Η εκτέλεση του Μάλλιου

Στις 14 του Δε­κέμ­βρη η ορ­γά­νω­ση “17 Νο­έμ­βρη” ε­κτέ­λε­σε το βα­σα­νι­στή δο­λο­φό­νο Μάλ­λιο. Η ορ­γά­νω­ση “17 Νο­έμ­βρη” δεν έ­κα­νε τί­ποτ’ άλ­λο α­πό το να ε­κτε­λέ­σει την κα­τα­δι­κα­στι­κή α­πό­φα­ση πού ’χει βγά­λει ο λα­ός για τον Μάλ­λιο και τους ό­μοιούς του απ’ την ε­πο­χή που τον δο­λο­φο­νού­σαν και που εκ­φρά­στη­κε με τα συν­θή­μα­τα και τις εκ­δη­λώ­σεις ε­νός ο­λό­κλη­ρου χρό­νου α­πό τη με­τα­πο­λί­τευ­ση και με­τά: “Οι φα­σί­στες στο Γου­δί”, “Δί­κες λα­ϊ­κές για τους βα­σα­νι­στές”, “ Φό­λα στο σκύ­λο της Ε­ΣΑ” κλπ. Ό­μως ο πο­λι­τι­κός κό­σμος της υ­πο­τέ­λειας, κυ­βέρ­νη­ση, α­ντι­πο­λί­τευ­ση και τα “ε­ξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κά” κα­τα­κά­θια τους, κά­ναν ό,τι μπο­ρού­σαν για να πε­ρι­σώ­σουν το φα­σι­στι­κό σκυ­λο­λό­ι α­πό τα χέ­ρια του λα­ού πα­ρα­πλα­νώ­ντας τον με α­να­κρί­σεις και δί­κες-πα­ρω­δί­ες. Κι έ­τσι α­θω­ώ­θη­καν οι βα­σα­νι­στές και πή­γαν ε­ξο­χή στον Κο­ρυ­δαλ­λό οι αρ­χιε­γκλη­μα­τί­ες για να βγουν ό­ταν θα έ­χουν κα­τα­λα­γιά­σει τα πνεύ­μα­τα και το μί­σος του λα­ού.
Ό­μως για τους φα­σί­στες ο λα­ός δεν δί­νει συγ­χω­ρο­χάρ­τι, δεν υ­πάρ­χει “πα­ρα­γρα­φή”, κι αυ­τό για­τί κά­τι τέ­τοιο θα σή­μαι­νε να τους ξα­να­δώ­σου­με την ευ­και­ρί­α να μας μα­το­κυ­λί­σουν και πά­λι αυ­τοί και ό­λοι οι ε­πί­δο­ξοι διά­δο­χοί τους. [ ]
Μέ­σα σ’ αυ­τές τις συν­θή­κες, η ορ­γά­νω­ση 17 Νο­έμ­βρη έ­δρα­σε σαν ε­ντο­λο­δό­χος του λα­ού. Το πι­στό­λι που ε­κτέ­λε­σε τον Μάλ­λιο το κρα­τού­σαν οι ε­κα­το­ντά­δες νε­κροί της δι­κτα­το­ρί­ας, οι δε­κά­δες χι­λιά­δες βα­σα­νι­σμέ­νοι, έ­νας ο­λό­κλη­ρος λα­ός. Γι’ αυ­τό και σύσ­σω­μη ή­ταν η α­ντί­δρα­ση του λα­ού: “Ν’ α­γιά­σουν τα χέ­ρια τους”.
Γι’ αυ­τό και σύσ­σω­μη ή­ταν η α­ντί­δρα­ση του πο­λι­τι­κού κό­σμου της υ­πο­τέ­λειας, που δεν τους φτά­νει το ό­τι κρά­τη­σαν λεύ­τε­ρο και α­πεί­ρα­χτο τον δο­λο­φό­νο Μάλ­λιο, αλ­λά ήρ­θαν να κλά­ψουν ε­πά­νω στο πτώ­μα αυ­τού του “α­γω­νι­στή του ε­λεύ­θε­ρου κό­σμου”. Η κυ­βέρ­νη­ση και τα χου­ντι­κά κα­θάρ­μα­τα κλαίνε γι’ αυ­τή την “α­πο­τρό­παια πρά­ξη” και ζη­τάν εκ­δί­κη­ση. Η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή “α­ντι­πο­λί­τευ­ση” μι­λά­ει για προ­βο­κά­τσια που “α­ντι­κει­με­νι­κά” βλά­φτει το λα­ό. [ ]
Αυ­τή η ε­νέρ­γεια λες και ήρ­θε για να α­πο­κα­λύ­ψει το δια­ζύ­γιο που υ­πάρ­χει α­νά­με­σα στο λα­ό και ό­λους τους πο­λι­τι­κούς “εκ­προ­σώ­πους” του. Ο λα­ός χαί­ρε­ται, οι πο­λι­τι­κοί κλαίνε. Για­τί ά­ρα­γε;
Μή­πως για­τί α­γα­πά­νε τον Μάλ­λιο, ή για­τί τους ε­νο­χλεί η βί­α;
Ό­χι φυ­σι­κά. Δεν εί­ναι ό­τι α­γα­πάν τον Μάλ­λιο, ού­τε τους ε­νο­χλεί η βί­α εν γέ­νει, τους ε­νο­χλεί η βί­α του λα­ού. [ ] Τους ε­νο­χλεί ό­ταν μια χού­φτα αν­θρώ­πων ε­κτε­λούν την κα­τα­δι­κα­στι­κή α­πό­φα­ση του λα­ού για τον δο­λο­φό­νο Μάλ­λιο. Για­τί τό­τε ση­μαί­νει ό­τι ο λα­ός μπο­ρεί να πα­λέ­ψει, ό­τι δεν εί­ναι πρό­βα­το που ξέ­ρει μό­νο να φω­νά­ζει ό­ταν το σφά­ζου­νε.
Γι’ αυ­τό έ­χουν έ­τοι­μη τη θε­ω­ρί­α της α­δυ­να­μί­ας του λα­ού για πά­λη, τους “προ­βο­κά­το­ρες”. Ό­ταν ο Πα­να­γού­λης τόλ­μη­σε να δο­κι­μά­σει να ε­κτε­λέ­σει τον δι­κτά­το­ρα βγή­κε α­μέ­σως η θε­ω­ρί­α: “ή­ταν προ­βο­κά­τσια”. Ό­ταν μια χού­φτα πρω­το­πό­ρων φοι­τη­τών κα­τά­λα­βε το Πο­λυ­τε­χνεί­ο, μί­λη­σαν για “προ­βο­κά­το­ρες”. Ό­ταν η “17 Νο­έμ­βρη” ε­κτέ­λε­σε τον αρ­χη­γό της CΙΑ στην Ελ­λά­δα, τον Γουέλ­τς, τό­τε και πά­λι ή­ταν πρά­χτο­ρες και “σκο­τει­νοί κύ­κλοι”. [ ] Σε κά­θε α­περ­γί­α, σε κά­θε δια­δή­λω­ση δρουν οι “προ­βο­κά­το­ρες” δη­λα­δή ο λα­ός.
Γι’ αυ­τό και τώ­ρα στή­νε­ται το ί­διο πα­ρα­μύ­θι: Λα­έ, μη νο­μί­σεις πως υ­πάρ­χει κα­μιά 17 Νο­έμ­βρη, μη πι­στέ­ψεις πως ο λα­ός, άν­θρω­ποι σαν και σέ­να μπο­ρούν να ση­κώ­σουν πε­ρί­στρο­φο, ό­χι. Αυ­τά τα κά­νουν οι φα­σί­στες, οι σκο­τει­νές μυ­στι­κές υ­πη­ρε­σί­ες και οι “ξέ­νοι”. Στην Ελ­λά­δα δεν γί­νο­νται αυ­τά. Ο λα­ός δεν ε­κτε­λεί. Ε­κτε­λούν μό­νο οι Μάλ­λιοι και οι ό­μοιοί τους. Η “17 Νο­έμ­βρη” θέ­λει να σας δεί­ξει ό­τι και οι δο­λο­φό­νοι –οι ε­κτε­λε­στές του λα­ού– μπο­ρούν κι αυ­τοί να ε­κτε­λε­στούν για τα ε­γκλή­μα­τά τους. Ό­μως δεν εί­ναι α­λή­θεια, δεν γί­νο­νται αυ­τά. [ ]
Ω­ρύ­ε­ται ο “δη­μο­κρα­τι­κός” τύ­πος. Ξέ­νοι πρά­κτο­ρες την κά­ναν τη δου­λειά. Ά­ρα η βί­α του λα­ού εί­ναι πά­ντα προ­βο­κά­τσια. Γι’ αυ­τό μην α­ντι­στέ­κε­στε, μην α­πα­ντά­τε στη βί­α των α­φε­ντι­κών, σκύψ­τε το κε­φά­λι για να μη γί­νε­ται “α­να­τα­ρα­χή”. Και να που τώ­ρα η “ε­θνι­κή ε­νό­τη­τα” με τους φα­σί­στες δια­τα­ράσ­σε­ται. Τα α­στυ­νο­μι­κά τμή­μα­τα στέλ­νουν στε­φά­νια στην κη­δεί­α του Μάλ­λιου, ε­νώ οι φα­σί­στες και οι α­στυ­νο­μι­κοί που συμ­με­τεί­χαν στην “τε­λε­τή” ζή­τη­σαν το κε­φά­λι του Κα­ρα­μαν­λή και η ί­δια η α­στυ­νο­μί­α α­να­γκά­ζε­ται να κα­τα­ζη­τεί τον Γε­ωρ­γα­λά.
Λοι­πόν, ποιόν έ­βλα­ψε και ποιόν ω­φέ­λη­σε αυ­τή η “προ­βο­κά­τσια;”
Για­τί το πρό­βλη­μα δεν εί­ναι αν εί­ναι εν γέ­νει σω­στή σα συ­νο­λι­κή πο­λι­τι­κή α­ντί­λη­ψη η “τρο­μο­κρα­τί­α”, ή οι α­πο­μο­νω­μέ­νες ε­νέρ­γειες, που εν γέ­νει δεν εί­ναι, το ζή­τη­μα εί­ναι πως ο λα­ός εί­δε σ’ αυ­τή την ε­νέρ­γεια μια α­πά­ντη­ση στην α­τι­μω­ρη­σί­α των φα­σι­στών, γι’ αυ­τό και την ε­πι­κρο­τεί. Γι’ αυ­τό και δεν λει­τούρ­γη­σε σαν α­πο­μο­νω­μέ­νη αλ­λά ε­ντε­λώς α­ντί­θε­τα.
Μα­ζί με το λα­ό λοι­πόν, για­τί το μά­τι του λα­ού βλέ­πει σω­στά, δεν έ­χου­με πα­ρά έ­να πράγ­μα να πού­με:
ΓΕΙΑ ΣΤΑ ΧΕ­ΡΙΑ ΤΟΥΣ. ΘΑ­ΝΑ­ΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑ­ΣΙ­ΣΜΟ
Ο ΛΑ­ΟΣ ΔΕΝ ΞΕ­ΧΝΑ, ΤΟΥΣ ΦΑ­ΣΙ­ΣΤΕΣ ΤΟΥΣ ΚΡΕ­ΜΑ
17 Δε­κέμ­βρη ’76