεις, σπου­δά­σα­με σε ε­βρα­ϊ­κό σχο­λεί­ο και εί­χα­με Ε­βραί­ους ι­διω­τι­κούς δα­σκά­λους. Την πρώ­τη μου ε­πί­σκε­ψη στο Ισ­ρα­ήλ την έ­κα­να τρεις η­μέ­ρες με­τά τον πό­λε­μο των Έ­ξι Η­με­ρών. Ο πα­τέ­ρας μου εί­πε τό­τε ό­τι έ­πρε­πε να πά­με στο Ισ­ρα­ήλ. Ή­μουν τό­τε 8 χρο­νών αλ­λά το θυ­μά­μαι σαν να ή­ταν σή­με­ρα.(…) Α­πό τό­τε συ­νέ­χι­ζα να ε­πι­σκέ­πτο­μαι το Ισ­ρα­ήλ κά­θε κα­λο­καί­ρι μέ­χρι το 1972. Τό­τε άρ­χι­σα τις σπου­δές μου. Ό­ταν με­γά­λω­σα, α­σχο­λή­θη­κα με την πο­λι­τι­κή.”
“Τι ση­μαί­νει για σας η σύν­δε­ση με τον ε­βρα­ϊ­σμό και το Ισ­ρα­ήλ σή­με­ρα;” “Α­πό το 1972 δεν ε­πι­σκέ­φθη­κα ξα­νά το Ισ­ρα­ήλ μέ­χρι το 1991. Τό­τε, ξέ­σπα­σε ο πό­λε­μος του Κόλ­που και πύ­ραυ­λοι προ­σγειώ­νο­νταν στο Τελ-Α­βίβ. Α­μέ­σως πα­ρου­σιά­στη­κα ως ε­θε­λο­ντής για υ­πη­ρε­σί­α ε­νός μή­να στον ισ­ρα­η­λι­νό στρα­τό, μέ­σω της ‘Υ­πε­ρα­τλα­ντι­κής Μο­νά­δας Ε­θε­λο­ντών’. [Με ει­δι­κή ά­δεια της α­με­ρι­κα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης, που δεν α­να­φέ­ρε­ται πο­λύ συ­χνά α­πό τα α­με­ρι­κα­νι­κά μέ­σα, για έ­να λό­γο που ξε­κα­θα­ρί­ζε­ται σε αυ­τό το άρ­θρο, οι Α­με­ρι­κα­νο­ε­βραί­οι μπο­ρούν να υ­πη­ρε­τή­σουν ε­θε­λο­ντι­κά στον ισ­ρα­η­λι­νό στρα­τό και με­ρι­κοί α­πό αυ­τούς το κά­νουν συ­χνά, ι­διαί­τε­ρα κα­τά τη διάρ­κεια των πο­λέ­μων του Ισ­ρα­ήλ. Ο α­ριθ­μός των Ε­βραί­ων των Η­ΠΑ που έ­τρε­ξαν να πα­ρου­σια­σθούν ως ε­θε­λο­ντές στον ισ­ρα­η­λι­νό στρα­τό κα­τά την ει­σβο­λή του 1982 στο Λί­βα­νο, και βο­ή­θη­σαν στον α­πο­κλει­σμό της Βη­ρυ­τού, ή­ταν αρ­κε­τά με­γά­λος, αλ­λά ε­ξαι­τί­ας της ισ­ρα­η­λι­νής λο­γο­κρι­σί­ας που α­πα­γό­ρευ­σε ο­ποια­δή­πο­τε μνεί­α για αυ­τούς έ­γι­ναν “α­ό­ρα­τοι” για τα α­με­ρι­κα­νι­κά μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης. Κα­νέ­νας άλ­λος στρα­τός δεν α­πο­λαμ­βά­νει πα­ρό­μοιο προ­νό­μιο.] (…)
“Ό,τι έ­κα­να τό­τε για να βο­η­θή­σω το Ισ­ρα­ήλ ή­ταν λιγότερο απ’ όσο θα έπρεπε. (…) Α­πά­ντη­σα στο ε­ρώ­τη­μά σας;”
Ί­σως το πιο εν­δια­φέ­ρον πράγ­μα που μου συ­νέ­βη ε­μέ­να προ­σω­πι­κά τον πε­ρα­σμέ­νο χρό­νο που το­πο­θε­τή­θη­κα στην Ουά­σι­γκτον ή­ταν η συ­νά­ντη­ση με τον ορ­γα­νω­μέ­νο α­με­ρι­κα­νι­κό ε­βρα­ϊ­σμό. Το κα­λύ­τε­ρο μέ­ρος για να τους δεις, το μέ­ρος που πά­ντα ερ­χό­μουν κά­θε χρό­νο για να τους θαυ­μά­σω, εί­ναι η ε­τή­σια συ­νέ­λευ­ση  του ισ­ρα­η­λι­νού λό­μπι, του AIPAC.(…) Πά­ντα α­να­ρω­τιό­μουν ποια ή­ταν η α­ξί­α της ε­βρα­ϊ­κής ε­μπει­ρί­ας στην Α­με­ρι­κή ό­σον α­φο­ρά τους Ισ­ρα­η­λι­νούς. Αυ­τή η συ­νταύ­τι­ση με το Ισ­ρα­ήλ πη­γά­ζει α­πό την βα­θιά συ­ναί­σθη­ση της κοι­νής ε­βρα­ϊ­κής μοί­ρας ή ή­ταν έ­να α­πό τα ερ­γα­λεί­α της το­πι­κής κοι­νό­τη­τας ώ­στε να κα­τα­κτή­σει ι­σχύ με σκο­πό την ε­πί­τευ­ξη πραγ­μα­τι­κά ί­σων δι­καιω­μά­των σε μια μι­κτή κοι­νω­νί­α που πε­ρι­λαμ­βά­νει ε­πί­σης πολ­λούς με­τα­νά­στες και μέ­λη δια­φο­ρε­τι­κών δογ­μά­των; Η ε­βρα­ϊ­κή ι­σχύς στις Η­ΠΑ εί­ναι έ­να φαι­νό­με­νο που θα ε­νι­σχυ­θεί ή θα μειω­θεί; Οι μι­κτοί γά­μοι των Ε­βραί­ων με αλ­λό­θρη­σκους α­πει­λούν να α­δυ­να­τί­σουν την ε­βρα­ϊ­κή ι­σχύ στις Η­ΠΑ; Ή, ό­πως φο­βό­μουν κά­ποιες φο­ρές, οι Α­με­ρι­κα­νο­ε­βραί­οι θα οι­κο­δο­μού­σαν έ­να νέ­ο ε­βρα­ϊ­κό πο­λι­τι­σμι­κό κέ­ντρο που θα συ­να­γω­νί­ζο­νταν το Ισ­ρα­ήλ;
Η συ­να­γω­γή “Adat Yisrael” στην Ουά­σι­γκτον δεν εί­ναι μό­νο έ­νας χώ­ρος λα­τρεί­ας. Εί­ναι έ­να κέ­ντρο της ε­βρα­ϊ­κής κοι­νό­τη­τας, με ε­ξαι­ρε­τι­κά ε­βρα­ϊ­κά νη­πια­γω­γεί­α, έ­να ε­βρα­ϊ­κό σχο­λεί­ο για την ε­βρα­ϊ­κή λο­γο­τε­χνί­α και τον πο­λι­τι­σμό και α­σφα­λώς τά­ξεις για την εκ­μά­θη­ση των Ε­βρα­ϊ­κών. Τα Σάβ­βα­τα υ­πάρ­χουν πά­ντα δύ­ο ξε­χω­ρι­στές ο­μά­δες προ­σευ­χής. Η πρώ­τη εί­ναι η πο­λυ­πλη­θέ­στε­ρη. Πε­ρι­λαμ­βά­νει ε­κα­το­ντά­δες πι­στών, οι ο­ποί­οι τε­λειώ­νουν με την ευ­λο­γί­α του φα­γη­τού σε τρα­πέ­ζια που έ­χουν στρω­θεί με νό­στι­μους ε­βρα­ϊ­κούς με­ζέ­δες. Τα μέ­λη της α­νή­κουν στην α­φρό­κρε­μα της κοι­νω­νί­ας της Ουά­σι­γκτον: α­νώ­τε­ρους κυ­βερ­νη­τι­κούς α­ξιω­μα­τού­χους, ε­πι­τυ­χη­μέ­νους δι­κη­γό­ρους, πλού­σιους ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες. Ό­λοι τους εί­ναι ευ­κα­τά­στα­τοι. Την ε­πό­με­νη ε­βδο­μά­δα, στο ε­βρα­ϊ­κό Νέ­ο Έ­τος, στους προ­σευ­χό­με­νους θα προ­στε­θούν πολ­λοί άλ­λοι Ε­βραί­οι που συ­νή­θως περνούν τα σαβ­βα­το­κύ­ρια­κά τους στα πιο κλει­στά κλα­μπ, ή στα πιο α­κρι­βά γή­πε­δα γκολ­φ, ή ιπ­πεύ­ο­ντας τα κα­λύ­τε­ρα ά­λο­γα, ή στα α­κρι­βά τους σπί­τια δί­πλα στις λί­μνες της Δυ­τι­κής Βιρ­τζί­νια, ή ψα­ρεύ­ο­ντας με τα ι­διω­τι­κά τους γιοτ. Την ε­πό­με­νη ε­βδο­μά­δα, ό­πως κα­τά τη διάρ­κεια ό­λων των ε­βρα­ϊ­κών ε­ορ­τών, οι πιο α­κρι­βές λι­μου­ζί­νες, που μπο­ρεί κά­ποιος να φα­ντα­στεί, θα στα­μα­τή­σουν στην εί­σο­δο της συ­να­γω­γής, για να βγουν κομ­ψές γυ­ναί­κες και στο πλευ­ρό τους, άν­δρες σο­βα­ροί με τα α­κρι­βά τους κο­στού­μια, α­κο­λου­θού­με­νοι α­πό κα­λο­ντυ­μέ­να παι­διά. Η τι­μή ει­σό­δου στην συ­να­γω­γή εί­ναι 1000$ για κά­θε α­πλή αρ­γί­α (…) Αυ­τή η φη­μι­σμέ­νη ο­μά­δα έ­χει διά­φο­ρα άλ­λα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Τα πε­ρισ­σό­τε­ρα α­πό τα μέ­λη της ε­πι­σκέ­πτο­νται του­λά­χι­στον μια φο­ρά τον χρό­νο το Ισ­ρα­ήλ. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροί τους μι­λούν α­πταί­στως Ε­βρα­ϊ­κά. (…) Αλ­λά η πιο ση­μα­ντι­κή αι­τί­α για την συμ­με­το­χή τους στη προ­σευ­χή εί­ναι ό­τι αι­σθά­νο­νται έ­να στε­νό δε­σμό με το Ισ­ρα­ήλ. Αυ­τοί δε για τους ο­ποί­ους η α­γά­πη για το Ισ­ρα­ήλ εί­ναι πιο θερ­μή πα­ρα­κο­λου­θούν τα νέ­α της ισ­ρα­η­λι­νής τη­λε­ό­ρα­σης, κά­θε βρά­δυ.
Η άλ­λη συ­να­γω­γή που συ­να­γω­νί­ζε­ται στην προ­σέλ­κυ­ση της νέ­ας γε­νιάς των πλού­σιων Ε­βραί­ων βρί­σκε­ται στην Τζωρ­τζτά­ουν. Εί­ναι μια α­πο­λύ­τως ορ­θό­δο­ξη συ­να­γω­γή, αλ­λά οι πι­στοί συν­δέ­ο­νται με την Ισ­ρα­η­λι­νή τά­ση που ευ­νο­εί­ται α­πό το “Γκους Ε­μου­νίμ”. Η ισ­ρα­η­λι­νή ση­μαί­α ξε­διπλώνε­ται υ­πε­ρή­φα­να ε­πά­νω α­πό την Ιε­ρή Α­ψί­δα δί­πλα α­πό την α­με­ρι­κα­νι­κή.(…) Πολ­λοί Ε­βραί­οι κυ­βερ­νη­τι­κοί α­ξιω­μα­τού­χοι προ­σεύ­χο­νται ε­δώ. Ό­χι μό­νο δεν προ­σπα­θούν να κρύ­ψουν την θρη­σκευ­τι­κή τους πε­ποί­θη­ση αλ­λά πη­γαί­νουν πο­λύ πιο πέ­ρα ε­πι­δει­κνύ­ο­ντας τον ιου­δα­ϊ­σμό τους, ε­φό­σον αυ­τό θα μπο­ρού­σε να ε­νι­σχύ­σει α­πο­φα­σι­στι­κά την κα­ριέ­ρα τους.
Η τε­ρά­στια ε­βρα­ϊ­κή ε­πιρ­ρο­ή στην Ουά­σι­γκτον δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται στην κυ­βέρ­νη­ση. Στα Μέ­σα Ε­νη­μέ­ρω­σης της Ουά­σι­γκτον, έ­νας πο­λύ ση­μα­ντι­κός αριθμός α­πό τα σπου­δαιό­τε­ρα πρό­σω­πα και α­πό αυ­τούς που δη­μιουρ­γούν τα πιο δη­μο­φι­λή προ­γράμ­μα­τα στη τη­λε­ό­ρα­ση εί­ναι έν­θερ­μοι Ε­βραί­οι. Έ­να ση­μα­ντι­κό μέ­ρος των σπου­δαιό­τε­ρων α­ντα­πο­κρι­τών των Μέ­σων (…) πολ­λοί εκ­δό­τες και α­να­λυ­τές σε ε­φη­με­ρί­δες με με­γά­λη ε­πιρ­ρο­ή εί­ναι Ε­βραί­οι και πολ­λοί α­πό αυ­τούς εί­ναι έν­θερ­μοι Ε­βραί­οι στρατευμένοι στην υ­πό­θε­ση του Ισ­ρα­ήλ, συ­χνά­ζο­ντας στις, κα­τάλ­λη­λες συ­να­γω­γές. Ο πο­λι­τι­κός ρε­πόρ­τερ του Associated Press, ο Μπάρ­ρυ Σβά­ι­ντ (Barry Schweid) και η ρε­πόρ­τερ για τα εκ­παι­δευ­τι­κά θέ­μα­τα της Ουά­σι­γκτον Πο­στ, Α­μού Σβαρ­τζ (Amu Schwartz), συ­χνό­τα­τα συμ­με­τέ­χουν στις προ­σευ­χές οι ο­ποί­ες θε­ω­ρού­νται ό­τι εί­ναι κο­ντά στο Ισ­ρα­ήλ, στη συ­να­γω­γή του πάρ­κου Κλή­βε­λα­ντ.(…) Ας μην ξε­χά­σου­με σε αυ­τό τον κα­τά­λο­γο της ε­βρα­ϊ­κής υ­πε­ρο­χής, τα α­κα­δη­μα­ϊ­κά ι­δρύ­μα­τα της Ουά­σι­γκτον.(…) Στους το­μείς της α­σφά­λειας και των ε­πι­στη­μών, στη βιο­μη­χα­νί­α του κι­νη­μα­το­γρά­φου, στην τέ­χνη και στη λο­γο­τε­χνί­α, η ε­βρα­ϊ­κή ε­πιρ­ρο­ή μπο­ρεί μό­νο να πε­ρι­γρα­φεί ως α­πέ­ρα­ντη, με α­νά­λο­γη ε­νί­σχυ­ση της ε­ξου­σί­ας των Ε­βραί­ων.
Α­πό που πη­γά­ζουν ό­λα αυ­τά; Στο Ισ­ρα­ήλ έ­χου­με ή­δη συ­νη­θί­σει τα ο­νό­μα­τα Ε­βραί­ων που α­πο­κα­λού­νται Ντέ­νις Ρος, Νταν Κούρ­τζερ και Ά­α­ρον Μίλ­λερ, α­πό τό­τε που έ­χουν συμ­με­τέ­χουν σε κά­θε ε­πί­σκε­ψη του υ­πουρ­γού Ε­ξω­τε­ρι­κών στη Μέ­ση Α­να­το­λή τα τε­λευ­ταί­α 6 χρό­νια. Αλ­λά αυ­τό εί­ναι σχε­τι­κά νέ­ο φαι­νό­με­νο. Ό­ταν ο Νταν Κούρ­τζερ, έ­νας ευ­σε­βής Ε­βραί­ος που τη­ρεί την αρ­γί­α του Σαβ­βά­του και ό­λες τις ε­πι­τα­γές του Ιου­δα­ϊ­σμού, πή­γε στο Υ­πουρ­γεί­ο Ε­ξω­τε­ρι­κών με έ­να δι­δα­κτο­ρι­κό σε σπου­δές για τη Μέ­ση Α­να­το­λή του εί­παν: “Έ­χε­τε ό­λα τα προ­σό­ντα να υ­πη­ρε­τή­σε­τε στο τμή­μα της Μέ­σης Α­να­το­λής, αλ­λά μην σκε­φτεί­τε ό­τι θα σας προ­τα­θεί κά­τι τέ­τοιο, ε­ξαι­τί­ας της ε­βρα­ϊ­κής σας κα­τα­γω­γής.” Σή­με­ρα εί­ναι το α­φε­ντι­κό αυ­τών που του έ­δω­σαν αυ­τή τη συμ­βου­λή, τό­σο πο­λύ αυ­ξή­θη­κε η ε­βρα­ϊ­κή ε­πιρ­ρο­ή εν τω με­τα­ξύ. Ό­ταν πή­γε στην Ουά­σι­γκτον, ή­ταν η ε­πο­χή που οι φι­λο­ά­ρα­βες κυ­βερ­νού­σαν το Υ­πουρ­γεί­ο Ε­ξω­τε­ρι­κών και οι λί­γοι Ε­βραί­οι που εί­χαν εισ­δύ­σει προ­τι­μού­σαν να κρύ­βουν τον ιου­δα­ϊ­σμό τους. (…) Ο Νταν Κούρ­τζερ ή­ταν ο πρώ­τος που α­να­κοί­νω­σε ό­τι δεν μπο­ρού­σε να ερ­γα­στεί κα­τά τη διάρ­κεια των Εεβρα­ϊ­κών ε­ορ­τών, δε­δο­μέ­νου ό­τι α­κο­λου­θεί ό­λες τις αρ­χές του Ιου­δα­ϊ­σμού και πη­γαί­νει στη συ­να­γω­γή. Σή­με­ρα, ό­ταν η τη­λε­ο­πτι­κή σταρ Ρο­ζάν Άρ­νολ­ντ (Roseanne Arnold) α­να­κοινώνει ό­τι σκοπεύει να πα­ρά­γει σει­ρές για την Χα­νού­κα (ε­βρα­ϊ­κή γιορ­τή), μια και τα χρι­στου­γεν­νιά­τι­κα προ­γράμ­μα­τα εί­ναι ή­δη πο­λυά­ριθ­μα ενώ τα δη­μό­σια σχο­λεί­α στις Η­ΠΑ κλεί­νουν την πρώ­τη η­μέ­ρα του ε­βρα­ϊ­κού νέ­ου έ­τους, η ι­στο­ρί­α του Κούρ­τζερ φα­ντά­ζει πο­λύ μα­κρι­νή.
Συ­νέ­βη πριν α­πό με­ρι­κές ε­βδο­μά­δες. Η κρί­ση στην Α­ϊ­τή άρ­χι­σε να ε­πι­τα­χύ­νε­ται. Τη­λε­φώ­νη­σα στο Υ­πουρ­γεί­ο Ε­ξω­τε­ρι­κών και ζή­τη­σα μια ε­νη­μέ­ρω­ση α­πό έ­να πρό­σω­πο υ­πεύ­θυ­νο γι’ αυ­τή την πε­ριο­χή. Μου α­νέ­φε­ραν τον Γιε­χού­ντα Μίρ­σκι (Yehuda Mirsky). Συ­στή­θη­κα στον γραμ­μα­τέ­α του. Ξάφ­νου, κά­ποιος πή­ρε το α­κου­στι­κό και τό­τε ά­κου­σα μια φω­νή να λε­ει σε ά­πται­στα ισ­ρα­η­λι­νά ε­βρα­ϊ­κά: “Κα­λη­μέ­ρα, πως μπο­ρώ να σας βο­η­θή­σω;” (…) “Α­πό πού γνω­ρί­ζε­τε ε­βρα­ϊ­κά, μή­πως εί­στε Ισ­ρα­η­λι­νός;” “Ό­χι, εί­μαι Α­με­ρι­κα­νός, αλ­λά έ­μει­να τρί­α χρό­νια κυ­ρί­ως με­λε­τώ­ντας την Βί­βλο και το Ταλ­μούδ στην ‘Χαρ Ε­τζιον’ Χέ­σντερ Γιε­σί­βα, με τον ρα­βί­νο Λιχτεν­στά­ιν και τον ρα­βί­νο Α­μι­τάλ στην Γκους Ε­τζιόν.” Ο Μίρ­σκυ, ό­πως και  ο Κούρ­τζερ α­νή­κουν στους ε­παγ­γελ­μα­τί­ες της υ­πη­ρε­σί­ας που α­σχο­λεί­ται με την α­με­ρι­κα­νι­κή ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή. Έ­νας άλ­λος Ε­βραί­ος α­ξιω­μα­τού­χος εί­ναι ο Τομ Μίλ­λερ (Tom Miller), αυ­τή τη στιγ­μή πο­λι­τι­κός α­κό­λου­θος στην Α­θή­να. Χρη­μά­τι­σε στο πα­ρελ­θόν, με­τα­ξύ άλ­λων βο­η­θός του Φι­λιπ Χα­μπί­μπ (Phillip Habib), στον Λί­βα­νο, και ε­πι­κε­φα­λής του γρα­φεί­ου για τη Βό­ρεια Α­φρι­κή την ε­πο­χή του δια­λό­γου με την Ο­ΑΠ και έ­πει­τα ε­πι­κε­φα­λής του γρα­φεί­ου για το Ισ­ρα­ήλ και την αρα­βο-ισ­ρα­η­λι­νή σύ­γκρου­ση. Συ­νά­ντη­σα τον Τομ ό­ταν υ­πη­ρε­τού­σε στα κε­ντρι­κά και ερ­γαζόταν στον κλά­δο της α­ντι-τρο­μο­κρα­τί­ας. Το εν­δια­φέ­ρον του για το Ισ­ρα­ήλ άρ­χι­σε ό­ταν στάλ­θη­κε ε­κεί α­πό τον πα­τέ­ρα του, κα­τά τη διάρ­κεια του πο­λέ­μου των έ­ξι η­με­ρών, με σκο­πό να βο­η­θή­σει έ­να φί­λο που εί­χε με­τα­να­στεύ­σει ε­κεί  πριν λί­γο και­ρό. Ο φί­λος εί­χε επιστρατευθεί και το κτή­μα του χρεια­ζό­ταν φρο­ντί­δα. Κα­τό­πιν ο Τομ Μίλ­λερ έ­μει­νε 6 μή­νες σε έ­να κοι­νο­βια­κό κτή­μα, κο­ντά στο Κι­ριάτ Μα­λά­τσι. Το α­πο­τέ­λε­σμα που εί­χε πά­νω του ή­ταν πα­ρό­μοιο με την ε­πιρ­ρο­ή πά­νω στον Ρεμ Εμ­μα­νουέλ ό­ταν ε­πι­σκέ­φθη­κε πρώ­τη φο­ρά το Ισ­ρα­ήλ. “ Ή­ταν για μέ­να μια πε­ρί­ο­δος ευ­φο­ρί­ας των με­γά­λων ε­πι­τευγ­μά­των για ό­λο τον Ισ­ρα­η­λι­νό λα­ό. Ή­ταν α­δύ­να­το να μην ταυ­τι­στώ με το Ισ­ρα­ήλ τις ώ­ρες της με­γα­λειώ­δους νί­κης”,  μου εί­πε. Το δεύ­τε­ρο γε­γο­νός το ο­ποί­ο ά­φη­σε σκλη­ρή και μα­κρό­χρο­νη ε­ντύ­πω­ση ή­ταν οι ι­στο­ρί­ες σχε­τι­κά με την φρί­κη του ο­λο­καυ­τώ­μα­τος. “Το Ο­λο­καύ­τω­μα δη­μιουρ­γεί την αί­σθη­ση του κοι­νού πε­πρω­μέ­νου για ό­λους τους Ε­βραί­ους. Οι Ε­βραί­οι πρέ­πει να δρά­σουν για την εν­δυ­νά­μω­ση του Ισ­ρα­ήλ έ­τσι ώ­στε το Ο­λο­καύ­τω­μα να μην μπο­ρεί να ε­πα­να­λη­φθεί” μου εί­πε σε μια άλ­λη συ­νο­μι­λί­α. Πράγ­μα­τι, ό­λοι οι Ε­βραί­οι στην κο­ρυ­φή της κυ­βέρ­νη­σης Κλί­ντον, πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των Ντέν­νις Ρος και του Μάρ­τιν Ίντουκ πι­στεύ­ουν α­κρά­δα­ντα ό­τι η αλ­λα­γή στην συ­μπε­ρι­φο­ρά των Α­με­ρι­κα­νών Ε­βραί­ων προς το Ισ­ρα­ήλ προ­ήλ­θε κυ­ρί­ως ως α­πο­τέ­λε­σμα του πο­λέ­μου των Έ­ξι Η­με­ρών, α­πό τό­τε που πό­λε­μος ε­κεί­νος εί­χε για πρώ­τη φο­ρά α­φυ­πνί­σει τις μνή­μες του Ο­λο­καυ­τώ­μα­τος και έ­πει­τα τους γέ­μι­σε με τε­ρά­στια υ­πε­ρη­φά­νεια. “Ή­ταν ο πό­λε­μος των Έ­ξι η­με­ρών ο ο­ποί­ος έ­βγα­λε τους Α­με­ρι­κα­νο­ε­βραί­ους α­πό την ντου­λά­πα. Βρί­σκο­νταν ε­κεί συσ­σω­ρεύ­ο­ντας ε­ξου­σί­α και ε­πιρ­ρο­ή στους το­μείς των ε­πι­στη­μών και του πο­λι­τι­σμού αλ­λά βρί­σκο­νταν μα­κριά α­πό το Ισ­ρα­ήλ” εί­πε έ­νας α­πό τους α­νώ­τα­τους κυ­βερ­νη­τι­κούς α­ξιω­μα­τού­χους, ο ο­ποί­ος εί­ναι πο­λύ κο­ντά στον Κλί­ντον. “Η κύ­ρια ε­πι­τυ­χί­α της γε­νιάς των γο­νιών μας ή­ταν να γί­νουν μέ­ρος της α­με­ρι­κα­νι­κής κοι­νω­νί­ας, ί­σως α­κό­μη και να α­φο­μοιω­θούν (…) Ο πό­λε­μος των Έ­ξι Η­με­ρών δη­μιούρ­γη­σε μια τε­ρά­στια ταύ­τι­ση με το Ισ­ρα­ήλ με­τα­ξύ των Ε­βραί­ων της Α­με­ρι­κής. Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ε­πι­τευγ­μά του ή­ταν ό­τι δη­μιούρ­γη­σε έ­ναν βα­θύ­τα­το δε­σμο με­τα­ξύ του ρε­φορ­μι­στι­κού Ιου­δα­ϊ­σμού, της ι­σχυ­ρό­τε­ρης ε­βρα­ϊ­κής τά­σης στην Α­με­ρι­κή και του Ισ­ρα­ήλ”.
Σή­με­ρα, ό­ταν μι­λού­με για έ­να πο­σο­στό 51% μι­κτών γά­μων, ο κίν­δυ­νος της α­φο­μοί­ω­σης μοιά­ζει ό­λο και με­γα­λύ­τε­ρος, ό­ταν ό­μως ε­ξε­τά­ζεις το φαι­νό­με­νο α­πό πιο κο­ντά α­να­κα­λύ­πτεις ό­τι η τά­ση εί­ναι α­ντί­στρο­φη. Ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ροι νε­α­ροί Ε­βραί­οι α­πο­ζη­τούν την συ­να­γω­γή και την ε­βρα­ϊ­κή εκ­παί­δευ­ση η  ο­ποί­α ω­φε­λεί στην προ­ώ­θη­ση της κα­ριέ­ρας τους. Εί­ναι ση­μα­ντι­κό ό­τι το Ισ­ρα­ήλ κά­νει ό­,τι μπο­ρεί γι’ αυ­τό. Ο Ρεμ Εμ­μα­νουέλ εί­ναι έ­να ζω­ντα­νό πα­ρά­δειγ­μα. Πριν α­πό τρεις μή­νες πα­ντρεύ­τη­κε με ε­βρα­ϊ­κή θρη­σκευ­τι­κή τε­λε­τή την Ά­μυ, μια νε­α­ρή γυ­ναί­κα α­πό χρι­στια­νι­κή οι­κο­γέ­νεια. Αυ­τή α­σπά­στη­κε τον Ιου­δα­ϊ­σμό και το ε­βρα­ϊ­κό της ό­νο­μα τώ­ρα εί­ναι Για­ντ. Αν ο Ρεμ ή­θε­λε να α­φο­μοιω­θεί, δεν θα πα­ντρευό­ταν με θρη­σκευ­τι­κό γά­μο.
Ο Ντέν­νις Ρος, τό­σο φι­λι­κός και οι­κεί­ος για μας, έ­χει μια α­κό­μη πιο εκ­πλη­κτι­κή προ­σω­πι­κή ι­στο­ρί­α. Οι γο­νείς του χώ­ρι­σαν ό­ταν ή­ταν δύ­ο ε­τών.(…) Δύ­ο χρό­νια αρ­γό­τε­ρα η μη­τέ­ρα του πα­ντρεύ­τη­κε έ­ναν κα­θο­λι­κό και με­τα­κό­μι­σε την Κα­λι­φόρ­νια. Ό­μως, έ­θε­σε έ­ναν ό­ρο στο νέ­ο της σύ­ζυ­γο, ό­τι τα παι­διά πρέ­πει να πά­ρουν την ε­βρα­ϊ­κή εκ­παί­δευ­ση. Ο Ντέ­νις με­γά­λω­σε σε πε­ρι­βάλ­λον Ε­βραί­ων ρε­φορ­μι­στών και θα μπο­ρού­σε εύ­κο­λα να α­φο­μοιω­θεί χω­ρίς να πα­ρα­μεί­νει πι­στός στις ρί­ζες του. Αν και πα­ρα­κο­λου­θού­σε έ­να σχο­λεί­ο Ε­βραί­ων Ρε­φορ­μι­στών τις Κυ­ρια­κές, ε­πρό­κει­το μάλ­λον για μια κοι­νω­νι­κή πα­ρά για ε­βρα­ϊ­κή ε­μπει­ρί­α. Αλ­λά δεν το ξέ­χα­σε και ή­ταν το Ισ­ρα­ήλ που τον με­τέ­βα­λε σε έν­θερ­μο Ε­βραί­ο. Το 1970 ε­πι­σκέ­φθη­κε το Ισ­ρα­ήλ για πρώ­τη φο­ρά με μια ο­μά­δα Α­με­ρι­κα­νών φοι­τη­τών και σε αυ­τή την έν­δο­ξη ε­πο­χή της νί­κης με­τά τον πό­λε­μο των Έ­ξι Η­με­ρών. Έ­κτο­τε η σύν­δε­σή του με τον Ιου­δα­ϊ­σμό γινόταν ό­λο και πιο ι­σχυ­ρή. Αρ­γό­τε­ρα πα­ντρεύ­τη­κε την Ντέ­μπι, η ο­ποί­α εί­χε λά­βει μια πα­ρα­δο­σια­κή ε­βρα­ϊ­κή εκ­παί­δευ­ση στην ε­βρα­ϊ­κή ι­στο­ρί­α. Σε σχε­τι­κά ώ­ρι­μη η­λι­κί­α, ο Ρος­ άρ­χι­σε να με­λε­τά ε­βρα­ϊ­κά, ά­νοι­ξε έ­να βι­βλί­ο προ­σευ­χών για πρώ­τη φο­ρά και με­τέ­βα­λε την προ­σευ­χή σε κα­νο­νι­κή συ­νή­θεια. Οι ε­βρα­ϊ­κές του ρί­ζες, δια­κή­ρυ­ξε, ή­ταν ι­διαί­τε­ρης ση­μα­σί­ας γι’ αυ­τόν και ε­πη­ρε­ά­ζουν ό­λη τη  συ­μπε­ρι­φο­ρά του. Τα παι­διά του α­κο­λου­θούν τα βή­μα­τά του. Σχε­δόν κά­θε Σάβ­βα­το, πη­γαί­νει στη Συ­να­γω­γή με τα παι­διά του.(…)
Μπο­ρεί ά­ρα­γε το Ισ­ρα­ήλ να κα­τα­νο­ή­σει πραγ­μα­τι­κά ό­τι σε μια α­πό­στα­ση χι­λιά­δων μι­λί­ων, υ­πάρ­χει έ­να αν­θη­ρό ε­βρα­ϊ­κό κέ­ντρο που ό­χι μό­νο το θαυ­μά­ζει και το υ­πο­στη­ρί­ζει αλ­λά αι­σθά­νε­ται ό­τι μοι­ρά­ζε­ται κοι­νή μοί­ρα με αυ­τό;(…) Ό­λοι οι α­ξιω­μα­τού­χοι του Κλί­ντον που α­σχο­λού­νται με το Ισ­ρα­ήλ, ο Ρος, ο Κούρ­τζερ, ο Ίντουκ και ο Μίλ­λερ, α­κρι­βώς μό­νο ως δείγ­μα, μπο­ρεί να έ­χουν δια­φο­ρε­τι­κές α­πό­ψεις που α­φο­ρούν την ε­πι­θυ­μη­τή λύ­ση στην ισ­ρα­η­λι­νο-α­ρα­βι­κή σύ­γκρου­ση αλ­λά εί­ναι έν­θερ­μοι Ε­βραί­οι σε ο­τι­δή­πο­τε κά­νουν.(…) Έ­ξαι­τί­ας της έν­θερ­μης πί­στης τους έ­χουν μια τε­ρά­στια συ­νει­σφο­ρά  στο γε­γο­νός ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση Κλί­ντον έ­χει πλή­ρως υ­ιο­θε­τή­σει την προ­σέγ­γι­σή τους στο ζή­τη­μα των σχέ­σε­ων με­τα­ξύ Η­ΠΑ και Ισ­ρα­ήλ. Ί­σως ε­ξαι­τί­ας αυ­τής της πε­ποί­θη­σης ι­σχυ­ρί­ζο­νται ό­τι ε­ξε­γεί­ρο­νται με τις πα­ρα­βιά­σεις του Ισ­ρα­ήλ κα­τά των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των στις κα­τε­χό­με­νες πε­ριο­χές, και ε­ξε­γεί­ρο­νται α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο ό­ταν ο έ­νας ή ο άλ­λος Ισ­ρα­η­λι­νός υ­πουρ­γός παίρ­νει μια πρω­το­βου­λί­α που α­φο­ρά το Ι­ράκ η ο­ποί­α δεν συμ­φω­νεί με την α­με­ρι­κα­νι­κή γραμ­μή.(…)
Οι πολ­λοί Ε­βραί­οι στην κυ­βέρ­νη­ση Κλί­ντον δεν ει­σήλ­θαν βά­σει σχε­δί­ου, αλ­λά ο τε­ρά­στιος α­ριθ­μός τους δεν ο­φεί­λε­ται και στην τύ­χη. Ο α­με­ρι­κα­νι­κός τρό­πος ζω­ής στη­ρί­ζει τους ε­πι­τυ­χη­μέ­νους.  Η προ­η­γού­με­νη γε­νιά των Ε­βραί­ων α­ρά την ε­πι­θυ­μί­α τηςνα α­φο­μοιω­θεί, έ­δω­σε στα παι­διά της την κα­λύ­τε­ρη εκ­παί­δευ­ση, και ό­χι, α­πα­ραί­τη­τα μό­νο στην ιου­δα­ϊ­κή θρη­σκεί­α. Ή­ταν τα δι­κά τους ε­πι­τεύγ­μα­τα και οι ι­κα­νό­τη­τες οι ο­ποί­ες, ε­νώ προ­στά­τευ­σαν  τις ε­βρα­ϊ­κές τους ρί­ζες, ο­δή­γη­σαν την πα­ρού­σα γε­νιά Ε­βραί­ων στην τω­ρι­νή θέ­ση της τε­ρά­στιας ε­πιρ­ρο­ής. Ο Ντέ­νις Ρος ο θε­με­λιω­τής της θε­ω­ρί­ας “των μέ­τρων οι­κο­δό­μη­σης ε­μπι­στο­σύ­νης” με­τα­ξύ του Ισ­ρα­ήλ και των α­ρα­βι­κών κρα­τών, εί­ναι  έ­να τυ­πι­κό προ­ϊ­όν αυ­τής της γε­νιάς Α­με­ρι­κα­νο­ε­βραί­ων. Η ι­σχύς τους μπο­ρεί α­σφα­λώς να ε­νι­σχύ­σει την ε­μπι­στο­σύ­νη των Ε­βραί­ων του Ισ­ρα­ήλ στην αιω­νιό­τη­τα του ε­βρα­ϊ­κού λα­ού και να δια­λύ­σει την αί­σθη­ση την μο­να­ξιάς τους α­νά­με­σα στους Ά­ρα­βες. Ει­ρή­σθω εν πα­ρό­δω, ό­τι, αν και η ε­βρα­ϊ­κή ι­σχύς στην πα­ρού­σα Δη­μο­κρα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι τε­ρά­στια, υ­πάρ­χουν ε­πί­σης πολ­λοί έν­θερ­μοι Ε­βραί­οι στη κο­ρυ­φή του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού Κόμ­μα­τος. Συ­νά­ντη­σα τον Πωλ Γούλ­φο­βι­τζ (Paul Wolfowitz), για πα­ρά­δειγ­μα, ο ο­ποί­ος ή­ταν ο α΄ υ­φυ­πουρ­γός στο Υ­πουρ­γεί­ο Ά­μυ­νας στην κυ­βέρ­νη­ση Μπους, κα­τά τη διάρ­κεια μιας ε­πί­σκε­ψής του σε μια βά­ση πυ­ραύ­λων Πά­τριοτ κα­τά την διάρ­κεια του πο­λέ­μου του Κόλ­που. Ό­ταν έ­γι­νε δε­κτός α­πό τον διοι­κη­τή της βά­σης, του ο­ποί­ου το ό­νο­μα ή­ταν τυ­πω­μέ­νο στο στή­θος του, τον α­ντι­συ­νταγ­μα­τάρ­χη Κρίμ­κο­βι­τζ (Crimkowitz), το πρό­σω­πό του φω­τί­στη­κε: “Εί­στε ο Κρίμ­κο­βι­τζ. Εί­μαι ο Γούλ­φο­βι­τζ. Και οι δύ­ο έ­χου­με συγ­γε­νείς ε­δώ.” Αυ­τό δεν ση­μαί­νει ό­τι ό­λοι εί­ναι σαν και αυ­τούς. Α­κό­μη και στην Α­με­ρι­κή υ­πάρ­χουν και θα υ­πάρ­χουν άν­θρω­ποι με ε­βρα­ϊ­κές ρί­ζες που δεν υ­πο­στη­ρί­ζουν το Ισ­ρα­ήλ, στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση. Τέ­τοιος ή­ταν ο Υ­πουρ­γός Ά­μυ­νας Γκά­σπαρ Γουαϊν­μπέρ­γκερ (Gaspar Weinberger) και τέ­τοιος εί­ναι ο Ρί­τσαρ­ντ Χας (Richard Hass), ο προ­κά­το­χος του Μάρ­τιν Ί­ντουκ στο Συμ­βού­λιο Ε­θνι­κής Α­σφα­λεί­ας. Αλ­λά τώ­ρα αυ­τοί εί­ναι α­σφα­λώς ε­ξαι­ρέ­σεις.
Με­τά­φρα­ση α­πό τα αγ­γλι­κά: Σω­τή­ρης Δη­μό­που­λος