Η μαριχουάνα του υπουργού είναι η πιο γλυκιά

του Θανάση Τζιούμπα

Ο λό­γος για τον θό­ρυ­βο που ξε­σή­κω­σε το νο­μο­πα­ρα­σκευα­στι­κό πό­νη­μα των 5 ε­πι­φα­νών με­λών του Ελ­λη­νι­κού Κοι­νο­βου­λί­ου. Ό­χι για τα ί­δια τα μέ­τρα που προ­τεί­νο­νται: αυ­τά θα μπο­ρού­σαν να εί­ναι α­πό αυ­το­νό­η­το ση­μεί­ο συμ­φω­νί­ας μέ­χρι α­ντι­κεί­με­νο ψύ­χραι­μης συ­ζή­τη­σης. Για­τί πράγ­μα­τι ό­λες οι ε­ξαρ­τη­σιο­γό­νες ου­σί­ες δέν εί­ναι ί­διες, ού­τε μπο­ρεί ο χρή­στης μα­ρι­χουά­νας, α­κό­μα και πε­ρι­στα­σια­κός, να ταυ­τί­ζε­ται με τον ντή­λερ της η­ρω­ί­νης.
Στην Ελ­λά­δα όμως, και ό­χι μό­νο, οι λο­γι­κές πί­σω α­πό τις γραμ­μές των νο­μι­κών κει­μέ­νων κα­θο­ρί­ζουν τις κοι­νω­νι­κές πο­λι­τι­κές. Η νο­μο­πα­ρα­σκευα­στι­κή δια­δι­κα­σί­α μάλ­λον λει­τουρ­γεί σαν α­φορ­μή για προ­βο­λή γε­νι­κό­τε­ρων πο­λι­τι­κών α­πό­ψε­ων και φυ­σι­κά των προ­σώ­πων – φο­ρέ­ων. Έ­τσι ο θό­ρυ­βος γί­νε­ται η ου­σί­α της συ­ζή­τη­σης.
Εν αρ­χή λοι­πόν ην ο λό­γος. Ό­χι ο λό­γος ως συ­στη­μα­το­ποι­η­μέ­νη σκέ­ψη, αυ­τή μάλ­λον α­περ­γεί. Ο λό­γος ως αι­τί­α. Και η αι­τί­α: ο εκ­συγ­χρο­νι­σμέ­νος τρό­πος θέ­α­σης του κό­σμου που θέ­λει να ε­πε­κτεί­νει πα­ντού την η­γε­μο­νί­α του. Στην ε­πο­χή της έ­κλει­ψης του συλ­λο­γι­κού και της η­θι­κής που εκ­πο­ρεύ­ε­ται α­πό αυ­τό, μια άλ­λη η­θι­κή πρέ­πει να με­τα­βλη­θεί σε πρό­ταγ­μα του κα­θη­με­ρι­νού βί­ου. Ό­λα εί­ναι α­το­μι­κά φαι­νό­με­να. Για­τί ό­χι και η ε­ξάρ­τη­ση, η αυ­το­κα­τα­στρο­φή, η αυ­το­προ­σβο­λή;
Το ζή­τη­μα της ε­ξάρ­τη­σης α­να­λύ­ε­ται έ­ξω α­πό τις κοι­νω­νι­κές του συ­νι­στώ­σες, έ­ξω α­πό το χρέ­ος του πο­λι­τι­κού λό­γου να προ­τρέ­πει θε­τι­κές προ­τά­σεις και στά­σεις ζω­ής.
Αυ­τός ο κοι­νω­νι­κά λο­βο­το­μη­μέ­νος πο­λι­τι­κός λό­γος προσ­δέ­νει έ­να φαι­νό­με­νο στην Προ­κρού­στεια κλί­νη της ια­τρο­κρα­τού­με­νης σκέ­ψης και το τέ­μνει με μια χει­ρουρ­γι­κή ευ­λά­βεια. Με­τα­μο­ντέρ­να χει­ρουρ­γι­κά ερ­γα­λεί­α ό­πως “νευ­ρο­προ­σαρ­μο­γές”, “υ­πο­δο­χές ο­πιού­χων”, “γο­νι­δια­κές προ­δια­θέ­σεις”, ε­πι­στρα­τεύ­ο­νται για να ε­ξη­γή­σουν στους ση­με­ρι­νούς και πι­θα­νούς χρή­στες τι; Εί­στε άρ­ρω­στοι ε­σείς, α­νί­α­τα άρ­ρω­στοι.
Δεν φταί­τε ε­σείς για την ε­ξάρ­τη­ση. Και φυ­σι­κά, το σπου­δαιό­τε­ρο, δεν φταί­με ε­μείς, η κοι­νω­νί­α. Μπο­ρεί­τε να χα­λα­ρώ­σε­τε, ο για­τρός με τα σκο­νά­κια του εί­ναι ε­δώ.
Η ε­ξάρ­τη­ση εί­ναι κά­τι που “μας συμ­βαί­νει”, σε μια κοι­νω­νί­α που ό­λα “μας συμ­βαί­νουν”, ε­μείς δεν ο­ρί­ζου­με τί­πο­τε, α­πλά εί­μα­στε ε­λεύ­θε­ροι να μας συμ­βούν τα πά­ντα. Ε­κτός βέ­βαια α­πό το ί­διο το γε­γο­νός της ε­λευ­θερίας και της ε­πι­λο­γής. Η θε­σμι­σμέ­νη κοι­νω­νί­α α­πο­ποιεί­ται την υ­πο­χρέ­ω­ση να βο­η­θά­ει τα μέ­λη της να ζουν χω­ρίς ε­ξαρ­τή­σεις, αυ­το­προσ­διο­ρί­ζει τον ρό­λο της σαν α­ρω­γό στην ε­πι­λο­γή της ε­ξάρ­τη­σης. Η ε­λευ­θε­ρί­α α­παλ­λο­τριώ­νε­ται στο ό­νο­μα μιας κά­ποιας “ε­λευ­θε­ρί­ας”
Δεν εί­ναι η πρώ­τη φο­ρά που “ε­λευ­θε­ρια­κά”αι­τή­μα­τα γί­νο­νται ε­ξου­σια­στι­κός λό­γος. Δεν εί­ναι η πρώ­τη φο­ρά που “λύ­σεις” σε προ­βλή­μα­τα που δη­μιουρ­γεί ο τρό­πος κοι­νω­νι­κής ορ­γά­νω­σης με­τα­βάλ­λο­νται σε νέ­ες α­γο­ρές δο­μώ­ντας πα­ράλ­λη­λα ψυ­χο­λο­γι­κούς μη­χα­νι­σμούς συλ­λο­γι­κής α­πο­ε­νο­χο­ποί­η­σης. Ο δρό­μος α­νά­με­σα στο κί­νη­μα για τα α­το­μι­κά δι­καιώ­μα­τα και τους βομ­βαρ­δι­σμούς στην Γιου­γκο­σλα­βί­α υ­πήρ­ξε ε­ξαι­ρε­τι­κά βρα­χύς. Ο δρό­μος α­νά­με­σα στην “α­ντια­πα­γο­ρευ­τι­κή λογική” και τους το­πι­κούς τμη­μα­τάρ­χες της πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νης σκέ­ψης μπο­ρεί ν’ α­πο­δει­χθεί το ί­διο βρα­χύς.
Και αν ί­σχυε πράγ­μα­τι το ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι η α­ντια­πα­γο­ρευ­τι­κή λο­γι­κή θα μεί­ω­νε την ε­γκλη­μα­τι­κό­τη­τα, ό­πως συ­νέ­βη με την πο­το­α­πα­γό­ρευ­ση, πράγ­μα αμ­φί­βο­λο, ποιος θα α­νε­λάμ­βα­νε το κό­στος και τον κίν­δυ­νο μιας γε­νικε­υ­μέ­νης ε­πέ­κτα­σης της χρή­σης ναρ­κω­τι­κών ου­σιών;
Α­φού λοι­πόν δεν υ­πάρ­χει έ­ξο­δος, α­φού οι ε­κα­το­ντά­δες άν­θρω­ποι που, με­τά το ΚΕ.Θ.Ε.Α, το 18 Ά­νω, τις Καρ­τε­ρές ή με άλ­λη βο­ή­θεια, ζουν α­νά­με­σα μας κα­θα­ροί, εί­ναι α­πλά α­νύ­παρ­κτοι, τι μέ­νει; Η νο­μι­μο­ποί­η­ση στην κοι­νή συ­νεί­δη­ση της χρή­σης, της ε­ξάρ­τη­σης, της αυ­το­προ­σβο­λής ως α­το­μι­κό δι­καί­ω­μα. Και η Νέ­α τά­ξη αυ­τής της νο­μι­μό­τη­τας δεν εί­ναι πα­ρά ο κρα­τι­κός έ­λεγ­χος της ε­ξάρ­τη­σης. Κι α­φού εί­ναι δι­καί­ω­μα η χρή­ση και το ναρ­κω­τι­κό εί­ναι φάρ­μα­κο, τό­τε για­τί ό­χι και ο ι­διώ­της για­τρός προς με­γά­λη τέρ­ψη του συ­ντρό­φου Πα­πα­ντω­νί­ου; (τό­σοι ε­ξαρ­τη­μέ­νοι ε­πί τό­σες δό­σεις την ε­βδο­μά­δα ε­πί τό­σα ευ­ρώ η ε­πί­σκε­ψη, ε­πί τό­σο τις ε­κα­τό φό­ρος…)
Αυ­τή η ε­πι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­α που προ­βάλ­λε­ται για να στη­ρί­ξει την πρό­τα­ση νό­μου έρ­χε­ται τε­λι­κά να με­τα­βάλ­λει τις προ­τά­σεις σε δια­κο­σμη­τι­κά στοι­χεί­α ά­νευ πε­ριε­χο­μέ­νου: ποια πρό­λη­ψη και ποια θε­ρα­πεί­α α­φού η ε­ξάρ­τη­ση εί­ναι α­νί­α­το “δι­καί­ω­μα”;
Στους μο­ντέρ­νους και­ρούς που μας προ­τεί­νο­νται, οι dealers δεν εί­ναι πια σκο­τει­νή φι­γού­ρα στην γω­νί­α της πλα­τεί­ας. Φο­ρά­νε ά­σπρη μπλού­ζα ή α­κό­μη χει­ρό­τε­ρα, την ροζ γρα­βά­τα του εκ­συγ­χρο­νι­σμού. Καί εί­ναι α­νε­πί­τρε­πτο με­τά την με­τα­βο­λη των συν­θη­μά­των μας για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση του σώ­μα­τος και της ε­πι­θυ­μί­ας σε ά­λλο­θι των πορ­νο­γρά­φων και της ε­μπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης του σώ­μα­τος, να μην κα­τα­λα­βαί­νου­με πως η λο­γι­κή της α­ντια­πα­γό­ρευ­σης, χω­ρίς αλ­λα­γή στα υ­πό­λοι­πα κοι­νω­νι­κά δε­δο­μέ­να, μπο­ρεί να γί­νει το άλ­λο­θι μιας άλ­λου τύ­που κα­τα­στο­λής. Μιας κα­τα­στο­λής που α­ντι­κα­θι­στά τον α­στυ­νο­μι­κό και τον δε­σμο­φύ­λα­κα α­πό τον βα­σι­λιά-ε­μπό­ρευ­μα!