Κρατικός δοσιλογισμός

του Σω­τή­ρη Δη­μό­που­λου

Η σχε­τι­κή ύ­φε­ση που πα­ρουσιά­ζουν οι ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις μπορούν
να πα­ρα­πλα­νή­σουν τον μη σχε­τι­κό, με την ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή, πο­λί­τη,
αλ­λά και ό­ποιον ε­πι­θυ­μεί να α­πα­λει­φθεί α­πό τη κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά του μια μό­νι­μη α­πει­λή. Στα πα­ρα­σκή­νια ό­μως και πί­σω α­πό την προ­πα­γάν­δα των ε­παγ­γελ­μα­τιών “προ­ο­δευ­τι­κών” που ε­θί­ζουν την κοι­νή γνώ­μη, για τα σπου­δαί­α βή­μα­τα στις σχέ­σεις των δύ­ο χω­ρών, πραγ­μα­το­ποιού­νται πρά­ξεις, μάλ­λον, πρω­το­φα­νείς στην νε­ο­ελ­λη­νι­κή ι­στο­ρί­α. Πρό­κει­ται για μια ε­πι­χεί­ρη­ση που ε­νέ­χει ό­λα τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της πλή­ρους υ­πο­τα­γής της Ελ­λά­δας στις τουρ­κι­κές α­παι­τή­σεις και ταυ­τό­χρο­να του πιο α­νή­θι­κου δοσι­λο­γι­σμού. Α­να­φε­ρό­μα­στε στις ε­νέρ­γειες που το ελ­λη­νι­κό κρά­τος προ­βαί­νει κα­τά των Τούρ­κων και Κούρ­δων α­ρι­στε­ρών α­γω­νι­στών, σε συ­νερ­γα­σί­α με το κα­θε­στώς της Ά­γκυ­ρας. Η δή­λω­ση του Γ. Πα­παν­δρέ­ου για “την σω­στή κα­τεύ­θυν­ση του σω­φρο­νι­στι­κού συ­στή­μα­τος”, την ώ­ρα της βάρ­βα­ρης ε­πέμ­βα­σης των σω­μά­των α­σφα­λεί­ας στις φυ­λα­κές κα­τά των α­περ­γών πεί­νας ή­ταν μό­νο η αρ­χή. Σε ει­δη­σά­ρια, που περ­νούν σαν α­στρα­πή, μπρο­στά α­πό τα μά­τια μας α­ντι­λαμ­βα­νό­μα­στε πλέ­ον το μέ­γε­θος της πο­τα­πό­τη­τας, α­πό μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης που προ­ω­θούν συ­γκε­κρι­μέ­νες κα­τευ­θύν­σεις και πρό­σω­πα ε­νώ κα­θι­στούν τε­λεί­ως ε­πα­χθή την πα­ρακ­μή μιας χώ­ρας που ε­πι­ζη­τά την ε­πι­βί­ω­σή της παί­ζο­ντας το ρό­λο του υ­πη­ρέ­τη των ι­σχυ­ρών. Αρ­χι­κά ή­ταν η παρ’ ο­λί­γον πα­ρά­δο­ση του Τούρ­κου πο­λι­τι­κού πρό­σφυ­γα Χακ­κί Α­τσι­κα­λίν στους δή­μιούς του. Ο γνω­στός για τον α­γώ­να ε­νά­ντια στο κε­μα­λι­κό κα­θε­στώς και την μη ε­ξάρ­τη­σή του α­πό το προ­ξε­νεί­ο της Κο­μο­τη­νής σώ­θη­κε χά­ρη στην υ­πο­στή­ρι­ξη δε­κά­δων Ελ­λή­νων πο­λι­τών. Τον Αύ­γου­στο, οι πρά­κτο­ρες της Ά­γκυ­ρας κά­νουν άλ­λη μια ε­πί­δει­ξη του εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού του κα­θε­στώ­τος. Ο α­γω­νι­στής και πρώ­ην α­περ­γός πεί­νας Ι­μπρα­ήμ Ντο­γκάν βρέ­θη­κε κρε­μα­σμέ­νος στο μπαλ­κό­νι του νο­σο­κο­μεί­ου του Χα­ϊ­δα­ρί­ου ό­που νο­ση­λεύ­ο­νταν. Οι δο­λο­φό­νοι α­σφα­λώς δεν έ­χουν α­κό­μη συλ­λη­φθεί, ε­νώ οι Τούρ­κοι α­γω­νι­στές στην Ελ­λά­δα α­να­ρω­τιού­νται, μάλ­λον σα­στι­σμέ­νοι, για­τί το ελ­λη­νι­κό κρά­τος δεν έ­χει κά­νει α­κό­μη μια ε­πί­ση­μη ε­νη­μέ­ρω­ση.
Η “κα­τάλ­λη­λη” α­πά­ντη­ση ήρ­θε λί­γες η­μέ­ρες αρ­γό­τε­ρα ό­ταν τρεις, γνω­στοί στον λα­ό της Μυ­τι­λή­νης, Κούρ­δοι α­γω­νι­στές συλ­λαμ­βά­νο­νται ξαφ­νι­κά α­πό την ελ­λη­νι­κή α­στυ­νο­μί­α. Οι άν­θρω­ποι αυ­τοί, με­ρο­κα­μα­τιά­ρη­δες και α­γα­πη­τοί στους ντό­πιους, βρέ­θη­καν ε­πι­λε­κτι­κά στο στό­χα­στρο των διω­κτι­κών αρ­χών, μό­νοι αυ­τοί σε έ­να νη­σί με χι­λιά­δες με­τα­νά­στες. Πα­ράλ­λη­λα διο­χε­τεύ­τη­καν στον Τύ­πο δη­μο­σιεύ­μα­τα που τους έ­φε­ραν, ψευ­δώς, ως πρά­κτο­ρες της ΜΙΤ. Οι γνω­στοί υ­πε­ρα­σπι­στές των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των που εμ­φι­λο­χω­ρούν στην Ελ­λά­δα, σή­με­ρα, σιώ­πη­σαν. Δεν έ­γι­ναν συ­ζη­τή­σεις στα πα­ρά­θυ­ρα, δεν έ­κα­νε ε­πε­ρώ­τη­ση η κ. Κα­ρα­μά­νου και ο κ. Στα­θό­που­λος δεν υ­πε­ρά­σπι­σε τα δι­καιώ­μα­τα των με­τα­να­στών και των μειο­νο­τή­των. Ό­λοι αυ­τοί οι “α­ρι­στε­ροί των σα­λο­νιών” γνω­ρί­ζουν ό­χι μό­νο να μην παί­ζουν με την φω­τιά αλ­λά να ε­πεμ­βαί­νουν ε­κεί α­κρι­βώς που φαί­νο­νται α­ρε­στοί στους “α­ό­ρα­τους” βαθ­μο­λο­γη­τές της δρά­σης της πο­λι­τι­κής ε­λίτ. Ποιος μπο­ρεί να πι­στέ­ψει ό­τι η α­πα­ξί­ω­ση των ό­ποιων αρ­χών, η­θι­κών και πο­λι­τι­κών, οι ο­ποί­ες εί­χαν α­πο­μεί­νει στην ελ­λη­νι­κή πο­λι­τεί­α θα έ­χουν τόσο σύ­ντο­μο τέλος. Η ι­δε­ο­λο­γί­α της υ­πο­τα­γής και του μι­κρο­α­στι­σμού α­πο­τε­λεί τον ά­ξο­να της συ­μπε­ρι­φο­ράς μας εί­τε ως κρά­τος εί­τε ως πο­λί­τες. Δυ­στυ­χώς για τους Τούρ­κους και Κούρ­δους α­γω­νι­στές, δυ­στυ­χώς για τους Έλ­λη­νες και την ι­στο­ρί­α τους.