Αρχική » Η εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων

Η εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων

από Άρδην - Ρήξη

του Ε. Χέρμαν
Η συ­μπε­ρι­φο­ρά του Ισ­ρα­ήλ προς τους Πα­λαι­στι­νί­ους πα­ρου­σιά­ζει πά­ντα έ­να η­θι­κό πρό­βλη­μα για τη Δύ­ση, ε­πει­δή αυ­τή η συ­μπε­ρι­φο­ρά πα­ρα­βιά­ζει κά­θε νο­μι­κό και η­θι­κό κα­νό­να. Κά­που 750.000 Πα­λαι­στί­νιοι διώ­χθη­καν α­πό τα σπί­τια τους με­τα­ξύ 1948-1949 και, α­πό τό­τε, α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρες χι­λιά­δες διώ­χνο­νται δια της βί­ας, τα σπί­τια τους κα­τε­δα­φί­ζο­νται ή κα­τα­λαμ­βά­νο­νται α­πό τους Ε­βραί­ους του Ισ­ρα­ήλ (ό­χι τους Ά­ρα­βες του Ισ­ρα­ήλ). Κά­τω α­πό την υ­πο­τι­θέ­με­νη “ει­ρη­νευ­τι­κή δια­δι­κα­σί­α” που α­κο­λού­θη­σε την υ­πο­γρα­φή της Συμ­φω­νί­ας στο Ό­σλο τον Σε­πτέμ­βριο 1993, η Ει­δι­κή Έκ­θε­ση του Ο­Η­Ε, στις 13 Νο­εμ­βρί­ου 2000, λέ­γει ό­τι: “Τα προ­η­γού­με­να ε­πτά έ­τη… η κα­το­χή της Πα­λαι­στί­νης α­πό το Ισ­ρα­ήλ και η κα­τα­σκευ­ή οι­κι­σμών και πα­ρα­κα­μπτή­ριων δρό­μων για τους Ε­βραί­ους ε­ποί­κους έ­χουν ε­πι­τα­χυν­θεί δρα­μα­τι­κά πα­ρα­βιά­ζο­ντας την Α­πό­φα­ση του Συμ­βου­λί­ου Α­σφα­λεί­ας 242 και τις δια­τά­ξεις των συμ­φω­νιών του Ό­σλο για ‘α­κε­ραιό­τη­τα και ε­νό­τη­τα της Δυ­τι­κής Ό­χθης και της Λω­ρί­δας της Γά­ζας’”. Α­πό το 1993, οι έ­ποι­κοι στη Δυ­τι­κή Ό­χθη και τη λω­ρί­δα της Γά­ζας έ­χουν δι­πλα­σια­στεί στις 200.000 και στην Α­να­το­λι­κή Ιε­ρου­σα­λήμ έ­χουν φθά­σει τους 170.000. Η έκ­θε­ση ε­πί­σης πε­ρι­γρά­φει και κα­τα­δι­κά­ζει την κα­τε­δά­φι­ση των σπι­τιών της Πα­λαι­στί­νης, την πα­ρο­χέ­τευ­ση υ­δά­των στις ισ­ρα­η­λι­νές πό­λεις και οι­κι­σμούς, την πο­λι­τι­κή των πε­ρι­φρά­ξε­ων που έ­χει υ­πο­βαθ­μί­σει την οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή ζω­ή των Πα­λαι­στι­νί­ων και την “ε­κτε­τα­μέ­νη πα­ρα­βί­α­ση των οι­κο­νο­μι­κών τους (πα­λαι­στι­νια­κών), κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­στι­κών δι­καιω­μά­των”, τό­σο μέ­σα στο Ισ­ρα­ήλ ό­σο και στις κα­τε­χό­με­νες πε­ριο­χές. Ε­πί­σης στη­λι­τεύ­ει την υ­περ­βο­λι­κή χρή­ση βί­ας α­πό τους Ισ­ρα­η­λι­νούς κα­τά των Πα­λαι­στι­νί­ων και τις ε­κα­το­ντά­δες νε­κρούς της Ι­ντι­φά­ντα “οι πε­ρισ­σό­τε­ροι α­πό τους ο­ποί­ους ή­ταν ά­ο­πλοι δια­δη­λω­τές”.

Οι ε­ποι­κι­σμοί έ­χουν γί­νει σε ε­δά­φη ε­κτός Ισ­ρα­ήλ, τε­χνι­κά “κα­τε­χό­με­να” α­πό το Ισ­ρα­ήλ και υ­πο­κεί­με­να στη διε­θνή νο­μο­θε­σί­α που ρη­τώς α­πα­γο­ρεύ­ει σφε­τε­ρι­σμό και ε­ποι­κι­σμό α­πό “πο­λε­μι­κή κα­το­χι­κή δύ­να­μη” (οι Πα­λαι­στί­νιοι εί­ναι “προ­στα­τευό­με­να ά­το­μα”, υ­πό την Τέ­ταρ­τη Συν­θή­κη της Γε­νεύ­ης του 1949· πα­ρα­βά­σεις αυ­τής της Συν­θή­κης, πε­ρι­λαμ­βα­νό­με­νου του σφε­τε­ρι­σμού και ε­ποι­κι­σμού, εί­ναι “ε­γκλή­μα­τα πο­λέ­μου”). Αυ­τή η συ­στη­μα­τι­κή πα­ρα­βί­α­ση της διε­θνούς νο­μο­θε­σί­ας συ­νε­χί­ζε­ται ε­δώ και με­ρι­κές δε­κα­ε­τί­ες, και φθά­νει μέ­χρι τη δη­μιουρ­γί­α των νέ­ων “τε­τε­λε­σμέ­νων” με κα­τά­φω­ρη πα­ρά­βα­ση του Άρ­θρου 31(7) του Ό­σλο που συ­νε­χί­ζο­νται με­τά το 1993. Κα­θώς ό­μως οι Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες δεν δια­μαρ­τύ­ρο­νται και στην πρά­ξη υ­πο­στη­ρί­ζουν τις πα­ρα­βά­σεις αυ­τής της νο­μο­θε­σί­ας και των συμ­φω­νιών, με μα­ζι­κή οι­κο­νο­μι­κή και στρα­τιω­τι­κή βο­ή­θεια και την ά­σκη­ση βέ­το σε ο­ποια­δή­πο­τε κύ­ρω­ση α­πό τα Η­νω­μέ­να Έ­θνη (ά­σκη­σαν βέ­το πε­ρί­που 60 φο­ρές για να ε­πι­τρέ­ψουν στο Ισ­ρα­ήλ να συ­νε­χί­ζει τις ε­θνι­κές εκ­κα­θα­ρί­σεις και να πα­ρα­βιά­ζει  α­νε­νό­χλη­τα τους νό­μους), ο διε­θνής νό­μος έ­χει κα­τα­στεί α­να­πο­τε­λε­σμα­τι­κός.

Ρα­τσι­στι­κό Κρά­τος, κτη­νώ­δης κα­το­χή και ε­κτε­τα­μέ­νη ε­θνο­κά­θαρ­ση

Οι ρα­τσι­στι­κές δια­κρί­σεις με εκ­δί­ω­ξη των Πα­λαι­στι­νί­ων προς χά­ρη των Ε­βραί­ων εί­ναι βάρ­βα­ρες, σκαν­δα­λώ­δεις και θυ­μί­ζουν τη συ­μπε­ρι­φο­ρά των Να­ζί (σύ­γκρι­ση που γί­νε­ται συ­χνά α­πό τον ισ­ρα­η­λι­νό τύ­πο, αλ­λά ό­χι και α­πό τα ΜΜΕ των Η­ΠΑ). Ή­ταν τα­κτι­κή των Να­ζί, σε κα­τε­χό­με­να ε­δά­φη, να ε­κτο­πί­ζουν τους ντό­πιους α­πό τα σπί­τια τους για να προ­σφέ­ρουν “ζω­τι­κό χώ­ρο” στους “υ­πε­ράν­θρω­πους”. Η “Διε­θνής Α­μνη­στί­α” (ΔΑ) ση­μειώ­νει, συ­ζη­τώ­ντας την πο­λι­τι­κή του Ισ­ρα­ήλ για τις κα­τε­δα­φί­σεις, πως “οι Πα­λαι­στί­νιοι, κα­τα­διώ­κο­νται μό­νο και μό­νο για­τί εί­ναι Πα­λαι­στί­νιοι”, σε έ­να σύ­στη­μα ό­που “η οι­κο­γέ­νεια έ­χει μό­νον 15 λε­πτά για να πά­ρει τα υ­πάρ­χο­ντά της πριν τα έ­πι­πλά της πε­τα­χτούν στον δρό­μο και το σπί­τι ι­σο­πε­δω­θεί α­πό τη μπουλ­ντό­ζα”. (ΔΑ, Ισ­ρα­ήλ: Κα­τε­δα­φί­σεις Σπι­τιών, 8 Δεκ. 1999). Ο Ισ­ρα­η­λι­νός συγ­γρα­φέ­ας Ισ­ρα­ήλ Σα­μίρ, γρά­φο­ντας στη ρω­σο­ϊσ­ρα­η­λι­νή έκ­δο­ση  RΙ τον Δε­κέμ­βριο 2000, λέ­ει ό­τι οι Ισ­ρα­η­λι­νοί “έ­χουν δι­δα­χθεί πως α­νή­κουν στον ‘Πε­ριού­σιο Λα­ό’ που βρί­σκε­ται υ­πε­ρά­νω ό­λων. Έ­χουν ε­μπο­τι­στεί με την πί­στη ό­τι ό­λοι οι μη Ε­βραί­οι δεν εί­ναι ε­ντε­λώς άν­θρω­ποι, και ε­πο­μέ­νως μπο­ρούν να δο­λο­φο­νη­θούν και να α­παλ­λο­τριω­θούν κα­τά βού­λη­ση”. Και ο Α­με­ρι­κανo-ε­βραί­ος πα­ρα­τη­ρη­τής Ε­ντουάρ­ντο Κο­έν (Eduardo Cohen) λε­ει ό­τι, “τα­ξι­δεύ­ο­ντας μέ­σα στο Ισ­ρα­ήλ, συ­νά­ντη­σα μια σο­βα­ρή, ε­κτε­τα­μέ­νη, ρα­τσι­στι­κή πε­ρι­φρό­νη­ση για τους Ά­ρα­βες”, βά­σει της πε­ποί­θη­σης ό­τι οι Ά­ρα­βες “δεν εί­χαν τις ί­διες ι­κα­νό­τη­τες σκέ­ψης και λο­γι­κής που εί­χαν οι ‘πο­λι­τι­σμέ­νοι άν­θρω­ποι’” (ΟR, 18 Ο­κτ., 2000).
Πριν α­πο­φα­σι­στεί η Τε­λι­κή Λύ­ση α­πό τον Χί­τλερ, κα­τά τη διάρ­κεια του Β΄ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, και ό­ταν το 1940 ο Χίμ­λερ α­να­φε­ρό­ταν α­κό­μα στην “μπολ­σε­βί­κι­κη μέ­θο­δο της φυ­σι­κής ε­ξό­ντω­σης ε­νός λα­ού ως ‘μη-Γερ­μα­νι­κή και α­πραγ­μα­το­ποί­η­τη’, υ­πήρ­χε α­κό­μη ζω­η­ρή συ­ζή­τη­ση στους ε­πί­ση­μους να­ζι­στι­κούς κύ­κλους για το πώς πρέ­πει να χρη­σι­μο­ποιού­νται οι ξέ­νοι λα­οί των κα­τε­χό­με­νων χω­ρών ώ­στε να υ­πη­ρε­τούν κα­λύ­τε­ρα τα γερ­μα­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Εν μέ­ρει, ή­ταν έ­να ζή­τη­μα ζω­τι­κού χώ­ρου και το 1940 ο Χί­τλερ δια­κή­ρυ­ξε ό­τι “το Ε­βρα­ϊ­κό θέ­μα ή­ταν πράγ­μα­τι ζή­τη­μα χώ­ρου” και οι Ε­βραί­οι, μα­ζί με άλ­λους, διώ­χτη­καν στη Βιέν­νη και αλ­λού, για να δο­θεί στέ­γη στους Γερ­μα­νούς. Υ­πήρ­χε με­γά­λη δια­μά­χη το 1940 για το πό­σο ε­πι­θυ­μη­τή ή­ταν η υ­πο­χρε­ω­τι­κή με­τα­νά­στευ­ση και ε­πα­νε­γκα­τά­στα­ση, για την α­νά­γκη της με­τα­φο­ράς κά­ποιων φυ­λε­τι­κά χρή­σι­μων στη Γερ­μα­νί­α για α­φο­μοί­ω­ση, ε­νώ ο υ­πό­λοι­πος πλη­θυ­σμός “θα χρη­σί­μευε ως δε­ξα­με­νή για τη με­τα­να­στευ­τι­κή ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη στη Γερ­μα­νί­α”. (Ο Christopher Browning πα­ρου­σιά­ζει μια πε­ρί­λη­ψη αυ­τής της δια­μά­χης).
Πα­ρό­μοια δια­μά­χη έ­λα­βε χώ­ρα στο Ισ­ρα­ήλ με­τα­ξύ των “σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κών” α­πό τη μια με­ριά, οι ο­ποί­οι εί­ναι υ­πέρ της βί­αι­ης “με­τα­κί­νη­σης” και της “μα­ζι­κής α­πέ­λα­σης των Α­ρά­βων α­πό τα κα­τε­χό­με­να” (Νε­τα­νιά­χου), και των “με­τριο­πα­θών” α­πό την άλ­λη με­ριά, ε­κεί­νων που θέ­λουν να βα­σι­στούν στις πα­ρα­δο­σια­κές με­θό­δους της αρ­γής αλ­λά στα­θε­ρής εκ­δί­ω­ξης και της εν­θάρ­ρυν­σης της “ε­θε­λο­ντι­κής” α­πο­χώ­ρη­σης λό­γω ε­ξα­θλί­ω­σης. Οι με­τριο­πα­θείς α­να­γνω­ρί­ζουν ε­πί­σης τις υ­πη­ρε­σί­ες του ε­ξα­θλιω­μέ­νου ξέ­νου πλη­θυ­σμού στην πα­ρο­χή με­τα­να­στευ­τι­κού ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού για το Ισ­ρα­ήλ.
Ο Ισ­ρα­έλ Σα­μίρ συ­γκρί­νει ε­πί­σης τη με­τα­χεί­ρι­ση των Πα­λαι­στι­νί­ων α­πό τους Ισ­ρα­η­λι­νούς κα­τά τη δεύ­τε­ρη Ι­ντι­φά­ντα με τα α­ντί-ε­βρα­ϊ­κά πο­γκρόμ στην τσα­ρι­κή Ρω­σί­α, ό­που οι α­πώ­λειες ή­ταν πο­λύ μι­κρό­τε­ρες απ’ ό,τι στο Ισ­ρα­ήλ και ό­που, με­τά τα πο­γκρόμ, “ό­λοι οι συγ­γρα­φείς και η δια­νό­η­ση κα­τα­δί­κα­ζαν αυ­τούς που τα διέ­πρα­ξαν. Στο ε­βρα­ϊ­κό κρά­τος μό­λις με­ρι­κές ντου­ζί­νες συ­γκε­ντρώ­θη­καν στη δια­δή­λω­ση του Τελ- Α­βίβ, ε­νώ το Συν­δι­κά­το των Ε­βραί­ων Συγ­γρα­φέ­ων υ­πο­στή­ρι­ξε τον διωγ­μό των μη Ε­βραί­ων”. Ο Σα­μίρ συ­νε­χί­ζει α­να­φέ­ρο­ντας ό­τι ο ισ­ρα­η­λι­νός ρα­τσι­σμός δεν εί­ναι “λι­γό­τε­ρο δια­δε­δο­μέ­νος και δη­λη­τη­ριώ­δης” α­πό τον γερ­μα­νι­κό να­ζι­σμό, πα­ρα­θέ­το­ντας με­γά­λο α­ριθ­μό γε­νο­κτο­νι­κών α­ντι­λή­ψε­ων Ρώ­σο-ισ­ρα­η­λι­νών Ε­βραί­ων: “Το Ε­βρα­ϊ­κό κρά­τος εί­ναι το μό­νο μέ­ρος στον κό­σμο που δια­θέ­τει νό­μι­μα α­πο­σπά­σμα­τα δο­λο­φό­νων, και α­σπά­ζε­ται την πο­λι­τι­κή δο­λο­φο­νιών και ά­σκη­σης βα­σα­νι­στη­ρί­ων σε με­σαιω­νι­κή κλί­μα­κα. Αλ­λά μην α­νη­συ­χεί­τε, α­γα­πη­τοί Ε­βραί­οι α­να­γνώ­στες, βα­σα­νί­ζου­με και δο­λο­φο­νού­με μό­νο μη Ε­βραί­ους”.
Ο δια­φω­νών Ισ­ρα­η­λι­νός Γιού­ρι Άβ­νε­ρι πε­ρι­γρά­φει πώς, ό­ταν ο ισ­ρα­η­λι­νός στρα­τός με­ρι­κούς μή­νες πριν δεν ε­πέ­τρε­πε στους Πα­λαι­στι­νί­ους να μα­ζέ­ψουν τις ε­λιές τους σε έ­να πε­ρι­βό­λι που συ­νό­ρευε με ε­βρα­ϊ­κό οι­κι­σμό, ό­που έ­νας 14χρο­νος Πα­λαι­στί­νιος πυ­ρο­βο­λή­θη­κε και σκο­τώ­θη­κε ό­ταν ή­ταν μό­νος με τον πα­τέ­ρα του στο πε­ρι­βό­λι, οι χω­ρι­κοί ε­ξέ­πεμ­ψαν SOS στον Άβ­νε­ρι και την ο­μά­δα του ώ­στε η πα­ρου­σί­α τους να α­πο­τρέ­ψει τους πυ­ρο­βο­λι­σμούς ( “Ε­λιές, Πέ­τρες, και Σφαί­ρες”, Ha’aretz, 18 Νο­έμ­β. 2000). Πολ­λά γέ­ρι­κα ε­λαιό­δε­ντρα εί­χαν ή­δη κο­πεί και οι πα­λιές πε­ζού­λες εί­χαν κα­τα­στρα­φεί “προ­φα­νώς για να διευ­κο­λύ­νουν τον στρα­τό να πυ­ρο­βο­λεί α­νε­μπό­δι­στα”. Αλ­λά η ο­μά­δα του Άβ­νε­ρι έ­κα­νε τη δου­λειά της –η ε­βρα­ϊ­κή πα­ρου­σί­α διευ­κό­λυ­νε το μά­ζε­μα με­ρι­κών ε­λιών χω­ρίς την α­πει­λή της δο­λο­φο­νί­ας. Ο Άβ­νε­ρι ση­μεί­ω­σε ό­τι οι έ­ποι­κοι α­ντί­θε­τα ή­ταν ε­λεύ­θε­ροι να με­τα­κι­νού­νται και να τα­ξι­δεύ­ουν ό­που ή­θε­λαν, με με­γά­λη στρα­τιω­τι­κή προ­στα­σί­α.
Η διά­ση­μη Ισ­ρα­η­λι­νή δη­μο­σιο­γρά­φος Α­μί­ρα Χας (Amira Hass) πρό­σφα­τα πε­ριέ­γρα­ψε λε­πτο­με­ρώς την αυ­ξα­νό­με­νη  ρα­τσι­στι­κή  σκλη­ρό­τη­τα, “χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό κά­θε κα­το­χι­κού κα­θε­στώ­τος, που ε­ντα­τι­κο­ποι­ή­θη­κε κα­τά τη διάρ­κεια των ε­τών της ε­φαρ­μο­γής της συμ­φω­νί­ας του Ό­σλο ε­ξαι­τί­ας του χά­σμα­τος που υ­πάρ­χει με­τα­ξύ των πε­ρι­βό­η­των συ­ζη­τή­σε­ων για τη ‘δια­δι­κα­σί­α ει­ρή­νευ­σης’ και της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας” (“Ο Κα­θρέ­πτης δεν λε­ει Ψέ­μα­τα”, Ha’aretz, 1 Νο­έμ­β. 2000). Η νέ­α Ι­ντι­φά­ντα εί­ναι μια λα­ϊ­κή ε­ξέ­γερ­ση η ο­ποί­α “εί­ναι μια τε­λι­κή α­πό­πει­ρα να βά­λει έ­να κα­θρέ­πτη στα μού­τρα των Ισ­ρα­η­λι­νών και να τους πει ‘κοι­τα­χτεί­τε κα­λά και δέ­στε πό­σο ρα­τσι­στές έ­χε­τε γί­νει’”. Ε­πι­κε­ντρώ­νε­ται στην ισ­ρα­η­λι­νή κα­το­χή της Χε­βρώ­νας, γρά­φο­ντας: “Πό­σο φυ­σι­κό εί­ναι 40.000 ά­το­μα να υ­πό­κει­νται σε μια κα­θο­λι­κή α­πα­γό­ρευ­ση κυ­κλο­φο­ρί­ας για πά­νω α­πό έ­να μή­να στην Πα­λιά Πό­λη της Χε­βρώ­νας για να προ­στα­τευ­θούν οι ζω­ές και η ευ­η­με­ρί­α 500 Ε­βραί­ων… Πό­σο φυ­σι­κό εί­ναι 34 σχο­λεί­α, ό­που φοι­τούν χι­λιά­δες παι­διά Πα­λαι­στί­νιων, να κλεί­νουν για πά­νω α­πό έ­να μή­να… ε­νώ τα παι­διά των Ε­βραί­ων γει­τό­νων τους να παί­ζουν ως συ­νή­θως στους δρό­μους μα­ζί με τους Ισ­ρα­η­λι­νούς στρα­τιώ­τες που έ­χουν ε­γκα­τα­στα­θεί ε­κεί… Η πα­ρα­τει­νό­με­νη α­πα­γό­ρευ­ση κυ­κλο­φο­ρί­ας που ε­πι­βλή­θη­κε στην Χε­βρώ­να και ο τρό­πος με τον ο­ποί­ο η α­πα­γό­ρευ­ση κυ­κλο­φο­ρί­ας έ­γι­νε δε­κτή στα μά­τια των Ισ­ρα­η­λι­νών σαν έ­να τό­σο φυ­σι­κό γε­γο­νός α­πο­κα­λύ­πτει, με λί­γα λό­για, ό­χι μό­νο ο­λό­κλη­ρη την ι­στο­ρί­α της κα­το­χής της Πα­λαι­στί­νης α­πό το Ισ­ρα­ήλ γε­νι­κά, αλ­λά και την ου­σί­α του τρό­που σκέ­ψης των Ισ­ρα­η­λι­νών που έ­χει α­να­πτυ­χθεί στη σκιά της ο­λο­φά­νε­ρης στρα­τιω­τι­κής υ­πε­ρο­χής τους”. Η Χας συ­ζη­τά ε­πί­σης για την ε­λευ­θε­ρί­α των ε­ποί­κων να τα­ξι­δεύ­ουν, σε α­ντί­θε­ση με τους δρα­κό­ντειους  πε­ριο­ρι­σμούς των Πα­λαι­στι­νί­ων, τους κα­λο­φτιαγ­μέ­νους ε­θνι­κούς δρό­μους για χρή­ση των ε­ποί­κων, που κα­τα­σκευά­στη­καν σε γη που α­φαι­ρέ­θη­κε α­πό τα χω­ριά των Πα­λαι­στι­νί­ων, τους πε­ριο­ρι­σμούς που ε­πι­βλή­θη­καν α­πό την κα­το­χι­κή αρ­χή στην α­νά­πτυ­ξη των δι­κών τους κοι­νο­τή­των, ε­νώ οι Ε­βραί­οι έ­ποι­κοι έ­χουν κά­θε διευ­κό­λυν­ση και ε­πι­χο­ρη­γή­σεις, και για τις δια­κρί­σεις στη διο­χέ­τευ­ση ύ­δα­τος ό­που μπο­ρεί να πε­ρά­σουν η­μέ­ρες, α­κό­μα και ε­βδο­μά­δες, “χω­ρίς τρε­χού­με­νο νε­ρό στις βρύ­σες των Πα­λαι­στί­νιων” ε­νώ οι ε­βρα­ϊ­κές γει­το­νιές “δεν α­ντι­με­τω­πί­ζουν πρό­βλη­μα ή έλ­λει­ψη ό­σον α­φο­ρά την πα­ρο­χή ύ­δα­τος”.
Ο Τζέφ Η­άλ­περ (Jeff Halper), Κα­θη­γη­τής Αν­θρω­πο­λο­γί­ας στο Πα­νε­πι­στή­μιο Mπεν-Γκου­ριόν και ε­πι­κε­φα­λής της Ισ­ρα­η­λι­νής Ε­πι­τρο­πής Κα­τά των Κα­τε­δα­φί­σε­ων Σπι­τιών, δη­λώ­νει ό­τι, έ­χο­ντας πά­ρει τον έ­λεγ­χο της πα­ρο­χής νε­ρού στη Δυ­τι­κή Ό­χθη/Γά­ζα, οι Ισ­ρα­η­λι­νοί και οι έ­ποι­κοι τώ­ρα παίρ­νουν 6,7 φο­ρές πε­ρισ­σό­τε­ρο νε­ρό (870 εκ. κυ­βι­κά μέ­τρα ε­τη­σί­ως), απ’ ό,τι οι Πα­λαι­στί­νιοι (130 εκ. κυβ. μέ­τρα). Ε­πί­σης το­νί­ζει ό­τι, υ­πό το κα­θε­στώς της “ει­ρη­νευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας” του Ό­σλο, το Ισ­ρα­ήλ έ­χει ξε­ρι­ζώ­σει πε­ρί­που 80.000 ε­λαιό­δε­ντρα και φρου­τό­δε­ντρα που α­νή­καν σε Πα­λαι­στί­νιους και α­γρο­τι­κή γη, “για κα­τα­σκευές και “α­σφά­λεια” του Ισ­ρα­ήλ, με πε­ρί­που 10.000 δέ­ντρα που κό­πη­καν α­πό την αρ­χή της πρό­σφα­της ε­ξέ­γερ­σης. Το Ισ­ρα­ήλ κα­τα­σκευά­ζει πε­ρί­που 300 μί­λια ε­θνι­κούς και πα­ρα­κα­μπτή­ριους δρό­μους για να ε­ξυ­πη­ρε­τή­σουν τους οι­κι­σμούς αλ­λά διαι­ρούν τη Δυ­τι­κή Ό­χθη σε μι­κρές νη­σί­δες και ε­μπο­δί­ζουν την ε­λεύ­θε­ρη δια­κί­νη­ση των Πα­λαι­στι­νί­ων και των ε­μπο­ρευ­μά­των τους. Με τον στρα­τιω­τι­κό έ­λεγ­χο και την υ­πε­ρο­χή ι­σχύ­ος, το Ισ­ρα­ήλ έ­χει ε­πι­βά­λει έ­ναν μα­κρό­χρο­νο και κα­τα­στρο­φι­κό “ε­γκλει­σμό” των Πα­λαι­στι­νί­ων που έ­χει δη­μιουρ­γή­σει ε­κτε­τα­μέ­νη φτώ­χια και πεί­να (για πε­ρισ­σό­τε­ρες πλη­ρο­φο­ρί­ες, Χάλ­περ, “Η ‘Ει­ρη­νευ­τι­κή Δια­δι­κα­σί­α’ ό­πως την Εί­δαν Αυ­τοί που την Ζουν” (12 Φεβ. 2001). Το κα­τά κε­φα­λή Α­ΕΠ των Πα­λαι­στι­νί­ων στις κα­τε­χό­με­νες πε­ριο­χές έ­χει μειω­θεί δρα­στι­κά υ­πό την “ει­ρη­νευ­τι­κή δια­δι­κα­σί­α” του Ό­σλο, ο­πωσ­δή­πο­τε πο­λύ πά­νω α­πό 25%.

Κα­τε­δα­φί­σεις για  Lebensraum (ζω­τι­κό χώ­ρο)


Α­πό το 1967 έ­χουν κα­τε­δα­φι­στεί πε­ρί­που 8.500 σπί­τια Πα­λαι­στι­νί­ων, α­πό τα ο­ποί­α 1.200 με­τά τη συμ­φω­νί­α του Ό­σλο του 1993 (πε­ρί­που 5.000 άν­θρω­ποι έ­μει­ναν ά­στε­γοι και με­τα­ξύ αυ­τών 2.000 παι­διά). Το Ισ­ρα­ήλ κα­τε­δα­φί­ζει τα σπί­τια των Πα­λαι­στι­νί­ων με την πα­ρα­μι­κρή α­φορ­μή – για “α­σφά­λεια”, έ­νας νε­α­ρός α­πό το σπί­τι ρί­χνει πέ­τρες στους Ισ­ρα­η­λι­νούς στρα­τιώ­τες– αλ­λά κυ­ρί­ως ως μέ­ρος ε­νός συ­στη­μα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος ε­ξοι­κο­νό­μη­σης χώ­ρου για τον “πε­ριού­σιο λα­ό”. Τον Δε­κέμ­βριο 1994, ο ρα­βί­νος Σλό­μο Γκό­ρεν, πρώ­ην αρ­χη­γός των ρα­βί­νων του Ισ­ρα­ήλ και των ισ­ρα­η­λι­νών στρα­τιω­τι­κών δυ­νά­με­ων, κά­λε­σε τις στρα­τιω­τι­κές δυ­νά­μεις να αρ­νη­θούν να υ­πα­κού­σουν στις δια­τα­γές να με­τα­το­πί­σουν τους Ε­βραί­ους έ­ποι­κους α­πό τη Δυ­τι­κή Ό­χθη, πα­ρα­θέ­το­ντας τον νό­μο του Μω­ϋ­σή και υ­πο­στη­ρί­ζο­ντας ό­τι “Η ε­ντο­λή να κα­τοι­κη­θεί η γη του Ισ­ρα­ήλ εί­ναι α­νώ­τε­ρη απ’ ό­λες τις άλ­λες ε­ντο­λές μα­ζί” (Los Angeles Times, 3 Ιαν. 1994). Αυ­τό εί­ναι σύμ­φω­νο με την ου­σί­α της σιω­νι­στι­κής ι­δε­ο­λο­γί­ας σχε­τι­κά με την “α­νά­κτη­ση της γης” της Πα­λαι­στί­νης, η ο­ποί­α θα έ­πρε­πε να κα­τα­λαμ­βά­νε­ται μό­νο α­πό Ε­βραί­ους – η γη που κα­τέ­χε­ται α­πό μη Ε­βραί­ους δεν έ­χει “α­να­κτη­θεί”. Ο Ισ­ρα­η­λι­νός α­κτι­βι­στής για τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα και α­κα­δη­μα­ϊ­κός, Ισ­ρα­έλ Σα­χάκ, υ­πο­στη­ρί­ζει ό­τι αυ­τή η ο­λο­κλη­ρω­τι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α, που στο­χεύ­ει στη μεί­ω­ση του α­ριθ­μού των μη Ε­βραί­ων στη “Γη του Ισ­ρα­ήλ”, δι­δά­σκε­ται στους Ε­βραί­ους μα­θη­τές του Ισ­ρα­ήλ (Jewish Religion, Jewish History Pluto Press, 1994, σελ, 7-8). “Έ­να κρά­τος οι­κο­δο­μη­μέ­νο στην αρ­χή της κα­θα­ρό­τη­τας του έ­θνους και της φυ­λής μό­νο να τι­μά­ται και να γί­νε­ται α­ντι­κεί­με­νο σε­βα­σμού μπο­ρεί α­πό έ­ναν Ε­βραί­ο ο ο­ποί­ος διεκ­δι­κεί τη φυ­λε­τι­κή ταυ­τό­τη­τά του”. Με αυ­τόν τον τρό­πο μι­λού­σε ο Δρ. Γιο­α­κίμ Πρί­ντς (Joachim Prinz), έ­να σιω­νι­στής ρα­βί­νος σε έ­να βι­βλί­ο με τί­τλο Wir Juden (Ε­μείς οι Ε­βραί­οι), που εκ­δό­θη­κε το 1934 και το ο­ποί­ο πα­νη­γύ­ρι­ζε για τη νί­κη του Α­δόλ­φου Χί­τλερ και την ήτ­τα του φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού στη Γερ­μα­νί­α. Αρ­γό­τε­ρα, ο Πρι­ντς έ­γι­νε μια α­πό τις βα­σι­κό­τε­ρες προ­σω­πι­κό­τη­τες της “Πα­γκό­σμιας Σιω­νι­στι­κής Ορ­γά­νω­σης”, και ο Σα­χάκ α­πο­δει­κνύ­ει ό­τι η ι­δε­ο­λο­γί­α που ε­ξέ­θε­σε ο Πρι­ντς πα­ρα­μέ­νει πα­νί­σχυ­ρη στο Ισ­ρα­ήλ.
Μια πέ­τρα α­πό την πλευ­ρά των Πα­λαι­στι­νί­ων μπο­ρεί να συ­νε­πά­γε­ται κα­τε­δά­φι­ση. Απ’ την άλ­λη με­ριά, αν έ­νας Μπα­ρούχ Γκολ­ντστά­ιν σφά­ζει 29 Πα­λαι­στι­νί­ους, το σπί­τι του δεν κα­τε­δα­φί­ζε­ται. Α­ντί­θε­τα, α­νε­γέρ­θη μνη­μεί­ο στη μνή­μη αυ­τού του μα­ζι­κού δο­λο­φό­νου κο­ντά στο σπί­τι του, αν και κα­τε­δα­φί­στη­κε α­πό τον στρα­τό με­τά α­πό δι­κα­στι­κή α­πό­φα­ση το 1999, και τι­μά­ται α­πό ση­μα­ντι­κό α­ριθ­μό αν­θρώ­πων στο Ισ­ρα­ήλ. Στην ε­πι­μνη­μό­συ­νη λει­τουρ­γί­α του, το 1994, ο ρα­βί­νος Γιά­κο­μπ Πέ­ριν δή­λω­σε ό­τι “έ­να ε­κα­τομ­μύ­ριο Ά­ρα­βες δεν α­ξί­ζουν ό­σο το νύ­χι ε­νός Ε­βραί­ου”. Ό­πως α­ντί­θε­τα υ­πο­στη­ρί­ζει η Α­μί­ρα Χάς, αυ­τή η να­ζι­στι­κού τύ­που νο­ο­τρο­πί­α έ­χει α­να­πτυ­χθεί υ­πό κα­θε­στώς κα­το­χής, ό­που η στρα­τιω­τι­κή α­νω­τε­ρό­τη­τα, η κα­κο­ποί­η­ση των κα­τω­τέ­ρων και ο φό­βος ό­τι δεν θα κά­τσουν ή­συ­χοι, καλ­λιερ­γούν μί­α αυ­ξα­νό­με­να ρα­τσι­στι­κή α­ντί­λη­ψη που τώ­ρα χα­ρα­κτη­ρί­ζει την πλειο­νό­τη­τα του ε­βρα­ϊ­κού πλη­θυ­σμού του Ισ­ρα­ήλ. Μι­λώ­ντας για ισ­ρα­η­λι­νή στά­ση προς την ε­ντει­νό­με­νη κα­τα­στο­λή το 1996, ο Ντέ­ι­βι­ντ Χόφ­μαν (David Hoffman) α­νέ­φε­ρε ό­τι “ε­λά­χι­στοι Ισ­ρα­η­λι­νοί έ­χουν προ­βά­λει α­ντίρ­ρη­ση στο να ε­πα­νέλ­θουν στις πα­λιές με­θό­δους ε­νά­ντια στους Πα­λαι­στι­νί­ους· πολ­λοί, α­ντί­θε­τα, έ­χουν πα­ρα­πο­νε­θεί ό­τι η α­ντί­δρα­ση υ­πήρ­ξε πο­λύ χλια­ρή”  (ΜΡ, 15 Μαρ­τί­ου, 1996). Η Φύ­λις Μπέ­νις (Phyllis Bennis)  α­να­φέ­ρει ό­τι “η πλειο­νό­τη­τα των Iσρα­η­λι­νών Eβραί­ων εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νη να δε­χθεί τη δο­λο­φο­νί­α των Πα­λαι­στί­νιων και τη συλ­λο­γι­κή τι­μω­ρί­α του πα­λαι­στι­νια­κού λα­ού ως δι­καιο­λο­γη­μέ­νη κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή.”
Στο ε­σω­τε­ρι­κό του Ισ­ρα­ήλ, το ε­βρα­ϊ­κό κρά­τος και το “Ε­θνι­κό Ε­βρα­ϊ­κό Τα­μεί­ο”, τα ο­ποί­α κα­τέ­χουν πά­νω α­πό το 90% της γης, την έ­χουν δε­σμεύ­σει ε­δώ και δε­κα­ε­τί­ες για τους Ε­βραί­ους. Μί­α πρό­σφα­τη α­πό­φα­ση του Α­νώ­τα­του Δι­κα­στη­ρί­ου που α­πο­φάν­θη­κε υ­πέρ ε­νός ισ­ρα­η­λι­νο-α­ρα­βι­κού ζευ­γα­ριού που ε­πι­θυ­μού­σε να α­γο­ρά­σει έ­να σπί­τι στο Κα­τζίρ της Γα­λι­λαί­ας το ο­ποί­ο προ­ο­ρι­ζό­ταν για Ε­βραί­ους, έ­χει αμ­φι­σβη­τή­σει αυ­τή την πα­ρά­δο­ση, αλ­λά η έ­κτα­ση των συ­νε­πειών αυ­τής της α­πό­φα­σης δεν έ­χει α­κό­μη φα­νεί. Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση, η ευ­με­γέ­θης (18%) α­ρα­βι­κή μειο­νό­τη­τα, εί­ναι ε­πι­σή­μως πο­λί­τες δεύ­τε­ρης κα­τη­γο­ρί­ας, χω­ρίς “δι­καιώ­μα­τα υ­πη­κο­ό­τη­τας”, τα ο­ποί­α συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νουν ό­χι μό­νο τη χρή­ση γης αλ­λά και την πρό­σβα­ση σε δη­μό­σια και ι­διω­τι­κή α­πα­σχό­λη­ση και πί­στω­ση, κα­θώς πολ­λά άλ­λα προ­νό­μια τα ο­ποί­α πε­ριο­ρί­ζο­νται σε Ε­βραί­ους. Οι Ά­ρα­βες πο­λί­τες μπο­ρούν ε­πί­σης να δο­λο­φο­νη­θούν ε­άν δια­μαρ­τυ­ρη­θούν, και 14 α­πό αυ­τούς έ­χουν ή­δη σκο­τω­θεί στη δεύ­τε­ρη Ι­ντι­φά­ντα, σε α­ντί­θε­ση με τους ισ­ρα­η­λι­νούς Ε­βραί­ους πο­λί­τες, οι ο­ποί­οι μπο­ρούν να δια­μαρ­τύ­ρο­νται χω­ρίς φό­βο ά­σκη­σης έ­νο­πλης βί­ας ε­να­ντί­ον τους.
Οι Ε­βραί­οι που ζουν σε μα­κρι­νές χώ­ρες μπο­ρούν να έλ­θουν στο Ισ­ρα­ήλ και να α­πο­κτή­σουν ά­με­σα τα δι­καιώ­μα­τα τα ο­ποί­α στε­ρού­νται οι Ά­ρα­βες πο­λί­τες, και φυ­σι­κά οι Πα­λαι­στί­νιοι που εκ­διώ­κο­νται α­πό τα σπί­τια τους στο Ισ­ρα­ήλ δεν έ­χουν δι­καί­ω­μα να ε­πι­στρέ­ψουν ή να α­πο­ζη­μιω­θούν. Στη έ­ρη­μο Νε­γκέβ, ό­που οι ντό­πιοι βε­δου­ί­νοι ε­μπο­δί­ζο­νται να βο­σκή­σουν τα κο­πά­δια τους, το κρά­τος ε­πι­τρέ­πει σε Ε­βραί­ους κτη­μα­τί­ες να κα­τα­λαμ­βά­νουν γη, να κτί­ζουν και με­τά να α­να­γνω­ρί­ζουν την κα­τα­λη­φθεί­σα γη α­να­δρο­μι­κά σε μί­α δια­δι­κα­σί­α “ε­ξιου­δα­ϊ­σμού” της γης (Οrit Shohat, Ha’aretz, 27 Μαρ­τί­ου 1998). Εί­ναι έ­νας ορ­γα­νω­μέ­νος ρα­τσι­σμός, και έ­να σύ­νο­λο τα­κτι­κών οι ο­ποί­ες, αν ε­φαρ­μό­ζο­νταν κα­τά των Ε­βραί­ων της Ι­τα­λί­ας ή της Γαλ­λί­ας, θα προ­κα­λού­σαν δι­καιο­λο­γη­μέ­νη ά­γρια κα­τα­κραυ­γή.

Βα­σα­νι­στή­ρια, Ε­πι­θέ­σεις και  Ι­ντι­φά­ντα

Το Ισ­ρα­ήλ έ­χει χρη­σι­μο­ποι­ή­σει συ­στη­μα­τι­κά βα­σα­νι­στή­ρια ε­νά­ντια στους Πα­λαι­στί­νιους για δε­κα­ε­τί­ες. Οι Νew York Times, ση­μειώ­νο­ντας α­λη­θι­νά πε­ρι­στα­τι­κά το 1993, α­νέ­φε­ραν ό­τι τα θύ­μα­τα βα­σα­νι­στη­ρί­ων α­πό το Ισ­ρα­ήλ έ­φθα­ναν τα 400-500 κά­θε μή­να, αλ­λά ό­τι το Ισ­ρα­ήλ “ε­πα­νε­ξε­τά­ζει” τα πλε­ο­νε­κτή­μα­τα αυ­τής της “α­να­κρι­τι­κής” τα­κτι­κής. (Joel Greenberg “Tο Ισ­ρα­ήλ ε­πα­νε­ξε­τά­ζει την α­νά­κρι­ση των Α­ρά­βων”, 14 Αυγoύ­στου 1993). Προ­φα­νώς, αν αυ­τό γι­νό­ταν σε Ε­βραί­ους σε συ­στη­μα­τι­κή βά­ση σε κά­ποια χώ­ρα, η κα­τα­κραυ­γή θα ή­ταν εκ­κω­φα­ντι­κή, αλ­λά στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, για μια α­κό­μα φο­ρά, μια ισ­ρα­η­λι­νή τα­κτι­κή, κα­τα­δι­κα­σμέ­νη πα­ντού ως βάρ­βα­ρη, α­ντι­με­τω­πί­ζε­ται με πο­λύ χα­μη­λούς τό­νους και δεν ε­πι­φέ­ρει κα­μί­α αρ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή α­πά­ντη­ση α­πό τις Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες ή τη διε­θνή κοι­νό­τη­τα. Αυ­τό έ­χει ε­πι­τρέ­ψει στο Ισ­ρα­ήλ να α­να­πτύσ­σε­ται, να δια­θέ­τει μα­ζι­κή διε­θνή βο­ή­θεια, και να του δί­νο­νται τα­κτι­κά βρα­βεί­α ως μο­ντέ­λου δη­μο­κρα­τί­ας, πα­ρό­λο τον μα­κρύ φά­κε­λο που δια­θέ­τει ως “το μό­νο κρά­τος στον κό­σμο που ε­νερ­γά νο­μι­μο­ποί­η­σε τη χρή­ση με­θό­δων για βα­σα­νι­στή­ρια ή κα­κο­με­τα­χεί­ρι­ση” (AI, “Η ισ­ρα­η­λι­νή κυ­βέρ­νη­ση θα πρέ­πει να ε­φαρ­μό­σει την α­πό­φα­ση του Α­νώ­τα­του Δι­κα­στη­ρί­ου και να κη­ρύ­ξει τα βα­σα­νι­στή­ρια πα­ρά­νο­μα”, 6 Σε­πτ. 1999).
Ο Για­σέρ Α­ρα­φάτ έ­χει ζη­τή­σει την πα­ρέμ­βα­ση του Ο­Η­Ε για την προ­στα­σί­α των Πα­λαι­στι­νί­ων οι ο­ποί­οι δέ­χο­νται α­νη­λε­είς στρα­τιω­τι­κές ε­πι­θέ­σεις, και η Διε­θνής Α­μνη­στί­α έ­χει ζη­τή­σει διε­θνείς πα­ρα­τη­ρη­τές. Αλ­λά το Ισ­ρα­ήλ α­ντι­τί­θε­ται σ’ αυ­τό, οι Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες υ­πο­στη­ρί­ζουν το Ισ­ρα­ήλ, έ­τσι δεν α­να­μέ­νε­ται κα­μί­α προ­στα­σί­α. Α­ντί­θε­τα με το ό,τι συ­νέ­βη στο θέ­μα του Κο­σό­βου και σε πλή­ρη ευ­θυ­γράμ­μι­ση με την α­με­ρι­κα­νι­κή (και βρε­τα­νι­κή) υ­πο­στή­ρι­ξη της Ιν­δο­νη­σί­ας για ε­θνι­κή κά­θαρ­ση του Α­να­το­λι­κού Τι­μόρ το 1999 και νω­ρί­τε­ρα, το Ισ­ρα­ήλ α­πο­λαμ­βά­νει μια α­πό­λυ­τη α­νο­χή. Και αυ­τό πα­ρό­λο που η βί­α του Ισ­ρα­ήλ και της Ιν­δο­νη­σί­ας και οι ε­θνι­κές εκκα­θαρί­σεις έ­χουν λά­βει χώ­ρα σε έ­δα­φος πα­ρά­νο­μα κα­τε­χό­με­νο, ε­νώ στη Γιου­γκο­σλα­βί­α αυ­τό συ­νέ­βη μέ­σα στα σύ­νο­ρά της και σε έ­δα­φος ό­που εί­χαν ή­δη γί­νει δε­κτοί οι διε­θνείς πα­ρα­τη­ρη­τές.
Ό­λα αυ­τά ό­μως δεν έ­χουν ση­μα­σί­α κα­θώς το Ισ­ρα­ήλ και η Ιν­δο­νη­σί­α εί­ναι προ­νο­μια­κοί πε­λά­τες των Η­ΠΑ, ε­νώ η Γιου­γκο­σλα­βί­α ό­χι. Σε αυ­τές τις πε­ρι­πτώ­σεις, λοι­πόν, η “η­θι­κή ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή” και η νέ­α α­φο­σί­ω­ση της διε­θνούς κοι­νό­τη­τας στην προ­στα­σί­α α­νυ­πε­ρά­σπι­στων αν­θρώ­πων ε­νά­ντια στις εθνι­κές εκκαθαρίσεις ανεστάλησαν. Ο Ντά­νιελ Τζό­να Γκολ­ντχά­γκεν έ­χει ι­σχυ­ρι­στεί ό­τι ό­χι μό­νο οι Γερ­μα­νοί αλ­λά και οι Σέρ­βοι εί­χαν πο­λι­τι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που τους προ­διέ­θε­ταν στην ε­θνο­κά­θαρ­ση και τη γε­νο­κτο­νί­α. Αλ­λά δεν εί­χε τί­πο­τα να πει για την ισ­ρα­η­λι­νή πο­λι­τι­στι­κή ταυ­τό­τη­τα που τους κά­νει να συ­μπε­ρι­φέ­ρο­νται στους μη Ε­βραί­ους Πα­λαι­στι­νί­ους με α­νη­λε­ή τρό­πο, πα­ρό­λο που οι Ε­ντουάρ­ντο Κο­έν, Ισ­ρα­έλ Σα­μίρ και Ισ­ρα­έλ Σα­χάκ, κα­θώς και τα ί­δια τα λό­για του Νε­τα­νιά­χου και των ρα­βί­νων Σλό­μο Γκό­ρεν και Γιά­κο­μπ Πε­ρίν, υ­πο­δει­κνύ­ουν ό­τι ε­δώ υ­πάρ­χει πλού­σιο έ­δα­φος για να τε­θεί σε ε­φαρ­μο­γή μια προ­βλη­μα­τι­κή τύ­που Γκολ­ντχά­γκεν. Κα­μί­α κα­τα­κραυ­γή γι’ αυ­τήν την πε­ρί­πτω­ση της πραγ­μα­τι­κής και συ­νε­χι­ζό­με­νης ε­θνο­κά­θαρ­σης  δεν έ­χει α­κου­στεί α­πό τους Σού­ζαν Zό­ντα­γκ, Ντέ­ι­βι­ντ Ρήφ, Γκό­φρε­ϋ Ρό­μπερ­τσον, Μπερ­νάρ Κου­σνέρ, Βά­κλαβ Χά­βελ, Μι­χα­έλ Ι­γνά­τιεφ και ό­λη την υ­πό­λοι­πη πα­ρέ­α. Πρό­κει­ται για μια α­νοι­κτά δια­κη­ρυγ­μέ­νη ε­θνο­κά­θαρ­ση, οι Πα­λαι­στί­νιοι “δεν εί­ναι άν­θρω­ποι” (Λέ­ξη του Τζον Πίλ­τζερ) ή εί­ναι “α­νά­ξια θύ­μα­τα” και οι κτη­νώ­δεις ε­πι­χει­ρή­σεις μπο­ρούν να συ­νε­χί­ζο­νται εις βά­ρος τους χω­ρίς ε­μπό­διο.

Το ε­περ­χό­με­νο λου­τρό αί­μα­τος

Το Ισ­ρα­ήλ εί­χε λυ­μέ­να τα χέ­ρια για την ε­θνο­κά­θαρ­ση που ε­φαρ­μό­ζει εν μέ­ρει ε­πει­δή οι Ε­βραί­οι, ως θύ­μα­τα του ο­λο­καυ­τώ­μα­τος, έ­χουν ευ­γε­νι­κή με­τα­χεί­ρι­ση και ζη­τού­σαν ει­δι­κά δι­καιώ­μα­τα α­σφα­λεί­ας ως πρώ­ην θύ­μα­τα. Αλ­λά ό­πως ση­μειώ­θη­κε, ό­πως και οι Γερ­μα­νοί, οι Ε­βραί­οι, ή μάλ­λον έ­να ση­μα­ντι­κό μέ­ρος των Ε­βραί­ων, α­ξιώ­νουν ό­τι εί­ναι έ­νας ε­κλε­κτός λα­ός με α­πα­ρα­βί­α­στα δι­καιώ­μα­τα σε μια διεκ­δι­κού­με­νη γη. Αν προ­σθέ­σου­με και την προ­στα­σί­α που πα­ρέ­χε­ται α­πό τις Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες στην ά­σκη­ση αυ­τών των “δι­καιω­μά­των”, τό­τε προ­κύ­πτει έ­να ε­πι­κίν­δυ­νο μίγ­μα που έ­χει πράγ­μα­τι ο­δη­γή­σει σε μια  αυ­ξα­νό­με­νη κτη­νώ­δη συ­μπε­ρι­φο­ρά που αυ­το­τρο­φο­δο­τεί­ται. Με τον Α­ριέλ Σα­ρόν –έ­ναν τρο­μο­κρά­τη, ε­γκλη­μα­τί­α πο­λέ­μου και για με­γά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα ο­πα­δό της “με­τα­κί­νη­σης” και της πο­λι­τι­κής βί­ας– να βρί­σκε­ται σή­με­ρα ε­πι­κε­φα­λής του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους, και του ο­ποί­ου την ά­νο­δο στην ε­ξου­σί­α χαι­ρέ­τι­σε θερ­μά η Α­με­ρι­κή, κα­θώς και με τη “στα­θε­ρή σαν βρά­χο” υ­πο­στή­ρι­ξη αυ­τού του τρο­μο­κρά­τη, που εγ­γυ­ή­θη­κε ο πρό­ε­δρος Μπους, υ­πάρ­χει κά­θε λό­γος να φο­βό­μα­στε μια με­τα­τό­πι­ση, α­πό μια κτη­νώ­δη ε­θνο­κά­θαρ­ση και μια “μέ­τρια” αι­μα­το­χυ­σί­α υ­πό τον με­τριο­πα­θή Μπα­ράκ, σε μια μα­ζι­κό­τε­ρη αι­μα­το­χυ­σί­α και σε έ­ναν α­νοι­κτό πό­λε­μο με τον “σκλη­ρό πο­λε­μι­στή” Σα­ρόν.

*Ο Έ­ντουαρ­ντ Χέρ­μαν εί­ναι βα­σι­κός συ­νερ­γά­της του Νό­αμ Τσόμ­σκι και α­νή­κει στην εκ­δο­τι­κή ο­μά­δα του Ζ-Magazine και του δι­κτύ­ου Ζ-Νet.
Με­τά­φρα­ση: Ε­λέ­νη Κα­λο­μοί­ρη

ΣΧΕΤΙΚΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ