Οι εποικισμοί έχουν γίνει σε εδάφη εκτός Ισραήλ, τεχνικά “κατεχόμενα” από το Ισραήλ και υποκείμενα στη διεθνή νομοθεσία που ρητώς απαγορεύει σφετερισμό και εποικισμό από “πολεμική κατοχική δύναμη” (οι Παλαιστίνιοι είναι “προστατευόμενα άτομα”, υπό την Τέταρτη Συνθήκη της Γενεύης του 1949· παραβάσεις αυτής της Συνθήκης, περιλαμβανόμενου του σφετερισμού και εποικισμού, είναι “εγκλήματα πολέμου”). Αυτή η συστηματική παραβίαση της διεθνούς νομοθεσίας συνεχίζεται εδώ και μερικές δεκαετίες, και φθάνει μέχρι τη δημιουργία των νέων “τετελεσμένων” με κατάφωρη παράβαση του Άρθρου 31(7) του Όσλο που συνεχίζονται μετά το 1993. Καθώς όμως οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν διαμαρτύρονται και στην πράξη υποστηρίζουν τις παραβάσεις αυτής της νομοθεσίας και των συμφωνιών, με μαζική οικονομική και στρατιωτική βοήθεια και την άσκηση βέτο σε οποιαδήποτε κύρωση από τα Ηνωμένα Έθνη (άσκησαν βέτο περίπου 60 φορές για να επιτρέψουν στο Ισραήλ να συνεχίζει τις εθνικές εκκαθαρίσεις και να παραβιάζει ανενόχλητα τους νόμους), ο διεθνής νόμος έχει καταστεί αναποτελεσματικός.
Ρατσιστικό Κράτος, κτηνώδης κατοχή και εκτεταμένη εθνοκάθαρση
Οι ρατσιστικές διακρίσεις με εκδίωξη των Παλαιστινίων προς χάρη των Εβραίων είναι βάρβαρες, σκανδαλώδεις και θυμίζουν τη συμπεριφορά των Ναζί (σύγκριση που γίνεται συχνά από τον ισραηλινό τύπο, αλλά όχι και από τα ΜΜΕ των ΗΠΑ). Ήταν τακτική των Ναζί, σε κατεχόμενα εδάφη, να εκτοπίζουν τους ντόπιους από τα σπίτια τους για να προσφέρουν “ζωτικό χώρο” στους “υπεράνθρωπους”. Η “Διεθνής Αμνηστία” (ΔΑ) σημειώνει, συζητώντας την πολιτική του Ισραήλ για τις κατεδαφίσεις, πως “οι Παλαιστίνιοι, καταδιώκονται μόνο και μόνο γιατί είναι Παλαιστίνιοι”, σε ένα σύστημα όπου “η οικογένεια έχει μόνον 15 λεπτά για να πάρει τα υπάρχοντά της πριν τα έπιπλά της πεταχτούν στον δρόμο και το σπίτι ισοπεδωθεί από τη μπουλντόζα”. (ΔΑ, Ισραήλ: Κατεδαφίσεις Σπιτιών, 8 Δεκ. 1999). Ο Ισραηλινός συγγραφέας Ισραήλ Σαμίρ, γράφοντας στη ρωσοϊσραηλινή έκδοση RΙ τον Δεκέμβριο 2000, λέει ότι οι Ισραηλινοί “έχουν διδαχθεί πως ανήκουν στον ‘Περιούσιο Λαό’ που βρίσκεται υπεράνω όλων. Έχουν εμποτιστεί με την πίστη ότι όλοι οι μη Εβραίοι δεν είναι εντελώς άνθρωποι, και επομένως μπορούν να δολοφονηθούν και να απαλλοτριωθούν κατά βούληση”. Και ο Αμερικανo-εβραίος παρατηρητής Εντουάρντο Κοέν (Eduardo Cohen) λεει ότι, “ταξιδεύοντας μέσα στο Ισραήλ, συνάντησα μια σοβαρή, εκτεταμένη, ρατσιστική περιφρόνηση για τους Άραβες”, βάσει της πεποίθησης ότι οι Άραβες “δεν είχαν τις ίδιες ικανότητες σκέψης και λογικής που είχαν οι ‘πολιτισμένοι άνθρωποι’” (ΟR, 18 Οκτ., 2000).
Πριν αποφασιστεί η Τελική Λύση από τον Χίτλερ, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και όταν το 1940 ο Χίμλερ αναφερόταν ακόμα στην “μπολσεβίκικη μέθοδο της φυσικής εξόντωσης ενός λαού ως ‘μη-Γερμανική και απραγματοποίητη’, υπήρχε ακόμη ζωηρή συζήτηση στους επίσημους ναζιστικούς κύκλους για το πώς πρέπει να χρησιμοποιούνται οι ξένοι λαοί των κατεχόμενων χωρών ώστε να υπηρετούν καλύτερα τα γερμανικά συμφέροντα. Εν μέρει, ήταν ένα ζήτημα ζωτικού χώρου και το 1940 ο Χίτλερ διακήρυξε ότι “το Εβραϊκό θέμα ήταν πράγματι ζήτημα χώρου” και οι Εβραίοι, μαζί με άλλους, διώχτηκαν στη Βιέννη και αλλού, για να δοθεί στέγη στους Γερμανούς. Υπήρχε μεγάλη διαμάχη το 1940 για το πόσο επιθυμητή ήταν η υποχρεωτική μετανάστευση και επανεγκατάσταση, για την ανάγκη της μεταφοράς κάποιων φυλετικά χρήσιμων στη Γερμανία για αφομοίωση, ενώ ο υπόλοιπος πληθυσμός “θα χρησίμευε ως δεξαμενή για τη μεταναστευτική εργατική δύναμη στη Γερμανία”. (Ο Christopher Browning παρουσιάζει μια περίληψη αυτής της διαμάχης).
Παρόμοια διαμάχη έλαβε χώρα στο Ισραήλ μεταξύ των “σκληροπυρηνικών” από τη μια μεριά, οι οποίοι είναι υπέρ της βίαιης “μετακίνησης” και της “μαζικής απέλασης των Αράβων από τα κατεχόμενα” (Νετανιάχου), και των “μετριοπαθών” από την άλλη μεριά, εκείνων που θέλουν να βασιστούν στις παραδοσιακές μεθόδους της αργής αλλά σταθερής εκδίωξης και της ενθάρρυνσης της “εθελοντικής” αποχώρησης λόγω εξαθλίωσης. Οι μετριοπαθείς αναγνωρίζουν επίσης τις υπηρεσίες του εξαθλιωμένου ξένου πληθυσμού στην παροχή μεταναστευτικού εργατικού δυναμικού για το Ισραήλ.
Ο Ισραέλ Σαμίρ συγκρίνει επίσης τη μεταχείριση των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς κατά τη δεύτερη Ιντιφάντα με τα αντί-εβραϊκά πογκρόμ στην τσαρική Ρωσία, όπου οι απώλειες ήταν πολύ μικρότερες απ’ ό,τι στο Ισραήλ και όπου, μετά τα πογκρόμ, “όλοι οι συγγραφείς και η διανόηση καταδίκαζαν αυτούς που τα διέπραξαν. Στο εβραϊκό κράτος μόλις μερικές ντουζίνες συγκεντρώθηκαν στη διαδήλωση του Τελ- Αβίβ, ενώ το Συνδικάτο των Εβραίων Συγγραφέων υποστήριξε τον διωγμό των μη Εβραίων”. Ο Σαμίρ συνεχίζει αναφέροντας ότι ο ισραηλινός ρατσισμός δεν είναι “λιγότερο διαδεδομένος και δηλητηριώδης” από τον γερμανικό ναζισμό, παραθέτοντας μεγάλο αριθμό γενοκτονικών αντιλήψεων Ρώσο-ισραηλινών Εβραίων: “Το Εβραϊκό κράτος είναι το μόνο μέρος στον κόσμο που διαθέτει νόμιμα αποσπάσματα δολοφόνων, και ασπάζεται την πολιτική δολοφονιών και άσκησης βασανιστηρίων σε μεσαιωνική κλίμακα. Αλλά μην ανησυχείτε, αγαπητοί Εβραίοι αναγνώστες, βασανίζουμε και δολοφονούμε μόνο μη Εβραίους”.
Ο διαφωνών Ισραηλινός Γιούρι Άβνερι περιγράφει πώς, όταν ο ισραηλινός στρατός μερικούς μήνες πριν δεν επέτρεπε στους Παλαιστινίους να μαζέψουν τις ελιές τους σε ένα περιβόλι που συνόρευε με εβραϊκό οικισμό, όπου ένας 14χρονος Παλαιστίνιος πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε όταν ήταν μόνος με τον πατέρα του στο περιβόλι, οι χωρικοί εξέπεμψαν SOS στον Άβνερι και την ομάδα του ώστε η παρουσία τους να αποτρέψει τους πυροβολισμούς ( “Ελιές, Πέτρες, και Σφαίρες”, Ha’aretz, 18 Νοέμβ. 2000). Πολλά γέρικα ελαιόδεντρα είχαν ήδη κοπεί και οι παλιές πεζούλες είχαν καταστραφεί “προφανώς για να διευκολύνουν τον στρατό να πυροβολεί ανεμπόδιστα”. Αλλά η ομάδα του Άβνερι έκανε τη δουλειά της –η εβραϊκή παρουσία διευκόλυνε το μάζεμα μερικών ελιών χωρίς την απειλή της δολοφονίας. Ο Άβνερι σημείωσε ότι οι έποικοι αντίθετα ήταν ελεύθεροι να μετακινούνται και να ταξιδεύουν όπου ήθελαν, με μεγάλη στρατιωτική προστασία.
Η διάσημη Ισραηλινή δημοσιογράφος Αμίρα Χας (Amira Hass) πρόσφατα περιέγραψε λεπτομερώς την αυξανόμενη ρατσιστική σκληρότητα, “χαρακτηριστικό κάθε κατοχικού καθεστώτος, που εντατικοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των ετών της εφαρμογής της συμφωνίας του Όσλο εξαιτίας του χάσματος που υπάρχει μεταξύ των περιβόητων συζητήσεων για τη ‘διαδικασία ειρήνευσης’ και της πραγματικότητας” (“Ο Καθρέπτης δεν λεει Ψέματα”, Ha’aretz, 1 Νοέμβ. 2000). Η νέα Ιντιφάντα είναι μια λαϊκή εξέγερση η οποία “είναι μια τελική απόπειρα να βάλει ένα καθρέπτη στα μούτρα των Ισραηλινών και να τους πει ‘κοιταχτείτε καλά και δέστε πόσο ρατσιστές έχετε γίνει’”. Επικεντρώνεται στην ισραηλινή κατοχή της Χεβρώνας, γράφοντας: “Πόσο φυσικό είναι 40.000 άτομα να υπόκεινται σε μια καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας για πάνω από ένα μήνα στην Παλιά Πόλη της Χεβρώνας για να προστατευθούν οι ζωές και η ευημερία 500 Εβραίων… Πόσο φυσικό είναι 34 σχολεία, όπου φοιτούν χιλιάδες παιδιά Παλαιστίνιων, να κλείνουν για πάνω από ένα μήνα… ενώ τα παιδιά των Εβραίων γειτόνων τους να παίζουν ως συνήθως στους δρόμους μαζί με τους Ισραηλινούς στρατιώτες που έχουν εγκατασταθεί εκεί… Η παρατεινόμενη απαγόρευση κυκλοφορίας που επιβλήθηκε στην Χεβρώνα και ο τρόπος με τον οποίο η απαγόρευση κυκλοφορίας έγινε δεκτή στα μάτια των Ισραηλινών σαν ένα τόσο φυσικό γεγονός αποκαλύπτει, με λίγα λόγια, όχι μόνο ολόκληρη την ιστορία της κατοχής της Παλαιστίνης από το Ισραήλ γενικά, αλλά και την ουσία του τρόπου σκέψης των Ισραηλινών που έχει αναπτυχθεί στη σκιά της ολοφάνερης στρατιωτικής υπεροχής τους”. Η Χας συζητά επίσης για την ελευθερία των εποίκων να ταξιδεύουν, σε αντίθεση με τους δρακόντειους περιορισμούς των Παλαιστινίων, τους καλοφτιαγμένους εθνικούς δρόμους για χρήση των εποίκων, που κατασκευάστηκαν σε γη που αφαιρέθηκε από τα χωριά των Παλαιστινίων, τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν από την κατοχική αρχή στην ανάπτυξη των δικών τους κοινοτήτων, ενώ οι Εβραίοι έποικοι έχουν κάθε διευκόλυνση και επιχορηγήσεις, και για τις διακρίσεις στη διοχέτευση ύδατος όπου μπορεί να περάσουν ημέρες, ακόμα και εβδομάδες, “χωρίς τρεχούμενο νερό στις βρύσες των Παλαιστίνιων” ενώ οι εβραϊκές γειτονιές “δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα ή έλλειψη όσον αφορά την παροχή ύδατος”.
Ο Τζέφ Ηάλπερ (Jeff Halper), Καθηγητής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Mπεν-Γκουριόν και επικεφαλής της Ισραηλινής Επιτροπής Κατά των Κατεδαφίσεων Σπιτιών, δηλώνει ότι, έχοντας πάρει τον έλεγχο της παροχής νερού στη Δυτική Όχθη/Γάζα, οι Ισραηλινοί και οι έποικοι τώρα παίρνουν 6,7 φορές περισσότερο νερό (870 εκ. κυβικά μέτρα ετησίως), απ’ ό,τι οι Παλαιστίνιοι (130 εκ. κυβ. μέτρα). Επίσης τονίζει ότι, υπό το καθεστώς της “ειρηνευτικής διαδικασίας” του Όσλο, το Ισραήλ έχει ξεριζώσει περίπου 80.000 ελαιόδεντρα και φρουτόδεντρα που ανήκαν σε Παλαιστίνιους και αγροτική γη, “για κατασκευές και “ασφάλεια” του Ισραήλ, με περίπου 10.000 δέντρα που κόπηκαν από την αρχή της πρόσφατης εξέγερσης. Το Ισραήλ κατασκευάζει περίπου 300 μίλια εθνικούς και παρακαμπτήριους δρόμους για να εξυπηρετήσουν τους οικισμούς αλλά διαιρούν τη Δυτική Όχθη σε μικρές νησίδες και εμποδίζουν την ελεύθερη διακίνηση των Παλαιστινίων και των εμπορευμάτων τους. Με τον στρατιωτικό έλεγχο και την υπεροχή ισχύος, το Ισραήλ έχει επιβάλει έναν μακρόχρονο και καταστροφικό “εγκλεισμό” των Παλαιστινίων που έχει δημιουργήσει εκτεταμένη φτώχια και πείνα (για περισσότερες πληροφορίες, Χάλπερ, “Η ‘Ειρηνευτική Διαδικασία’ όπως την Είδαν Αυτοί που την Ζουν” (12 Φεβ. 2001). Το κατά κεφαλή ΑΕΠ των Παλαιστινίων στις κατεχόμενες περιοχές έχει μειωθεί δραστικά υπό την “ειρηνευτική διαδικασία” του Όσλο, οπωσδήποτε πολύ πάνω από 25%.
Από το 1967 έχουν κατεδαφιστεί περίπου 8.500 σπίτια Παλαιστινίων, από τα οποία 1.200 μετά τη συμφωνία του Όσλο του 1993 (περίπου 5.000 άνθρωποι έμειναν άστεγοι και μεταξύ αυτών 2.000 παιδιά). Το Ισραήλ κατεδαφίζει τα σπίτια των Παλαιστινίων με την παραμικρή αφορμή – για “ασφάλεια”, ένας νεαρός από το σπίτι ρίχνει πέτρες στους Ισραηλινούς στρατιώτες– αλλά κυρίως ως μέρος ενός συστηματικού προγράμματος εξοικονόμησης χώρου για τον “περιούσιο λαό”. Τον Δεκέμβριο 1994, ο ραβίνος Σλόμο Γκόρεν, πρώην αρχηγός των ραβίνων του Ισραήλ και των ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων, κάλεσε τις στρατιωτικές δυνάμεις να αρνηθούν να υπακούσουν στις διαταγές να μετατοπίσουν τους Εβραίους έποικους από τη Δυτική Όχθη, παραθέτοντας τον νόμο του Μωϋσή και υποστηρίζοντας ότι “Η εντολή να κατοικηθεί η γη του Ισραήλ είναι ανώτερη απ’ όλες τις άλλες εντολές μαζί” (Los Angeles Times, 3 Ιαν. 1994). Αυτό είναι σύμφωνο με την ουσία της σιωνιστικής ιδεολογίας σχετικά με την “ανάκτηση της γης” της Παλαιστίνης, η οποία θα έπρεπε να καταλαμβάνεται μόνο από Εβραίους – η γη που κατέχεται από μη Εβραίους δεν έχει “ανακτηθεί”. Ο Ισραηλινός ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ακαδημαϊκός, Ισραέλ Σαχάκ, υποστηρίζει ότι αυτή η ολοκληρωτική ιδεολογία, που στοχεύει στη μείωση του αριθμού των μη Εβραίων στη “Γη του Ισραήλ”, διδάσκεται στους Εβραίους μαθητές του Ισραήλ (Jewish Religion, Jewish History Pluto Press, 1994, σελ, 7-8). “Ένα κράτος οικοδομημένο στην αρχή της καθαρότητας του έθνους και της φυλής μόνο να τιμάται και να γίνεται αντικείμενο σεβασμού μπορεί από έναν Εβραίο ο οποίος διεκδικεί τη φυλετική ταυτότητά του”. Με αυτόν τον τρόπο μιλούσε ο Δρ. Γιοακίμ Πρίντς (Joachim Prinz), ένα σιωνιστής ραβίνος σε ένα βιβλίο με τίτλο Wir Juden (Εμείς οι Εβραίοι), που εκδόθηκε το 1934 και το οποίο πανηγύριζε για τη νίκη του Αδόλφου Χίτλερ και την ήττα του φιλελευθερισμού στη Γερμανία. Αργότερα, ο Πριντς έγινε μια από τις βασικότερες προσωπικότητες της “Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης”, και ο Σαχάκ αποδεικνύει ότι η ιδεολογία που εξέθεσε ο Πριντς παραμένει πανίσχυρη στο Ισραήλ.
Μια πέτρα από την πλευρά των Παλαιστινίων μπορεί να συνεπάγεται κατεδάφιση. Απ’ την άλλη μεριά, αν ένας Μπαρούχ Γκολντστάιν σφάζει 29 Παλαιστινίους, το σπίτι του δεν κατεδαφίζεται. Αντίθετα, ανεγέρθη μνημείο στη μνήμη αυτού του μαζικού δολοφόνου κοντά στο σπίτι του, αν και κατεδαφίστηκε από τον στρατό μετά από δικαστική απόφαση το 1999, και τιμάται από σημαντικό αριθμό ανθρώπων στο Ισραήλ. Στην επιμνημόσυνη λειτουργία του, το 1994, ο ραβίνος Γιάκομπ Πέριν δήλωσε ότι “ένα εκατομμύριο Άραβες δεν αξίζουν όσο το νύχι ενός Εβραίου”. Όπως αντίθετα υποστηρίζει η Αμίρα Χάς, αυτή η ναζιστικού τύπου νοοτροπία έχει αναπτυχθεί υπό καθεστώς κατοχής, όπου η στρατιωτική ανωτερότητα, η κακοποίηση των κατωτέρων και ο φόβος ότι δεν θα κάτσουν ήσυχοι, καλλιεργούν μία αυξανόμενα ρατσιστική αντίληψη που τώρα χαρακτηρίζει την πλειονότητα του εβραϊκού πληθυσμού του Ισραήλ. Μιλώντας για ισραηλινή στάση προς την εντεινόμενη καταστολή το 1996, ο Ντέιβιντ Χόφμαν (David Hoffman) ανέφερε ότι “ελάχιστοι Ισραηλινοί έχουν προβάλει αντίρρηση στο να επανέλθουν στις παλιές μεθόδους ενάντια στους Παλαιστινίους· πολλοί, αντίθετα, έχουν παραπονεθεί ότι η αντίδραση υπήρξε πολύ χλιαρή” (ΜΡ, 15 Μαρτίου, 1996). Η Φύλις Μπένις (Phyllis Bennis) αναφέρει ότι “η πλειονότητα των Iσραηλινών Eβραίων είναι διατεθειμένη να δεχθεί τη δολοφονία των Παλαιστίνιων και τη συλλογική τιμωρία του παλαιστινιακού λαού ως δικαιολογημένη κρατική πολιτική.”
Στο εσωτερικό του Ισραήλ, το εβραϊκό κράτος και το “Εθνικό Εβραϊκό Ταμείο”, τα οποία κατέχουν πάνω από το 90% της γης, την έχουν δεσμεύσει εδώ και δεκαετίες για τους Εβραίους. Μία πρόσφατη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου που αποφάνθηκε υπέρ ενός ισραηλινο-αραβικού ζευγαριού που επιθυμούσε να αγοράσει ένα σπίτι στο Κατζίρ της Γαλιλαίας το οποίο προοριζόταν για Εβραίους, έχει αμφισβητήσει αυτή την παράδοση, αλλά η έκταση των συνεπειών αυτής της απόφασης δεν έχει ακόμη φανεί. Σε κάθε περίπτωση, η ευμεγέθης (18%) αραβική μειονότητα, είναι επισήμως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, χωρίς “δικαιώματα υπηκοότητας”, τα οποία συμπεριλαμβάνουν όχι μόνο τη χρήση γης αλλά και την πρόσβαση σε δημόσια και ιδιωτική απασχόληση και πίστωση, καθώς πολλά άλλα προνόμια τα οποία περιορίζονται σε Εβραίους. Οι Άραβες πολίτες μπορούν επίσης να δολοφονηθούν εάν διαμαρτυρηθούν, και 14 από αυτούς έχουν ήδη σκοτωθεί στη δεύτερη Ιντιφάντα, σε αντίθεση με τους ισραηλινούς Εβραίους πολίτες, οι οποίοι μπορούν να διαμαρτύρονται χωρίς φόβο άσκησης ένοπλης βίας εναντίον τους.
Οι Εβραίοι που ζουν σε μακρινές χώρες μπορούν να έλθουν στο Ισραήλ και να αποκτήσουν άμεσα τα δικαιώματα τα οποία στερούνται οι Άραβες πολίτες, και φυσικά οι Παλαιστίνιοι που εκδιώκονται από τα σπίτια τους στο Ισραήλ δεν έχουν δικαίωμα να επιστρέψουν ή να αποζημιωθούν. Στη έρημο Νεγκέβ, όπου οι ντόπιοι βεδουίνοι εμποδίζονται να βοσκήσουν τα κοπάδια τους, το κράτος επιτρέπει σε Εβραίους κτηματίες να καταλαμβάνουν γη, να κτίζουν και μετά να αναγνωρίζουν την καταληφθείσα γη αναδρομικά σε μία διαδικασία “εξιουδαϊσμού” της γης (Οrit Shohat, Ha’aretz, 27 Μαρτίου 1998). Είναι ένας οργανωμένος ρατσισμός, και ένα σύνολο τακτικών οι οποίες, αν εφαρμόζονταν κατά των Εβραίων της Ιταλίας ή της Γαλλίας, θα προκαλούσαν δικαιολογημένη άγρια κατακραυγή.
Το Ισραήλ έχει χρησιμοποιήσει συστηματικά βασανιστήρια ενάντια στους Παλαιστίνιους για δεκαετίες. Οι Νew York Times, σημειώνοντας αληθινά περιστατικά το 1993, ανέφεραν ότι τα θύματα βασανιστηρίων από το Ισραήλ έφθαναν τα 400-500 κάθε μήνα, αλλά ότι το Ισραήλ “επανεξετάζει” τα πλεονεκτήματα αυτής της “ανακριτικής” τακτικής. (Joel Greenberg “Tο Ισραήλ επανεξετάζει την ανάκριση των Αράβων”, 14 Αυγoύστου 1993). Προφανώς, αν αυτό γινόταν σε Εβραίους σε συστηματική βάση σε κάποια χώρα, η κατακραυγή θα ήταν εκκωφαντική, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, για μια ακόμα φορά, μια ισραηλινή τακτική, καταδικασμένη παντού ως βάρβαρη, αντιμετωπίζεται με πολύ χαμηλούς τόνους και δεν επιφέρει καμία αρνητική πολιτική απάντηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες ή τη διεθνή κοινότητα. Αυτό έχει επιτρέψει στο Ισραήλ να αναπτύσσεται, να διαθέτει μαζική διεθνή βοήθεια, και να του δίνονται τακτικά βραβεία ως μοντέλου δημοκρατίας, παρόλο τον μακρύ φάκελο που διαθέτει ως “το μόνο κράτος στον κόσμο που ενεργά νομιμοποίησε τη χρήση μεθόδων για βασανιστήρια ή κακομεταχείριση” (AI, “Η ισραηλινή κυβέρνηση θα πρέπει να εφαρμόσει την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου και να κηρύξει τα βασανιστήρια παράνομα”, 6 Σεπτ. 1999).
Ο Γιασέρ Αραφάτ έχει ζητήσει την παρέμβαση του ΟΗΕ για την προστασία των Παλαιστινίων οι οποίοι δέχονται ανηλεείς στρατιωτικές επιθέσεις, και η Διεθνής Αμνηστία έχει ζητήσει διεθνείς παρατηρητές. Αλλά το Ισραήλ αντιτίθεται σ’ αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν το Ισραήλ, έτσι δεν αναμένεται καμία προστασία. Αντίθετα με το ό,τι συνέβη στο θέμα του Κοσόβου και σε πλήρη ευθυγράμμιση με την αμερικανική (και βρετανική) υποστήριξη της Ινδονησίας για εθνική κάθαρση του Ανατολικού Τιμόρ το 1999 και νωρίτερα, το Ισραήλ απολαμβάνει μια απόλυτη ανοχή. Και αυτό παρόλο που η βία του Ισραήλ και της Ινδονησίας και οι εθνικές εκκαθαρίσεις έχουν λάβει χώρα σε έδαφος παράνομα κατεχόμενο, ενώ στη Γιουγκοσλαβία αυτό συνέβη μέσα στα σύνορά της και σε έδαφος όπου είχαν ήδη γίνει δεκτοί οι διεθνείς παρατηρητές.
Όλα αυτά όμως δεν έχουν σημασία καθώς το Ισραήλ και η Ινδονησία είναι προνομιακοί πελάτες των ΗΠΑ, ενώ η Γιουγκοσλαβία όχι. Σε αυτές τις περιπτώσεις, λοιπόν, η “ηθική εξωτερική πολιτική” και η νέα αφοσίωση της διεθνούς κοινότητας στην προστασία ανυπεράσπιστων ανθρώπων ενάντια στις εθνικές εκκαθαρίσεις ανεστάλησαν. Ο Ντάνιελ Τζόνα Γκολντχάγκεν έχει ισχυριστεί ότι όχι μόνο οι Γερμανοί αλλά και οι Σέρβοι είχαν πολιτιστικά χαρακτηριστικά που τους προδιέθεταν στην εθνοκάθαρση και τη γενοκτονία. Αλλά δεν είχε τίποτα να πει για την ισραηλινή πολιτιστική ταυτότητα που τους κάνει να συμπεριφέρονται στους μη Εβραίους Παλαιστινίους με ανηλεή τρόπο, παρόλο που οι Εντουάρντο Κοέν, Ισραέλ Σαμίρ και Ισραέλ Σαχάκ, καθώς και τα ίδια τα λόγια του Νετανιάχου και των ραβίνων Σλόμο Γκόρεν και Γιάκομπ Περίν, υποδεικνύουν ότι εδώ υπάρχει πλούσιο έδαφος για να τεθεί σε εφαρμογή μια προβληματική τύπου Γκολντχάγκεν. Καμία κατακραυγή γι’ αυτήν την περίπτωση της πραγματικής και συνεχιζόμενης εθνοκάθαρσης δεν έχει ακουστεί από τους Σούζαν Zόνταγκ, Ντέιβιντ Ρήφ, Γκόφρεϋ Ρόμπερτσον, Μπερνάρ Κουσνέρ, Βάκλαβ Χάβελ, Μιχαέλ Ιγνάτιεφ και όλη την υπόλοιπη παρέα. Πρόκειται για μια ανοικτά διακηρυγμένη εθνοκάθαρση, οι Παλαιστίνιοι “δεν είναι άνθρωποι” (Λέξη του Τζον Πίλτζερ) ή είναι “ανάξια θύματα” και οι κτηνώδεις επιχειρήσεις μπορούν να συνεχίζονται εις βάρος τους χωρίς εμπόδιο.
Το Ισραήλ είχε λυμένα τα χέρια για την εθνοκάθαρση που εφαρμόζει εν μέρει επειδή οι Εβραίοι, ως θύματα του ολοκαυτώματος, έχουν ευγενική μεταχείριση και ζητούσαν ειδικά δικαιώματα ασφαλείας ως πρώην θύματα. Αλλά όπως σημειώθηκε, όπως και οι Γερμανοί, οι Εβραίοι, ή μάλλον ένα σημαντικό μέρος των Εβραίων, αξιώνουν ότι είναι ένας εκλεκτός λαός με απαραβίαστα δικαιώματα σε μια διεκδικούμενη γη. Αν προσθέσουμε και την προστασία που παρέχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην άσκηση αυτών των “δικαιωμάτων”, τότε προκύπτει ένα επικίνδυνο μίγμα που έχει πράγματι οδηγήσει σε μια αυξανόμενη κτηνώδη συμπεριφορά που αυτοτροφοδοτείται. Με τον Αριέλ Σαρόν –έναν τρομοκράτη, εγκληματία πολέμου και για μεγάλο χρονικό διάστημα οπαδό της “μετακίνησης” και της πολιτικής βίας– να βρίσκεται σήμερα επικεφαλής του ισραηλινού κράτους, και του οποίου την άνοδο στην εξουσία χαιρέτισε θερμά η Αμερική, καθώς και με τη “σταθερή σαν βράχο” υποστήριξη αυτού του τρομοκράτη, που εγγυήθηκε ο πρόεδρος Μπους, υπάρχει κάθε λόγος να φοβόμαστε μια μετατόπιση, από μια κτηνώδη εθνοκάθαρση και μια “μέτρια” αιματοχυσία υπό τον μετριοπαθή Μπαράκ, σε μια μαζικότερη αιματοχυσία και σε έναν ανοικτό πόλεμο με τον “σκληρό πολεμιστή” Σαρόν.
*Ο Έντουαρντ Χέρμαν είναι βασικός συνεργάτης του Νόαμ Τσόμσκι και ανήκει στην εκδοτική ομάδα του Ζ-Magazine και του δικτύου Ζ-Νet.
Μετάφραση: Ελένη Καλομοίρη