της Σύνταξης
Ωστόσο το σιωνιστικό φαινόμενο και ο ρόλος του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ μπορεί να εξηγηθεί χωρίς να χρειαστεί να προσφύγουμε στη “θεωρία της συνωμοσίας”. Οι Εβραίοι δείχνουν πράγματι μια μεγάλη αλληλεγγύη μεταξύ τους, έχουν ιδιαίτερη και αυξημένη συμμετοχή στις τραπεζιτικές και χρηματιστικές δραστηριότητες, όπως επίσης και στη διανόηση και τα ΜΜΕ.
Σε ό,τι αφορά την υπεραντιπροσώπευσή τους στον τραπεζιτικό και χρηματιστικό τομέα, είναι απολύτως λογική, διότι οι Εβραίοι καθώς αποκλείονταν για εκατοντάδες χρόνια από παραγωγικές δραστηριότητες στράφηκαν ήδη από την ύστερη αρχαιότητα στο επάγγελμα του σαράφη, του τραπεζίτη, του αργυραμοιβού, του εμπόρου πολυτίμων λίθων.
Ως προς την ενισχυμένη αίσθηση της κοινότητας τα πράγματα είναι εξ’ ίσου απλά. Το εβραϊκό έθνος, μετά τη “βαβυλώνια αιχμαλωσία” και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, μεταβλήθηκε σε ένα “έθνος χωρίς πατρίδα”, οπότε το βασικό στοιχείο της συνοχής του γίνεται η θρησκεία. Ο εβραϊκός λαός είναι ο μοναδικός λαός του οποίου η ιστορία είναι ταυτισμένη με την θρησκεία του. Ζώντας ανάμεσα σε ξένους λαούς, διατήρησε την ταυτότητά του μέσα από την ισχυρή κοινοτική του αίσθηση. Οι Εβραίοι άντεξαν διώξεις και “εξόδους”, μόνο και μόνο γιατί διέπονταν από αυτή τη φοβερή συνοχή. Κατά συνέπεια όχι μόνο συνέχισαν να δείχνουν αλληλεγγύη μεταξύ τους αλλά καλλιέργησαν στον ύψιστο βαθμό την τεχνική της “απόκρυψης” και της συνωμοτικής τακτικής. Οι ντονμέδες στην Τουρκία (Εβραίοι που έγιναν τυπικά μουσουλμάνοι, διατηρώντας την εβραϊκή τους ταυτότητα) και οι μαράνοι στην Ιβηρική χερσόνησο είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα αυτής της αντοχής μέσα από την απόκρυψη (οι κρυπτοχριστιανοί της σημερινής Τουρκίας είναι ένα άλλο παράδειγμα σε χριστιανικούς πληθυσμούς). Γι’ αυτό και θα συμμετέχουν σε υψηλά ποσοστά σε όλων των ειδών τις συνωμοτικές και επαναστατικές εταιρείες, είτε του φιλελευθερισμού (μασωνισμός), είτε του σοσιαλισμού (επαναστατικά κόμματα και οργανώσεις). Αυτή η ενισχυμένη συμμετοχή επέτρεψε στους αντισημίτες, ιδιαίτερα τους Γερμανούς ακροδεξιούς, να παρουσιάζουν τον φιλελευθερισμό και τον μπολσεβικισμό ως τις δύο όψεις της “παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας”. Το γεγονός δε ότι, μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σχεδόν 2 εκατομμύρια Εβραίοι ζούσαν στη Σοβιετική Ένωση και 4,5 στην Αμερική, δηλαδή στο σοσιαλιστικό και το φιλελεύθερο κέντρο αντίστοιχα, αποτελούσε για τους Ναζί και την απόδειξη της συνωμοτικής τους θεωρίας.
Όσο για το μεγάλο ειδικό βάρος τους μεταξύ των διανοουμένων, των ακαδημαϊκών, των δημοσιογράφων και των καλλιτεχνών, τις ρίζες του φαινομένου θα πρέπει να τις αναζητήσουμε στη σχέση των Εβραίων με τη γνώση. Κατ’ αρχάς, η διατήρηση της εθνικής-θρησκευτικής ταυτότητας προϋπέθετε τη γνώση των κειμένων της Τορά και του Ταλμούδ. Κατά συνέπεια ο αναλφαβητισμός ήταν πολύ μικρότερος στους Εβραίους απ’ό,τι σε όλους τους άλλους λαούς, τουλάχιστον από τον Μεσαίωνα και μετά. (Θα είναι οι πρώτοι που θα φτιάξουν τυπογραφείο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία). Αν σε αυτό προσθέσουμε και την ανάγκη τουλάχιστον στοιχειωδών γνώσεων για ένα λαό εμπόρων, καθώς και τον αποκλεισμό τους από πολλές παραγωγικές απασχολήσεις, που τους έστρεφε προς τα ελεύθερα επαγγέλματα, θα κατανοήσουμε το βάρος και τη σημασία της εκπαίδευσης γι’ αυτούς. [Τα ίδια φαινόμενα σε μικρότερη έκταση θα παρατηρηθούν και στους Έλληνες. Αρχικά η εκκλησία και αργότερα οι έμποροι θα τροφοδοτήσουν το φαινόμενο του νεοελληνικού “διαφωτισμού”.] Η κοινωνική άνοδος μέσω της γνώσης ήταν η δεύτερη μεγάλη λεωφόρος –παράλληλα με το χρήμα– για τους Εβραίους.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο αντισημιτισμός θα υποχωρήσει σε εκτεταμένη κλίμακα σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, σαν συνέπεια του Ολοκαυτώματος και της ήττας των Ναζί. Το κράτος του Ισραήλ θα ιδρυθεί, “εξαγοράζοντας” σε μεγάλο βαθμό τις τύψεις των δυτικών, ενώ στην Αμερική θα συγκεντρωθεί το μεγαλύτερο μέρος των Εβραίων δεδομένου ΄,τι στην Ευρώπη εξοντώθηκαν. Η κοινωνική άνοδος των Εβραίων θα είναι ταχύτατη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή υπήρχαν, σχεδόν σε όλες τις χώρες, δύο μεγάλες κοινωνικές κατηγορίες της εβραϊκής κοινότητας: Μία που ανήκε στα μεσαία και ανώτερα αστικά στρώματα, λίγο-πολύ ενσωματωμένη στο κυρίαρχο σύστημα και μια άλλη, μικροαστική και προλεταριακή, που υφίστατο τη μεγαλύτερη πίεση του αντισημιτισμού. Η πρώτη ομάδα συγκροτούσε φιλελεύθερες εταιρείες και οργανώσεις, η δεύτερη συμμετείχε στα σοσιαλιστικά κόμματα, εξέδιδε έντυπα και προμήθευε τους περισσότερους μετανάστες για τη Σιών.
Μετά τον πόλεμο, ιδιαίτερα μετά το 1960 και την άρση κάθε διάκρισης και προκατάληψης σε βάρος τους, οι Εβραίοι θα ανέβουν ταχύτατα την κοινωνική κλίμακα (μια αντίστοιχη άνοδο αλλά πολύ πιο περιορισμένη θα πραγματοποιήσουν και οι Ελληνοαμερικανοί) και θα τείνουν να συγκροτήσουν μια ενιαία κοινωνική ομάδα μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων. Παράλληλα, η εθνική τους εστία, το Ισραήλ, θα γίνει ο σημαντικότερος σύμμαχος των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Η πατροπαράδοτη αλληλεγγύη θα μεταβληθεί σε ένα πανίσχυρο λόμπι! Ένα λόμπι το οποίο θα ενισχύει την άνοδο των Εβραίων στις ΗΠΑ (και δευτερευόντως στη Γαλλία και την Αγγλία) και τον έλεγχο στρατηγικών θέσεων σε όλους τους τομείς των επιχειρήσεων και ιδιαιτέρως της πολιτικής και πνευματικής ζωής. Και αυτός ο έλεγχος θα θεωρείται αναγκαίος για δύο λόγους: Α. Για να μη ξαναβρεθούν ποτέ οι Εβραίοι σε μια θέση παρόμοια με εκείνη που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα και Β. Για να μπορούν κινητοποιηθούν αποτελεσματικά στην υπεράσπιση του κράτους του Ισραήλ.
Η υποτιθέμενη “σιωνιστική συνωμοσία” δεν είναι συνωμοσία γιατί οι ηγετικές ομάδες του σιωνισμού, που κυριάρχησε μεταξύ των εβραϊκών κοινοτήτων, δεν κρύβουν τους στόχους τους, ούτε δρουν με καλυμμένο πρόσωπο. Διαθέτουν ισχυρότατες οργανώσεις, κινητοποιούνται ανοιχτά για την υπεράσπιση του Ισραήλ και της “νέας τάξης πραγμάτων” την οποία θεωρούν προϋπόθεση για την επιβίωση του Ισραήλ, και διεκδικούν αλαζονικά την κυριαρχία τους.
Ωστόσο αυτή η μεταβολή τους σε μια οιονεί άρχουσα τάξη-έθνος, στα πλαίσια της νέας τάξης, αναγεννά τα παλαιά σύνδρομα σ’ έναν αυξανόμενο αριθμό χωρών και ομάδων. Ο Τρίτος Κόσμος, σχεδόν στο σύνολό του, στρέφεται εναντίον του Ισραήλ και των σιωνιστών υποστηρικτών του. Χαρακτηριστική υπήρξε η καταδίκη του Ισραήλ και του σιωνισμού ως ρατσιστικών το Καλοκαίρι του 2001 από τη διάσκεψη της Unesco. Στις ίδιες τις δυτικές χώρες, η μεταβολή της εβραϊκής κοινότητας σε τμήμα της άρχουσας τάξης και των ελίτ, και η αλαζονική διεκδίκηση αυτού του ρόλου, στρέφει εναντίον της ένα αυξανόμενο κομμάτι των φτωχών στρωμάτων και των διανοούμενων από άλλες κοινότητες και ομάδες που βρίσκουν “κλειστή την πόρτα” της ανόδου γι’ αυτούς. Αφροαμερικάνοι, λατίνος, μουσουλμάνοι, κλπ., ομάδες που πριν 30 ή 40 χρόνια βρισκόταν στο ίδιο στρατόπεδο με τους Εβραίους στην διεκδίκηση των κοινών δικαιωμάτων, τώρα περνούν σταδιακά σε μια συνολική απόρριψη του σιωνισμού, που συχνά μεταφράζεται και στην υιοθέτηση της άποψης της “σιωνιστικής συνωμοσίας”. Και δεδομένου ότι το εβραϊκό προοδευτικό στρατόπεδο, που απορρίπτει τον σιωνισμό, αποτελώντας ένα φράγμα σε κάθε πρωτόγονο αντισημιτισμό, έχει αποδυναμωθεί τα τελευταία χρόνια, ο σιωνισμός με τη λογική του, της με κάθε τρόπο ανόδου και ενίσχυσης του Ισραήλ, κινδυνεύει να τροφοδοτήσει και πάλι τον λαϊκό αντισημιτισμό του παρελθόντος.
Πράγματι, όπως τόσο εύστοχα επισημαίνει ο Ισραήλ Σαχάκ1, οι διώξεις κατά των Εβραίων, μέχρι τους ναζί, συχνά μπορούσαν να χρησιμοποιούν τον “λαϊκό αντισημιτισμό”, που τροφοδοτούνταν από το γεγονός ότι οι Εβραίοι ήταν προσκολλημένοι στις εκάστοτε άρχουσες τάξεις για την επιβίωσή τους, στην Ισπανία και την Πολωνία με τους ευγενείς, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με τους Τούρκους, κλπ. και χρησιμοποιούνταν από αυτούς για την εκμετάλλευση των αγροτικών πληθυσμών, για την είσπραξη των φόρων, κ.λπ. Έτσι το μίσος των εγχώριων πληθυσμών στρεφόταν κατά των Εβραίων, τους οποίους περιοδικά οι άρχουσες τάξεις παρέδιδαν ως εξιλαστήρια θύματα για την εκτόνωση των λαϊκών εξεγέρσεων. Σήμερα, η προσκόλληση του σιωνισμού στη νέα τάξη των ΗΠΑ δεν κινδυνεύει να τους μετατρέψει πάλι σε εξιλαστήριο θύμα μιας παγκόσμιας λαϊκής αγανάκτησης; Οι σιωνιστές κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβεβαιώσουν την αντίληψη της σιωνιστικής συνωμοσίας. Αυτό υποστηρίζουν οι Εβραίοι αντισιωνιστές που προσπαθούν, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, να διατηρήσουν την προοδευτική εβραϊκή παράδοση, αποτρέποντάς μας ταυτόχρονα από την υιοθέτηση μιας αστυνομικής αντίληψης της ιστορίας.
